viernes, 30 de noviembre de 2012

PARADOXOS

EL: Hola, quiero conocerte mejor, tengo 38 años, soy diputado hace 10 años y soy honesto.

ELLA: Hola, encantada, tengo 30 años, soy prostituta desde hace 15 años y soy virgen.
correo conchi

ESPERANZA

Andamos á procura da hora en que o home se reconcilie có mencer, e faga un pacto có ocaso para que acenda luces novas.
Andamos á procura da hora en que as miradas acollan a forza do amor que desterre o medo, que fai pendurar a vida dun feble fío nas mans dos poderosos.
Andamos á procura de que ningún erro nos poida facer perder o camiño para sempre.
Andamos a procura de reconstruir o presente reunindo os anacos do que roubaron e volver a camiñar pola esperanza.
Andamos á procura desa hora con ás que se foi un día que estabamos viaxando nun tren pantasma, cara a ningures, conducido por ausencias.



Ana López.

jueves, 29 de noviembre de 2012

BO DESCANSO

O medo



"...é unha boca que ignora o licor que se agacha na palabra bico"

É a desolación, non saber onde ir, a melancolía con balas, as balas da miseria. O medo é recoñecer que este mundo escapóusenos das mans, que os ricos son máis ricos e os pobres máis pobres cada vez. O medo é sentirse só en medio da Nada, gritar e que ninguén escoite, amar e que ninguén poida amarte a ti. O medo é levantarte coa boca seca de tristeza, os ollos húmidos, as cancións sen letras e os ríos con auga de lodo e porquería. O medo é a enfermidade, un cuarto que nunca mira o mar, un diagnóstico precoz de desgana. O medo é a palabrería que non soluciona, a política que mira a todas partes menos a si mesma (para rexenerarse): este sistema, tan corrupto e voraz, que ninguén cambia. O medo son unhas mans que non saben acariciar, unha boca que ignora o licor que se agacha na palabra bico, os que empregan a lingua só para maldicir e malferir e malandar. O medo é esperar a apocalipse sen facer nada, sentado, agardando a bomba áspera que nos arranque os verbos fundamentais: sentir vivir amar gozar. O medo é non abrazar aos que te abrazan. O medo é perder as ganas de ganar. Coñezo xente que se levanta co medo agarrado á súa pel cada día ignorando que o medo é invisible. Xente que acende a radio por costume e por costume fai o amor, come, dorme, pasea deportivamente, ou agarda a navalla da morte. O medo afoga sen sabelo e sen poder evitalo. O medo é soñar con el, ela, espertar e saber que marchou por sempre. Proclamo este xoves unha barricada contra o medo e todos os infernos. Reclamo o sol na fin de novembro. Para que vivas sintas ames goces. E venceremos o medo. Definitivamente.

Artigo publicado por Xosé Carlos Caneiro  na Voz de Galicia                        (Foto propia)

VILA-MATAS NA UNED

Ter a oportunidade de poder escoitar en vivo e directo a un home de tanto renome fai alterar os programas establecidos.
Colunnista, coleccionista de premios maiores en todo o mundo, chegou a ser presentado en conferencias súas por Europa por un mesmo premio nobel ........ Abraia a calquera tal currículum.
Sala ateigada ata a bandeira, risas complacidas da xenta aínda que non dixera nada gracioso, que non é gracioso, é retorcido.
Pois a mortales tan elementales coma min só logrou deixar un pouso de decepción e confusión.
As uvas estaban moi altas, xa sabedes.......
Vino como unha persoa que navega permanente na incertidume, creo que escribe para non ser entendido, comezou dicindo que escribía grazas aos inimigos, leva as súas novelas ata a complicación tal que non as da acabado porque o superan, mete moitas citas que a maior parte inventa  e atribúe a outro es critores .....
Personaxe por derriba de todo o ben e todo o mal, empoderado, catalán e tan tortuoso e enrevesado que para min viaxar na súa literatura sería coma navegar nun pantanal.
Non estou afeita a altitudes astronómicas.
gema, 29-11-12

miércoles, 28 de noviembre de 2012

SILENCIOS

Nos espazos en branco
que deixa o silencio
viven acubillados
os impostores.

