martes, 28 de febrero de 2012

HOMENAXE

HOXE CHEGOU ESTE MAIL AO PATIO DE RECREO E TODOS CLAMAMOS PROFE...PROFE....OLÉ...OLÉ...




Esos locos que enseñan. Yo los conozco. Los he visto muchas veces. Son raros. Algunos salen temprano por la mañana y están en el cole una hora antes,otros salen del cole una hora más tarde porque tienen entrevistas con los padres que trabajan y no pueden acudir a otra hora, otros recorren todos los días más de 100Km de ida y otros tantos de vuelta. Están locos.

En verano les dan vacaciones, pero no desconectan del todo, piensan en sus clases, preparan tareas para el curso siguiente. En invierno hablan mucho, siempre llevan caramelos de miel y limón en los bolsillos, otros con una botella de agua a su lado. Su garganta siempre está dolorida, pero siguen enseñando, a veces fuerzan su voz, pero siguen transmitiendo sus conocimientos con cariño e ilusión.


Yo los he visto, no están bien de la cabeza. Salen de excursión con sus alumnos y se encargan de gestionar autorizaciones, recogida de dinero y responsabilidad extra.

Qué será de ellos y ellas. Por la noche sueñan con el colegio, se les aparecen planetas, ecosistemas y personajes históricos. He escuchado que llegan cargados con cuadernillos y exámenes, que han corregido la tarde anterior en su casa.



(Esta é unha entrada de Gema. Por un erro suprímina e vólvolla restituir)


lunes, 27 de febrero de 2012

MICRORRELATO

A falla de ideas e ganas de traballar, unha recurre aos milagres de san Google e velaí

Si Penélope, señores Diputados, en lugar de tejer y destejer improductivamente hubiese sólo tejido, la industria textil de Itaka habría recibido un impulso fenomenaly Grecia ocuparía hoy un lugar más relevante en la Comunidad Económica Europea.
                                                                            Fabián Vique

domingo, 26 de febrero de 2012

DIGAMOS QUE ALGO MARABILLOSO VAI SUCEDER HOXE....

Imagínese usted un pueblo muy pequeño donde hay una señora vieja que tiene dos hijos, uno de 17 y una hija de 14. Está sirviéndoles el desayuno y tiene una expresión de preocupación. Los hijos le preguntan qué le pasa y ella les responde:
-No sé, pero he amanecido con el presentimiento de que algo muy grave va a sucederle a este pueblo.

Ellos se ríen de la madre. Dicen que esos son presentimientos de vieja, cosas que pasan. El hijo se va a jugar al billar, y en el momento en que va a tirar una carambola sencillísima, el otro jugador le dice:
-Te apuesto un peso a que no la haces.
Todos se ríen. Él se ríe. Tira la carambola y no la hace. Paga su peso y todos le preguntan qué pasó, si era una carambola sencilla. Contesta:
-Es cierto, pero me ha quedado la preocupación de una cosa que me dijo mi madre esta mañana sobre algo grave que va a suceder a este pueblo.
Todos se ríen de él, y el que se ha ganado su peso regresa a su casa, donde está con su mamá o una nieta o en fin, cualquier pariente. Feliz con su peso, dice:
-Le gané este peso a Dámaso en la forma más sencilla porque es un tonto.
-¿Y por qué es un tonto?
-Hombre, porque no pudo hacer una carambola sencillísima estorbado con la idea de que su mamá amaneció hoy con la idea de que algo muy grave va a suceder en este pueblo.
Entonces le dice su madre:
-No te burles de los presentimientos de los viejos porque a veces salen.
La pariente lo oye y va a comprar carne. Ella le dice al carnicero:
-Véndame una libra de carne -y en el momento que se la están cortando, agrega-: Mejor véndame dos, porque andan diciendo que algo grave va a pasar y lo mejor es estar preparado.
El carnicero despacha su carne y cuando llega otra señora a comprar una libra de carne, le dice:
-Lleve dos porque hasta aquí llega la gente diciendo que algo muy grave va a pasar, y se están preparando y comprando cosas.
Entonces la vieja responde:
-Tengo varios hijos, mire, mejor deme cuatro libras.
Se lleva las cuatro libras; y para no hacer largo el cuento, diré que el carnicero en media hora agota la carne, mata otra vaca, se vende toda y se va esparciendo el rumor. Llega el momento en que todo el mundo, en el pueblo, está esperando que pase algo. Se paralizan las actividades y de pronto, a las dos de la tarde, hace calor como siempre. Alguien dice:
-¿Se ha dado cuenta del calor que está haciendo?
-¡Pero si en este pueblo siempre ha hecho calor!
(Tanto calor que es pueblo donde los músicos tenían instrumentos remendados con brea y tocaban siempre a la sombra porque si tocaban al sol se les caían a pedazos.)
-Sin embargo -dice uno-, a esta hora nunca ha hecho tanto calor.
-Pero a las dos de la tarde es cuando hay más calor.
-Sí, pero no tanto calor como ahora.
Al pueblo desierto, a la plaza desierta, baja de pronto un pajarito y se corre la voz:
-Hay un pajarito en la plaza.
Y viene todo el mundo, espantado, a ver el pajarito.
-Pero señores, siempre ha habido pajaritos que bajan.
-Sí, pero nunca a esta hora.
Llega un momento de tal tensión para los habitantes del pueblo, que todos están desesperados por irse y no tienen el valor de hacerlo.
-Yo sí soy muy macho -grita uno-. Yo me voy.
Agarra sus muebles, sus hijos, sus animales, los mete en una carreta y atraviesa la calle central donde está el pobre pueblo viéndolo. Hasta el momento en que dicen:
-Si éste se atreve, pues nosotros también nos vamos.
Y empiezan a desmantelar literalmente el pueblo. Se llevan las cosas, los animales, todo.
Y uno de los últimos que abandona el pueblo, dice:
-Que no venga la desgracia a caer sobre lo que queda de nuestra casa -y entonces la incendia y otros incendian también sus casas.
Huyen en un tremendo y verdadero pánico, como en un éxodo de guerra, y en medio de ellos va la señora que tuvo el presagio, clamando:
-Yo dije que algo muy grave iba a pasar, y me dijeron que estaba loca.
 

