martes, 29 de abril de 2014

BOA NOITE

ANIMACIÓN Á ESCRITURA



EL COCHECITO


¿Como te encuentras Iván ¿ pregunto su padre. No preguntes. Imagino que debe de ser muy doloroso. Nada que no pueda soportar. ¿Por qué estás a la defensiva? Estoy muy cansado. Me voy a acostar.
I

Estaban a punto de cerrar. A través de los acristalamientos la noche se aproximaba al despilfarro de neones. Como moscas, la gente abarrotaba pasillos y colas en las cajas registradoras. Se avecinaba un largo puente y las gentes, ávidas, hacían acopio de material comestible para cruzarlo, más aún, se diría, a juzgar por los atestados carritos, que no sólo pretendían cruzarlo sino instalarse para siempre en él.
Le temblaban las piernas Nunca había hecho una cosa así. No contaban las peleas con su hermano. Esto era otra cosa. Pero donde hay patrón no manda marinero.
Respiró hasta el fondo de su angustia aquel aire espeso de abundancia y casi se sintió saciado. Cerró los ojos para volver a repasar las instrucciones del ataque. Estaba listo. Una exhalación profunda y un masaje en sus piernas temblorosas, y entraría en combate.
Fijó sus ojos en el objetivo: un cochecito de bebé aparcado en la sección de pastas. El plan estaba en marcha. Todos en sus puestos. Dio un último barrido visual al supermercado. Un hormiguero en plena acción, los carritos se colmaban con manos apresuradas, faltaban pocos minutos para que los neones dieran paso a las luces de emergencia. Luego todo caería en un silencio enrejado, y las estanterías dormirían tranquilas esperando las reposiciones, los etiquetados y las nuevas manos que continuasen la rueda del consumo.
Contó hasta tres y salió en estampida de búfalo. Sólo un punto fijo. Y sus piernas desplegaron todo el poder de sus músculos, dopados de adrenalina.
Se abalanzó sobre el cochecito y golpeó la cabecita del bebé. Fue consciente de que algo
en su interior había frenado su fuerza bruta en el ataque kamikaze, pero el golpe fue suficiente como para despertar al bebé y hacerlo llorar.
El supermercado se paralizó. Todos los ojos convergieron en el cochecito. La madre había cogido al niño en brazos y lo acunaba desesperada sin dar aún crédito a lo sucedido. Del normal bullicio de un local comercial se pasó a un silencioso murmullo de misa, sólo roto por el desesperado llanto de la criatura.
Iván salió corriendo con fuego en los pies, saltando de tres en tres las escaleras de la entrada, y siguió corriendo como alma que lleva el diablo hasta el galpón en donde hacía un mes que vivía con su familia, después del desahucio. Se tiró en el camastro sin poderse quitar de encima aquel llanto infantil que le taladraba.

Sus sofocados padres llegaron media hora después, cargados de mercancía. Aquella noche, y posiblemente para una semana, habría comida.
Pero él había perdido el apetito. Se negó a cenar. Sólo quería dormir y sacar de sus oídos aquel llanto afilado que se había apuntalado en su cabeza.

II

Reclinado en el sofá, Iván miraba las cotizaciones de bolsa en la TV. Había invertido bien y las acciones estaban triplicadas. Un buen año, se dijo, mientras miraba por el rabillo del ojo a su mujer. Seguía tan enamorado como el primer día.
Ella lo sabía, por eso no entendía que su marido se negase a tener hijos. Siempre encontraba alguna excusa económica. Pero el piso ya estaba pagado. Y en el trabajo no podía irle mejor, lo habían ascendido a jefe de planta en Pediatría. Los niños lo adoraban. Así que no comprendía su rechazo a ser padre.
Él se escudaba en que no soportaría que les fuese mal y que sus hijos tuviesen que pasar penurias. Y volvía una vez más a contar su historia, cómo su familia estuvo viviendo de la caridad en un galpón húmedo durante unos años. Aquello lo había marcado a fuego.
Su mujer seguía insistiendo. Ahora su economía era buena ¿por qué seguía negándose?
Una mañana Iván se despertó con esa odiosa y repetida pregunta zumbándole en los
oídos como un abejorro a punto de picar. Este abejorro no parará jamás, pensó, mientras se desperezaba y besaba a su mujer.
Los primeros rayos de sol cayeron de lleno sobre sus cuerpos, descubriendo cualquier imperfección de la piel, las primeras arrugas, los ojos legañosos de la noche, las canas sin teñir… los cuerpos sin acicalar. Era la hora de la verdad. Una verdad sin tapujos, sin mentiras, sin máscaras. Pero adorable, auténtica, donde la imperfección es aceptada y elevada por el cariño a la perfección.