Nos espazos en branco
que deixa o silencio
ceden sitio as palabras
aos des-afectos.

Nos espazos en branco
dos silencios cómplices,
afogan as preguntas
que fóra esmorecen.

Nos espazos en branco
que deixa o silencio
sementa a dúbida
des-encontros no tempo.

Ana López.

martes, 27 de noviembre de 2012

E VAN 43

Debaixo dos puños
de pedra sen alma,
debaixo de ollares
tan fríos que tollen,
debaixo de berros
tan feros que feren,
debaixo de promesas
tan viles que aterran,
debaixo de corpos
que magoan e esmagan,
nun inferno que todo fulmina,
agóchase o reptil,
a palabra blasfema:
VIOLENCIA



 

EL BURRO DE PETRA

 Cuando creí que mi capacidad para el terror ( después de mi última experiencia en un parque de atracciones) había tocado techo, hete aquí que conseguí elevarla a su cota más alta, ya imposible de superar, en mi último viaje a Jordania.
Todo el mundo conoce (aunque no haya tenido el placer de visitarla) la ciudad de Petra. Esa maravilla del mundo antiguo, fundada por los nabateos en el siglo III a. c., es  más espectacular de lo que podamos imaginar, por su singularidad y su grandiosidad.
Pero no es de Petra de lo que quiero hablar, sino de mi terrible experiencia con un burro. Si, sí, con un burro,  un animal (peludo y suave) en el que monté para subir los casi mil peldaños de un monte que lleva al llamado Monasterio, una maravilla dentro de las mil maravillas de dicha ciudad. El caso es que, para aliviar dicha subida, los beduinos ofertan sus burros para hacer la excursión más llevadera (???????).
Pobre de mí. Si pudiese volver atrás elegiría subir, no mil, sino cinco mil peldaños antes que montarme en aquel ser demoníaco que a punto estuvo de hacerme perder la vida, no sin antes someterme a la tortura montuna más sádica jamás descrita.
Estaban los burros en cuestión dispuestos para su alquiler, atados y ensillados con mantas multicolor, y después del consabido regateo llegamos al precio justo. El beduino me asignó uno, color blanco roto ( hablando en plata, color blanco desteñido) por los muchos años que llevaba encima, que tal parecía sacado de un taller de taxidermista .
Como una pieza abandonada a su suerte y llena de polvo. Por supuesto me negué en redondo a montar en dicho engendro prehistórico, así que elegí …el más brillante, lustroso y desarrollado de la manada, un hermoso ( aunque burro) animal de vivos ojos con los que parecía llamarme a montar sobre su peluda grupa. Y ahí comenzó la tragedia.
Nada más montarlo, el bicho se desprendió de sus ataduras y me llevó, en sentido contrario, hasta una pequeña loma desde donde yo, presa de pánico, grité el primer socorro. Y digo el primero porque luego hubo tantos socorros como escalones tuve que subir.
Los peldaños (o lo que fueran), de piedra irregular y resbaladiza, subían en vertical y luego cogían la curva cerrada hasta la siguiente verticalidad. Así todo el trayecto, es decir, todo el calvario. No se lo que Cristo sufrió con la cruz, pero sí se lo que sufrí yo, con las manos agarrotadas y tensas, asiendo una no-silla sin agarre, para no caer de espaldas y dejar los sesos desparramados contra el suelo.
Resulta que al chico que debía sujetar mi burro y ayudarme a manejarlo, le salió otro plan mejor, una joven rubia que parece que necesitaba más ayuda (???? ) que yo, pobre de mí, y me dejó a mi ( mala) suerte. Y mi suerte ( es decir mi desgracia) fue que mi animal se creía Fernando Alonso y, a pesar de que otros burros iban por delante, él los adelantó a todos, por las buenas y por las malas, es decir, saltándose todas las normas escritas de la circulación, y también las no escritas.
Iba en un sin vivir, con el grito de bocina y el sudor empañándome el parabrisas, perdón, la frente. Tensa como una guitarra y con el terror incrustado en las pupilas desorbitadas, pálida como la arena del desierto y blasfemando en arameo. Por más que gritaba, el beduino me  hacía caso omiso ( es lo que tienen las rubias, que descolocan los sentidos moros ) así que me vi sola, cabalgando en vertical sobre un demonio peludo, que más parecía que volaba, hasta la meta (ya no deseada) sin poder apearme ni parar el motor. Sintiendo el sonido martilleante de las pezuñas sobre las losas resbaladizas, derrapando, cogiendo las curvas tan cerradas que mis piernas rozaban los muros, viendo la altura que se  iba ganando y el precipicio que se iba mostrando como boca de lobo.
Me veía volar cabalgando por los aires, o desnucándome cuando mis manos agarrotadas soltasen la montura, rotas ya de tanta presión.
Por supuesto, llegamos los primeros, pero sin copa ni ramo de flores, ni botella de champán, más bien con un cuerpo dolorido por la tensión y un alma en pecado por las blasfemias gritadas.
Nada más bajar del burro, con las piernas aún temblando dije, como anteriormente había dicho en Port Aventura :