04 May 2011 - Gabriel García Márquez
 

viernes, 24 de febrero de 2012

ROSALIA DE CASTRO

2 -

Nasín cando as prantas nasen,
no mes das froles nasín,
nunha alborada mainiña,
nunha alborada de abril.
Por eso me chaman Rosa,
mais a do triste sorrir,

con espiñas para todos,

sin ningunha para ti

Desque te quixen, ingrato,
todo acabou para min,
que eras ti para min todo,
miña groria e meu vivir.
¿De que, pois, te queixas, Mauro?
¿De que, pois, te queixas, di,
cando sabes que morrera
por te contemplar felís?
Duro cravo me encravaches
con ese teu maldesir,
con ese teu pedir tolo
que non sei que quer de min,
pois dinche canto dar puden
avariciosa de ti.
O meu corasón che mando
cunha chave para o abrir,
nin eu teño máis que darche,
nin ti máis que me pedir.






jueves, 23 de febrero de 2012

VOLVEMOS AO PATIO

Disfrazámonos de princesas, comemos filloas, cacheira, torradas.... Non tivemos que ir a igrexa por cinza na fronte o mércores porque nos decatamos de que nos gustaba pecar sen remordementos.......
Volvemos ao PATIO xogar, cantar e rir que é o mellorciño da vida...........
Niños que yacen en trébol gritando y riendo con cabezas juntos. Verticalmente enmarcado disparo. Foto de archivo - 6235631Imaxe Google

QUE TANTO CHORAR !!!!!!


El espermograma del abuelo.El doctor le pide una muestra de esperma a un hombre de 85 años como parte de su chequeo anual, le da un frasco y le dice: 'Lleve este frasco a casa y tráigalo mañana con la muestra de esperma.Al día siguiente el hombre de 85 años vuelve al consultorio del doctor y le entrega el frasco que se encontraba tan vacío y limpio como el día anterior. El doctor le pregunta que pasó y el hombre le explica: Primero intenté lograr el cometido con mi mano derecha y nada. Después traté con mi mano izquierda y aun nada. Luego le pedí ayuda a mi esposa. Ella trató con su mano derecha, después con su mano izquierda y aún nada. Ella dijo, ya sé como . Y probó con la boca y aún nada. Vino mi nuera y dijo, 'a mí me van a enseñar? Probó un buen rato en posiciones distintas y cada vez más estrafalarias y no hubo caso. Incluso llamamos a Susi, la vecina de al lado, y ella también trató, primero con las dos manos, luego debajo del brazo y hasta apretando entre sus rodillas pero aún nada.
El doctor estaba en estado de shock: 'Usted se lo pidió a su nuera y a su vecina? Y el viejo paciente contestó: 'Sí Dr., ninguno de nosotros pudo abrir el frasco...

20 Padre Nuestro y tres vueltas a la manzana por mal pensados.....pecadores..........
         correo enviado por conchi


                                                                     
 

miércoles, 22 de febrero de 2012

PENSANDO

Perro malabaristaImaxe Google

PARA PENSAR





MATERIA VIVA

Paréceme tan precioso e preciso este párrafo dun artículo de Ángeles Caso que me enviou Conchi...
Teño que pegalo aquí para lelo todos porque para min é pura materia viva.

...........Y ahora, ahora, en este momento de mi vida, no quiero casi nada. Tan sólo la ternura de mi amor y la gloriosa compañía de mis amigos. Unas cuantas carcajadas y unas palabras de cariño antes de irme a la cama. El recuerdo dulce de mis muertos. Un par de árboles al otro lado de los cristales y un pedazo de cielo al que se asomen la luz y la noche. El mejor verso del mundo y la más hermosa de las músicas. Por lo demás, podría comer patatas cocidas y dormir en el suelo mientras mi conciencia esté tranquila......

martes, 21 de febrero de 2012

Atrapada no faiado...


A túa entrada de martes de Antroido fíxome retroceder no tempo... Camiñei cara atrás polo pasado e aterrei nun faiado ... Naquel espacio da infancia onde quedaron amoreados cromos, días de sol, bonecos de cartón, regras de ortografía, a cara do meu pai, contos de fadas, recendos a pelicas de laranxa, a voz da miña nai, días de Antroido con sabor a filloas recén feitas, anacos de nubes e unha morea de soños sen estrear que se perderon tras das arañeiras que cubrían a claraboia... Naquel faiado, entre trastos vellos, quedou atrapada a miña infancia...

E venme, agora á cabeza algo que escribiu Javier Sanz no seu libro " La soledad le escribe cartas al olvido" Di así:

"De niño:
Quería tocar el arco iris;
me gustaban los trasteros, olían a secretos;
miraba por las ventanillas de los trenes
aunque estuviese oscuro.
Busco entre los cajones la risa de mi infancia"

Pero endexamáis atoparemos a chave do caixón onde quedou encerrado para sempre o noso riso de neno...

