FAREMOS POSIBLE O IMPOSIBLE
PATIO DE RECREO É UN LUGAR PARA XOGAR COA LINGUA NO MÁIS AMPLO SENTIDO DA PALABRA ...... E A LINGUA GALEGA É A MÁIS AXEITADA PARA ESES MESTERES ¡¡¡¡¡¡¡¡
sábado, 26 de mayo de 2012
PUIDERA SERVIR DE ANIMACIÓN Á ESCRITURA
Amén
Existe una poesía de denuncia, que es ahora mismo la poesía de las clases amenazadas por los gorilas gubernamentales que pretenden dictar el significado de las palabras.
Juan J. Millás
viernes, 25 de mayo de 2012
A tarde mírase no río Lys
Descanso. Palabras de auga,
Envólveas, rapaz, nun pano verde
E as augas do ríoLys
xa non serán espellos desta tarde violeta…
(Animación á escritura) (Foto propia: Río Lys en Gante)
E as augas do río
|
O vento da tarde senta na bicicleta.
Sobre as súas rodas
enguedéllanse as nubes
en labirintos radiais
de silencios, de promesas…
Descanso. Palabras de auga,
eclosión de cores nos sorrisos
entre luces amarelas.
Unha suave brisa envolve a conversa.
Voan as letras dun alfabeto ledo
tecendo sílabas nas pedras.
Horas mansas coma aloumiños
sobre a corrente do río.
Envólveas, rapaz, nun pano verde
e gárdaas no peto da túa chaqueta!
porque chegará un día enferruxado
no que desexarás…
Recoller palabras de auga
entre luces amarelas.
Entón buscarás o tempo detido
sobre a súa saia rabela.
E xa...
Non estará a bicicleta….
Nin tampouco estará ela...
Nin tampouco estará ela...
E as augas do río
xa non serán espellos desta tarde violeta…
(Animación á escritura) (Foto propia: Río Lys en Gante)
jueves, 24 de mayo de 2012
A PINZA OXIDADA
Aquela tarde non levaba horas,
era un sombreiro de choiva
que pesaba no peito.
Aquela tarde todo o día foi inverno
O vento cargaba pretéritos eternos,
eran noite os minutos,
abismo os segundos.
Un sorriso debuxaba a morada da cobra.
No ollo do silencio
a ausadía da sombra empurraba o teito da luz.
Non hai limiar de futuro apontoado
na curva oxidada do poñente.
Ana López
Foto: F. Barbeyto
era un sombreiro de choiva
que pesaba no peito.
Aquela tarde todo o día foi inverno
O vento cargaba pretéritos eternos,
eran noite os minutos,
abismo os segundos.
Un sorriso debuxaba a morada da cobra.
No ollo do silencio
a ausadía da sombra empurraba o teito da luz.
Non hai limiar de futuro apontoado
na curva oxidada do poñente.
Ana López
Foto: F. Barbeyto
miércoles, 23 de mayo de 2012
O PATIO EN FESTA
Hónrase o PATIO en
termos hoxe unha poeta, CONCHI,
entre
os mellores
nunha antoloxía de poesía galega actual. Por dereito propio, por
selección natural, porque sí, porque a súa palabra está acesa
pola paixón e o amor. Porque ten esa calidez humana da propia vida e
a fluidez do tempo.......
Aledámonos
con ela, máis ca ela, porque a nós non nos dá medo de que estea
entre os bos e a ela seica si. Nós temos o convencemento de súa
valía, de seu.
martes, 22 de mayo de 2012
domingo, 20 de mayo de 2012
sábado, 19 de mayo de 2012
viernes, 18 de mayo de 2012
DE COMO UNHA NUNCA SABE ONDE VAI DAR
Como unha de tantas veces o día 15 deste mes pasei pola biblioteca dos Rosales e vin un cartel anunciador de recital nas bibliotecas. Non fixo falla que me convidaran con ardor a tal acto porque ante AS LETRAS GALEGAS acéndenseme todas as alarmas neuronales. Non tiven que pensar o que lería porque para min é un credo gravado dende fai moito na alma.
O día 16, que era o
da lectura, avisáronme que por falla de xente suficiente ían
unificar o acto todas as bibliotecas no Ágora, se me era igual. A
min con tal de predicar, dábame
o mesmo e aló me fun co meu papeliño do poema no peto disposta a
lérllelo a catro vellos e dous nenos.
