sábado, 26 de mayo de 2012

IDEAS ANTICRISIS

FAREMOS POSIBLE O IMPOSIBLE



PUIDERA SERVIR DE ANIMACIÓN Á ESCRITURA

Amén

Existe una poesía de denuncia, que es ahora mismo la poesía de las clases amenazadas por los gorilas gubernamentales que pretenden dictar el significado de las palabras.


La palabra panceta tiene prohibida la entrada en todos los poemas, igual que la palabra sebo o la expresión lentejas con chorizo. Hay a la entrada de la poesía, como a la entrada de las discotecas, gorilas tatuados que dicen tú sí, tú no, gorilas que no conocen el usted, que tampoco dejarían entrar a la palabra usted en un local de alterne al modo en que en muchos clubes no dejan entrar a los negros o a los asiáticos o a los de Cabezón de la Sal. Por qué yo no, pregunta la palabra rechazada. Es sábado noche y a las palabras les gusta abandonar la frase en la que viven o malviven y echar una canita al aire. Por qué yo no. Tú no por panceta y tú no por sebo y tú no por gilipollas, responde el gorila tatuado, como si la palabra gilipollas fuera boba, que viene a ser lo mismo que pensar que la palabra lista es lista y la palabra baja, baja, y que la expresión reforma laboral significa reforma laboral en lugar de despojo, robo, abuso, usurpación, saqueo, latrocinio, atraco, depredación, asalto, violencia. Violencia, se entiende, laboral y asalto laboral y depredación laboral y atraco laboral y latrocinio laboral y saqueo laboral y usurpación laboral y abuso laboral y robo laboral y despojo laboral. Urge introducir en un poema la expresión reforma laboral, no en un poema lírico, claro, donde para mi gusto encajarían mejor la panceta y el sebo, tampoco en uno de carácter místico, en el que no sobrarían sin embargo las lentejas con chorizo, pero sí en una poesía de denuncia, que es ahora mismo la poesía de las clases amenazadas por los gorilas gubernamentales que pretenden dictar el significado de las palabras. Un poema que quede en la memoria del movimiento obrero y de la insumisión ciudadana y de la lucha sindical, un poema, por Dios, que los retrate y nos retrate para siempre, por los siglos de los siglos, amén.
Juan J. Millás

viernes, 25 de mayo de 2012

A tarde mírase no río Lys



                               E as augas do río Lys   xa  non serán espellos  desta tarde violeta…                                 


O vento da tarde senta na bicicleta.
Sobre as súas rodas
enguedéllanse as nubes
en labirintos radiais
de silencios, de promesas…

Descanso. Palabras de auga,
eclosión de cores nos sorrisos
entre   luces amarelas.
Unha suave brisa envolve  a conversa.
Voan as letras dun alfabeto ledo
tecendo sílabas  nas pedras.

Horas mansas coma   aloumiños
sobre a corrente do río.

Envólveas, rapaz, nun pano verde
e gárdaas no peto da  túa chaqueta!
porque chegará un día enferruxado
no que desexarás…

Recoller palabras de auga
entre luces amarelas.
Entón buscarás o tempo detido
sobre a súa saia rabela.



E xa...
                      Non estará a bicicleta….
                                       
                                          Nin tampouco estará ela...  

E as augas do río Lys                  
                               
                                          xa  non serán espellos desta tarde violeta…



 (Animación á escritura)                                                                         (Foto propia: Río Lys en Gante)

jueves, 24 de mayo de 2012

A PINZA OXIDADA

Aquela tarde non levaba horas,
era un sombreiro de choiva
que pesaba no peito.
Aquela tarde todo o día foi inverno

O vento cargaba pretéritos eternos,
eran noite os minutos,
abismo os segundos.
Un sorriso debuxaba a morada da cobra.

No ollo do silencio
a ausadía da sombra empurraba o teito da luz.

Non hai limiar de futuro apontoado
na curva oxidada do poñente.

Ana López
Foto: F. Barbeyto

miércoles, 23 de mayo de 2012

O PATIO EN FESTA



Hónrase o PATIO en termos hoxe unha poeta, CONCHI, entre os mellores nunha antoloxía de poesía galega actual. Por dereito propio, por selección natural, porque sí, porque a súa palabra está acesa pola paixón e o amor. Porque ten esa calidez humana da propia vida e a fluidez do tempo.......
Aledámonos con ela, máis ca ela, porque a nós non nos dá medo de que estea entre os bos e a ela seica si. Nós temos o convencemento de súa valía, de seu. 

lunes, 21 de mayo de 2012

viernes, 18 de mayo de 2012

DE COMO UNHA NUNCA SABE ONDE VAI DAR


Como unha de tantas veces o día 15 deste mes pasei pola biblioteca dos Rosales e vin un cartel anunciador de recital nas bibliotecas. Non fixo falla que me convidaran con ardor a tal acto porque ante AS LETRAS GALEGAS acéndenseme todas as alarmas neuronales. Non tiven que pensar o que lería porque para min é un credo gravado dende fai moito na alma.