Es el momento, se dijo, de sacar este fardo que llevo dentro.
La mujer escuchó el relato de Iván con ojos muy atentos, primero, y desorbitados después. Abrió la boca de cuarta, para pasar, con gran desconcierto de su marido, a llenarla de sonoras carcajadas.
Iván no daba crédito. Él desnudando su pecado y ella tomándolo a broma. Las carcajadas le recordaron de nuevo aquel llanto del bebé en el supermercado. Risas y llantos se fundieron en uno y penetraron por sus conductos auditivos como un enjambre de abejas. Basta, por favor, basta.

Cálmate cariño, le dijo la mujer, ya ves que no me pasó nada. Aquí estoy vivita y coleando para ti. Cómo le gusta jugar al destino. Nunca te lo comenté porque casi había olvidado esa anécdota: Yo era el bebé del cochecito.
Angela Fernándes






Romance del prisionero

Que por mayo era por mayo,
cuando hace la calor,
cuando los trigos encañan
y están los campos en flor,
cuando canta la calandria
y responde el ruiseñor,
cuando los enamorados
van a servir al amor;
sino yo, triste, cuitado,
que vivo en esta prisión;
que ni sé cuando es de día
ni cuando las noches son,
sino por una avecilla
que me cantaba al albor.
Matómela un ballestero;
déle Dios mal galardón.
Anónimo

lunes, 28 de abril de 2014


...da muller que foxe dos peitos...

Teño mentiras amarradas á traquea
por iso cuspo en intentos de anorexia.
Teño unha bala proxectada no peito
e bótasme sal na ferida aberta.
Teño medo de que non saibas coser
con teas de viúva negra o meu corpo.
Teño o embigo medrado de medo
para alugarte mellor, se vés de roxo.
Teño cogomelos do pan no útero
teño queixo con furadiños nos pulmóns
teño chícharos insomnes entre as costelas
teño un virus publicitario na autoestima
teño instintos que me psicanalizan
teño sorte... de que me teñas.

María Lado
hello

Miñas donas, meus señores; rematou o tempo de lecer, así que tomade o último grolo do café que anda a debuxar corazóns no fondo das cuncas e! todo o mundo o PATIO! . Imos erguer un maio que chegue ata o ceo por ver se así Deus nos escoita e nos bota unha man aos humanos que andamos algo perdidiños no medio de tanto lacazán solto polos despachos. Traede cousas fermosas e palabras doces e faremos guirnaldas con elas, valen "chuches" de todas as cores, figos, roscos e flores de todas clases; margaridas, rosas, lirios...!que sei eu ! Pola miña parte levo estas cantigas para cantar ó redor do maio.

Aí vos van...

CANTIGAS DOS MAIOS


         I
Por aí vén o maio
con traxe de gala
vai bailar co sol 
á porta da casa.

        II

Deixarei abertas
portas e ventás
para que na casa
poida maio entrar.

          III

Vai nacer o maio
nos raios do sol
trae bicos e abrazos
no seu corazón.

         IV

Vou erguer o maio
ás portas do ceo
para que Deus garde
aos que ben queremos.


           Ana López.

domingo, 27 de abril de 2014

BOA NOITE

POR QUES E COMOS

Posted on 20/04/2014
 O outro día lin a receita do mestre Víctor Frankl para atopar un sentido á túa vida. Frankl foi un famoso neurólogo e psiquiatra que ademais sobreviviu a varios campos de concentración.

