lunes, 30 de septiembre de 2013





Carteles para reflexionar....[Megapost]

O domingo adicámonos a ver dúas excelentes exposicións de fotografía:Axel Hüte no Kiosco Alfonso e a de Marina Abramovic no Palexco.

Quero destacar o papel da auga na fotografía de Hüte.Con bastante anterioridade Fernando Barbeyto fixo unha serie chamada "Reflexo" có mesmo tema:a auga barutando a realidadee fainos ver outra cosa... Se vos interesa velas, colguei no blog "Esculcar o tempo" algunha foto desta serie.Outro día veremos o efecto da néboa. A outra exposición ten de protagonista unha vella cociña "deshabitada" e a muller. Tamen certamente un lugar transformador. Cito unha frase de Roni Horm :"No quiero hacer nada sino estar aquí" Paga a pena visitalas. Ana lópez.

sábado, 28 de septiembre de 2013

É sábado, deixou de chover, estamos vivos . Gema convídanos a unha saborosa cunca de chocolate, non sei se podo invitar e estes entrañables doentes do esquecemento , seguro que inda poden disfrutar do sabor...Podo non si?

ALZHEIMER

non lembra cando abriu a porta
para que estraños ocuparan a casa

non lembra cando derrubou os muros do xardín
nin cando as árbores se trocaron en monstros

non lembra cando pintou de branco as paredes
nin en que caixón gardou os nomes e as palabras

non lembra cando esvarou pola espiral do soño
nin quen lle arrincou ó salgueiro as bagoas

non lembra cando invitou ás horas
a habitar este tempo xordo e insondable


Ana lópez.

ANGELA, A NOSA PINTORA DE CABECEIRA PUXO AS IMAXES PARA O LIBRO DE CONTOS DE CONCHI: VIAXE EN CIRCULO. GÁBOME DE VIVIR TAN RODEADA DE ARTISTAS.


   
             





CHOCOLATE PARA A FIN DE SEMANA , ADOZA A VIDA

Sfumato
Tan áspero era el mundo, tan hiriente,
que él lo difuminó para mis ojos.
Tan profundo era el corte que me hacían
las aristas de todo lo real,
que él decidió limarlas.
Tanto daño me hacía el movimiento
de la vida voraz,
que él lo detuvo en un instante.

Un preciado regalo contra el mundo,
contra la realidad, contra la vida,
contra la lucidez
y contra mi tristeza.
Amalia B.

,
Acuarela de Rodolfo Ledel 

viernes, 27 de septiembre de 2013

"Pues entre estar y estar hay diferencia" Luis Cernuda.

          

os seres mesquiños
falan sen recato
da "grandeza do ser humano"

canto lixo mergullado nas palabras!

o noxo rebentou as entrañas.

Ana López

NOVAS RISAS


Esta semana tiven  a sorte de poder probar  unha perna ortopédica nova xunto a un home de 85 anos. E este home impresionoume. Ha ter 14 pernas ortopédicas na súa vida. Gárdaas todas na casa porque pensa que llo merecen, porque cada unha levouno a un sitio e nelas hai parte dos seus recordos.
Comentábame aquel home que cando cambias de perna é coma se cambiases parte do teu ser. A túa forma de andar, a túa respiración e ata a túa risa. E que  morría de ganas de saber como riría con esa perna?
Pero quizais o que mais me encantou é a súa teoría de como nacen os novos modelos de perna. El contoume que terriblemente nacen coas guerras.  Cada guerra trae mutilados e os mutilados traen avances nas pernas.  Relatoume que ano conseguiu cada perna e a guerra anterior que houbo Cadraba todo. É terrible pensar que para que eu ande mellor, ha de haber unha guerra, musitou antes de marchar coa súa perna nova.
Non sei se quedará coa súa quinceava perna, o que vos podo asegurar é que quizais os primeiros pasos os esquezas,  e eses segundos, terceiros ..... pero eses quinceavos novos pasos son absolutamente inesquecibles e incribles.
A. Espinosa.

E POR QUE NON ??????

jueves, 26 de septiembre de 2013

BONITA, MOI BONITA PRESENTACIÓN A DO LIBRO DE CONCHITA

.
Foi formidable a presentacion de VIAXE EN CÍRCULO, bonito libro de bonitos contos ( os lidos e supoño que os outros tamén), cálidos contos, tórridos ás veces, nos que late o recoñecible corazón da Conchi que temos cerca, da recoñecible fortaleza da súa palabrs, á veces a dureza, as súas crenzas e descrenzas e os soños e realidades coas que teceu entusiasmada este acio de doces  froitos de outono.
 È hora de recoller e Conchi recolleu o calor e agarimo de todos os que a queremos e estabamos alí con ela
para apoiala con  entusiasmo.
Parabéns amiga escritora. Tou máis fachendosa .........