O día 16, que era o da lectura, avisáronme que por falla de xente suficiente ían unificar o acto todas as bibliotecas no Ágora, se me era igual. A min con tal de predicar, dábame o mesmo e aló me fun co meu papeliño do poema no peto disposta a lérllelo a catro vellos e dous nenos.

Vin á chegada un grupo de xente, pequeno,que non reparei neles ata que falando con algúen lle dixen que para o día 17 fariamos un recital polas rúas de A Coruña porque oficialmente había pouca cousa.
Daque decateima de que o tal grupo viraba en redondo para mirarme e sospeitei que algo impropio debera suceder.
Logo xa mos presentaron un polo nome e cargo no Goberno e bicámonos e abrazámonos con rigor e entusiasmo. Como a min todo aquilo me estaba pillando de pura sorpresa , e eu en realidade son unha ninguén, só se me ocurreiu dicirlles: eu son Gema, unha patriota. Manda güevos, unha patriota, de onde coño me sairía a expresión ( dunha tristura fonda que me abrangue...?).

Colléronme polo ombreiro e pousei, si, pousei cunha sorrisa de orella a orella coa comitiva. Cámaras, flaxes, la leche......
Foron lendo todos, no medio eu, claro. Con enerxía e voz clara, declamando, istriónica:

Lingua proletaria do meu pobo
eu fáloa por que si.............

Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruíns e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os estúpidos,
non falo pra os valeiros......

Mirándoos a eles, claro, porque non había público, NON HABÍA PÚBLICO. E eu non me decatara ata que saín de alí e fun capaz de ver en perspectiva. Por que non había público non o sei, non lles daría a gana, que carallo lle interesa ao público uns chalados recitando poemas, por derriba en galego.
Pensei: palabras para o valeiro, pero non, non, recitei para eles, e ata eles recitaron. Que marabilla.

E ao final, para broche, cando xa se marcharan todas as autoridades chegou a famosa encargada de poñer remate ao acto. Como andivera perdida, chegou ao remate e ao saír preguntoume que recitara , díxenlo e sabes Conchita? Díxome que estaba moi pasada de moda.......

MANDA GÜEVOS.
gema


jueves, 17 de mayo de 2012

NON


Fai pouco escoitei a algúen dicir   que Celso Emilio Ferreiro quedara xa " antigo" e doeume  porque creo que os bos poetas endexamáis envellecen. Quizais o dixeran porque foi un poeta social que deu testemuña da época que lle tocou vivir  e iso soa a "antidiluviano"...? En tal caso,  ademais de para  gozar da fermosura dos seus versos e do seu gran talento literario  (o talento  valórase  aínda  que pasen centos de anos) a súa poesía serviríannos, e de feito sérvenos, como documento histórico. Pero é que,  por riba,  a maioría dos seus poemas , ou non perderon actualidade ( non siguen estando vixentes, só por poñer dous exemplos, "deitado frente o mar",  "irmaus"...?) ou  recuperarona,  como este que leva o mesmo título que a foto que o acompaña  e que foi tomada o 1 de xaneiro do 2012 ( escribo a data por aquilo da "actualidade") e que lle ven como anel ao dedo.





Si dixese que sí
que todo está moi ben,
que o mundo está moi ben,
que cada quén é cada quén...
Conformidá.
Ademiración...
Calar, calar calar,
e moita precaución.
Si dixese que acaso as cousa son esí,
porque sí,
veleí,
e non lle demos voltas.
(Si aquil está enriba
i aquil outro debaixo
é por culpa da vida.
Si algunhos van de porta en porta
cun saco de cinza  ás costas
é porque son  uns docas)
Si dixera que sí...
Entón  sería o intre
de falar seriamente
da batalla de froles nas festas do patrón.