 A dios pongo por testigo que jamás volveré a montar en burro.
Ángela Fernández.
 

 

 

lunes, 26 de noviembre de 2012

NAVEGANTES

Hai que levar por navío o corazón
para encontrar Dorados nos pasadizos do mar.
Hai que descifrar os reflexos da auga
que falan de pontes que unen as ribeiras.
Contemplar atardeceres encarnados
en nubes ruborosas que bordan no aire
a delicada rota da felicidade.
Hai que descalzarse ó comezar o camiño.
Parar o tempo cando o sol ilumine un esponsal de miradas.
Non temades ó mañá,
a herba onde se pousa o voso amor
non coñecerá nunca a xeada.
O arco de luz que uniu as dúas ourelas
gardará a vosa casa.
Ó mirarvos tivemos a certeza
de que existiron Mu e a Atlántida.


Ana López.

sábado, 24 de noviembre de 2012

TREGUA

!Non van a acabar con nós!
Séguenos latendo a mesma fé e a mesma entereza
no caixón de xastre que levamos no peito.
Seguimos cada día enxendrando ilusións
nunha realidade de banzos invisibles
que baixamos enganando o tempo,
coidando non romper un nocello, retorcer un brazo,
ou que nos tiren ó chan.
Camiñamos por un hoxe destruído, cara a un mañá incerto,
demorando a chegada en formas imprecisas
que lindan coas promesas.
!Non acabarán con nós!
Inda lembramos cando os días eran amables,
o mar erguía metáforas no solpor,
os reloxios non encontraban as horas,
e os soños non asinaran unha tregua.

Ana López.

jueves, 22 de noviembre de 2012

SORRIR

Francesco Tonucci, coñecido como Frato escribiu un fermoso libro que se titulaba"Niño se nace", as historias contaban con uns dibuxos xeniais. Os debuxos non podo peñérvolo , o que acompañaba esta historia é un neniño totalmente perplexo e dí así:
Imaxinade o neno e no globo característico dos comic o seguinte:

"-A  los seis años, cuando empecé a ir a la escuela en Pedreira, no entendía nada porque en casa se hablaba gallego.a los ocho, en Frankfur,no sabia alemán. Ahora en Pedreira, no entiendo nada porque sólo hablo alemán"
                                        Francesco Tonicci( Emigración-1983)