Vin
á chegada un grupo de xente, pequeno,que non reparei neles ata que
falando con algúen lle dixen que para o día 17 fariamos un recital
polas rúas de A Coruña porque oficialmente había pouca cousa.
Daque
decateima de que o tal grupo viraba en redondo para mirarme e
sospeitei que algo impropio debera suceder.Logo xa mos presentaron un polo nome e cargo no Goberno e bicámonos e abrazámonos con rigor e entusiasmo. Como a min todo aquilo me estaba pillando de pura sorpresa , e eu en realidade son unha ninguén, só se me ocurreiu dicirlles: eu son Gema, unha patriota. Manda güevos, unha patriota, de onde coño me sairía a expresión ( dunha tristura fonda que me abrangue...?).
Colléronme
polo ombreiro e pousei,
si, pousei cunha sorrisa de orella a orella coa comitiva. Cámaras,
flaxes, la leche......
Foron
lendo todos, no medio eu, claro. Con enerxía e voz clara,
declamando, istriónica:
Lingua
proletaria do meu pobo
eu
fáloa por que si.............
Non
falo pra os soberbios,
non
falo pra os ruíns e poderosos, non falo pra os finchados,
non falo pra os estúpidos,
non falo pra os valeiros......
Mirándoos
a eles, claro, porque non
había público, NON
HABÍA PÚBLICO. E eu non me decatara ata que saín de alí e fun
capaz de ver en perspectiva. Por que non había público non o sei,
non lles daría a gana, que carallo lle interesa ao público uns
chalados recitando poemas, por derriba en galego.
Pensei:
palabras para o valeiro,
pero non, non, recitei para eles, e ata eles recitaron. Que
marabilla.E ao final, para broche, cando xa se marcharan todas as autoridades chegou a famosa encargada de poñer remate ao acto. Como andivera perdida, chegou ao remate e ao saír preguntoume que recitara , díxenlo e sabes Conchita? Díxome que estaba moi pasada de moda.......
MANDA
GÜEVOS.
gema
jueves, 17 de mayo de 2012
NON
Fai pouco escoitei a algúen dicir que Celso Emilio Ferreiro quedara xa " antigo" e doeume porque creo que os bos poetas endexamáis envellecen. Quizais o dixeran porque foi un poeta social que deu testemuña da época que lle tocou vivir e iso soa a "antidiluviano"...? En tal caso, ademais de para gozar da fermosura dos seus versos e do seu gran talento literario (o talento valórase aínda que pasen centos de anos) a súa poesía serviríannos, e de feito sérvenos, como documento histórico. Pero é que, por riba, a maioría dos seus poemas , ou non perderon actualidade ( non siguen estando vixentes, só por poñer dous exemplos, "deitado frente o mar", "irmaus"...?) ou recuperarona, como este que leva o mesmo título que a foto que o acompaña e que foi tomada o 1 de xaneiro do 2012 ( escribo a data por aquilo da "actualidade") e que lle ven como anel ao dedo.
Si dixese que sí
que todo está moi ben,
que o mundo está moi ben,
que cada quén é cada quén...
Conformidá.
Ademiración...
Calar, calar calar,
e moita precaución.
Si dixese que acaso as cousa son esí,
porque sí,
veleí,
e non lle demos voltas.
(Si aquil está enriba
i aquil outro debaixo
é por culpa da vida.
Si algunhos van de porta en porta
cun saco de cinza ás costas
é porque son uns docas)
Si dixera que sí...
Entón sería o intre
de falar seriamente
da batalla de froles nas festas do patrón.
Pero non
NON, Celso Emilio Ferreiro non está absoleto. Celso Emilio é, e será sempre, unha das figuras sobranceiras das nosas Letras, que por certo están hoxe de festa.
Por que creo que cando se lle adica "Un Día a...." é para acalar conciencias porque os 364 días restantes se menospreza ou non se ten en conta a...? E conste que non o digo por todos aqueles que desinteresadamente aproveitan este día para lembrarnos que vivimos en Galicia e polo tanto somos galegos cunha fala propia, para eles todo o meu repecto e admiración, senón polas entidades que establecen este Día como tal e que non fan moito máis pola nosa lingua nin por conservar a nosa identidade.
(Foto de Google)
miércoles, 16 de mayo de 2012
martes, 15 de mayo de 2012
EL ÚLTIMO DÍA
DEL RECUERDO
Una bicicleta varada en un mar de
arena. Vacía de equipaje. Como ella, como tantas ellas extraviadas.