Os seus ensinos parecéronme impresionantes. El falaba que só existían tres formas de atopar un sentido á vida e encher o baleiro existencial que ás veces nos invade?.

A primeira forma para atopar ese sentido era a creación dunha obra ou un proxecto que nacese de nós mesmos? A segunda era a vivencia de valores nos que creas totalmente, en especial amar a outra persoa? E o terceiro xeito e a máis incrible era a terceira forma da que falou o Dr. Frankl para atopar sentido á vida era o  sufrimento  Pero non o sufrimento porque si, senón o sufrimento inevitable.. E nese sufrimento inevitable aparecen as oportunidades de facerlle fronte con dignidade e cun propósito?

Non teño dúbidas de que este superviviente do Holocausto sabe do que fala e no seu sufrimento atopou parte da súa sabedoría e como dicía Nietzsche: Aquel que ten un por que vivir pode enfrontarse a calquera como??

¡¡Feliz domingo cheo de moitos por qués e poucos cómos?!!
Albert E.

sábado, 26 de abril de 2014

PORQUE EL VACÍO ES LA NADA QUE AGONIZA

 

Presencio con desgana la  realidad
no tengo idea
de cómo salir de un dentro sin mí

respiro lo que observo
pero, no logro sentirme aliviada
aunque sean brillantes los anuncios de lo vivo. 

Porque el vacío es la nada que agoniza  
mi centro
no sabe ya, qué ha de hacer...

Decidir con la cabeza baja
con  la pena ladeada
con la ternura en cuarentena

y sin un alguien a quien pedir resguardo.

Me llega un pensamiento inoportuno
de esos que taladran ojos
y desbaratan estómagos colmados

me llega abordándome una quietuz
que me parpadea
que intermitente sacude el vacío
la nada  que se abrazó a una duda.

En un antesdeayer licuado
en un lejano líquido quebrado
habré de improvisar los próximos segundos.

Begoña Leonardo

VEDE A SELFIE DO ÚLTIMO DÍA QUE SAÍMOS TOMAR CAFÉ

Imagenes Curiosas

viernes, 25 de abril de 2014

25 DE ABRIL

BENVIDA, ANA

A árbore calva.

Escoitamos xuntas a voz da primavera.

Camiñamos polo bosque facendo carreiros entre os croios e os garabullos que tapizaban o chan. As árbores gardaban silencio ao noso paso. De cando en vez engrúñaste para recoller unha póla ou unha folla desprendida da tarde que decorarán algún recuncho da casa.
De súpeto descubres algo que chama a túa atención:

- Mira avoa, unha árbore calva !

Dame mágoa explicarche que a árbore está a piques de transpasar a corrente da vida e non digo nada. Non quero que te poñas triste. Achégaste a acariciala, é costume teu agarimar as árbores, máis esta vez o aceno ten unha emoción especial. Pode que intuíras algo...

Entre brincos e risas regresamos ao fogar por pasadizos de plenitude, sentindo a vida coarse polos vértices da luz,

e entoamos unha cantiga como se fose a primeira música que ouvise a terra.


        Ana López.