ESPERANZA



Á FORZA, volverémonos máis austeros, máis solidarios, aprenderemos a valoras as moitas cousas que temos, a ser máis espirituales e reflesivos ( que non quere dicir relixiosos) .......
É dicir, dándolle a volta á tortilla, que non hai ben que por mal non veña"

miércoles, 21 de noviembre de 2012

Sabeduría popular

Ás veces, por un casual, un escoita preguntas axenas e lembra unha expresión perdida na nenez dunha riqueza !incrible!:
"hai que ilas levando"
Non se trata diso a vida?Aceptar con naturalidade as circunstancias que atopas no camiño.

SEN PARAÍSO

A noite
é un estrondo de bombas e de berros.
Derrubaron as casas
enchendo de bagoas solares baleiros.
Amontoaron ausencias.
Os visitantes ferraron os afectos,
desabotoaron a realidade.
A carraxe arrastra corpos torturados polas rúas.
O medo anica os corazóns,
camisas de forza paralizan o amor.
A compaixón viaxa nun vagón abandoado
nunha estación pantasma:
Unha larva agochada na traxedía.

Ana López.

martes, 20 de noviembre de 2012

Que se acocha tralos "días de..."?

...Ás veces intereses comerciais, outras algunha clase de marxinación



   
       

        Entre as pedras do deserto
          florecen sorrisos
         que a miseria non é quen de afogar.
         Entre a inmensidade da nada
         e ante un futuro sen pan
         os ollos da infancia
         son pozos cheos de luz
         porque aínda non saben
         que as areas, baixo os seus pés,
         asasinaron a esperanza…
  
"Os taxistas” do deserto.
Nenos con mans expertas e  a pel queimada polo sol da inxustiza.

                                                                                                                          (Fotos propias)
  

DIA UNIVERSAL DO NENO

SEN PALABRAS
 
 
 
 
 
 
 
 
 


LUÍSA VILLALTA(poeta e violinista)

"A súa esencia persoal e creativa era unha fusión, unha dobre pertenza á música e á poesía"
                                                                                                     Miguel Anxo Fernán -Vello.


En marzo do 2004 Luísa Villalta colleu un tren con destino descoñecido e deixóunos as súas palabras sostidas nun "pizzicato" que belisca as cordas dos nosos corazóns.
Grazas sempre, que cheguen as nosas palabras onde sone agora o teu violín.
                                                                                                          Ana López.




                 A ESTACIÓN

Onda nós nunca pasan os trens
só chegan ou parten.
por eso tamén somos nós
a nosa última estación.

Así podemos marchar
no único sentido posibel
ou esperar o avalo dos viaxeiros
para sentirnos expandidos nas miradas extranas
que chegan arrastrando as bambalinas do mundo.

Onda nós non hai nunca outro destino
que ser un anónimo fin
ou un glorioso comezo.

Máis alá
máis alá somente o mar
e a incertidume da luz
o extremo
o abismo
o espello detido de nós.

                                    Luísa Villalta.(1957-2004)

domingo, 18 de noviembre de 2012

QUE NON VAI SER TODO NADAL...


Dos viejecitos conversando:
- ¿Prefieres el sexo o la Navidad?
- ¡Sexo, claro! Navidad hay todos los años .
Eviado en correo por Conchi, picantona...

TERRA SANTA



Que paradoxo ¡¡¡¡¡
O calvario segue alí,
as pedras derraman sangue
baixo a rutina do medo ....

sábado, 17 de noviembre de 2012

REISEÑORES

Os reiseñores non viven no bosque,
non buscan gallas para facer niños,
nin elevan o canto sobre cumes azuis,
nin buscan abrigo na ramaxe.

Habitan nos suburbios, en casas de ladrillo,
erguen a súa melodía monocorde na friaxe do asfalto,
levan o soño do amor no corazón,
e anuncian, como sempre, a primavera.

O seu canto é un mencer preñado de luz
nas fráxiles follas do futuro.