( Foto de internet)

MARTES DE ANTROIDO

Fai hoxe arredor de 45 anos!!!!!! Dúas cuartas de neve cubrían a claraboia da cociña o que lle daba unha luz como leitosa.
Meu pai, Luis o Xastre, nun xesto moi de seu cando estaba satisfeito, refregaba as mans dicindo:
Temos cocho morto, as fillas na casa, pan e viño,temos todo, que neve o que queira....
Para os meus adentros pensaba: non papá, eu non teño todo aquí, máis ben todo está noutro sitio,
que non neve máis.....
Hoxe, tantos anos despois, se os meus fillos estiveran aquí, cun cacho de cocho na pota, pan e viño,
unha gran raiola de sol entrando pola ventá da cociña, refregaría as mans coma Luis que xa non está
(herdei o xesto cravadiño), e diría: Temos todo.
E os meus fillos dirían o mesmo ca min daquela.
                                                                         gema, día de Antroido do 2012

lunes, 20 de febrero de 2012

ANIMACIÓN Á ESCRITURA

CONVERSA TELEFÓNICA



- Si ?..........

QUE ANTROIDADA

El duque consorte mientras se toman unos tragos en el bar de la esquina, el ya marido de la Duquesa de Alba le dice a un amigo:

_ Yo a mi esposa le echo 3 polvos cada día.
_ Coooooño!!!!! En serio????
_ Sí:
_ JOHNSON'S en las TETAS
TALCO en las NALGAS y
PEUSEK en los PIES
 

Enviado por Conchi            
 

domingo, 19 de febrero de 2012

ANTROIDO

"DOMINGO LARDEIRO,
CADA CAN NO SEU PALLEIRO"
Di o refrán que aprendín de meu pia, que aprendeu dos seus pais que aprenderían dos seus....

Felipe Senén no seu artículo de hoxe na prensa di:
 Cada Domingo de Entroido é tempo de dar cumprimento a un xeito de ritual do instinto.........Alá imos a Viana, dende moi atrás, pra logo seguir Monterrei abaixo, despois a Laza e finalmente subir á Antela de Xinzo: recorrido para enxergar "Boteiros", "Cigarróns", "Peliqueiros", "Pantallas"..., para afiar os sentidos coa forza dunha tradición que reclama o seu en difíciles días de uniforme global. 

Festa da Androlla en Viana do Bolo Xornal La opinión
Festa da androia en Viana do Bolo       

sábado, 18 de febrero de 2012

MELLOR ASÍ

Imaxe google

MUNDO CONVULSO

Un mundo convulso
creado por deuses de barro
trepida baixo a longa sombra
dun Norte bébedo de poderío
ata a cardiopatía.
Baixo a marea de miseria que asolaga o Sur anémico
                                              expremexentes do Norte
baixan ávidos de materias
coas que satisfaceren a súas fauces insaciables:
A cambio de sangue mana o petróleo, o coltán,
escravos, ouro,  luxurioso ébano....
O mundo convulso
treme baixo o fragoroso combate
dos poderosos contra os poderosos,
por máis poder….
               gema, 17-02-12plantación, semillasImaxe de Google
Quero tamén ao lado por a semente da ESPERANZA

viernes, 17 de febrero de 2012

ANIMACIÓN Á LECTURA


«Era el mejor de lostiempos, era el peor de los tiempos, la edad de la sabiduría, y también de lalocura; la época de las creencias y de la incredulidad; la era de la luz y delas tinieblas; la primavera de la esperanza y el invierno de la desesperación».Dkens.

Era o mellor dos tempos, era o peor dostempos, a idade da sabiduría, e tamén daloucura; a época das crenzas e da incredulidade; a era da luz e das tebras; aprimavera da esperanza e o inverno da desesperanza, da opulencia e a sordidez convivindo ao mesmotempo dentro do mesmo corpo, no mesmoespazo, coma dous núcleos na mesma célula.
Podía parecer , a historia de dúas cidades, pero era amesma, sobrevindo unha baixo a outra.


A opulencia e aluxuria do luxo, a ambición e o poder erguíanse cada vez máis obscenos ante adiminuta mirada de opacas criaturas,moitas pequenas opacas criatura que formaban unha masa informe á deriva entreos sumidoiros, os refugallos que os alimentaban, sobras de supermercados e desperdiciosvarios. Á sombra da pirámide reptaban, máis que andar. Coas mans caídascomo de marioneta, paso canso de non facer nada, miradas apagadas de mirar ochan e uñas negras de rañalo.
Na cúspide o PODER, impoñentecoma un cíclope, omnímodo.
Os da cúspide foran os que lles venderan os coches,os electrodomésticos, as súas casas…….., feitas de cartónpedra, que agora lles desafiuzaba porprocedementos legais, por seren morosos, cobizosos: se non podían aspirar a unhavivenda para que a mercaran? – Frívolos inconscientes. Fixéranlles perder unhachea de capital a persoas tan respectables e ocupadas”.
A base, a gran base da pirámide, non entende desas cousas. "Son moitísimose hai que guialos en rebaño, indicándolles o que deben pensar, crer, votar,consumir, ata que punto, cando…… senón son incapaces. En realidade sempre foiasí e debe seguir sendo para ben de todos.”
Iso está inscrito dende a noite dos tempos na natureza: o primeiro homuserectus que agarrou un pau, fìxose coa banana. Non hai volta !!!!!


