sábado, 31 de marzo de 2012

DIA MUNDIAL DA TERRA 2012

Imaxe Google
........¿Cómo se puede comprar o vender el firmamento, ni aún el calor de la Tierra? Dicha idea nos es desconocida. Si no somos, dueños de la frescura del aire ni del fulgor de las aguas, ¿cómo podrían, ustedes comprarlo?. Cada parcela de esta tierra es sagrada para mi pueblo, cada brillante mata de pino, cada grano de arena en las playas, cada gota de rocío en los bosques, cada montaña y hasta el sonido de cada insecto es sagrado a la memoria y al pasado de mi pueblo. La savia que circula por las venas de los árboles lleva consigo las memorias de los pieles rojas. Los muertos del hombre blanco olvidan de su país de origen cuando emprenden sus paseos entre las estrellas; en cambio, nuestros muertos nunca pueden olvidar esta bondadosa tierra, puesto que es la madre de los pieles rojas. Somos parte de la tierra y asimismo, ella es parte de nosotros. Las flores perfumadas son nuestras hermanas; el venado, el caballo, la gran águila; éstos son nuestros hermanos. Las escarpadas peñas, los húmedos prados, el calor del cuerpo del caballo y el hombre, todos pertenecemos a la misma familia.
Por todo ello, cuando el Gran Jefe de Washington nos envía el mensaje de que quiere comprar nuestras tierras, nos está pidiendo demasiado. También el Gran jefe nos dice que nos reservará un lugar en el que podamos vivir confortablemente entre nosotros. Él se convertirá en nuestro padre y nosotros en sus hijos. Por ello consideramos su oferta de comprar nuestras tierras. Ello no es fácil ya que esta tierra es sagrada para nosotros.
El agua cristalina que corre por ríos y arroyuelos no es solamente el agua sino también representa la sangre de nuestros antepasados. Si le vendemos tierras, deben recordar que es sagrada y que cada reflejo fantasmagórico en las claras aguas de los lagos cuenta los sucesos y memorias de las vidas de nuestras gentes. El murmullo del agua es la voz del padre de mi padre...........
Carta del jefe indio Seattle

viernes, 30 de marzo de 2012

GALICIA

Semana Santa pasada por agua menos en...Imaxe Google
MADRID, 29 (EUROPA PRESS)
Galicia será la zona peninsular con menor probabilidad de precipitaciones durante la Semana Santa, cuando las lluvias afectarán a casi todo el país y, especialmente al centro y Levante peninsular, donde las precipitaciones serán "abundantes", según las predicciones de la Agencia Estatal de Meteorología (AEMET).

ANIMACIÓN Á ESCRITURA

" PEL DE GALIÑA "

 Imaxe Google

PARA ANGELA

 Imaxe Google


 

sábado, 24 de marzo de 2012

CHANTAL MAILLARD


Hoy he mirado a un hombre y él
no pudo desprenderse de mis ojos.
Corrió como una llama en el bosque
y algo se puso a arder entre mis pechos.
Quise apagarlo con la lengua
y reíste, Señor,
te reíste de mí
y borraste la luna con un gesto de nube
precipitada.

Chantal Maillard


viernes, 23 de marzo de 2012

CHANTAL MAILLARD

Disfrutar onte desta excepcional escritora foi un auténtico luxo literario.


La experiencia del dolor le viene a Chantal Maillard (Bruselas, 1951) de antiguo. Fue feliz, según declara, hasta los 7 años, pero a partir de ahí, los continuos cambios de internado en Bélgica y después la adaptación a España, donde se trasladó con su familia en pleno franquismo, la convirtieron en una niña desubicada y silenciosa. Nació sin embargo con el don de la escritura, en la palabra encontró cobijo y, a los 14 años, ya había escrito dos novelas y más de cien poemas. Y así hasta hoy. Poeta, filósofa y gran conocedora del pensamiento y estética orientales, es autora de una docena de títulos, entre los que destacan sus diarios, Diarios indios y Filosofía en los días críticos, un milagro de simbiosis entre filosofía y poesía. En 2004 obtuvo el Premio Nacional de Poesía por Matar a Platón, un libro seco y despojado, escrito durante su grave enfermedad, en el que la muerte y el dolor, sin concesiones literarias, palpitan en cada una de sus páginas. Su nuevo poemario, Hilos, posterior a la imprevisible muerte de su hijo, revela a una de las voces poéticas más intensas, honestas y radicales del panorama actual. literario.
Diario El Pais
 

