A luz azul marca teimuda
o parpadeo nervioso do tempo.
Caen as follas do calendario
e deixan estelas na memoria.
Río sobre o reloxio de pedra
pegado na casa do tempo
coas agullas cravadas nas veas. …………..
Pegadas de vagalume nos sentidos,
ás veces, de veloces cabalos
na boca do estómago.
Arañeiras na epiderme
e cinza nos ollos de fóra.
Deixa o tempo,
estratos de bicos,
olor de margaridas nacidas na lava,
terra amasada no balbucir das horas.
Logo,
o latido íntimo,
aberto en espirais
elevarase infinito
nun universo sen tempo.
gema, 05 – 05 – 10
Fermoso poema.
ResponderEliminarO tempo que pasa e nos deixa "estelas da memoria" na pel.
E sempre a ilusión de elevarse por riba do tempo.
Noraboa.