Pero non

NON, Celso Emilio Ferreiro non está absoleto. Celso Emilio é, e será sempre, unha das figuras sobranceiras das nosas Letras, que por certo están hoxe de festa.
 Por que creo que cando se lle adica "Un Día a...." é para acalar conciencias porque os 364 días restantes  se menospreza ou  non se ten en conta a...? E conste que non o digo por todos aqueles que desinteresadamente  aproveitan este día para   lembrarnos  que vivimos en Galicia e polo tanto somos galegos cunha fala propia, para eles todo o meu repecto e admiración, senón polas entidades que establecen este Día como tal e que non fan moito máis pola nosa lingua nin por conservar a nosa identidade.

(Foto de Google)

17 DE MAIO

mil días de mil primaveras máis
para felicitármonos ¡¡¡¡



miércoles, 16 de mayo de 2012

martes, 15 de mayo de 2012


                                            EL ÚLTIMO DÍA
                                                                           DEL RECUERDO

Una bicicleta varada en un mar de arena. Vacía de equipaje. Como ella, como tantas ellas extraviadas.

Aquel día fue el último y el primero. El último para recordar y el primero para ir olvidando, hasta olvidar.
Aquel día era un día cualquiera, de un mes cualquiera, de un año cualquiera. Un día igual al siguiente, amigo del próximo, vecino del anterior. Pasó, como pasan los días, cuando éstos ya son regalo sin premio, con la misma rutina, idéntica identidad, predecible y concreto, uniformado de horas, aburrido  hasta la nausea por repetitivo, cansino sin esfuerzo ni sudor. Días terminales, que pasan sin pena ni gloria. La pena ya suavizada por el peso del paso del tiempo, y la gloria, si algún día  llegó, olvidada, por la lógica de las prioridades vitales, y la ilógica de los humanos, que adoramos ese instante de becerro efímero y luego caemos al abismo del no ser.
 La bici quedó olvidada en un rincón del tiempo, vaciada de  vida, esperando la mano de nieve, como el arpa. Es tema de la medicina, la pérdida de memoria, ya que sin explicarlo la ciencia no lo entendemos, sólo lo  asumimos como un acto de fe infiel, o rechazamos como un acto de protesta inútil. No entendemos cómo aquel día brillamos como el oro y hoy nadie, ni nosotros mismos, nos acordamos de aquel deslumbrante brillo.
 Como la solitaria bicicleta, perdida para siempre en el óxido de los tiempos. Irrecuperable. Aquel día fue el último del viaje. Ya desprovista de equipaje.
Y la mente entró, como la bicicleta varada, en una nebulosa sin estrellas, cruce de caminos sobre la arena infinita… buscando algo, no recordaba qué, quizás un cielo luminoso para caminar, tal vez una senda  de pisadas sobre el desconocido océano, o quien sabe, el camino guiado a la incógnita de la eternidad.
 Y allí quedó, varada, como tantas otras antes, como las que quedarán varadas después. En un limbo de un tiempo sin tiempo, donde se late sin vida. La vida se perdió en un laberinto sin salida, girando sobre el mismo giro de noria loca, con los sentidos envenenados por el viento tóxico de la enfermedad. Y la identidad desubicada en el mapa, y extraviada por los entresijos del  mal intruso.
Aquel día fue el primero, para ir olvidando paso a paso hasta el gran olvido. Como una bici tumbada al  salitre corrosivo de la arena sin luz.
 A partir de ahí ella entró en el mundo de la secas llanuras, del desierto incontable ,  donde no se acuesta el sol en la línea recta del horizonte, demasiado lejos para vislumbrarlo, demasiado quebrada la línea, demasiado camino arenoso por recorrer sin agua.
 Días sin pasado, o de demasiado pasado. Horas lentas como goteras, monótonas. Sobre un suelo sin desagüe, se acumula el agua, se desborda sobre los pensamientos y los lava de lógica y de medida. Y se diluyen como el azúcar sobre la leche caliente.
Al final ( o al principio), recuerdos, vivencias y proyectos  se entremezclan y emulsionan, como  en una receta sin medidas, y con resultado imprevisible. O previsible, por su ilógica, en el mundo de la lógica de la cocina de autor.
En aquel día se hundió el último recuerdo, para salvar mis días futuros en la generosidad infantil de los suyos, ya casi sin pulsaciones, quedó su mirada de niña, y me dio el testigo, el relevo.
 Testigo de una vida, de una historia, de hechos, algunos imposibles de probar, para trasmitirlos, silenciarlos u olvidarlos. Como pasará con  los míos, el día que sea el último para recordar, si tengo testigos, fiadores de mi legado.
 A veces, el comienzo del olvido, es el alivio de un lastre del que no pudimos desprendernos en nuestro vuelo, o tal vez tengamos la necesidad de reafirmarnos, en nuestra posición de pleno derecho, como personas. O la comprensión, aunque sea tarde, de nuestra pequeña contribución a la vida, y en  otras vidas.