O CONTO DA AVOA

Eu vivín todas as noites coa esperanza da amanecida. E así sucedía.
Cada día traía un agasallo sen envoltura nin lazos, agochado na cotidianidade.
Cando ela chegou a miña vida as noites foron curtas, por máis que se empeñasen en engadirse horas. E cheas de luz as albas.
Moitas veces a lúa tiña envexa de nós e demoraba a súa estadía no ceo un anaquiño máis
-Que fai a lúa de día!
Ríamonos daquela "rareza " da lúa e inventabamos unha explicación nova cada vez que sucedía, sen base ciéntífica naturalmente, só o que dictaba a imaxinación.
Cada día traía o seu agasallo, surxia da vida misma. Eu descubrín cousas que non sabía polos seus ollos.O mundo é diferente nos ollos dunha nena, e inda que nono pareza, moito máis real, por iso non me estrañei demasiado do que aconteceu ese día.
Todas as mañás iamos ó parque preto do mediodía, cúmpriamos coa liturxia do xogo e do sol.Volvín a xogar e a deixarme acariñar pola risa.
De camiño parábamos nun quiosco a mercar o xornal. O quiosqueiro era un home sabio e agarimoso que atendía o negocio sentado nunha cadeira de rodas, pedíanos aos clientes que nos servisemos nós mesmos. Sempre tiña unha brincadeira e unhas palabras amables para a nena, e co tempo fixémonos amigos, polo que aquela parada formaba parte do paseo.El tamén esperaba a nosa visita.
Aquel día parecía que ia ser outro máis, de camiño paramos no quiosco. Ó vernos chegar un sorriso lle iluminou a face e a nena botou a correr.Ó chegar o seu carón o quiosqueiro preguntoulle:
-Qué vas mercar hoxe rapaciña?
-O conto da avoa- respostou.
Quedamos dunha peza!
Como podía saber ela que a maior parte do que lemos nos xornais é un conto?
Os nenos saben cousas que nós non sabemos...

Ana López.

martes, 24 de septiembre de 2013

OUTONO 2013

QUE XA VÉN O FRÍO

martes, 24 de septiembre de 2013

Tu recuerdo en frío

En la nevera, junto a los langostinos,
he encontrado un paquete con tu risa,
está allí desde otoño, más o menos,
cuando aún aliviabas
el relente precoz de soledades
en el consuelo de las chimeneas.

               Lo he contemplado, está envuelto
               en plástico de ese transparente
               que deja al descubierto los recuerdos,
               aquel dulzor azul del abandono
               antes de los otoños congelados.

                                     Te quise en fresco, cuando aún podía
                                     saborear tus sueños a la plancha,
                                     eso recuerdo ahora, mientras
                                    devuelvo otra vez tu risa al frío,
                                    para hoy irán mejor los langostinos
Amando G, N.

NOTA DE PRESENTACIÓN

           
Edicións Galebook presenta o libro:

Viaxe en círculo
Concha Parga


Ilustración da portada e interiores: Ángela Fernández

Terá lugar o mércores 25 de setembro, ás 20:30h
na sede dos Amigos dos Museos de Galicia (Portas Ártabras).

Acompañarannos o prologuista do libro, Miguel Anxo Fernán Vello,poeta, dramaturgo e editor e Ernesto Sánchez Pombo, acreditado periodista que participará na presentación.
Cerrará o acto unha actuación de Lucía Aldao

Portas Ártabras
Rúa Sinagoga, Nº 22 Baixo

lunes, 23 de septiembre de 2013

Barras



MANS PARA DAR - MANS PARA RECIBIR

Outro outono

camiño
polo remuíño das follas
amontoadas deste outono
á procura de encontrar
o comezo

volvo
da man dos días
que inda lembran

a parte de min
que desapareceu paseniño
mesturada có mofo das paredes
da sala das visitas

para reencontrame
deslízome no silenzo
entre unha perda e a seguinte
esquivando os cristais escachados
do espello

camiño
polas follas amoreadas doutro outono
buscando o anaco que perdín.