CHANTAL MAILLARD

4. Resurrección en la tierra

Mirar al cielo. Luego,
a la tierra. Decir
hay un sueño que espera ser soñado.
Un sueño espera ser soñado.

La boca seca. No hay
saliva. Alzar los ojos,
donde los gavilanes
y los misiles. No, los ojos
a ras de suelo,
donde la hierba,
entre la herrumbre,
donde la hierba arde
verde y poderosa.

He perdido las armas.
He tirado el escudo.
De entre todas las verdades elijo
una sola: la caricia del sol
en el tronco de mi alma
calcinada.

* * * * *

jueves, 22 de marzo de 2012

DIA MUNDIAL DA AUGA


                             Imaxe Google

PARAISO


Non son costela esgazada
dun adán durmido,
nin unha outra media laranxa
aínda que a nosa saiva
transita mística para asolagarnos
nunha mesma lagoa.
A túa forza elévame, mais sostéñome eu.
Columnas dun mesmo templo
con nervaduras independentes.
As nosas linguas comparte orografías
pero non falan pola mesma boca.
Beizos perfilando os límites do mesmo abismo
nun mesmo tempo.
Maremotos coincidentes
nun epicentro común.

gema, 22-03-12


miércoles, 21 de marzo de 2012

DEBUXO PARA UNHA PRIMAVERA



Chegou onte de madrugada, senlleira, ocupando todo o espazo do canso inverno. De contado se puxo a facer labores que o seu predecesor descoidou este ano, non regou abondo e a terra láiase por deshidratación. Terá que redobrar esforzos para que as flores non quede unha por saír.

No aire percívese un impúdico aleteo que esperta os sentidos

na espera das promesas por cumprir.

gema, 21-03-12


domingo, 18 de marzo de 2012

LAS MUJERES QUE ESCRIBEN SON PPELIGROSAS

 Imaxe Google

Las mujeres que escriben también son peligrosas

“La verdad que escribir constituye el placer más profundo, que te lean es sólo un placer superficial”  Virginia Woolf

sábado, 17 de marzo de 2012

ENTREGA DE PREMIOS

Onte tivemos o pracer de acompañar á nosa amiga Conchi ao Gaiás, Santiago, onde lle entregaron un premio gañado no concurso de relatos curtos convocado por LV.
Aquí a vemos acompañada dos outros dous gañadores e as autoridades respectivas pousando cos respectivos trofeos que logo regamos cun viño, apertas e risas.
Por certo, hai que resaltar o seu curto e ben artellado discurso no que resaltou a importancia de que se apoie a escrita en Lingua Galega para reafirmar a súa normalización.
Para min tamén é de resaltar que é a única muller do grupo.
gema, 17-03-12

jueves, 15 de marzo de 2012

MICRORRELATOS FURTIVOS NO GAIÁS


De Luns a Venres convida os seus lectores a achegarse mañá venres á Cidade da Cultura de Santiago á entrega de premios do II Certame de Minicontos de Outono,
organizado por este xornal e polo Centro PEN de Galicia.

O acto terá lugar ás 18.00 horas no auditorio da biblioteca da CdC e o xornalista da TVG Carlos Macía presentará o acto, que estará presidido polo presidente do Centro PEN, Luis G. Tosar; o secretario xeral de Cultura, Anxo Lorenzo; e o secretario xeral de Política Lingüística, Valentín García. Tras a entrega degustarase un viño

Nesta segunda edición do certame, o autor da narración gañadora é Lionel Rexes, un mestre de Alfoz (Lugo) que leva anos adicado á escritura e cuxa afición comeza a recoller os seus froitos, xa que este é o segundo premio literario que gaña con apenas unhas semanas de diferenza. O seu relato Luzada narra a experiencia dun pescador furtivo galego en Suíza.
O segundo premio foi concedido á profesora xubilada Concha Parga por unha composición erótica chamada Fulgores feridos. E José Sixto, xornalista e poeta columnista deste
xornal, é o gañador do terceiro premio por A estrela que veu, un esperanzador relato para estes tempos de crise económica.      