jueves, 24 de abril de 2014

miércoles, 23 de abril de 2014

ANIMACIÓN Á ESCRITURA

 A POTA DA AVOA LISA
 
Os tempos foron virando hostiles. Crise económica, política, fraude, maiores desafiuciados, xoves
sen futuro, frustración, desesperanza, insomnio......
Cavilaba Bieito, deitado, mirando as manchas do teito. Xa non soñaba, cavilaba.
Facía case un mes que rematara o último contrato de dúas semanas.
Recorría teimudo unha e outra vez as diferentes posibilidades de buscar solucións para as súas mans baleiras e inútiles.
Cos pais disimulaba a angustia súa para non agrandar a deles que tamén a mastigaban facendo coma que non.
Unha das tantas noites en branco, deulle por subir ao faiado coma cando era cativo e o castigaban, alí sempre atopaba acougo se non era cunha cousa era con outra. A verdade que aquilo era a cova de Alí Babá. Gardaba tesouros ocultos, lembranzas esquecidas, trastos trasnoitados e inservibles pero cargados de melancolía. Libros de todo tipo, desde os que usaran seus pais nos estudos aos del, pasando polos que estaban metidos en baúles traídos da Habana polo bisavó e os tíos avós que foran aló en tempos de sequía coma os de agora.
Pasóuselle a noite sen se decatar , a remexer en todo, e coas primeiras luces da alba, tiña a carón del unha pila de enseres rescatados. Non sabía para que lle valería todo aquel refugallo.
De primeiro escolleu un libro de tapas duras moi desgastadas polo uso de non sabía que mans, pero que gardaba pegadas de memorias antergas e como calor de vidas pasadas. El percibíao.
Pechouse co botín no seu cuarto e tal como presentira non era un libro calqera aquel.
Falaba de modos de vivir pasados de moda, estados de ánimo que agora todos persiguen pero ninguén disfruta, da harmonía coa natureza o disfrute coa choiva ........ Estaba entregado ao descubrimento dunha evidencia que a xente esquecera.
A el nas escolas e facultadas e nos ámbitos que o rodeaban, do que lle falaran fora do xeito de trunfar axiña, axiña, axiña ...... do éxito, dos cartos, de praceres rápido, aquieagoraxa, decalquerameneira, acalqueraprecio, coma todo. Alcolpolvoporro. Bayts, chips, conectividades..........
A seus pais díxolles que estaba facendo un curso online moi interesante, dado ao tempo que botaba pechado no cuarto, algunha esplicación debía darlles.
Lembrou a súa avoa e os días que o levaba con ela, comían mazás con queixo, andaban de vagar por prados e outeiros que ela coñecía coma a palma da man por ter feito o mesmo con súa nai. Ensináballe o nome das plantas e como ulían. Voltaban ao noitecer con sacos de herbas e flores que a avoa escollía coma se foran alfaias porque de alí sacaba ela co seu saber, remedios para case todo.
Como andaba metido nun choio, seica, alugou un apartamento pequerrecho . Alí só sen case comer nin durmir, matinou, ensaio, experimentou , fracasou, repetiu, repetiu, estudou, ensaiou......
Pero non tardou moito en abrirse un localiño novo na esquina da praza que deran en chamar “Dos Parados” cun letreiro que rezaba............VOLVER A SOÑAR.
Ao comezo a xente só asexaba escéptica dende fóra e percibían aromas descoñecidos e deliciosos. Visitábano amigos e coñecidos pero non preguntaban demasiado. No que non coñeces non te metas.
 
O primeiro en entrar foi un parado desesperado e ousado. Mercou o frasquiño de cor violeta que lle recomendou Bieito. Encargoulle que lera con atención a lenda que penduraba do frasco .
Así comezou a correr de boca en boca a marabillosa experiencia de volver a durmir e soñar. SOÑAR. E como se soñas con forza e persigues con tenacidade os soños, seica, se poden
cumprir....... Bieito foi un alivio para moitos veciños que lograron dar un gran xiro ás súas pequenas vidas.
En agradecemento agora a praza chámase PRACIÑA DOS SOÑOS.
gema, 19-04-14
prega a autora as posibles lectoras desta historia, de realismo máxico, teñan a ben correxir elas mesmas, os erros que tiver, porque a min xa me doen os ollos de repasar.