Algúns elementos da base albiscaron un fío de luz na sombra: animáronse econvocaron xuntanzas solidarias coma colonias de insectos gregarios. Berraronconsignas, ergueron os brazos, as cabezas e os ollos pero as súas voces tanembaixo estaban que non chegaron á cúpula que ademais estaba insonorizada,blindada e protexida por se ás veleidosas masas un día lles dá….. Nunca se sabepor que….
Tanto tempo se mantivo a situación que pouco a pouco a masa que vivía na parte escura, entre osdetritos e mexos de gatos, afeitos a ser manexados e esmagados evolucionaroncoma todas as especies, botaron unexoesquelete para protexerse do medio, afixéronse a sobrevivir sen traballo,sen consumir nada porque o trueque xa deixara de funcionar e a moeda posuíanatoda os da cúpula que claro está, non lles valía para nada. Pasóuselles ese detalliño:se acaparaban todo, todo, é coma se non tiveran nada, nada
Así comezou, mellor dito, así acabou a historia das dúas cidades, nunhamesma, unha derriba da outra……….
Os de arriba, cegos de ambición, pensaron que non facían falla os de abaixo,esqueceron que eran a base. Craso erro:
Sobreviviron os de abaixo, curtidos mutantes, afeitos a todo, ata asobrevivir sen nada.


Parecían dúas cidades pero era unha soa, unha simbiose parasitaria na que odepredador subestimou a resistencia da base.
gema, 14 – 02 - 12


O QUE HAI QUE VER !!!!!

 

Mónica Cubeiro: ''Facemos xoias e deseños para moitos cans que van de invitados ás vodas''

noticias LV

AVISO

VENRES DE COMADRES: Comadres: á tixola, facer filloas, orellas, torradas; ou mellor: que as fagan os compadres e nós a comelas.....


Desfile de Entroido en Goian 2011 por Lalo RodríguezImaxe Google



CAFÉ SÓ

ANABEL ALONSO naceu nas Pontes e tras a paréntese dos seus estudos volveu á vila onde traballa como bibliotecaria na Biblioteca Municipal. É membro de varias actividades e grupos culturais. Alma
mater do grupo poético ALALÁ, e sobre todo amiga.
" Café só. En cunca, en vaso de nocilla, con azucre e conversa. Ou amargo coma a vida.
O baleiro. As esperanzas. O mundo ao outro lado do teléfono.
Café. E soa. Eo tempo a pasar...."

Arredor deste CAFÉ SÓ xuntámonos onte na Fundación Alexandre Bóveda, ás 8´30 do serán, un bo grupo de amigos e seguidores de Anabel. Presentounos o su primeiro libro de relatos curtos unidos todos polo aroma do café. Entre sorbo e sorbo leu algún dos contos, a modiño, con sabor a amizade, lembranzas e materia viva.
Pabéns, Anabel, só é o primeiro.

miércoles, 15 de febrero de 2012

E A CULTURA É MERCADO???


Onte comezou na Biblioteca Municipal do Concello de Oleiros un interesante obradoiro de poesía
que supoño será ben interesante tendo en conta que o seu condutor é Xabier Seoane, excepcional personaxe da cultura galega.
A sorpresa chegou cando chamei á Biblioteca para inscribirme e me informaron de que debía  pagar 120 eurazos.  Carajo….? A voz atenta da informadora díxome que era por ser de A Coruña. O curso era de balde para os do concello. Manda güevos….?
Quedei cavilando: Pero Oleiros non era un concello moi progresista?  Ou deixaría de selo?  Porque a Cultura ……

Unha que é incrédula de credos relixiosos e políticos, non sabe a qué atribuílo.
Non serán recortes ?  En cultura?  Iso non mola nada, nada...

Gema, 15-02-12
Interrogantes : 3D persona decidir el problema. imagen generada por ordenador Foto de archivoImaxe Google

DEMANDA A UN DEUS














Imaxe Google


A pantalla catódica non para de cuspir detritos inhumanos. Tapo a cabeza para non ver a escandalosa destrucción cósmica, para que os ollos non se me afagan e a alma non se me acartoe.
Tapo a cabeza mentres me pregunto onde está Deus agora?  Quizabes mirando outros mundos mentres este se lle vai das mans. Se unha vez veu, seica redimirnos, agora era imprescindible que baixara  en persoa, non o fillo. Que se arrincara perante o mundo, as veas a tiras e as febras  fío a fío, para crermos na súa existencia.

Que mundo creou que apodrece en carne viva baixo terribles pragas de lume e fame ?

gema, 16-03-09


lunes, 13 de febrero de 2012

PARADOXOS

Foto samurai con espada

                                ENTRE ONTE E MAÑÁ


gurinalda 1 Guirnaldas de corazones para San Valentín
Imaxes Google

domingo, 12 de febrero de 2012

HISTORIA NUN MAIL


Ola David, pois o meu retraso na resposta tamén se debe á viaxe que sen pensar tiven que facer por obrigación e acabei prolongando por pracer.
Non vou estenderme moito porque pasan nuns minutos polo hotel buscarme pero quero responderche a algo:  si, hai unha persoa que criei e foi e segue sendo o máis fermoso da miña vida.
Chámase David, fixo trinta anos en agosto, é unha gran persoa que agora vive e traballa en Xenebra. Nesta viaxe atopareime con el, por suposto.
O outro motivo deste minimail é informarte de que o próximo día 30 de febreiro estarei en Florencia, como sei que non che queda moi distante, se queres que sigamos falando de todo o  pasado  nestes anos, vémonos persoalmente, contamos enrugas, cicatrices e alegrías, que de todo haberá e rímonos de todo despois de convidarte a unhas copas. Será divertido….
Teño en Lucca unha villa,exactamente VILASARELA, para que vexas que o meu nome pervive.
O meu tlf. Mobil é 622067978, chámasme e voute buscar a onde queiras, supoño que ao aeroporto de Florencia.

Teño o presentimento de que virás, así que, ata logo.

Sara, 12-02-12

???????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????