                                 CON MOITOS PARABÉNS












     







         NÉBOA NO MAR
                                                       
A  luz azul marca  teimuda
o parpadeo nervioso do tempo.
Caen as follas  do calendario
e deixan estelas  na memoria.
Río  sobre o reloxio de pedra
pegado na casa do tempo
coas agullas  cravadas nas veas. …………..
Pegadas de vagalume nos sentidos,
ás  veces,
de veloces cabalos na boca do estómago.
Arañeiras na epiderme
e cinza nos ollos de fóra.
Deixa o tempo estrato  de bicos,
olor de margaridas  nacidas na lava,
terra amasada  no balbucir das horas.
Logo,
o latido íntimo aberto en espirais
elévase ao infinito
nun universo sen tempo.
gema, 05 – 05 – 10
 imaxe Google





miércoles, 14 de marzo de 2012

Non escriba poesía de amor (.... ) Sálvese dos temas xerais e vólvase aos que lle ofrece a súa vida cotiá: describa os seu desexos, os pensamentos fugaces e a fe na beleza, descríbao todo con sinceridade interior, tranquila e humilde, empregue para expresalo as cousas do seu ambiente, as imaxes dos seus soños e os obxectos do seu entorno...
Rilke- Cartas a un xove poeta
gema, 14-03-12

martes, 13 de marzo de 2012

NON SON SUPERSTICIOSA...

INVISIBILIDADE


                                                                          III

E se as palabras quedaron encollidas no ceo da boca, por que non as vomitas?  – me pregunto. Cúspeas. Escribe.
-Xa, coma se fora tan doado.
As palabras son anacos fosilizados de vida, son coma escamas que se arrincan desprovistas de vida.
A vida acontece, flúe coma o río, as palabras son cantos rodados, cando saen, solidifícanse, perden a plasticidade que ten a vida, a cada paso  diferente.
Escribir para que? Para ler-te a ti mesma, quizabes, recoñecer-te. Se das a ler, para confesarte, ou alimentar o ego, ou quizais comunicar-te, berrar desde a invisibilidade……
gema,13-03-12






lunes, 12 de marzo de 2012

INVISIBILIDADE

                                                                    II



Nas primeiras páxinas xa atopei palabras que me ecoaban na caverna:
no abstracto aire da ausencia. Agora, ao non ter ninguén a quen falarlle, os alumnos, todo o que di ou fai, tanto a súa elocuencia coma o seu silenzo, esvaran cara á insignificancia, cara ao non reproducible, cara ao indecible? Ao non ter que dar exemplo, ao non ter que dar clase, xa non ten nada que dicir.
Agora que non ve a ninguén e as súas palabras non se amplifican en miles de almas, ou en centos ou en algunhas, as palabras encollen, enrrúganse coma unha froita seca, deshidratada.....

 Falo disto exactamente. Queda no fondo da alma coma os pousos do xiz, a man paralizada no ar,
unha actriz sen espectadores....
gema, 12-03-12 

domingo, 11 de marzo de 2012

A CRISE DA INVISIBILIDADE

I

Desexaba tinta fresca. Estaba cansa de ler na seca folla do ebook ou a literatura de culto nun grupo de lectura na biblioteca municipal.