Creron as cancións de vellos reiseñores
escritas en partituras de promesas,
hoxe cinza atrapadas na espesura dun mal soño.

Deixádeos cantar;
escoitade esa estrofa entumecida de medo
por onde brota a fonte da esperanza.

Deixádeos voar;
presos, afogan o seu canto para sempre,
voarán coas ás caídas, escondidos no silenzo.

Trabucáronse;
saíron có sol da invernía pensando que era primavera,
e caeron abatidos na rúa das estrelas.

Os que por alí pasaban recolleron, nun xesto solidario,
o canto.

Ana López.

martes, 13 de noviembre de 2012

lunes, 12 de noviembre de 2012

DIÓGENA

Non sei o tempo que levaba andando, nin cantos camiños percorridos.Á luz do día, na almofada da noite,pola sombra da lúa...
Anda que te anda,mira que te mira polo ollo do día.
Fixen pasadizos nas lapelas do tempo buscando respostas que eu mesma tiña.
!Fai falla ser parva!
Bateu en min como unha bala perdida.
A tolemia non pode ser entendida,
!non leva prospecto de información!


Ana López.

ANIMACIÓN Á LECTURA

................. SEMPRE VOLVEN.

Adiviña o que é:
precursora de internet,
no bico leva un olivo
e unha mensaxe no pé.

O CORAZÓN DA ÁRBORE

 
           
"Poder caminar sin engañar al pájaro, del corazón al árbol..."
                                                                          René Char.
 
 Ter a terra por destino;
camiñar sen rendirse por un mundo imposible.
Remendar as saias do futuro cunha luz sen límites,
ver nacer as estrelas nas fontes da noite,
esquivar lóstregos de horizontes de ferro.
Falar na linguaxe dos paxaros
ao corazón da árbore.
 
Ana López.
 

domingo, 11 de noviembre de 2012


En un autobús repleto de gente, sube un hombre. Se coloca al lado de una mujer guapísima y le pone la mano en el pecho.
- Oiga, podría poner la mano en otro sitio? - le dice la mujer.
Y le contesta el hombre:
- No me provoque, no me provoque...
correo de Conchi

GROSOS E GRATIS BICOS PARA TODOS



Que mellor para unha mañá de domingo ¡¡¡¡¡¡  Bicos gordos e redondos ... É unha propaganda de
A Opinión pero eu opino que usalos de valde. Agasallo para todos os que entren.

sábado, 10 de noviembre de 2012

PENSÁNDOO BEN






            La huida
Tal y como está España estoy por huir, pero he cogido un
mapa mundi y no me decido a donde.
Si me voy a Alemania me van a hacer trabajar
más y me van a despedir con poca indemnización.
Si me voy a EEUU, me pueden despedir sin
pagarme nada y además solo tendré una semana de vacaciones al año.
No me quiero ir a Inglaterra mientras no
nos
devuelvan Gibraltar y he pensado en Francia, pero me he dado cuenta que está
llena de franceses.
El resto lo he tenido que descartar por la
fuerza de la gravedad.
Si me voy al sur, la situación no ha
empeorado, porque no puede ser peor.
En el norte de África no hay paro, porque no
hay trabajo y en el único país estable Marruecos, no hay ni carreteras ni
hospitales.
Más al sur solamente se puede ir a trabajar
a una ONG o a cazar elefantes.
Si me decanto por el oeste, o me expropian
como en Argentina o me secuestran como en México.
En Rusia me tengo que hacer mafioso. ¡Qué
pereza!.
En China no puedo abandonar mi puesto de
trabajo ni para dormir, porque me lo quitan.