Aquel día era un día cualquiera,
de un mes cualquiera, de un año cualquiera. Un día igual al siguiente, amigo
del próximo, vecino del anterior. Pasó, como pasan los días, cuando éstos ya
son regalo sin premio, con la misma rutina, idéntica identidad, predecible y
concreto, uniformado de horas, aburrido hasta la nausea por repetitivo, cansino sin
esfuerzo ni sudor. Días terminales, que pasan sin pena ni gloria. La pena ya
suavizada por el peso del paso del tiempo, y la gloria, si algún día llegó, olvidada, por la lógica de las
prioridades vitales, y la ilógica de los humanos, que adoramos ese instante de
becerro efímero y luego caemos al abismo del no ser.
La bici quedó olvidada en un rincón del tiempo,
vaciada de vida, esperando la mano de
nieve, como el arpa. Es tema de la medicina, la pérdida de memoria, ya que sin
explicarlo la ciencia no lo entendemos, sólo lo
asumimos como un acto de fe infiel, o rechazamos como un acto de
protesta inútil. No entendemos cómo aquel día brillamos como el oro y hoy nadie,
ni nosotros mismos, nos acordamos de aquel deslumbrante brillo.
Como la solitaria bicicleta, perdida para
siempre en el óxido de los tiempos. Irrecuperable. Aquel día fue el último del
viaje. Ya desprovista de equipaje.
Y la mente entró, como la bicicleta
varada, en una nebulosa sin estrellas, cruce de caminos sobre la arena infinita…
buscando algo, no recordaba qué, quizás un cielo luminoso para caminar, tal vez
una senda de pisadas sobre el
desconocido océano, o quien sabe, el camino guiado a la incógnita de la eternidad.
Y allí quedó, varada, como tantas otras antes,
como las que quedarán varadas después. En un limbo de un tiempo sin tiempo,
donde se late sin vida. La vida se perdió en un laberinto sin salida, girando sobre
el mismo giro de noria loca, con los sentidos envenenados por el viento tóxico
de la enfermedad. Y la identidad desubicada en el mapa, y extraviada por los
entresijos del mal intruso.
Aquel día fue el primero, para ir
olvidando paso a paso hasta el gran olvido. Como una bici tumbada al salitre corrosivo de la arena sin luz.
A partir de ahí ella entró en el mundo de la secas
llanuras, del desierto incontable , donde
no se acuesta el sol en la línea recta del horizonte, demasiado lejos para
vislumbrarlo, demasiado quebrada la línea, demasiado camino arenoso por
recorrer sin agua.
Días sin pasado, o de demasiado pasado. Horas
lentas como goteras, monótonas. Sobre un suelo sin desagüe, se acumula el agua,
se desborda sobre los pensamientos y los lava de lógica y de medida. Y se
diluyen como el azúcar sobre la leche caliente.
Al final ( o al principio),
recuerdos, vivencias y proyectos se
entremezclan y emulsionan, como en una
receta sin medidas, y con resultado imprevisible. O previsible, por su ilógica,
en el mundo de la lógica de la cocina de autor.
En aquel día se hundió el último
recuerdo, para salvar mis días futuros en la generosidad infantil de los suyos,
ya casi sin pulsaciones, quedó su mirada de niña, y me dio el testigo, el
relevo.
Testigo de una vida, de una historia, de
hechos, algunos imposibles de probar, para trasmitirlos, silenciarlos u
olvidarlos. Como pasará con los míos, el
día que sea el último para recordar, si tengo testigos, fiadores de mi legado.
A veces, el comienzo del olvido, es el alivio
de un lastre del que no pudimos desprendernos en nuestro vuelo, o tal vez
tengamos la necesidad de reafirmarnos, en nuestra posición de pleno derecho,
como personas. O la comprensión, aunque sea tarde, de nuestra pequeña
contribución a la vida, y en otras vidas.
Hoy, primer día de olvidos, recupero tus recuerdos, para no olvidar los míos. Quiero montar en la bicicleta alada de los pasados y recorrerlos, uno a uno, como un recolector, para conseguir un buen vino casero.
Mañana, cuando yo misma entre en
ese mundo de las nieblas perpetuas, y me olvide de mis recuerdos y de los
tuyos, espero que alguien, con una foto, una carta , un dibujo, o simplemente
por la evocación física de algún sentido, un olor, un sabor, traiga algo de mi
presencia en mi ausencia, me reviva, por
un instante, en la instantánea de su presente.