23 DE ABRIL DO 2014

A NÓS, CHÉGANOS SÓ CUN LIBRO E UN POEMA

QUEDA PROHIBIDO !
Queda prohibido llorar sin aprender,
levantarte un día sin saber que hacer,
tener miedo a tus recuerdos.
Queda prohibido no sonreír a los problemas,
no luchar por lo que quieres,
abandonarlo todo por miedo,
no convertir en realidad tus sueños.
Queda prohibido no demostrar tu amor,
hacer que alguien pague tus deudas y el mal humor.
Queda prohibido dejar a tus amigos,
no intentar comprender lo que vivieron juntos,
llamarles solo cuando los necesitas.
Queda prohibido no ser tú ante la gente,
fingir ante las personas que no te importan,
hacerte el gracioso con tal de que te recuerden,
olvidar a toda la gente que te quiere.
Queda prohibido no hacer las cosas por ti mismo,
tener miedo a la vida y a sus compromisos,
no vivir cada día como si fuera un ultimo suspiro.
Queda prohibido echar a alguien de menos sin
alegrarte, olvidar sus ojos, su risa,
todo porque sus caminos han dejado de abrazarse,
olvidar su pasado y pagarlo con su presente.
Queda prohibido no intentar comprender a las personas,
pensar que sus vidas valen mas que la tuya,
no saber que cada uno tiene su camino y su dicha.
Queda prohibido no crear tu historia,
no tener un momento para la gente que te necesita,
no comprender que lo que la vida te da, también te lo quita.
Queda prohibido no buscar tu felicidad,
no vivir tu vida con una actitud positiva,
no pensar en que podemos ser mejores,
no sentir que sin ti este mundo no sería igual.
Atribuido a Pablo Neruda, aunque esto es cada vez más incierto...
pero igualmente fermoso e necesario..
 

martes, 22 de abril de 2014

QUE LLE PASA AO MAR QUE TAN FAMENTO ESTÁ DE CARNE HUMANA ??

Google


Camiñan descalzas polas rochas,
pantasmas de sal habitan as sombras,
saben que as últimas mareas
esqueceron na praia os restos do naufraxio.
As mulleres recollen cada noite
os tesouros de auga, líquidos e fráxiles,
rebélanse contra a Historia,
constrúen co mar as estatuas
que nunca permanezan.
As mulleres de sal, con argazos de sombras,
xorden das últimas mareas 
e tecen tesouros de auga cada noite
contra a Historia.
Elas, que saben que o efémero permanece.

Ana R.




sábado, 19 de abril de 2014

BOA NOITE

NA SÚA MEMORIA

Si alguien llama a tu puerta, amiga mía,
y algo en tu sangre late y no reposa
y en su tallo de agua, temblorosa,
la fuente es una líquida armonía.

Si alguien llama a tu puerta y todavía
te sobra tiempo para ser hermosa
y cabe todo abril en una rosa
y por la rosa se desangra el día.

Si alguien llama a tu puerta una mañana
sonora de palomas y campanas
y aún crees en el dolor y en la poesía.

Si aún la vida es verdad y el verso existe.
Si alguien llama a tu puerta y estás triste,
abre, que es el amor, amiga mía.
Gabriel García Márquez

viernes, 18 de abril de 2014

VAISE UN GRANDE




"Si por un instante Dios se olvidara de que soy una marioneta de trapo y me regalara un trozo de vida, posiblemente no diría  lo que pienso, pero en definitiva pensaría todo lo que digo. 
Daría valor a las cosas, no por lo que valen, sino por lo que significan. 
Dormiría poco, soñaría más, entiendo que por cada minuto que cerramos los
 
, perdemos sesenta segundos de luz. Andaría cuando los demás se detienen, despertaría cuando los demás duermen. Escucharía cuando los demás hablan y cómo disfrutaría de un buen 
 de chocolate! 
Si Dios me obsequiara un trozo de vida, vestiría sencillo, me tiraría de bruces al sol, dejando descubierto, no solamente mi 
, sino mi alma.
Dios mío si yo tuviera un corazón, escribiría mi odio sobre el 
, y esperaría a que saliera el sol. Pintaría con un sueño de Van Gogh sobre las estrellas un poema de Benedetti, y una canción de Serrat sería la serenata que le ofrecería a la luna. Regaría con mis lágrimas las rosas, para sentir el dolor de sus espinas, y el encarnado beso de sus pétalos...
 
Dios mío, si yo tuviera un trozo de vida... No dejaría pasar un sólo 
 sin decirle a la gente que quiero, que la quiero. Convencería a cada 
u
  que son mis favoritos y viviría enamorado del amor. 
A los 
 les probaría cuán equivocados están al pensar que dejan de enamorarse cuando envejecen, sin saber que envejecen cuando dejan de enamorarse! A un niño le daría alas, pero le dejaría que él solo aprendiese a volar. A los viejos les enseñaría que la muerte no llega con la vejez, sino con el olvido. Tantas cosas he aprendido de ustedes, los hombres... He aprendido que todo el mundo quiere vivir en la cima de la montaña, sin saber que la verdadera felicidad está en la forma de subir la escarpada. He aprendido que cuando un recién nacido aprieta con su pequeño puño, por primera vez, el dedo de su padre, lo tiene atrapado por siempre.
 