En la India tengo que hacer mis necesidades en el mismo río en el que me lavo
la cara.
Y en los demás países que estoy viendo en el
mapa hay tanta miseria, tanta injusticia y tanto desorden que me dan
pena.
Al final aun queriendo huir, la realidad me
lo impide. Quiero que mis hijos vayan a una universidad aunque sea pagando un
poco más.
Si me da un infarto, quiero que me lleven en
ambulancia a un buen hospital aunque tenga que pagar 10 euros por la receta y
si no tengo dinero para poner gasolina, que haya autobuses, metro o incluso
AVE, para visitar a mi familia o para irme a la playa.
Quiero comer de vez en cuando jamón, cocinar
con aceite de oliva y reírme un poco, aunque no sea como antes.
La verdad, mirando detenidamente el mapa he
decidido quedarme en España?

Autor descoñecido,

viernes, 9 de noviembre de 2012

EU NON TEÑO A QUEN REZAR

DESHAUCIOS

Milleiros de familias arrastradas das súas casas;
des-abastecidas,
des-abrigadas,
des-ocupadas,
des-asistidas,
des-pedidas,
des-concertadas.
Milleiros de vidas des-tragadas;
des-asosegadas,
des-alentadas,
des-corazonadas,
des-acretitadas,
des-airadas.
Milleiros de bagoas polos
des-afectos,
des-creídos,
 
des-acertos,
des-axustes,
des-aprensivos,
des-almados.
As des-grazas acumúlanse nas portas,
a xustiza des-cansa en palabras de pedra.
Des-arraigados non serán ninguén á intemperie,
só un des-afío na noite.
Fóra, sigue o berro da esperanza
e os versos inútiles nos muros.
Ana Lopez
 
 
 
 
 
 

CAVILACIÓNS


Todos estes días veuse falando do caso Madrid Arena, e non me extraña, analizáronse as responsabilidades dos políticos, das autoridades, dos organizadores ........ e non me extraña, o caso é moi, moi triste, nin que dicir ten.
Pero a min fáltame algo: non oín en ningures mencionar a responsabilidade que corresponde aos pais, primeiros formadores, escola, medios de comunicación e propios interesados.
Aquí todos estamos pringados porque a nosa xuventude é o resultado dun parto multidisciplinar e os resultados son moi preocupantes.
Oín como algúns destes mozos declaraban que con 5 entradas pasaran 8 ( fraude ), como outros afirmaban que de mil asistentes 999 estaban bebidos ou fumados, ou as dúas cousas, asaltantes embotellonados.... Son maiores de idade para todo (ou finxiron selo ), e logo a súa responsabilidade, onde está ? Poderíanse facer asembleas de pais, de ensinantes, de mozos, de medios de comunicación ...... en prazas públicas e buscar alternativas a situacións tan penosas.
Non oín falar de nada diso e penso que máis ben é a raíz da cousa.
Máis........, música agresiva, estética agresiva, luces agresivas, alcol, armas ..... Onde está o extraordinario?
Gema, 09-11-12

jueves, 8 de noviembre de 2012

 
 Compartímos
os espazos dos soños.
Territorio sen límites,
tempo sen horas.
Vivímos
unha realidade imaxinaria.
Ana López.