¡Quien no desea vivir eternamente
en otro¡ Aunque sólo sea un instante de pedaleo.
Por eso traigo a mi memoria aquel
primer día, en que aparcaste la bici, dejaste de pedalear, y empezaron a secarse
los radios de tu memoria, como unas viejas raíces.
Raíces que se secan en la arena de la noche.
Raíces con historia que contar y sin sabia para escribir.
Por eso, a la sombra de tu
sombra, piel contra corteza, oído atento al rumor de las pocas hojas que
conservas, en esa hojarasca del último día de memoria y primero del olvido,
quiero recordar, y recuerdo, la frondosidad de otros bosques de tiempos
plantados en el pasado, la sabia fresca con la que me alimentaste, y tu cobijo
en la lluvia, cuando protegía mi primera bici, todavía de cuatro ruedas, contra
tu leño materno.
Ángela Fernández
Primavera
Antes los españoles sufríamos crisis de identidad en la adolescencia, la crisis de los 40 a los 35, deliciosas crisis amorosas, abstrusas crisis políticas, crisis de valores, las crisis de pito y menopausia, las crisis literarias cuando prostituían un adjetivo. Ahora solo nos queda la crisis. Sustantiva. Única. Deífica. Total.
¿Cómo estás? –preguntas a cualquiera. Nada, normal, en crisis. Todos estamos en crisis. La crisis nos ha uniformado. Somos todos iguales, sin distinción de sexo, raza, religión o cultura, a los ojos de la banca. Lo que no lograron el comunismo ni el socialismo en dos siglos largos, lo ha conseguido la crisis. Ya gozamos todos de los mismos derechos. Del derecho universal a no tener ningún derecho.
Ya no existe dios, ni diablo, ni futuro, ni vida más allá de la muerte, ni esperanza de civilización alienígena. Ya solo existe la crisis. Toda la gente habla constantemente de la crisis, los mismos tópicos, la misma cara de estupor sin voluntad de rabia, idénticos argumentos inacabados en idénticos puntos suspensivos. Somos un mudo y unánime grito de Münch de 50 millones de españoles, adelgazados por la sombra de ciprés de la crisis. La única que no está en crisis es la crisis.
Cuanto más tiempo pasa, más me doy cuenta de que lo peor de la crisis es que nos hace aburridos, predecibles, monótonos, idénticos, cargantes, repetitivos. Ya no se puede hablar de amor, de literatura, de cine, de fútbol ni de nada. Solo de la crisis. Yo estoy deseando salir de la crisis, sobre todo para volver a hablar de otra cosa. Del tiempo, por ejemplo. Me muero de ganas de volver a hablar del tiempo en el ascensor. Ay, decirle a la vecina otra vez: “coño, que parece que vuelve la primavera”.
Artigo publicado por Aníbal Malvar no xornal dixital Público ( Foto Google)
ANIMACIÓN Á ESCRITURA
A FOTO DA BICI
Aquel día ao me erguer fun directamente á cociña preparar un café cargado que me aliviara
algo a dor de cabeza tan irresistible
que me deixara a viaxe precipitada, o funeral e o cúmulo de emocións despois de
tanto tempo.
Agora non quedaba ninguén que soubera aquela historia máis ca min, bueno, e el, alí onde estivera.
A foto da bici fixéra el,
Daniel, unha tarde que fomos ás cereixas. Sempre me dicía que aquela bici eran
as miñas ás, e tiña razón. Foi a que me permitiu zafarme das poutas teimosas do
barrio e accedermos xuntos a aquel delirio amoroso que vivimos, tan intenso,
tan pecaminoso, tan sacrílego,
tan platónico e carnal ao mesmo tempo . Ata que meu pai o descubriu. Falou co seu que eran amigos de sempre, coma nós. O seu visitou de contado o bispo para que enviara á última vicaría de Roma ou onde fora aquel fillo endemoniado, irreverente e indesexable.
A min por puta e pervertida, para cabo da tía Lidia, a París.
Levei sempre a foto agochada na carteira para mirala coma unha reliquia. Agora, non me fai falla escondela, ninguén máis sabe a historia.