Hoy,  primer día de  olvidos, recupero tus recuerdos, para no olvidar los míos. Quiero montar en la bicicleta alada de los pasados y recorrerlos, uno a uno, como un recolector, para conseguir un buen vino casero.
Mañana, cuando yo misma entre en ese mundo de las nieblas perpetuas, y me olvide de mis recuerdos y de los tuyos, espero que alguien, con una foto, una carta , un dibujo, o simplemente por la evocación física de algún sentido, un olor, un sabor, traiga algo de mi presencia en mi  ausencia, me reviva, por un instante, en la instantánea de su presente.
¡Quien no desea vivir eternamente en otro¡ Aunque sólo sea un instante de pedaleo.
Por eso traigo a mi memoria aquel primer día, en que aparcaste la bici, dejaste de pedalear, y empezaron a secarse los radios de tu memoria, como unas viejas raíces.
 Raíces que se secan en la arena de la noche. Raíces con historia que contar y sin sabia para escribir.
Por eso, a la sombra de tu sombra, piel contra corteza, oído atento al rumor de las pocas hojas que conservas, en esa hojarasca del último día de memoria y primero del olvido, quiero recordar, y recuerdo, la frondosidad de otros bosques de tiempos plantados en el pasado, la sabia fresca con la que me alimentaste, y tu cobijo en la lluvia, cuando protegía mi primera bici, todavía de cuatro ruedas, contra tu leño materno.
                        Ángela Fernández

IDEAS ANTICRISIS

Primavera

Ilustración: unas monedas se escapan entre los dedos de una mano


Antes los españoles sufríamos crisis de identidad en la adolescencia, la crisis de los 40 a los 35, deliciosas crisis amorosas, abstrusas crisis políticas, crisis de valores, las crisis de pito y menopausia, las crisis literarias cuando prostituían un adjetivo. Ahora solo nos queda la crisis. Sustantiva. Única. Deífica. Total.
¿Cómo estás? –preguntas a cualquiera. Nada, normal, en crisis. Todos estamos en crisis. La crisis nos ha uniformado. Somos todos iguales, sin distinción de sexo, raza, religión o cultura, a los ojos de la banca. Lo que no lograron el comunismo ni el socialismo en dos siglos largos, lo ha conseguido la crisis. Ya gozamos todos de los mismos derechos. Del derecho universal a no tener ningún derecho.
Ya no existe dios, ni diablo, ni futuro, ni vida más allá de la muerte, ni esperanza de civilización alienígena. Ya solo existe la crisis. Toda la gente habla constantemente de la crisis, los mismos tópicos, la misma cara de estupor sin voluntad de rabia, idénticos argumentos inacabados en idénticos puntos suspensivos. Somos un mudo y unánime grito de Münch de 50 millones de españoles, adelgazados por la sombra de ciprés de la crisis. La única que no está en crisis es la crisis.
Cuanto más tiempo pasa, más me doy cuenta de que lo peor de la crisis es que nos hace aburridos, predecibles, monótonos, idénticos, cargantes, repetitivos. Ya no se puede hablar de amor, de literatura, de cine, de fútbol ni de nada. Solo de la crisis. Yo estoy deseando salir de la crisis, sobre todo para volver a hablar de otra cosa. Del tiempo, por ejemplo. Me muero de ganas de volver a hablar del tiempo en el ascensor. Ay, decirle a la vecina otra vez: “coño, que parece que vuelve la primavera”.


 Artigo publicado por Aníbal Malvar no xornal dixital Público           ( Foto Google)

 

ANIMACIÓN Á ESCRITURA

A FOTO DA BICI

Aquel día ao me erguer fun directamente á cociña preparar un café cargado que me aliviara algo a  dor de cabeza tan irresistible que me deixara a viaxe precipitada, o funeral e o cúmulo de emocións despois de tanto tempo.

 Sobre a mesa o móbil, o tabaco, unha mosca chupando o gume do coitelo e a foto.
Saqueina da carteira  cando todos se marcharon e volvín mirala moito tempo mentres choraba non sei se por meu pai, por min, por el ou por todo xunto.
Agora non quedaba ninguén que soubera aquela historia máis ca min, bueno, e el, alí onde estivera.