Ana López.

Foto:Fernando Barbeyto.

domingo, 22 de septiembre de 2013

POR ELA



Arrastrada coma folla seca antes do outono
cando só era capullo de primavera.

Hai que estar atentas, non sei como nos mira o tempo pero fálanos..

JARDINERÍA I

La mayor parte del tiempo es suficiente
que se asome una punta verde
que legitima tu libertad para ver
el florecimiento del año que viene...

MICHEL HAMBURGER

E CHEGA O OUTONO


 No territorio do tempo
non hai fronteiras
só noites e días adiados.
Mar que alaga todo
que lambe todo lentamente
coa longa lingua
de ásperas papilas
que degustan e desgastan a vida.
Antropófago reptil
de retinas queimadas.

Para que quere ver o tempo
se non sabe a onde vai?

Gema, 22-09-13  


sábado, 21 de septiembre de 2013

Boa noite

       Instante

Pouco importa o tempo
a memoria sempre vai á procura do instante
no que o corazón sucou o aire.

Ana López.

BOA NOITE

3ª PARTE - UN E A FRONTEIRA


–¿En qué se basa?
–Pues tengo aquí como un dolor, ¿sabe? En realidad no es un dolor. Apenas una molestia. Como si hubiera comido algo en mal estado.
–¿Ha ido al médico?
–Oh, no, señor, Uno nunca haría eso.
El funcionario vuelve a escribir. Sonríe. Ya solo le queda una pregunta, le dice a Uno, un último requisito para la libertad. Piénsela bien: ¿Es usted capaz de ejecutar la libertad?, le suelta rápidamente a Uno, como si quisiera pillarle desprevenido. ¿La llevará a cabo cueste lo que cueste? No, no diga que sí. Decir que sí es fácil. Pero la libertad se ejecuta de verdad cuando se dice que no. Cuando vienen a corromperte, cuando garras voraces, demoníacas o angélicas, da lo mismo, rebuscan en tus entrañas, en tu deseo de paz interior, y pretenden traerle de vuelta al Mundo de Allí Atrás. Entonces deberá decir “no”. Usted va a entrar ahora en un lugar muy especial, un lugar, digamos, en el que puede encontrar pureza, donde existen cosas que jamás ha visto, pero donde se le juzgará y se le ninguneará, llevándolo hacia la mezquindad, hacia la pobreza de corazón. Allí incluso la atmósfera es diferente, créame, y va a sentirse extraño, como si su madre acabara de morir y a usted no le importara. Sabe de qué le hablo, ¿no es así? ¿Recuerda a su madre? ¿Recuerda lo bien que cocinaba? ¿Recuerda cuánto le importaba a ella que usted no pasara hambre?
–Así es –dice Uno–, la recuerdo. Recuerdo sus sopas, sus guisos, la manera pausada en que rebozaba los filetes. Creo que el Mundo de Allí Atrás sería un lugar aún peor si no existieran madres así, dice Uno.
–¡Pues no lo olvide, señor! ¡No lo olvide! ¡Recuérdelo porque ya no habrá más guisos ni más sopas! ¡En el lugar donde usted quiere entrar nadie sabe hacer un guiso como su madre! Eso deberá tenerlo claro cuando vengan a ofrecerle sopas y guisos o cuando pretendan rebozarle los filetes. Deberá usted rechazar esas sopas y guisos, por muy apetitosas que le parezcan. Puede usted tener hambre, quizá el aroma le haga pensar en los cuentos que le contaban para dormir, pero debe mantenerse firme, desinteresado. De lo contrario acabaría usted en el Mundo de Allí Atrás, gordo a fuerza de guisos, emponzoñado de sopas, putrefacto. Se lo aseguro. Esas sopas son de lo más peligroso.
–Como le he dicho, tengo este dolor aquí, en el estómago –dice Uno–. Ahora mismo no me apetecen sopas ni guisos.
–De acuerdo, entonces –el funcionario levanta los brazos como si fuera a abrazar a Uno, pero parece arrepentirse y le tiende una mano carnosa y velluda, de uñas largas–. Enhorabuena. Puede pasar. Mire, mire hacia allí. Siga esa carretera y llegará a la frontera.
–¿Y está muy lejos?
–No, señor. A la vuelta de la curva.
–¿De qué curva?
–De aquella curva, quizá de la siguiente, como mucho de la próxima.
–¡Estoy tan emocionado! –dice Uno, dubitativo frente al funcionario, como si no supiera despedirse de él. Finalmente, paga la tasa que el marcador digital señala y sale de la aduana............
Chantal M.
 Imaxe google

PARA COPIAR


Preciosa imagen de un oso panda ayudando a otro panda.
Animales Imaxe google

Despois do lume...