Pierre preguntábame quen era o Daniel que chamaba tantas noites soñando, non cría que o enganase…. Díxenlle, cínica, que era un amigo meu que de pequeno afogara e que non podía esquecelo. Tampouco mentía tanto.....
A verdade que tiña pensado contarllo pero foi pasando un día e outro e logo fíxose tarde. Pierre non merecía ningunha traizón, era bo e tenro coma un bo pan. Non puidera vir comigo polos nenos. Eu agradecérao sen saber moi ben por que. Cada cousa no seu sitio.
A última noite antes de me marchar definitivamente, collín a foto da bici e queimeina paseniño, ritual purificador do lume sobre o cinceiro, sorbendo o fume misturado coas bágoas coma un bálsamo redentor.
gema, 15-05-2012
lunes, 14 de mayo de 2012
IDEAS ANTICRISIS
10/02/2012
El mayor Inútil y Gafe que ha tenido la España Democrática, (ahora vive en un chalecito en Somosaguas, una de las zonas mas exclusivas y pijas de Madrid), va a cobrar-"agárrense"- 150.000 EUROS ANUALES de forma vitalicia. O sea 12.500 EUROS AL MES. La cantidad es la suma de la pensión de Expresidente 70.000? y como miembro del Consejo de Estado 80.000? ya que EL INUTIL ha solicitado el ingreso, que ya podría haber renunciado como hicieron González y Aznar. Esto es gracias a una ley que el mismo Zapatero aprueba en el 2004 ( mira el tonto...) que dice que todo Expresidente es Miembro automático del Consejo General del Estado ( Un órgano , por cierto, que no sirve para nada y solo se reúne 1 VEZ AL MES) ya que antiguamente no era automático, tenía que pasar por otras instancias. Gonzalez y Aznar renunciaron porque ganaban bastante más en la empresa privada, pero este ZOTE, ESTA CALAMIDAD, ESTA 7 PLAGAS DE EGIPTO no ha encontrado NINGUNA EMPRESA PRIVADA QUE LE QUIERA, es más, le tienen miedo por gafe. Este es el Señorito Rodríguez Zapatero, un socialista que no se avergüenza de cobrar esas cantidades mientras el pueblo que ha dejado devastado, las pasa canutas. Por cierto que además tiene-"agárrense de nuevo si se soltaron"-oficina, secretaria, dos funcionarios -uno de ellos con rango de director general-, y seguridad y coche oficial.
¿Que piensan que hará Rajoy cuando termine su legislatura? Seguro que agudiza el ingenio para seguir enriqueciéndose aún más a nuestra cuenta.¿ NO ES COMO PARA METERLOS A TODOS EN LA CARCEL?
ANIMACIÓN Á ESCRITURA
AQUEL DÍA
Aquel día tiña que ser un "bo día" como dí a canción. Todo era perfecto. O sol que tanto se fixera de rogar ia acompañar unha xornada que prometía paz e descanso.
Dispuxo na mesa o almorzo e o xornal pero non tardou en decatarse de que a lectura non axudaba a disfrutar do café; afastauno coa mesma decisión que se afasta un inimigo.
Pensou que sería unha boa idea dar unha volta en bicicleta, sempre era unha axuda cando as "rodas" mentais se oxidaban.
Sacouna do garaxe e en canto se sentou na sela sentiuse como Marie Curie cando se subiu á súa nun tempo nada doado para que as mulleres reevindicasen a igualdade, houbo coma unha transmisión cando os pés pisaron os pedais.Agora só quedaba pedalear...
Algo non deixaba que a bicicleta correse, os pedais estaban enferruxados e o guiador non se puña dereito e non era que de dirixir a roda dianteira. Faciase dificil o equilibrio...
Baixou da bicicleta coma quen se baixa do futuro, coma se a panca da vida se rebelase a seguir.
Xa cós pés no chan descubriu que no cestiño onde puña sempre roupa de abrigo estaba baleiro.
Ana López
domingo, 13 de mayo de 2012
IDEAS ANTICRISIS
OUTRO MUNDO É POSIBLE
OUTRO MUNDO É POSIBLE
OUTRO MUNDO É POSIBLE
OUTRO MUNDO É POSIBLE
OUTRO MUNDO É POSIBLE
REFLEXIÓN
|
sábado, 12 de mayo de 2012
"Toda la masa de aromas de estas flores para serenar la noche que cae sobre nuestras lágrimas"
René Char.
A Xana
Viste o sol un mandilón de flores
cun soño en cada flor
e unha nova canción.