He aprendido que un hombre sólo tiene derecho a mirar a otro hacia abajo, cuando ha de ayudarle a levantarse. Son tantas cosas las que he podido aprender de ustedes, pero realmente de mucho no habrán de servir, porque cuando me guarden dentro de esa maleta, infelizmente me estaré muriendo. 
Siempre di lo que sientes y haz lo que piensas. Si supiera que hoy fuera la última vez que te voy a ver dormir, te abrazaría fuertemente y rezaría al Señor para poder ser el guardián de tu alma. Si supiera que esta fuera la última vez que te vea salir por la puerta, te daría un abrazo, un0 beso y te llamaría de nuevo para darte más. Si supiera que esta fuera la última vez que voy a oír tu voz, grabaría cada una de tus palabras para poder oírlas una y otra vez indefinidamente. Si supiera que estos son los últimos minutos que te veo diría "te quiero" y no asumiría, tontamente, que ya lo sabes.
 
Siempre hay un mañana y la vida nos da otra oportunidad para hacer las cosas bien, pero por si me equivoco y hoy es todo lo que nos queda, me gustaría decirte cuanto te quiero, que nunca te olvidaré.
 
El mañana no le está asegurado a nadie, joven o viejo. Hoy puede ser la última vez que veas a los que amas. Por eso no esperes más, hazlo hoy, ya que si el mañana nunca llega, seguramente lamentarás el día que no tomaste tiempo para una sonrisa, un abrazo, un beso y que estuviste muy ocupado para concederles un último deseo. Mantén a los que amas cerca de ti, diles al oído lo mucho que los necesitas, quiérelos y trátalos bien, toma tiempo para decirles "lo siento", "perdóname", "por favor", "gracias" y todas las palabras de amor que conoces. 

Nadie te recordará por tus pensamientos secretos. Pide al Señor la fuerza y sabiduría para expresarlos. Demuestra a tus amigos cuanto te importan." 




GABRIEL GARCÍA MÁRQUEZ
 

jueves, 17 de abril de 2014

martes, 15 de abril de 2014

ANIMACIÓN Á ESCRITURA

LA OLLA AL FUEGO

La olla llevaba hirviendo todo el día. Desprendía el humo espeso de un tren de carbón con prisa por llegar a su destino. Pero el destino de aquel vapor no era otro que la terminal de mi pituitaria, esperando impaciente en el andén la llegada de sus olores.

El primer olor que llegó fue el de Pelargón, aquellos restos de biberón que mi hermanito dejaba y que yo apuraba golosa entre celos y cariño. Y se mezclaba con el olor a leche cortada, la colonia de limón y los polvos de talco.

Luego vino el olor a goma de borrar, al polvo de la tiza del encerado y al regaliz negro. Sin olvidar los recortes de obleas que las monjas repartían en el recreo.

La olla seguía hirviendo y desprendiendo nuevos olores. Estos iban y venían en espirales de recuerdos, ascendiendo y descendiendo, lastimando o mimando, borrosos o nítidos, reales o imaginarios. Hatillos del pasado, a veces rotulados, otras sin nombre, como en un desván en el que los objetos cuentan su historia en la medida de su habilidad evocativa, y de la nuestra.