Non hai cores no bosque,
toda a gama de verdes
amarelos, azuis e vermellos
trocaron en grises e negros.

O recendo das árbores
do mofo e follas secas
é un cheiro de fume.

Non se oen paxaros,
o lobo fuxiu do acubillo
non cantan os grilos
nin "taconean " os saltóns.

Calaron na follaxe as pisadas do amor;
o lume arrasou o leito na herba
e os corazóns gravados no carballo.

A auga dos regatos
leva ao mar a desgraza.

Baixo o manto de cinza
as raíces abrázanse.

Ana López.

viernes, 20 de septiembre de 2013

jueves, 19 de septiembre de 2013

2ª PARTE - UNO Y LA FRONTERA

–De acuerdo –dice Uno–. Yo soy libre. Sí, sí, sin duda. Yo soy libre.
–¿Lo es? ¿Diría usted que no se refugia en el azar, que se reconoce en sus decisiones? ¿Diría usted que no está atado a las veleidades del siglo, a las estructuras culturales, al relente de la sociedad?
–Tan solo a las leyes de la física.
–Ya veo. Tan solo a las leyes de la física.
Uno ve cómo el funcionario escribe en un papel. Levanta la cabeza, se relame, gotas de saliva le cuelgan del bigote gris. Lo primero, dice, algo fundamental es que sea usted capaz de comprar la libertad.
–¿La libertad se compra? –pregunta Uno, sorprendido.
–Por supuesto que se compra. Tiene diferentes precios, hay que considerar las fluctuaciones del mercado, la demanda, pero aquí no puede venir nadie con los bolsillos vacíos. ¿Por qué cree usted que existe el socialismo? ¡Pues porque los pobres no pueden ser libres! Si los pobres fueran libres todo lo demás importaría poco. Si los pobres fueran libres no existiría la moral, la compasión, la solidaridad en el Mundo de Allí Atrás. ¡Pero no lo son!
El funcionario se solivianta y bracea.
–De acuerdo, de acuerdo –dice Uno–. No se preocupe. Tengo dinero. Sí, he trabajado mucho, he ahorrado y he tenido ciertos golpes de suerte. Una herencia, sabe… Una herencia no demasiado allegada. Creo que puedo pagar la libertad que deseo.
–Muy bien –celebra el funcionario–. Me había asustado. La segunda pregunta es si se ve usted capaz de concebir la libertad. De visualizarla. Planificarla, como si dijéramos.
–¿La libertad se planifica?
–Evidentemente que se planifica. Relaciónelo con las cadenas. Debe observar por dónde se encuentra atado. ¿Qué le agobia? ¿Por qué se asfixia? ¿Lo sabe? Esta es la prueba más difícil. Es la prueba que, digamos, las ovejas no pueden superar. Las ovejas no pueden llegar a ser libres. Los perros. ¿Los perros tienen alma? Esa es una buena pregunta. ¿Se emborracha un perro si le das alcohol? Estoy convencido que todo ser que pueda emborracharse ha de tener alma y, por tanto, desear algún tipo de libertad. Pero las ovejas… Y, en fin, no creo que fuera usted capaz de distinguir una oveja, digamos, serena, de una oveja intoxicada, ebria. Entonces, contésteme, ¿puede soñar la libertad?
–Creo que sí, señor, creo que soy capaz.
Imaxe google

Gustaríame que as mentiras do poder non cegasen a luz do día.

Hai días


hai días
que nacen disecados

a primeira luz
desafía a noite do silencio
abrindo camiño na nebra
das palabras obscenas

hai días
que soterran a esperanza
nesta realidade fermentada
na mentira

hai días orfos
amarrados con forza
ao esqueleto do futuro


Ana López.