Saín a percura da tinta fresca coma un vampiro na noite. Escollín un libro cun comezo raro pero o desexo de ir descubrindo que había detrás impulsábame a seguir.
Conseguín logo o primeiro obxectivo que me rondaba a cabeza desde había pouco: reavivar o desexo.
O desexo, lera, é o motor da vida. Pareime a cavilar no tema. Claro, precísanse desexos para impulsarte, en contraposición co que facía pouco pensara: non desexar nada, non precisar nada é acadar o nirvana, a paz de espírito segundo as filosofías orientais. Pero o corazón non bate no peito e o silenzo ás veces pon medo.
Debe ser unha crise, a crise da INVISIBILIDADE.
O pasado martes, no círculo de lectura, comentando “El guardián del centeno”( proposta que me neguei a reler), dixen se pensaban que a crise da adolescencia é a máis terrible. Miráronme coma se fora un marciano apousado no medio da mesa. Ao velos tan abraiados seguín dicindo que había outras e daquela xa se asustaron.
Calei para que a cousa non se desbordara e quedou todo nuha risa boba....

Pois si, creo que estou na crise da INVISIBILIDADE.
gema,11-03-12

11 M

QUE TODO O MUNDO POIDA VIVIR LIBRE DA TIRANÍA DO MEDO

imaxe Google

sábado, 10 de marzo de 2012

Oración dun desempregado


Pai,
baixa dende os ceos, esquecín
as oracións que me ensinou a avoa
pobriña, ela repousa agora,
non ten que lavar, limpar, non ten
que preocuparse, andando o día, pola roupa,
non ten que velar a noite, mágoa e mágoa,
rezar, pedirche cousas, rosmar docemente.

Dende os ceos baixa, se estás, baixa entón
que morro de fame nesta esquina,
que non sei de que serve ter nacido,
que me miro as mans rexeitadas,
que non hai traballo, non hai,
baixa un pouco, contempla
isto que son, este zapato esnaquizado,
esta angustia, este estómago baleiro,
esta cidade sen pan para os meus dentes, a febre
cavándome a carne,
este durmir así,
baixo a choiva, castigado polo frío, perseguido
dígoche que non o entendo, Pai, baixa
tócame a alma, mírame
o corazón!
eu non roubei, non asasinei, fun neno
e en troques golpeánme e golpean,
dígoche que non entendo, Pai, baixa
se estás, que busco
resignación en min e non a teño e vou
aferrarme á carraxe e afiala
para zoupar con ela e vou
berrar "a sangue en colo"


Juan Gelman ( traducción e foto propias)

jueves, 8 de marzo de 2012

UN DIA AO ANO.......

dia-internacional-mujerimaxe Google

"NO DÍA DA MULLER" LEVO TODA A MAÑÁ PENSANDO
POR QUE O HOME NON TERÁ UN DÍA???......

domingo, 4 de marzo de 2012

NADA NOVO BAIXO O SOL

1.1092318911@web28515.mail.ukl.yahoo.com  
Diálogo entre Colbert y Mazarino: 
Acerca del Estado y la gente, durante el reinado de Luís XIV de Francia, el ‘Rey Sol’:


Colbert:
 
Para conseguir dinero, hay un momento en que, engañar [al contribuyente] ya no es posible. Me gustaría, Señor Superintendente, que me explicara cómo es posible continuar gastando cuando ya se está endeudado hasta al cuello...


Mazarino:
 Si se es un simple mortal, claro está, cuando se está cubierto de deudas, se va a parar a la prisión. Pero el Estado...!! cuando se habla del Estado, eso ya es distinto!! No se puede mandar el Estado a prisión... Por tanto, el Estado puede continuar endeudándose. Todos los Estados lo hacen!

Colbert:
 
Ah sí? Usted piensa eso? Con todo, precisamos de dinero. Y cómo hemos de obtenerlo si ya creamos todos los impuestos imaginables?

Mazarino:
 
Se crean otros.

Colbert:
 
Pero ya no podemos lanzar más impuestos sobre los pobres.

Mazarino:
 
Es cierto, eso ya no es posible.

Colbert:
 
Entonces, ¿sobre los ricos?

Mazarino:
 Sobre los ricos tampoco. Ellos no gastarían más y un rico que no gasta, no deja vivir a centenares de pobres. Un rico que gasta, sí.

Colbert:
 
Entonces cómo hemos de hacer?