Ahora los olores eran a incienso y a golosinas. Libros de cuentos con ese aroma a papel impreso poblaban un día de fiesta con chocolate con churros que amenazaba mi radiante vestido blanco. Olor a chiche y pipas en la butaca del cine salían también de las emanaciones de la olla mágica. De pronto un olor con sabor a verano me transportó a las mareas bajas. El aderezo de algas agregaba su perfume salado. Los vientos cambiaron el rumbo de los vapores y un fuerte olor a moras maduras tiñó mi olfato. Una fragancia de pinos entró purificando el aire. Excursiones al campo. Mimosas, madreselvas, eucaliptos, todo un cóctel vegetal pusieron su punto en la cocción. El olor a tierra recién arada de mi abuelo, el aroma a manzana madura de mi abuela.
Vuelta a cambiar el rumbo. Y llegó el invierno, la tufarada a guiso por las escaleras, las castañas asadas en el brasero y la leche caliente.
Mi primera muñeca olía a goma nueva. Su pelo de nylon acentuaba aquel perfume hasta la embriaguez. Aquel día los olores sabían a turrón y polvorones.

La fragancia dulce de los paseos por el jardín, bajo los plátanos. Buganvillas y adelfas, rosas y lirios. Los brazos de mi padre olían a jabón y tabaco. Los besos de mi madre a ropa al clareo. Y de pronto una ráfaga fuerte de olor a lejía lo inundó todo. Lejía sobre madera, lejía sobre la colada, lejía en las manos de mi madre. Vahos desinfectantes que curaban.

La olla continuaba en rabiosa ebullición. El primer beso y mi colonia se mezclaba con aquel olor tan desconocido como estimulante. Un roce de barba incipiente con restos de after shave completaron la cocción.

* * *

La olla seguía borboteando. Pero ahora el humo de la olla se hizo invisible e inodoro. Ya no era un humeante tren de carbón. Era un tren moderno, ya no escribía con carbonilla sobre el cielo de mis sentidos. Los olores se difuminaban, se perdían. Lo que allí hervía era una mezcla de mil sabores desconocidos, sin lógica ni orden. Tanto aparecía el dulce como el amargo, el salado como el soso, el espeso y el aguado. Un zoco de especias en un caos de olores indescifrables. Estaba la canela al lado de la cayena, el pimentón mezclado con la hierba luisa, el orégano junto con la nuez moscada. Me eran familiares algunos olores pero no sabía nombrarlos. Reconocía fragmentos, pero el todo se perdía en el vaho. Rostros conocidos a los que no ponía nombre, paisajes familiares que no encontraban ubicación en la película. Un film surrealista, sin guión y con banda sonora confusa. Y la olla, ajena a mi perdida pituitaria seguía ( y sigue ) desprendiendo sus vapores inútiles en mis ¿sueños?

Esto es lo que me sucede. Por favor dígame. ¿Qué me pasa, doctor?
Angela Fernández.

lunes, 14 de abril de 2014


Entonces
no hablábamos de problemas.
Andábamos
abrazando la vida.
y elegíamos el ladodelosbesos.

Qué podía yo hacer
si tus ojos erantanazules
y tus brazostanposesivos...

II

Ahora, dejaré que mires
mi colección de escombros.
Que escuches
micanciónimprescindible.

Te serviré la cena.
Te cuidaré la ropa.

Pero no pidas mis latidos
ni mi piel, ni mis pensamientos. 
Mª Socorro.

AMIGO GUAPO MOU

Mou 893

jueves, 10 de abril de 2014

PUNTOS DE VISTA

ANÉCDOTA REAL:

A nena cumpre sete aniños e celébrao coas súas amigas entre refrescos, serpentinas, confetis, confituras, merenges e todos os tópicos destes casos.
Parecía moi feliz e divertida pero tan pronto se viu libre  de toda presenza allea, da man de ses país, botouse a chorar.
Os país abraiados preguntábanlle polo motivo de tal disgusto e ela entre bágoas e saloucos dilles:
Mirade que reloxio, para que quero eu saber a hora. A min dima papá e senón disma ti, referíndose á nai.

Que cordura....

miércoles, 9 de abril de 2014

martes, 8 de abril de 2014

A ROSA DO CAMIÑO


           
Á rosa do camiño chámanlle silvestre


non ten apelido,nin sementada foi,

é bastarda dun descoido.

Case non ten espiñas disuasorias.

Se algún desocupado repara nela

queda preso do seu arrecendo.

Vive de seu no silencio, á beira do camiño,


aberta ao orballo e á choiva.

Só precisa da luz do sol.

É silvestre.


Gema, 08 -04- 14