miércoles, 18 de septiembre de 2013

PRIMEIRA PARTE

Uno y la frontera

por Uno

Uno llega desorientado a un edificio abovedado, portical. Un hombre se muerde la lengua con fría fruición delante de un ordenador. ¿Es aquí la frontera?, pregunta Uno.
–Oh, no, señor. Aún no. Esto es solo una aduana, el paso previo, como si dijéramos, necesario. Después está la frontera. No demasiado lejos, créame.
–¿Y es de verdad la frontera? –Uno se sorprende entusiasmado.
–Así es. Allí hay tierras ignotas, hay peligro, hay mujeres veloces, etcétera. Lo que usted quiera, señor.
–Yo estoy buscando… Una luz. Una luz, ¿sabe?, tan diáfana, tan amplia que me haga olvidarme de mí mismo.
–Oh. Conozco esa luz –responde el funcionario–. Esa luz se encuentra más allá de la frontera, sí señor. De eso no hay duda.
–Es fantástico. Realmente fantástico –dice Uno, y se queda pensando, preocupado–. Una cosa. ¿No habrá turistas?
–Solo usted, señor.
–¿Cómo? ¿Qué me ha llamado? –exclama Uno, y respira agitado con una mano en el estómago– Puf, puf, puf.
–Es el protocolo, señor. ¿Quiere pasar o no?
–Sí, sí quiero pasar. ¡Claro que quiero pasar! Para eso he venido.
–Muy bien. Tengo que hacerle unas preguntas. Tengo que comprobar que es usted una persona libre. Solo a ellas les está permitido el paso...........
Chantal M.
CONTINUARÁ



martes, 17 de septiembre de 2013


 Yo nunca fui musa de nada ni de nadie
por eso me escribo todos los versos que me salen
las sedas eran para las niñas delicadas y tiernas
pero como desde siempre fui arisca
crecí entre la ralea tosca en mi calle de tierra
y la pelota y el trepar  árboles y el  dar de puños
eran mis habituales amigos en los  juegos
las esquinas tenían ángulos peligrosos
había que ser cuidadoso y desconfiado
cuando en aquellos años la bota mandaba.

Lichazul © Elisa

Animación á escritura

Carme e Alberte


A Carme meceuna a soberbia, a Alberte a desconfianza.

-Carmen, ponte dereita!-berrábanlle
a nena erguía o corpo asustada.
-Alberte, non vales para nada!-dicíanlle na casa.
o rapaz baixaba a cabeza e choraba.

A inseguridade aniñou nos dous.

Aquel día camiñaron a carón un treito pola rúa
baixaron a mesma estación,
colleron o mesmo tren,
sentaron ó lado...

Carme non baixou a mirada
Alberte cravou os ollos no chan.

O azar non puido facer nada.


Ana López.

PARA CONCHA QUE SEMENTA FOLIOS

lunes, 16 de septiembre de 2013

Carta aberta a Concha

Querida Concha; no máis fondo da realidade sempre habita un soño, é o eixo que permite que a roda poida xirar por entre os cascallos.
Os soños non son  concretos,non teñen forma nin color, hai quen dí que son azuis, pero eu díría que teñen moitas cores e dende logo ás para poder voar alto.Cada un recreao a súa maneira.
Un libro é un soño .
Nunha vida plena como a tua caben moitos soños, eu sei que algún se che tronzou demasiado cedo, pero o teu corazón sigue tendo a mesma forza e ilusión que aquela mociña que coñecín hai anos e seguirá xenerando soños para que os demáis disfrutemos.
Na cronoloxía da nosa amizade sempre fomos emprazadas pola palabra, inda que non se pronunciase sempre estivo aí esperando por nós, sabiamos que algun día ia saír e así foi e por iso o camiño que percorremos e longo e aberto.
Vouche dicir un segredo, eu xa vivín a presentación do teu libro no terreo ilimitado do pensamento,e se me apuras xa sabía o título "Viaxe en círculo" non podía ser outro!
Estou moi contenta, non sei se se cumprirán outros soños que andan despendolados polo maxín, pero este soño do teu libro xa o cumprín ! é unha fermosa realidade.
Noraboa Concha, de todo corazón.
Unha grandisima aperta.
Ana.

É A HORA DO RECREO E QUERÍA COMPARTIR CON VÓS ESTAS LAMBOADAS

Imaxe internet

ANIMACIÓN Á ESCRITURA

Acuarela de Alessandro A.

domingo, 15 de septiembre de 2013

VERDADES OU MENTIRAS?
 15/09/2013
  Creo que na vida existen rupturas inesperadas. A xente rompe as relacións cando menos o esperas.  O outro día ía en avión cara a Bilbao e a moza de diante estaba rompendo co mozo. Non estaban contiguos. El estaba no último asento da esquerda da columna dereita e ela estaba no último asento da dereita da columna esquerda. No medio había o corredor.