A foto da bici fixéra el, Daniel, unha tarde que fomos ás cereixas. Sempre me dicía que aquela bici eran as miñas ás, e tiña razón. Foi a que me permitiu zafarme das poutas teimosas do barrio e accedermos xuntos a aquel delirio amoroso que vivimos, tan intenso, tan pecaminoso, tan sacrílego,
tan  platónico e carnal ao mesmo tempo .               
Ata que meu pai o descubriu. Falou co seu que eran amigos de sempre, coma nós. O seu visitou de contado o bispo para que enviara á última vicaría  de Roma  ou onde fora aquel fillo endemoniado, irreverente e indesexable.                                        
A min por puta e pervertida, para cabo da tía Lidia, a París.
Levei sempre a foto agochada na carteira para mirala coma unha reliquia. Agora, non me fai falla escondela, ninguén máis sabe a historia.
Pierre  preguntábame  quen era o Daniel que chamaba tantas noites soñando, non cría que o enganase….  Díxenlle, cínica, que era un amigo meu que de pequeno afogara e que non podía esquecelo. Tampouco mentía tanto.....
A verdade que tiña pensado contarllo  pero foi pasando un día e outro e logo fíxose tarde. Pierre non merecía ningunha traizón, era bo e tenro coma un bo pan. Non puidera vir comigo polos nenos. Eu agradecérao sen saber moi ben por que.  Cada cousa no seu sitio.
A última noite antes de me marchar definitivamente, collín a foto da bici e queimeina paseniño,  ritual purificador do lume sobre o cinceiro, sorbendo o fume misturado coas bágoas coma un bálsamo redentor.

gema, 15-05-2012

lunes, 14 de mayo de 2012

IDEAS ANTICRISIS

10/02/2012
El mayor Inútil y Gafe que ha tenido la España Democrática, (ahora vive en un chalecito en Somosaguas, una de las zonas mas exclusivas y pijas de Madrid), va a cobrar-"agárrense"- 150.000 EUROS ANUALES de forma vitalicia. O sea 12.500 EUROS AL MES. La cantidad es la suma de la pensión de Expresidente 70.000? y como miembro del Consejo de Estado 80.000? ya que EL INUTIL ha solicitado el ingreso, que ya podría haber renunciado como hicieron González y Aznar. Esto es gracias a una ley que el mismo Zapatero aprueba en el 2004 ( mira el tonto...) que dice que todo Expresidente es Miembro automático del Consejo General del Estado ( Un órgano , por cierto, que no sirve para nada y solo se reúne 1 VEZ AL MES) ya que antiguamente no era automático, tenía que pasar por otras instancias. Gonzalez y Aznar renunciaron porque ganaban bastante más en la empresa privada, pero este ZOTE, ESTA CALAMIDAD, ESTA 7 PLAGAS DE EGIPTO no ha encontrado NINGUNA EMPRESA PRIVADA QUE LE QUIERA, es más, le tienen miedo por gafe. Este es el Señorito Rodríguez Zapatero, un socialista que no se avergüenza de cobrar esas cantidades mientras el pueblo que ha dejado devastado, las pasa canutas. Por cierto que además tiene-"agárrense de nuevo si se soltaron"-oficina, secretaria, dos funcionarios -uno de ellos con rango de director general-, y seguridad y coche oficial.
¿Que piensan que hará Rajoy cuando termine su legislatura? Seguro que agudiza el ingenio para seguir enriqueciéndose aún más a nuestra cuenta.¿ NO ES COMO PARA METERLOS A TODOS EN LA CARCEL?

ANIMACIÓN Á ESCRITURA

AQUEL DÍA
Aquel día tiña que ser un "bo día" como dí a canción. Todo era perfecto. O sol que tanto se fixera de rogar ia acompañar unha xornada que prometía paz e descanso.
Dispuxo na mesa o almorzo e o xornal pero non tardou en decatarse de que a lectura non axudaba a disfrutar do café; afastauno coa mesma decisión que se afasta un inimigo.
Pensou que sería unha boa idea dar unha volta en bicicleta, sempre era unha axuda cando as "rodas" mentais se oxidaban.
Sacouna do garaxe e en canto se sentou na sela sentiuse como Marie Curie cando se subiu á súa nun tempo nada doado para que as mulleres reevindicasen a igualdade, houbo coma unha transmisión cando os pés pisaron os pedais.Agora só quedaba pedalear...
Algo non deixaba que a bicicleta correse, os pedais estaban enferruxados e o guiador non se puña dereito e non era que de dirixir a roda dianteira. Faciase dificil o equilibrio...
Baixou da bicicleta coma quen se baixa do futuro, coma se a panca da vida se rebelase a seguir.
Xa cós pés no chan descubriu que no cestiño onde puña sempre roupa de abrigo estaba baleiro.
Ana López