 
SR. XUIZ:
Para evitar toda posible complicación quero expoñer ante a súa señoría do meu puño e letra o sucedido nesta miña propiedade.
1º.- A vítima é David Prado Gomez, nacido en España e residente en París, investigador científico no  Hospital Georges Pompidu.
Chegou aquí por vontade propia del e atraído a tal fin por min para facerlle pagar como merecía o terrible destrozo que causou na miña vida cando a tiña totalmente entregada a el. Enganoume.
Tiven soa o meu fillo e crieino coma un rei sen comunicarlle nada. Un traidor  non  merece  ser pai.  Miserable !!! Non vou  expoñerlle aquí os meus sufrimentos que foron moitos,tantos que xuramentei ante o firmamento que me vingaría.  Son de palabra, cumprino:
Como eu agardaba chamoume e funo buscar ao aeroporto coma a un embaixador (embaixador do odio de toda unha vida). Arranxeime para a ocasión coma se fora para a voda que nunca chegamos a celebrar.  Sempre fun de bo ver e a verdade é que me sigo a conservar ben.
Escollín  a roupa con esmero, para impresionalo, sen extravagancias pero con esa elegancia, ese non sei qué que dan os cartos. Eu niso non teño que reparar. Maquilloume  unha experta e o resultado ata a min mesma me sorpendeu. Tamén a el, noteillo cando me acheguei.
Ceamos nun expléndido restaurante, quería impresionalo, e despois de tomar unhas copas viñemos
acabar a celebración aquí, ao meu terreo.
Non lle deixei que me me fixera máis reproches dos feitos con alevosía  nos anteriores correos, nin afirmar  máis absurdos prexuizos. Seducino con poderío coma unha amantís relixiosa, acendinlle a paixón  e leveino a onde eu quería coma un bobo, coma todos os homes cando olen coño. E foi espléndido, espléndido, Sr. Xuiz.
E alí mesmo llo fixen, suoroso como estaba de tanto pracer. Foi limpo e indoloro que é o que me dá gran tranquilidade Sr. Xuiz. É como hai que facer as cousas.
Quedeime mirando para o seu cadáver o resto da noite.(”….Mireino con calma, i as mans estendidas/ dun golpe, ¡dun soio!, deixeino sen vida/ i ao lado contenta, senteime da vítima/ tranquila, esperando pola alba do día./ I entonces …..cumpriuse a xustiza ……) Este é un vello poema que aprendín de nena e nunca esquecín.
 2º.- Non me busque Sr. Xuiz, teño todo minuciosamente preparado dende fai tempo ( a vinganza é un prato que se sirve frío). Non me atoparán. Darán en tal caso cos historias que gardan os hospitais psiquiátricos nos que  estiven internada. Enteraranse así das miñas tendencias suicidas.
Asino o presente escrito para facilitarlles a labor.
                                                     En Florncia, a 30 de febreiro de 2012   Sara López
                                                      

IMPRESIONANTE


 Un español gana el World Press Photo por la primavera árabeFoto Reuters

jueves, 9 de febrero de 2012

TANGO poema da miña amiga Miriam



A miña amiga Miriam vive en A Coruña dende fai moitos anos. Pero o seu corazón está dividido entre Galicia e Arxentina.
Unha tarde escoitaba a canción "Almendro en flor" e mentres soaba a voz de Goyeneche…

“Era más blanda que el agua,
que el agua blanda.
Era más fresca que el río,
naranjo en flor.
Y en esa calle de estío,
calle perdida,
dejó un pedazo de vida
y se marchó.
Primero hay que saber sufrir,
después amar, después partir…”



sentiu que nesa letra estaba reflectida parte da súa vida e por uns intres regresou á cidade onde estaba o mellor e o peor do seu pasado, Bos Aires. E foi entón cando xurdiron os versos que forman parte do vídeo “Tango poema de Miriam Chepsy” no que se une a canción “Flor de almendro” e o poema “Tango”

“Dolor hecho música
nostalgia coagulada
violines que lloran a ritmo de teclado
Un cantor desgrana
las palabras cadenciosas
que se meten en el alma
este corazón dividido
escucha las quejas
de esa voz que canta
lamentos
amores que se han ido
juventud pasada
Y estos ojos míos
ven, al escucharlas
las calles, los árboles, el puerto
la luz de esa ciudad
amada
odiada
olvidada
reencontrada."



Miriam Chepsi

CASA QUEMADA

CASA QUEMADA




Entre los cascotes, el gato escrudiña algún vestigio de vida que le devuelva el olor a sardina o la caricia del amo. Con su cuerpo elástico, salta de una ruina a otra, con la precisión de una bala y el equilibrio de un trapecista. La tarde está oscureciendo y se metamorfosea con el escenario del desastre. De la casa sólo quedan los restos calcinados de lo que, unas horas antes, era vida en ebullición y ahora, tan sólo, cenizas y algún que otro objeto que, con imaginación y esperanza, recupera su forma antigua después de ser procesada por un cerebro optimista. El gato continúa la inspección del lugar, ahora con los ojos encendidos por la escasez de luz. Si nuestra condición humana nos permitiese verlo en esta total oscuridad, sabríamos que acababa de encontrar su mullida cama con decoración de pequeñas garras multiplicadas sobre un fondo rosa. La cama, salvada de milagro; si aceptamos como milagro la protección que un trozo de escayola desprendida del techo le prestó como escudo. Estaba ligeramente chamuscada en uno de los bordes. Así que, esta noche, le sirve de descanso; si también aceptamos como descanso una noche intranquila, con hambre, y saturada de aquel olor espeso que se le mete sin permiso por sus sensibles fosas nasales y que limita su percepción para cualquier otro olor, a sardina, por ejemplo. Pero que, por otra parte, no sabe por qué le atrae tanto aquel delicioso olor a quemado.
Despertó de ese sueño intranquilo con los primeros rayos de luz, que entraban distorsionados por la negrura de los cristales. Hoy el hambre es un objeto punzante
que se clava en su abdomen y lo limita para saltos a gran escala.
Si el gato pudiese hablar, nos diría cómo se originó el incendio… fortuito, dijeron los medios de comunicación, provocado, nos diría él. Y si los humanos tuviésemos el poder o la valentía de reconocer en los animales la teoría de la reencarnación, sabríamos que nuestro gato era una de ellas.
Sabríamos que este animal atigrado, de largos bigotes chamuscados, y rabo excesivamente largo y peludo, en otra vida se llamaba Faustino Fernández, alias el pirómano de la costa. A él se debieron muchos de los incendios acaecidos entre 1980 y 2001, año en el que saboreó su propia medicina, quedando reducido a cenizas, cuando manipulaba su último artefacto incendiario.
Ese día, alguien, con nuevo olor, entró en la casa incendiada con un vaso de leche y unas galletas para gatos, y el felino inmediatamente dejó de sentir las incómodas punzadas en el estómago. Una caricia de tacto nuevo y una invitación a seguir al humano, que no rechazó, fue el principio de una nueva vida.
Ahora nuestro gato está confortablemente instalado en una casa que le da de comer y que no huele a quemado.
¿Por cuánto tiempo?