Mazarino:
 
Colbert, tú piensas como un queso de Gruyere o como el orinal de un enfermo!!. Hay una cantidad enorme de gente entre los ricos y los pobres!! Son todos aquellos que trabajan soñando en llegar algún día a enriquecerse y temiendo llegar a pobres. Es a esos a los que debemos gravar con más impuestos..., cada vez más..., siempre más! A esos, cuanto más les quitemos, más trabajarán para compensar lo que les quitamos¡¡. Son una reserva inagotable!!.  
-------------------------- 
Y hoy, cuatro siglos después...
el diálogo está vigente.

sábado, 3 de marzo de 2012

COLTAN: EL MINERAL DE LA MUERTE
El mineral coltán, es el causante de un conflicto bélico que se ha cobrado la vida de
cuatro millones de personas desde 1997 y la desaparición de poblaciones de gorilas
en la república democrática del congo.
PEDRO POZAS TERRADOS
Director Ejecutivo
Proyecto Gran Simio (GAP/PGS – España



mineral negro tinguido de vermello.
confesión: eu con con catro teléfonos móviles nun caixón da mesiña. Canta estupidez.
gema, 03-03-12

                                                                                                        

ANIMACIÓN Á ESCRITURA


                                            ¿SÍ?… DÍGAME


Después de muchos hilvanes, había por fin conseguido coser el sueño, mientras daba vueltas y más vueltas en la cama, y volvía una y otra vez a deshacer de nuevo las puntadas, que tanto se le resistían, sobre el duro lienzo de los sueños.
Había probado con las imágenes más amables de la última película vista, con repertorio de rezos varios, con música clásica, y hasta, por desesperación, con recuento de ovejitas. Pero nada, la labor de costura se  caía una y otra vez al suelo del insomnio.
Llevaba, pues, unas dos horas dormida, con el sudor del esfuerzo ya seco y  los cambios posturales, para lograr el ansiado estado, en punto muerto, cuando, el agudo timbre del teléfono fijo, rasgó el primer capítulo de un sueño reparador. Tan necesario después del desgaste de un día, por decirlo suavemente, complicado.

 ¿Sí? Dígame.
Conteniendo la respiración, escucho una voz ajena, metálica, como venida de otro mundo.
Quedó en silencio, sin articular palabra. Hasta que la voz cesó.
La mano le temblaba. Consiguió colgar el auricular al tercer intento. Se sentó en el borde de la cama un tiempo indefinido. No sabría decir si fueron minutos u horas. Cuando recuperó la conciencia miró el reloj de la mesilla. Eran las diez de la mañana. Aún parecía de noche. Todavía llovía con rabia.
Recordó la mojadura del día anterior. Una lluvia implacable, aunque sanadora, la había cogido por sorpresa al salir del cine, y se había mezclado con sus lágrimas, con un sabor agridulce, que le recordó la comida china. Sólo a ella se le ocurriría ir a un dramón lacrimógeno, en vez de escoger una comedia que  desatara alguna sonrisa al apretado nudo marinero de sus labios. Era difícil. La sombra de la sospecha la acosaba por todos los flancos. Pero, lo más juicioso hubiera sido haberlo intentado con un buen bálsamo de risas de una estúpida comedia.
Lágrimas y lluvia hicieron de ella un ser casi anfibio. Y lo mejor era que se sentía a gusto. No hubiera soportado un día radiante.
Entró en la ducha. Más agua, si, necesito más agua, pensó.
Para limpiar una suciedad imposible. Para borrar aquel día. Para olvidarse de la voz metálica del teléfono…y de su contenido.
Salió de la ducha y se contempló en el enorme  espejo del lavabo. Aún se notaban las cicatrices de sus pechos. Pero ya no le dolían.
Recorrió con sus dedos temblorosos aquellas huellas de la cirugía, dibujándolas, sintiendo su abrupto relieve de puntos, aún enrojecido. Y sintió un escalofrío.