Un xardin pintado coas cores do
tempo
e a vida latendo na linea do vento.
!Corre meu amor!Que esa nube negra
non apague a luz do teu corazón.
Ana López
viernes, 11 de mayo de 2012
jueves, 10 de mayo de 2012
EDUARDO GALEANO
No consigo dormir. Tengo una mujer atravesada entre los párpados. Si pudiera, le diría que se vaya; pero tengo una mujer atravesada en la garganta.
Eduardo GaleanoEu penso que é a Prima de Riesgo
miércoles, 9 de mayo de 2012
ANIMACIÓN Á ESCRITURA
O MANDILÓN DE FLORES
A data exacta era o 3 de maio, día da Santa Cruz, nin máis nin menos.
Nese día comezaban a
tocar as campás ás doce, comezaba a sesta, e podíase por mandilón.
Nunca o entendín, nin
agora tampouco pero era así. Pola única razón de que así fora sempre.
Podía derreterse o sol que non había maneira de zafarse do
xersei, a cazadora e a saia de tablas.
Non sei se nas outras
casas sucedía o mesmo, na miña era así irremediablemente.
Levaba uns días colgado
na percha, xa acabado e eu ía velo antes de irme para escola, ao volver, antes
de comer ou durmir coma o persignarse. Cando durmía soñaba con el…….:.ía na
procesíon mentres tocaba a orquestra, co meu primo Finucho e a xente non ía detrás
da santa, viña tras de min, admirando o meu vestido, preguntando quen era, de
onde viñera aquela tea que nunca viran tan bonita e meu primo e máis eu
botabamos a correr pero polo aire, por derriba das carballeiras e as nubes,
voando coma papaventos , a xente seguíanos polos camiños, ata nós chegaba o seu
OOOOOOOOOOOh!!!!!! de
admiración …… Espertaba e contaba outra
vez os días que faltaban.
Era todo tan novo, tan
excitante, todo estaba por estrear e cada mínima novidade convertíase nunha
aventura tan importante como para gardala o resto da vida entre os pregues máis
recónditos da memoria.
O sabor da manteiga que
comiamos de entrante naquela celebración e que me sorprendía por o inusual que
me resultaba. Pasou moito tempo antes de que me volveran a por manteiga de
entrante e daquela lembrei o visionaria que era a avoa Antonia do Mesón do Rey.
Agora doume conta que aquelas
situacións tan excitantes eran os meus primeiros coqueteos coa a ansiedade que
co tempo iría a máis, a máis coma cen cabalos galopando na boca do estómago.
Subín as escaleiras de
dúas en dúas para que me viran, non para ver aos tíos e a avoa. O éxito
deixoume verdadeiramente como en éxtase, nunha nube. Os pés non me andaban,
voaban, arriba, abaixo, arriba, abaixo…..
A tía Sara pasaba o ferro
ás camisas dos tíos. Como me viu tan rebuldeira, pediume que lle levara o ferro
á avoa para que lle botara brasas. Teu dito, meu feito. En ningún momento
presentín o que me agardaba, coido que o peorciño da miña vida enteira…
Co ferro na man subín as
escaleiras mirando demorada o fermoso despregue da tea desde a perna que
avanzaba formando un ángulo recto, ata a esquerda que era a quedaba atrás. Un gran
ramo de flores vía. Ao pasar o descanso, a perna dereita xa sobre o vanzo
seguinte ofreceume unha ocasión irresistible de experimentar outras
perspectivas: puxen o ferro derriba da perna que semellaba unha táboa de pasar
a roupa. Erguina axiña porque queimaba e o que vin arrepioume, non se sentiu o
estrondo do ferro polas escaleiras abaixo porque o meu berro foi moito,
moitísimo máis potente ca ningún berro arrincado nunca a ningún humano por
ningún motivo.
Quedei estantía , sen
alento, sen sangue , nin alma, nin sol, nin dios bendito, como nunca máis
volvería a quedar no resto de todos os días que vivín e os que me queden por
vivir.
Hai sinsabores que unha
non pode esquecer na vida por moito tempo que dure.