PUNTO DE VISTA

La depresión: ¡frágil, manejar con cuidado!

Una de las principales manifestaciones de una vulnerabilidad no reconocida es sin duda la depresión. Los médicos, al igual que el resto de personas que nos rodean, se empeñan en anularla, cuando lo que realmente hay que hacer es tomarla en consideración. «El deseo de curar la depresión, en lugar de acompañarla, impide que tenga lugar», advierte la psiquiatra. Además, añade que cada metamorfosis que se opera en un ser vivo es una gran muestra de fragilidad, como los períodos de mudas en el caso de los animales. Por ende, la depresión puede descodificarse como si se tratara de una llamada; la de un ser frágil que solicita formar parte de otro mundo; la de la relación; la de la palabra; la de la unión; y la de ser reconocido por lo que uno es y no por lo que se cree que debería ser.
Es aquí donde se encuentra la raíz del problema. Aceptar la propia vulnerabilidad y hablar de ella antes de que nos invada exige también que nos neguemos a formar parte de una sociedad que solo está dispuesta a ofrecer la cara amable de la salud, la juventud y el éxito. ¡Eso es lo más difícil! Pero la psiquiatra recuerda: «¿Acaso tenemos otra elección que no sea la de aceptar nuestra propia condición humana?».
C. Maillard

A FALLA DE ALGO MÁIS PROFUNDO PARA COMEZAR O DÍA

Un soldado español destinado en Irak recibe una carta de su novia desde Madrid. La carta decía lo siguiente:
Querido Alberto.
Ya no puedo continuar con esta relación. La distancia que nos separa es demasiado grande. Tengo que admitir que te he sido infiel dos veces desde que te fuiste y creo que ni tu ni yo nos merecemos esto, lo siento.
Por favor devuélveme la foto que te envié.
Con amor. Sofía.'
El soldado, muy herido, le pidió a todos sus compañeros que le regalaran fotos de sus novias, hermanas, amigas, tías, primas, etc.
Junto con la foto de Sofía incluyó todas esas otras fotos que había recolectado de sus amigos.
Había 57 fotos en el sobre y una nota que decía :
'Querida Sofía.
Perdóname, pero no puedo recordar quién coño eres. Por favor, busca tu foto en el paquete y me devuelves el resto.'


MORALEJA:

Aún derrotado... hay que SABER JODER AL ENEMIGO



  fotos graciosas y divertidas

miércoles, 8 de febrero de 2012

Imaxe Google

Éramos jóvenes

ÉRAMOS JÓVENES

Habíamos sido jóvenes sin analizar razones. Sin preguntarnos por su duración en el tiempo, su caducidad en el tiempo, su inversión en el tiempo, Si la bola se extraviaría en un tiempo perdido fuera del bombo. Y sobre la grupa del “dulce pájaro” caminamos hasta la extenuación por el peso del paso de la vida, hasta, hacía tiempo, una anunciada bancarrota.
Hoy no soy joven. Toda la vida cabalgando entre dos nadas, estoy llamando a las puertas de la segunda. La del no ser después de haber sido, cuando se me permitió la salida de la primera nada. Y ahora reclamado para entrar en ella en cualquier momento, preparado para el último borrón de toda una vida, sin haberlo pedido, sin quererlo, sin haber dado permiso para un injusto, ilógico, destino sin sentido.
Quizás esto explique lo que hice, por qué lo hice.¿ Por rabia, por venganza, por impotencia? ante un cuerpo atrapado en una armadura de hierro ya oxidado imposibilitado de libertad, y cuyo fin es el desguace y el olvido.
Y, buscando un culpable de mi derrota en el vivir, sin benevolencia ni juicio previo, la maté.
No en mi sano juicio
De joven, como tantos, conocí el amor. La pasión de los besos candentes, tatuando cuerpos con fantasías. Aquel olor ajeno que me erizaba el vello y tensaba mis instintos hasta romper las cuerdas del deseo. Aquella enfermedad, que hacía delirar mis sentidos en su proceso febril de constelaciones, hundiéndome en el vértigo de una noria sin control.
Boda-Hijos-Rutina-Trabajo- Tensiones-Dinero-Discusiones.- Insomnio-Psiquiatra -Divorcio
La vida que sube y que baja como las mareas. Se enciende y se apaga como el fuego. Ríe y llora como el alma. Hasta que el espejo se empaña y borra la visión, y no se sabe si se sube o se baja, si se enciende o se apaga, si se ríe o se llora. Y aparece la confusión, principio de la locura.
La pasión cedió paso al cariño, luego al hábito, de ahí al desprecio, y finalmente al odio. Pasos firmes, sólidos, seguros. Sin retorno, sin futuro, sin esperanza. Lapidación de una vida culpable sin querer. Golpes mortales a una existencia de perdedor convertido en depredador.
La voz, tan suavemente escuchada ayer, hoy llena de asperezas, de reproches. Casi inhumana. Casi vegetal. Del cuerpo de esencias del jardín del Edén, hoy quedaba sólo olor a fritura y muerte rancia en formas adiposas y flácidas que llevaban al asco.
Nos convertimos sin darnos cuenta en huéspedes enemigos que luchan cada noche por su mitad de la cama. Qué lejos el Paraíso, qué cerca el infierno. Ayer jóvenes amantes, hoy viejos desconocidos.
El espejo me devuelve el cambio: encorvado por un peso llevado contra mi voluntad. Con ojos de pez, como sin fondo de alma. Fijos y helados, como los de un muerto, rendidos ante lo odiosamente irreversible y sin retorno, cuya última rebeldía se había perdido en el confesado crimen.