domingo, 13 de mayo de 2012

SEGUIMOS INDIGNADOS

IDEAS ANTICRISIS


OUTRO MUNDO É POSIBLE
OUTRO MUNDO É POSIBLE
OUTRO MUNDO É POSIBLE
OUTRO MUNDO É POSIBLE
OUTRO MUNDO É POSIBLE





REFLEXIÓN


Embarcadero de un pueblecito costero de Galicia cuando llegó una barca con un solo tripulante y varios ATUNES muy grandes.
El vasco felicitó al gallego por la calidad del pescado y le preguntó cuánto tiempo había tardado en pescarlo.
El gallego replicó: Oh! Sólo un ratito.

Entonces el vasco le preguntó por qué no se había quedado más tiempo para coger más peces. El gallego dijo que ya tenía suficiente para las necesidades de su familia.
El vasco volvió a preguntar:
¿Y qué hace usted entonces con el resto de su tiempo?
- El gallego contestó: - Duermo hasta tarde, pesco un poco, juego con mis hijos, duermo la siesta con mi mujer, voy cada tarde al pueblo a tomar unas copas y a tocar "la gaita" con los amigos. Tengo una vida plena y ocupada, señor.
- El vasco dijo con tono burlón:
- Soy un licenciado en Deusto y le podría echar una mano. Debería dedicar más tiempo a la pesca y con las ganancias comprarse una barca más grande..
Con los beneficios que le reportaría una barca más grande, podría comprar varias barcas. Con el tiempo, podría hacerse con una flotilla de barcas de pesca
En vez de vender su captura a un intermediado, se la podría vender al mayorista; incluso podría llegar a tener su propia fábrica de conservas. Controlaría el producto, el proceso industrial y la comercialización. Tendría que irse de esta aldea y mudarse a Vigo, luego a Madrid y finalmente a Londres, donde dirigiría su propia empresa en expansión.
- Pero señor, ¿cuánto tiempo tardaría todo eso?
- De quince a veinte años
- Y luego ¿qué?
- El vasco soltó una carcajada y dijo que eso era la mejor parte:
- Cuando llegue el momento oportuno, puede vender la empresa en bolsa y hacerse muy rico.. Ganaría millones.
- ¿Millones, señor? Y luego ¿qué?

- Luego se podría retirar. Irse a un pequeño pueblo costero donde podría dormir hasta tarde, pescar un poco, jugar con sus nietos, hacer la siesta con su mujer e irse de paseo al pueblo por las tardes a tomar unas copas y tocar "la gaita" con sus amigos.

Bueno, pero eso es lo que hago ahora señor ¿Por qué tengo que esperar veinte años?

MERECE LA PENA LEERLO CON ATENCIÓN PORQUE ME PARECE QUE HAY ALGO EN LO QUE NOS ESTAMOS EQUIVOCANDO
correo enviado por Conchita

sábado, 12 de mayo de 2012

ANIMACIÓN Á ESCRITURA



Aquel día ....


IDEAS ANTICRISIS


"Toda la masa de aromas de estas flores para serenar la noche que cae sobre nuestras lágrimas"
René Char.

A Xana

Viste o sol un mandilón de flores
cun soño en cada flor
e unha nova canción.
Un xardin pintado coas cores do
tempo
e a vida latendo na linea do vento.
!Corre meu amor!Que esa nube negra
non apague a luz do teu corazón.