miércoles, 7 de noviembre de 2012

ANIMACIÓN Á ESCRITURA



A CULPA FOI DE NOÉ
Efectivamente, no caso da miña familia a culpa non foi do "cha, cha, cha", a culpa tívoa Noé´
A nosa historia comenzou cando un home algo chiflado que se chamaba Noé, deuselle por facer de visionario.
Os homes do tempo, que naquela época se chamaban profetas, anunciaron unha tormenta de "caravillo" e ao noso homiño non se lle ocurriu nada mellor que construir unha barca grandísima onde meteu unha parella de cada especie, a propia tamén.
Alí estivo unha tempada ata que as relacións se empezaron a  deteriorar moito, entón pensou en mandar a alguén fóra para que, entre outras cousas, comprobase o estado das súas terras! caridade a xusta!E a quen se lle ocurriu mandar? a unha antepasada miña co perigo que supuña enviar a unha pomba no medio dunha tormenta con pouca luz, é sabido que nós nos orientamos polo sol.!canalla! como se non soupese que "nunca choveu que non escampase"
Pero unha misión biblica era unha misión bíblica.
Como puido!miña pobre! volveu á barca, e traía no pico unha ramiña que resultou ser de olivo.Dende entón pasou á historia como que levou a Paz.!Xa vés ti!
E aquí chegamos,dende entón de xeración en xeración, as pombas da miña familia voamos dun lugar a outro polo mundo para poñer paz nos homes, sen resultado ningún;de norte a sur, de este a oeste ,.sen ninguén que nos acolla, sen ter nada de noso,nin en propidade nin en aluguer ; non hai sitio para nós.
Xogámonos a vida todos os días porque agora non nos cae auga a chuzos senón balas, misiles, granadas, e sen por un casual se che ocurre descansar no chan podes atoparte cunha mina persoal.Na última misión unha bala levoume todas as plumas do cú e a miña imaxe de seriedade e rigor resentiuse moito, agora parezo un chiste e os poderosos riense de min !normal
Agora estou nuha praciña dunha cidade galega,confúndome coas outras pombas que se afanan por comer pedaciños de patacas fritidas que lles dá  unha nena.Parece que están tranquilas, non sei...
Estou pensando en dimitir.
Ana López

domingo, 4 de noviembre de 2012


 As lomas vólveronse cumes
no volcán das túas mans.
Un romor de alentos,                                      Beso Amoroso                      
trocou en lava as augas mornas
dos teus beizos.
Escuma do mar onde mora o desexo.
 
Ana López.




UNA VIDA BARATA

Me acuesto tarde, no siempre me levanto, llevo una vida barata, no llego al 30% del día despierta….
Lo reconozco. Paso los días entre algodones. Agustito, calentita. Ni preocupaciones, ni compromisos ni obligaciones. Es la vida que me gusta. Es la vida que deseo. Es la vida que me permiten vivir.
Como dicen hoy, una ni-ni, que ni estudia ni trabaja, y nadie me pide explicaciones.
En mi casa soy la reina, no tengo hermanos y todos los mimos son para mí. Con sólo una mirada consigo lo que quiero. Así que puede decirse que soy feliz.
Nadie me exige correspondencia ni de cariño ni de trabajo, soy yo la que demanda y la que da sólo lo que le apetece.
Y como soy muy independiente, en mi casa me dejan a mi aire. Sólo esperan que ese aire sea algo favorable hacia ellos de vez en cuando.
Así que con mi aire voy y vengo a mi voluntad y apetencia. Si quiero portarme me porto, si no pues paso de todo y de todos y me quedo en cama todo el día, o me largo de juerga.
Hablando de juerga, lo único que les sienta mal en casa es que salga de noche. Pero yo, ni caso.
Para mí la noche es mágica, la luna es como un imán que me atrae. De día prefiero dormir, pero por la noche se me activan todas mis vitalidades. Es entonces cuando desaparezco y no regreso hasta el amanecer.

Se que en casa se preocupan, temen que me pase algo, pero a mí me da igual. No es que salga todas las noches, pero sí que para mí es una necesidad el trasnochar y pasarlo bien con los colegas de la pandilla.
Sobre todo con mi nuevo vecino Pancho. Sobre todo en la parte de atrás del coche de su familia. Una tapicería de cuero negro muy confortable.
Llevo unos días como pesada, tengo más apetito del habitual y más ganas todavía de dormir. En mi casa me miman cada vez más, no les importa mi nuevo estado, es más están felices con mi embarazo.
Mi barriga casi roza el suelo y mis tetillas están hinchadas. Espero que esta vez mis cachorritos se logren todos y no como la última vez, que perdí dos.

Es lo que tiene el ser una gata, me acuesto tarde, no siempre me levanto, llevo una vida barata.
Angela Fernández