Estoy ante la justicia esperando un veredicto sin dudas, a juzgar por los ojos desconcertados y horrorizados del jurado.

Lo siento por mi hija. Espero que no se culpe por la ocasión que propició abriéndome su casa y enfrentándome con mi victima.
Al volver a ver aquella cara, personificación de mis frustraciones de hombre acabado, cuando regresamos del entierro de mi yerno, a solas en aquella cocina escenario de la tragedia, no pude contener mi lado oscuro de acumulados rencores que, como un gas letal salió vomitado empuñando el fatídico cuchillo. Mi cerebro emponzoñado de locura dio la orden de ejecución al brazo obediente. Y la maté.
Maté en ella la inocencia de la juventud perdida con la misma saña con la que se clava la estaca a un vampiro, que te ha ido secando lenta y silenciosamente a lo largo de una vida gastada sin usarse, hasta las mismísimas puertas de la nada más absoluta sin derecho a retorno, a una nueva oportunidad.
Espero la sentencia. No tengo miedo. Nada pueden quitarme, de nada pueden privarme, porque nada tengo. Nada puedo ofrecerles sino mi vacío más absoluto, vacío hasta de remordimientos.

martes, 7 de febrero de 2012

ANIMACIÓN Á ESCRITURA

 «Era el mejor de los tiempos, era el peor de los tiempos, la edad de la sabiduría, y también de la locura; la época de las creencias y de la incredulidad; la era de la luz y de las tinieblas; la primavera de la esperanza y el invierno de la desesperación».
Historia de dos ciudades-DIKENS:
Comezo dunha historia......

Imaxe Google

HOMENAXE A DIKENS - 200 ANOS

Google dedica doodle por bicentenario del nacimiento de Charles Dickens
Imaxe Google

"Éramos naturales de un país pantanoso, situado en la parte baja del río y comprendido en las revueltas de éste, a veinte millas del mar. Mi impresión primera y más vívida de la identidad de las cosas me parece haberla obtenido a una hora avanzada de ... "
                                                                          

TAPIES - FINA UN GRANDE DAS AVANGARDAS DE POSTGUERRA

Imaxe Google
Unha, non conta co privilexio de sentir a emoción ante as imaxes deste grande da Arte pero iso é debido ás limitacións da sensibilidade estética de unha.

lunes, 6 de febrero de 2012

VOLVEMOS A DI(N)VERSOS



Estoy resbalando por una flor caliente...
     Estoy resbalando por una flor caliente. He estado siempre cansada. Este egoísmo voraz 
que insiste en la miseria. Pulsa mi vigilia la única fortuna de los locos. La que no comprendió 
nada pero lo sintió todo.

     Y en las madrugadas hago panegíricos a esta yolanda mezquina, que sabe venderse 
y          conoce el final.
                                                      Imaxe e texto de Google



Teño unha amiga de meu que o angelito, ademais de escribir divino, mira como pinta ..... a moi capulla. BRRRRRR................. Que envexa me dá.
Imaxe  do blog de Diversos

Reflexións no gume da madrugada



A noite é un río de silencio polo que transita inmóvil o tempo... Ao lonxe escóitanse os ruídos apagados dos coches, de cando en vez unha porta que renxe. Pasos descontinuos deixan pegadas nos lugares desertos da memoria. Os latexos do corazón marcan o centro de cada hora e os pensamentos semellan flotar entre a respiración das paredes. A soidade é un sol pequechiño que se acocha tras os límites do corpo e acaríñame a pel, porque hoxe descubrín a alguén que coñecía fai moito tempo e a súa tenrura fixo niño no meu peito... Iso é neste intre o meu deus... Mañá pode ser o amigo que camiña ao meu rente, o que ri conmigo, a man estendida ao borde do abismo, ou unha bágoa nas meixelas da dor...
O outro, o Deus que se escribe con maiúscula "es la necesidad humana de tener un interlucutor en el misterio" di Javier Sanz e eu prefiro que os meus interlocutores sexan as persoas ás que amo. Eles son os meus compañeiros de viaxe, están aí cando os preciso e o outro, o Deus con maiúscula "siempre llega tarde a las catástrofes, siempre queda sepultado en los terremotos" volvo citar a Javier Sanz.
"Existe Auswichtz, no existe Dios” escribe Primo Levi. Así que agora , antes de me deitar , vou rezar á tenrura que acabo de descubrír en alguén. Ese será hoxe o meu deus entre os homes.

(Foto propia)

domingo, 5 de febrero de 2012

DOMINGO BRANCO- DOMINGO VERMELLO CONTRAPUNTO

SIRIA


Imaxes Google
ESPAÑA

QUE LLE VOU FACER???