Ana López

miércoles, 9 de mayo de 2012

ANIMACIÓN Á ESCRITURA

O MANDILÓN DE FLORES

A data exacta era o 3 de maio, día da Santa Cruz, nin máis nin menos.
Nese día comezaban a tocar as campás ás doce, comezaba a sesta, e podíase por mandilón.
Nunca o entendín, nin agora tampouco pero era así. Pola única razón de que así fora sempre.
Podía derreterse  o sol que non había maneira de zafarse do xersei, a cazadora e a saia de tablas.
Non sei se nas outras casas sucedía o mesmo, na miña era así irremediablemente.
 Por iso me tardaba tanto a min o día da Santa Cruz: era a festa na casa da avoa Antonia e estreaba mandilón. Aquel era especial, o máis lindo que tivera nunca. Fixéramo miña nai, coma sempre, pero a tea non era das que sobraban na tenda senón que a mercara adrede a un viaxante, era unha novidade: de nylon que non facía falla pasarlle o ferro, non quedaba pegada ao corpo, tiña vida propia, coma se voara e o colorido brillante coma ás de bolboreta. De flores grandes, vermellas e rosa,o fondo era branco. Coma todos os meus mandilóns levaba detrás unha gran lazada que nesta tea, e ao ser dobre, máis que lazada parecía unha gran cola de pavo real.
Levaba uns días colgado na percha, xa acabado e eu ía velo antes de irme para escola, ao volver, antes de comer ou durmir coma o persignarse. Cando durmía soñaba con el…….:.ía na procesíon mentres tocaba a orquestra, co meu primo Finucho e a xente non ía detrás da santa, viña tras de min, admirando o meu vestido, preguntando quen era, de onde viñera aquela tea que nunca viran tan bonita e meu primo e máis eu botabamos a correr pero polo aire, por derriba das carballeiras e as nubes, voando coma papaventos , a xente seguíanos polos camiños,  ata nós chegaba o seu
OOOOOOOOOOOh!!!!!! de admiración ……  Espertaba e contaba outra vez os días que faltaban.
 E  chegou soleado, espléndido, sen unha nube, ideal. Chegara  o momento ansiado tantos días e noites. Tiña xa présa por estar fóra, papá e mamá xa se desfixeran  en loubanzas polo bonito que era e o ben que me quedaba o mandilón novo de flores.
Era todo tan novo, tan excitante, todo estaba por estrear e cada mínima novidade convertíase nunha aventura tan importante como para gardala o resto da vida entre os pregues máis recónditos da memoria.
O sabor da manteiga que comiamos de entrante naquela celebración e que me sorprendía por o inusual que me resultaba. Pasou moito tempo antes de que me volveran a por manteiga de entrante e daquela lembrei o visionaria que era a avoa Antonia do Mesón do Rey.
Agora doume conta que aquelas situacións tan excitantes eran os meus primeiros coqueteos coa a ansiedade que co tempo iría a máis, a máis coma cen cabalos galopando na boca do estómago.
Subín as escaleiras de dúas en dúas para que me viran, non para ver aos tíos e a avoa. O éxito deixoume verdadeiramente como en éxtase, nunha nube. Os pés non me andaban, voaban, arriba, abaixo, arriba, abaixo…..
A tía Sara pasaba o ferro ás camisas dos tíos. Como me viu tan rebuldeira, pediume que lle levara o ferro á avoa para que lle botara brasas. Teu dito, meu feito. En ningún momento presentín o que me agardaba, coido que o peorciño da miña vida enteira…
Co ferro na man subín as escaleiras mirando demorada o fermoso despregue da tea desde a perna que avanzaba  formando un ángulo recto,  ata a esquerda que era a quedaba atrás. Un gran ramo de flores vía. Ao pasar o descanso, a perna dereita xa sobre o vanzo seguinte ofreceume unha ocasión irresistible de experimentar outras perspectivas: puxen o ferro derriba da perna que semellaba unha táboa de pasar a roupa. Erguina axiña porque queimaba e o que vin arrepioume, non se sentiu o estrondo do ferro polas escaleiras abaixo porque o meu berro foi moito, moitísimo máis potente ca ningún berro arrincado nunca a ningún humano por ningún motivo.
Quedei estantía , sen alento, sen sangue , nin alma, nin sol, nin dios bendito, como nunca máis volvería a quedar no resto de todos os días que vivín e os que me queden por vivir.
 O mandilón de flores amosaba un descarado burato en forma de ferro de repasar a roupa que nunca habería ninguén que puidera amañar.
Hai sinsabores que unha non pode esquecer na vida por moito tempo que dure.
Desde aquela a Santa Cruz nunca volveu ser tan leda pero seguía sendo a data de por o mandilón aínda  que a avoa aquel día sentenciara, non sin certa risiña, iso me pareceu polo menos a min:
Ata o corenta de maio, non quites o saio
gema
                                                            
                                                                

O talismán



"Cantas lembranzas en cada pétalo... En cada centímetro de tea... "



Abriu o armario. Alí estaba, case oculto entre a roupa perfectamente aliñada nas perchas de madeira. Retirouno con coidado,  como se tivera  medo de que se lle fora desfacer entre os  dedos. Ollouno durante uns segundos e logo refregou as súas meixelas ardentes de febre contra o tecido gastado, pousou case con devoción os  labios secos  sobre as   flores descoloridas que sementaban de nostalxia  o corpiño axustado e se espallaban con desordenada xenerosidade sobre a longa  faldra . Cantas lembranzas en cada pétalo... En cada centímetro de tea...