Cerró los ojos y recordó el ya lejano día de la operación.
También llovía aquel día. Pero aquella era una lluvia menuda, que apenas sí se distinguía, si no tomabas como referencia el leve chisporroteo de las gotas al caer sobre los charcos.  Era un día gris, de nubes bajas y con niebla. La irregular línea de los altos edificios de enfrente se perdía entre la bruma.
El doctor le había dicho que la operación había sido un éxito. El tumor había sido extirpado en su totalidad, y la reconstrucción de sus pechos era perfecta.

Regresó más atrás en el tiempo.
Cuando su pelo cayó a mechones y enmoquetó totalmente la bañera. Recordó los meses de tratamiento. Y aquella odiosa peluca que le producía unos picores espantosos. Aunque nada comparable con su miedo, casi terror, a la proximidad de una muerte en la que nunca había pensado, hasta ahora.
Recorrió su cuerpo desnudo. Una mirada de lágrimas contenidas, hacían de sus pupilas dos espejos cóncavos, donde se reflejaba la totalidad de su hermosa anatomía. Como una foto duplicada. O quizás son imaginaciones, pensó.
Aquel cuerpo, aún joven, todavía con hambre de vida. Con dos tatuajes en forma de media  luna bajo sus pechos perfectos.
Se puso el albornoz blanco y secó la cara con las mangas. Sus ojos se resistían al estado seco, así que dejó que siguieran fluyendo. Ya pararán, pensó. Ya parará  también la lluvia.
Se sentó  en el sofá de tres cuerpos. Se fue escurriendo lentamente hasta conseguir la posición horizontal. Luego la de feto.
Así permaneció, oyendo todas  las horas, y todas las medias, del reloj de pie del salón. Hasta que entró, sin dejar de llover, otra noche.

El teléfono volvió a sonar cuatro veces más durante aquel día.
Pero había perdido la fuerza muscular para levantarse. Una coraza medieval impedía sus movimientos.
Hasta aquella posición de letargo e invalidez le llegaron, a lo largo de las horas de aquel interminable día, retazos de su vida, enmarañados y desordenados.
Sentía que el puzle de su vida se había caído al suelo, y se habían dispersado sus piezas. Inútil ordenarlas. Más inútil recuperar las que se habían perdido en la caída.
Y del todo imposible razonarlas.
Así que se abandonó a un estado de pasiva contemplación.
La película no tenía orden lógico, ni cronológico, ni obedecía a ley alguna. Menos aún a su dirección. Tenía vida propia. Ya no le pertenecía.
Ella estaba fuera. Vacía de pensamientos. Los pensamientos ya no eran suyos.
Encerrada en aquel corsé de hierro esperando… Espectadora. Temerosa.
Prisionera sin resistencia, ni idea de fuga. Convertida en estatua de mármol blanco.
El teléfono volvió a sonar otras cuatro veces durante la noche.
Y otras cuatro veces  no fue capaz de mover un solo músculo.

La mañana siguiente amaneció seca. Sin gota de lluvia. Sus ojos también estaban secos. Sin gota de lágrimas.
Un sol tímido de invierno, que entraba por la ventana, jugueteaba con sus pies, ligeramente amoratados por la hierática postura de las muchas horas.
Giro su cabeza hacia la ventana, y un descarado rayo de sol le baño la cara. Sintió su tibieza. Se desperezó.
Sonó el teléfono de nuevo.
Se levantó con dificultad. Como salida de una larga convalecencia de años… de siglos.

 ¿Sí? Digame.
De acuerdo. A las cinco sin falta pasaré por su consulta, y hablamos, doctor.
Tendré que buscar de nuevo la odiosa peluca, se dijo, mientras entraba de nuevo en la ducha. Evitando mirarse los pechos ante el espejo, esforzándose solamente en pensar en la ropa que se pondría hoy.
                       Angela Fernández










viernes, 2 de marzo de 2012

"La vida es corta...
rompe reglas, perdona rápido, besa lento,
ama de verdad, ríete sin control
y nunca dejes de sonreir,
por más extraño que sea el motivo.
Puede ser que la vida no sea la fiesta que esperábamos, pero en tanto estemos aquí, debemos bailar..."

FOTOGALERIA: Bailando una sevillanaImaxe google

jueves, 1 de marzo de 2012