O patio está solitario, con tanto frío que vai, as mans aterecen e as ideas durmiñan dentro do envoltorio gris que as protexe das inclemencias: friaxe, anorexia, abraio......
Son tempos complicados para todo, nin aquilo de " ganarás el pan con el sudor de tu frente" funciona, que xa é dicir eh ¡¡¡¡¡¡ Era palabra de Deus, pero é que ata a Deus teñen que contrariar e por ende a todo o aparato terrenal que o representa. Deus......
E aos nosos reis que os teñen transtornados, médranlles os ananos: un xenro chourizo, que as amantes do rei, que se a raíña está soa, que se a coroa é supérflua...
Sabedes que?: Al carajo todo. Vou ler a Kafka.
                                                                gema, 05-02-12

BO DÍA

Hugo 4 años
 Hugo preguntó a su madre: 'Mamá, ¿cómo salí de tu barriga?'. Y su madre le respondió: 'Pues primero salió la cabeza, después los hombros, luego el cuerpo y al final las piernas'. Y dijo Hugo, asustado: 'Mamá, ¿pero es que salí destrozado?'




Educación Infantil y la Escuela de la Alegríaimaxe Google

MOMENTO PARA SOÑAR

Imaxe Google

jueves, 2 de febrero de 2012

OS CINCO GRANDES ARREPENTIMENTOS QUE MANIFESTAN AS PERSONAS QUE XA TEÑEN ANOS..

1- Ojalá hubiera tenido el coraje de hacer lo que realmente quería hacer y no lo que los otros esperaban que hiciera
2- Ojalá no hubiera trabajado tanto
3- Hubiera deseado tener el coraje de expresar lo que realmente sentía
4- Habría querido volver a tener contacto con mis amigos
5- Me hubiera gustado ser más feliz.


QUE NON TEÑAMOS QUE ARREPENTIRNOS, CARAJO

glückliche Füße
Información e imágenes de Google

A MI CORAZÓN DE DOMINGO


Gracias te doy, corazón mío,
por no quejarte, por ir y venir
sin premios, sin halagos,
por diligencia innata.

Tienes setenta merecimientos por minuto.
Cada una de tus sístoles
es como empujar una barca
hacia alta mar
en un viaje alrededor del mundo.

Gracias te doy, corazón mío,
porque una y otra vez
me extraes del todo,
y sigo separada hasta en el sueño.

Cuidas de que no me sueñe al vuelo,
y hasta el extremo de un vuelo
para el que no se necesitan alas.

Gracias te doy, corazón mío,
por haberme despertado de nuevo,
y aunque es domingo,
día de descanso,
bajo mis costillas
continúa el movimiento de un día laboral.
De "Mil alegrías -Un encanto-" 1967      
Versión de Gerardo Beltrán
Wislawa Szymborska









WISLAWA SZYMBRSKA


Los que se preguntan para qué sirve el premio Nobel encontraron una respuesta en octubre de 1996. Ese año el secretario de la Academia Sueca nombró a una poeta polaca cuyo apellido todavía estamos aprendiendo a pronunciar. Wislawa Szymborska falleció este miércoles a los 88 años de edad en su casa de Cracovia. Los que suelen dudar del olfato de los académicos de Estocolmo tuvieron que darles la razón cuando leyeron a una autora cuya poesía está hecha de una mezcla de emoción e ironía, metafísica y cotidianidad: “Lee a Jaspers y revistas de mujeres", escribió en un poema. Un ejemplo: "Alma se tiene a veces. / Nadie la posee sin pausa / y para siempre. / Día tras día, / año tras año / pueden transcurrir sin ella. / A veces solo en el arrobo / y los miedos de la infancia / anida por más tiempo. / A veces nada más en el asombro / de haber envejecido”.
“El poeta de hoy es escéptico e incluso desconfiado”, dijo en su discurso de recepción del galardón, uno de los más breves e irónicos que se recuerdan. “Cuando escribo siempre tengo la sensación de que alguien está detrás de mí haciendo muecas. Por eso huyo, todo lo que puedo, de las grandes palabra”, afirmó también una escritora cuyos versos están llenos de paréntesis que contradicen, retocan y matizan cada una de los términos que va anotando. El resultado es una obra memorable que cabe entera en un tomo de 300 páginas. Cualquier lector la puede encontrar cumplidamente traducida al español en las editoriales Igitur, Hiperión, Alfabia y Lumen. Patxi López, por ejemplo, leyó su poema Nada dos veces en su toma de posesión como lehendakari.
Wislawa Szymborska, un verdadero mito en Polonia, nació el 2 de julio de 1923 en Bnin (Kórnik), cerca de Poznan, pero la mayor parte de su vida transcurrió en Cracovia. Allí pasó sus últimos años, recluida en un piso sin lujo alguno y con aires de vivienda de protección oficial pero en el que nunca faltaban ni los bombones ni el brandy. En él recibía a sus amigos, a sus traductores y a periodistas a los que preguntaba ella para evitar tener que ponerse demasiado seria.
Autora de una decena de libros de poemas, Szymborska repudió los dos que publicó antes de 1957 por demasiado apegados al realismo socialista. A partir de esa fecha —y en títulos como El gran número, Fin y principio, Instante o Aquí, el último que publicó, de 2009— su voz cambió poco. En los últimos años, además, autorizó la traducción de las agudas y desternillantes notas de lecturas que publicó durante 30 años en la prensa polaca y en las que un día hablaba del Mío Cid y otro de un libro sobre jardinería. Ella, que siempre dudaba de todo y cuya expresión favorita era “no sé”, nunca las consideró “prosa seria”. Y eso que respondían a un viejo aviso suyo: "Solo las preguntas un poco ingenuas son verdaderamente profundas".
 Noticia de El Pais