 Tardes de sol ao borde do mar, o vento penetrando  a través da lixeireza do tecido, unhas mans  sobre o van ... Dous corpos fundíndose coa cadencia das ondas, luxuria de  flores sobre a area,  e na boca sabor a sal... Paseos sobre rúas descoñecidas,  mochilas ao lombo,  brazos entrelazados, a saia floreada ao vento coma unha bandeira de liberdade... Luz, olores, músicas... O mundo por descubrir...
Tamén levaba posto aquel vestido cando el... Non , non , iso xa estaba soterrado. Non quería lembrar, pero  as imaxes eran coma madellas que se desfiañaban  teimudas  dentro da súa cabeza... Unha amiga prestáralle outro de cor negra. Ela non quería desprenderse daquela orxía de flores pálidas, pero convencérona de que eran unha provocación. Provocación a que, a quen? pensaba no medio da confusión que lle producía a inmensa dor. Pero non tivo forzas para negarse.
O tempo  paralizouse... O vestido  que el lle mercara naquela tenda  dunha cidade da que xa non lembraba nin o nome  xaceu durmido meses , tal vez anos, nunha bolsa de plástico, seguramente a mesma na que aquela amiga “caritativa”  llo empaquetara para que non fora motivo de escándalo.  Atopouno unha tarde na que estaba especialmente triste entre unha morea de cousas que  a desídia de tantos días sen horas foran apilando no seu cuarto. Non quixo lavalo , nin tan sequera pasarlle o ferro... Perdería o engado...  Simplemente estirouno sobre a cama, alisou un pouco as engurras coas mans e logo colocouse diante do espello e deixou que  aquela cascada de flores se precipitara sobre a súa pel. Foi coma  se renacera a luz.  Sentiu que volvía ser ela. Colleu a vella mochila , saíu á rúa como noutros tempos... Volveron os olores e a música... Faltaban unhas mans abrazando o seu van, pero estaba segura de que as súas pegadas aínda estaban entre a palidez estampada daquel vestido. E de novo  percibíu aquela sensación  de liberdade xa case olvidada.
Dende entón cada vez que se sentía angustiada, ou cansa, ou os problemas ameazaban afogala, poñía o vestido, botábase fóra da casa e paseaba sen rumbo ata que pouco a pouco ía recuperando  a tranquilidade.
Os días reorganizáronse. O tempo volveu moverse ao seu redor. E aquel traxe floreado quedou relegado  no último recuncho do armario. Estaba demasiado gastado, demasiado antigo e non ía acorde  coas súas novas actividades de brillante executiva. Pero nunca quixo desfacerse del. Ás veces, sobre todo cando o día tiña sido máis duro que de costume ou as cousas viraban mal, gustáballe acariñalo. Era como se entre os frunces daquela prenda deslucida polo uso,  atopase de novo o recendo de lonxanas tardes , salitre e mar, e iso devolvíalle a calma.

E agora... Que lle quedaba de todo o que formara parte da súa vida...  A onde fuxiran os vellos soños?  Onde se acochaba a liberdade...? Tiña xa algunha importancia o pasado cando as follas do seu almanaque estaban a piques de...?
As tempas latexábanlle con forza, semellaba que lle ían estalar os miolos. Notou que a tea, na que a súa cara seguía buscando doce aloumiño, se humedecía e a cor rosa que a debuxaba, tan murcha como as súas meixelas, volvia resplandecer co  brillo  das bágoas. Sen saber moi ben o que facía desfíxose da bata que dende había meses era o seu único adobío e deixou que aquela suavidade antiga esvarara ao longo do seu corpo. E a  penas foi lene caricia sobre  a pel núa, sentiu como os    músculos se ían relaxando ; o pánico fuxiu; unha explosión de cores escachou contra os seus ollos e suaves mans enervaron durmidos resortes no seu interior.
 Agora, xa nada a podería danar, todos os males estaban conxurados; aquel vello vestido, do que xamais se puidera desprender, protexeríaa como sempre o fixera.
Apoiou as costas  contra a parede e posuída  por unha doce éxtase, deixouse escorregar  con  preguiza ata o chan. Xa non sentía medo, nin dor... A morte só era unha fantasía de flores coa que xogar eternamente.


(Animación á escritura)