Desde aquela a Santa Cruz
nunca volveu ser tan leda pero seguía sendo a data de por o mandilón aínda que a avoa aquel día sentenciara, non sin
certa risiña, iso me pareceu polo menos a min:
Ata o corenta de maio, non quites o saio
gema
O talismán
"Cantas lembranzas en cada pétalo... En cada centímetro de tea... " |
Abriu o armario. Alí estaba, case oculto entre a roupa perfectamente aliñada nas perchas de madeira. Retirouno con coidado, como se tivera medo de que se lle fora desfacer entre os dedos. Ollouno durante uns segundos e logo refregou as súas meixelas ardentes de febre contra o tecido gastado, pousou case con devoción os labios secos sobre as flores descoloridas que sementaban de nostalxia o corpiño axustado e se espallaban con desordenada xenerosidade sobre a longa faldra . Cantas lembranzas en cada pétalo... En cada centímetro de tea...
Tardes de sol ao borde do mar, o vento penetrando a través da lixeireza do tecido, unhas mans sobre o van ... Dous corpos fundíndose coa cadencia das ondas, luxuria de flores sobre a area, e na boca sabor a sal... Paseos sobre rúas descoñecidas, mochilas ao lombo, brazos entrelazados, a saia floreada ao vento coma unha bandeira de liberdade... Luz, olores, músicas... O mundo por descubrir...
Tamén levaba posto aquel vestido cando el... Non , non , iso xa estaba soterrado. Non quería lembrar, pero as imaxes eran coma madellas que se desfiañaban teimudas dentro da súa cabeza... Unha amiga prestáralle outro de cor negra. Ela non quería desprenderse daquela orxía de flores pálidas, pero convencérona de que eran unha provocación. Provocación a que, a quen? pensaba no medio da confusión que lle producía a inmensa dor. Pero non tivo forzas para negarse.
O tempo paralizouse... O vestido que el lle mercara naquela tenda dunha cidade da que xa non lembraba nin o nome xaceu durmido meses , tal vez anos, nunha bolsa de plástico, seguramente a mesma na que aquela amiga “caritativa” llo empaquetara para que non fora motivo de escándalo. Atopouno unha tarde na que estaba especialmente triste entre unha morea de cousas que a desídia de tantos días sen horas foran apilando no seu cuarto. Non quixo lavalo , nin tan sequera pasarlle o ferro... Perdería o engado... Simplemente estirouno sobre a cama, alisou un pouco as engurras coas mans e logo colocouse diante do espello e deixou que aquela cascada de flores se precipitara sobre a súa pel. Foi coma se renacera a luz. Sentiu que volvía ser ela. Colleu a vella mochila , saíu á rúa como noutros tempos... Volveron os olores e a música... Faltaban unhas mans abrazando o seu van, pero estaba segura de que as súas pegadas aínda estaban entre a palidez estampada daquel vestido. E de novo percibíu aquela sensación de liberdade xa case olvidada.
Dende entón cada vez que se sentía angustiada, ou cansa, ou os problemas ameazaban afogala, poñía o vestido, botábase fóra da casa e paseaba sen rumbo ata que pouco a pouco ía recuperando a tranquilidade.
Os días reorganizáronse. O tempo volveu moverse ao seu redor. E aquel traxe floreado quedou relegado no último recuncho do armario. Estaba demasiado gastado, demasiado antigo e non ía acorde coas súas novas actividades de brillante executiva. Pero nunca quixo desfacerse del. Ás veces, sobre todo cando o día tiña sido máis duro que de costume ou as cousas viraban mal, gustáballe acariñalo. Era como se entre os frunces daquela prenda deslucida polo uso, atopase de novo o recendo de lonxanas tardes , salitre e mar, e iso devolvíalle a calma.
E agora... Que lle quedaba de todo o que formara parte da súa vida... A onde fuxiran os vellos soños? Onde se acochaba a liberdade...? Tiña xa algunha importancia o pasado cando as follas do seu almanaque estaban a piques de...?
Agora, xa nada a podería danar, todos os males estaban conxurados; aquel vello vestido, do que xamais se puidera desprender, protexeríaa como sempre o fixera.
Apoiou as costas contra a parede e posuída por unha doce éxtase, deixouse escorregar con preguiza ata o chan. Xa non sentía medo, nin dor... A morte só era unha fantasía de flores coa que xogar eternamente.
(Animación á escritura)
Apoiou as costas contra a parede e posuída por unha doce éxtase, deixouse escorregar con preguiza ata o chan. Xa non sentía medo, nin dor... A morte só era unha fantasía de flores coa que xogar eternamente.
(Animación á escritura)
Suscribirse a:
Entradas (Atom)