E foi ese o instante no que rompían.E é que as rupturas prodúcense cando menos as esperas e elas contrólante a ti. E é por iso que ás veces a xente di frases que xamais se esperarían pronunciar.  Como foi o caso? Ela recriminoulle a el as súas mentiras. Non vos contarei cales, pero eran bastantes e variadas.  Preguntoulle porque mentía. E el dixo unha desas frases que provocan rupturas. Tan só  lle respondeu: Nunca che mentín, tan só apracei dicirche a verdade.

Non houbo máis. Nin gritos, nin dor.  Romperon nese instante.  Aprazar a verdade? Que xeito tan estraño de non aceptar as túas propias mentiras.  Non hai dúbida que as rupturas sempre te atopan a ti e nunca  ti a elas ¡Feliz semana!   A. Espinosa

A dona das prantas


Poidera parecer que todos os balcóns son semellantes, máis se os miras atentamente descubres que son moi diferentes:
uns teñen frores e outros arañeiras
alguns collen a sombra da mañá e outros da tarde
hai balcós escuros como a noite pecha
e outros brilan como o sol.
O día non levaba reloxio, a nena da man da súa avoa descubriu no balcón de en fronte entre xeranios e ollos de gato a dona de cabelos de prata.
Ela tamén as viu e o balcón...
Non sabemos o que pensaría, a verdade non estaba moi coidado, nin tiña tantas prantas como o seu, inda que a tomateira que prantaran a nena e o pai medrara moito e tiña algún pequeno froito. Quizais a vella mesiña do recuncho non quedaba ben alí, pero tiña o seu uso; sostiña un cinceiro con algunha cabicha da noite anterior. Polo chan sempre había algun xoguete e inda que parecera un espazo baleiro estaba cheo de amor.
A dona dos cabelos de prata deixou de miralas e conceutrouse nas prantas.Unha a unha ía sacándolle as follas secas e limpando e agarimando as novas, despois regábaas.
Quedaron abraiadas!
Era unha fermosisima celebración da Natureza!
Dende ese día as súas horas quedaron marcadas pola dona do balcón: sabian cando había que regar,cando xogar, pasear ou durmir. A dona convertiuse sen sabelo na mellor aliada da avoa para convencer a meniña de que era a hora de deitarse cando
xa non estaba a "dona das prantas"
a rúa quedaba sen nenos que a aledasen
acendíanse as farolas
e unha lúa poderosa, redonda e branca ordenaba a noite
Entón debían deixar de xogar e ir á cama.
Cando pasen os anos, onde queira que estean as duas, esperan que ese balcón e esa "dona das prantas" sexa unha fermosa lembranza que garde o dourado cofre do corazón.

Ana López.

AZUL DOMINGO

Ahora escribo pájaros.
No los veo venir, no los elijo,
de golpe están ahí, son esto,
una bandada de palabras
posándose
una
a
una
en los alambres de la página,
chirriando, picoteando, lluvia de alas
y yo sin pan que darles, solamente
dejándolos venir. Tal vez
sea eso un árbol
o tal vez
el amor.

Julio Cortázar
Imaxe google

sábado, 14 de septiembre de 2013

POEMA URXENTE

Negros cabalos galopan
e acenden cos cascos
o aire do medo.
O aire que axita bandeiras totalitarias.
Ule a sangue.
Apáganse inocentes miradas negras
baixo os puños aceirados
que tapan bocas famentas.
Pes arrastrándose no po seco
nun deserto de preguntas
que ningún deus responde.

Gema, 14-09-13
J. Fryer

ESCRIBIR ES ARRIESGADO.

Escribir es arriesgado/
si escribes con tu sangre/
si escribes con tu vida/
si escribes con tu muerte/
cada poema es una herida/
que mana su desconsuelo/
y en ocasiones su alegría/
escribir es morir mil veces/
y resucitar más muerto/
escribir es vivir mil veces/
y suspirar por el cielo/
escribir es hundirte a ciegas/
en tus propios infiernos/
quedarte pálido y seco/
morir palabra a palabra/
hasta quedarte sin aliento.
Mirella S.

RUTINA COTIÁ DE ATOPAR AS COMPAÑEIRAS NO PATIO


Clarice Lispector


Escribo porque no tengo nada que hacer en el mundo: estoy de sobra y no hay lugar para mí en el mundo de los hombres.
Escribo por mi desesperación y mi cansancio, ya no soporto la rutina de ser yo, y si no existiese la novedad continua que es escribir, me moriría simbólicamente todos los días....

A RODA

A roda
deste muíño
pescuda nas augas baixas.

A roda
deste muíño
xira por entre cascallos.

A roda
deste muíño
non se atranca nin se esgaza.

A roda
deste muíño
recolle o laio da fame.

A roda
deste muíño
segue a rabuñar o aire.

A roda
deste muíño
non se rinde nin se para.


Ana López.

jueves, 12 de septiembre de 2013

PECHA OS OLLOS QUE CANTARÁ PARA TI

Cada pluma leva unha nota para compartir....

 

MIL FOLIOS BRANCOS ( se coñece que o folio escrito arrincoumo a nordesía)

Merco mil folios brancos
para debuxar neles
quince mil versos
arrincados ao silencio.
Arrincados á caixa das lembranzas
ás esbrancuxadas ondas da memoria
en insomnios estériles.
Arrincados ás nocturnas notas
dun incansable grilo
que canta a súa soedade
a todos os ventos.
Versos de palabras fuxidías
que a penas se deteñen un intre
e voan coma bolboretas
aos brazos do sol.
Quincemil versos
que arrincarei dun corazón
aterecido polo frío da indiferencia
ou ardente de paixón.

gema  

AS ÚLTIMAS RAIOLAS


Elina E.

Sempre nacerá un día de glicinias...

un anaco de lúa
na cadeira do ceo

no horizonte
catro luces esmorecen

o día espertou
nun leito de glicinias
na marxe invisible
do tempo.


Ana López.

miércoles, 11 de septiembre de 2013

A tenrura


"...e buscaba poemas no fondo dos vasos" 
                                                                                             
Que fixemos con ela. Cada vez que disparamos contra a tenrura, queimamos o horizonte, ou sexa, o que quede por vivir. Dinamita cando non queda tenrura. Gas. Mísil. Cada vez que o mundo está en conflito (ese eufemismo que oculta a palabra odio) eu pregúntome onde quedou a tenrura. Pasamos media vida procurando unha pel suave que toque, piano, as teclas que trenzan o interior. Coñezo a tenrura. Vivín sen ela algunha vez. Extravíabame sonámbulo e buscaba poemas no fondo dos vasos. Algunha vez encontreinos. Non sempre. Outras veces perdíame nos acentos do mencer e tirábame a un precipicio (quen non cae nos abismos nunca gozará as alturas). Coleccionei precipicios como cromos de futbolistas, de neno, cando a felicidade non era unha pregunta. Por todo isto, por tantos precipicios, teño autoridade para falar da tenrura. No castelo de Monterrei vin como chegaba de noite, camiño a ningunha parte, cabalgando sobre o lombo dun cabalo sen nome. Abrazoume moitas veces. Por ela estou vivo. Recordo aquelas noites e recordo tamén a tenrura. En realidade nada me define (nos define) máis que a tenrura. Non coñezo ningún canalla que fale da tenrura ou que a practique. Nos noticiarios estes días non habita a tenrura. En Siria está pisoteada. Un procura perlas de afecto entre tanto espanto e queda perdido nun verso, pouso de café, contemplando o invisible: o tempo, ou a esperanza. Os que negan a esperanza están negándonos a tenrura. Quero dicir que sen tenrura un non pode vivir. Un futuro sen futuro. Cada vez que penso neste mundo de mentira (o Nobel da Paz guerreando) sei que só nos queda a tenrura.


Publicado por X. Carlos Caneiro na Voz de Galicia. (Foto propia)

EI!!! Onde vai o precioso poema "Mil folios en branco" que deu lugar a esta pobre réplica Gema? Deste xeito non darás rematado os mil Anda escribeo porfa !

A Gema, para que nunca deixe de cantar

Contigo levas
mil folios en branco
e quince mil cantos.

Mil caixiñas de música
para mecer as noites de insomnio

A mirada lonxe
para ver as bolboretas
no colo do sol.

E a forza do canto
no teu corazón.


Ana López.

ISTO SI É SER UN CAMPEÓN, ISTO SI É MARCA ESPAÑA, ISTO SI É UN EXEMPLO

Póñenlle ao chaval un avión privado para que chegue máis descansado ao próximo partido e di que non, que viaxa en línea regular, que o pais non está para gastar cartos ,,,,
Alguén tomará exemplo ?




Te recuerdo Amanda

Te recuerdo Amanda
la calle mojada
corriendo a la fábrica donde trabajaba Manuel.
La sonrisa ancha, la lluvia en el pelo,
no importaba nada
ibas a encontrarte con el
Son cinco minutos
la vida es eterna en cinco minutos
Suenan las sirenas
la vuelta al trabajo
y tu caminando lo ilumunas todo
los cinco minutos
te hacen florecer.
Te recuerdo Amanda
la calle mojada
corriendo a la fábrica
donde trabajaba Manuel
La sonrisa ancha
la lluvia en el pelo
no importaba nada
ibas a encontrarte con el
que partio a la sierra
y encinco minutos
quedó destrozado
Suenan las sirenas
la vuelta al trabajo
muchos no volvieron
tampoco Manuel.


Unha lembranza para o autor desta fermosisima canción; Victor Jara; que morreu en Chile victima do golpe de Pinichet o 11 de setembro do ano 1973.
O seu canto e a súa testemuña siguen vivos.

martes, 10 de septiembre de 2013

lunes, 9 de septiembre de 2013

ESCRITORES E GATOS: UNHA ALIANZA DE SERES LIBRES

Escritores y gatos: una alianza entre seres libres
Hemingway and his cat (Fotos tomadas de la página web el ortiba.org)

 
J. Cortázar

María Elena Walsh




INSPIRAR E EXPIRAR
 08/09/2013
. E xa se acaba o verán, nótase polo ambiente, pálpase no carácter da xente? Esta semana xa escoitei máis de vinte veces a curiosa frase:  Xa volveron todos.  E ese todos engloba a coñecidos e descoñecidos.

Sempre me gustou a utilización da palabra todos. Recordas cando eras pequeno e desexabas ir a un sitio e non che deixaban? É nese instante cando utilizabas aqueloutra curiosa frase: Pero se van todos??

Supoño que todos formamos parte dese todos? nalgún instante e quizá aqueles todos que ían a tantos os lugares cando eramos pequenos son os mesmos que agora volven.

Pero non é diso do que vos quero falar senón dun pequeno truco para superar esta volta de verán  Trátase de coller aire ,  volvendo ao truco para superar esta semana de volta Recordo que no hospital coñecín unha muller de 80 anos que nestas épocas sempre me dicía que había que inspirar cheiros de verán, todos os que puideses e conservalos. Para poder despois expirarlos no inverno cando as cousas non fosen tan ben.  E deste xeito o recordo e a fragrancia do verán perduraría en ti durante todo o inverno.  Eu créoo ¡Así que inspiremos forte e feliz semana!
A. Espinosa

MENCER ( 2)

dende a cama
pendurado da néboa
o día por abrir

no ollo da ventá
a chamada do mencer

contraluz
caendo

polo lombo
dun libro
empapado
de soños

que medra
folla
a folla...


Ana López.

domingo, 8 de septiembre de 2013


EL MAL
Mientras los escupitajos rojos de la metralla
silban todo el día en el infinito del cielo azul;
mientras escarlatas o verdes, junto al rey burlón
se desploman en masa los batallones bajo el fuego;
mientras una espantosa locura machaca
y hace de cien millares de hombres una pila humeante
—¡pobres muertos!, en el verano, en la yerba, en tu alegría,
¡oh Naturaleza!, tú que hiciste a estos hombres santamente—,
hay un Dios que se ríe de las telas adamascadas
de los altares, del incienso, de los grandes cálices de oro;
un Dios que con el balanceo de los hosannas se duerme
y sólo se despierta cuando algunas madres, recogidas
en su angustia y llorando bajo su vieja toca negra,
le dan una perra gorda liada en su pañuelo.
ARTHUR RIMBAUD (1854-1891). Trad. de Juan Abeleira.





CAMPAMENTO

as escavadoras
removen en algures
un campamento de refuxiados

hai que esmagar os cimentos

non hai campo nin lameira
onde o terror non penetre

grandes trombas de auga
contra o berro axeonllado

o ollo dunha cámara
recolle o instante

preto
as ambulancias
curan as feridas abertas
da esperanza

Ana López

viernes, 6 de septiembre de 2013

A poco andar viene la polilla
se introduce en mi paladar
entonces
las palabras se deshacen
son esqueletos de ideas
mil oportunidades hueras
cero alimento del alma
la calma no reconoce su huella
y la marea de lo oscuro avanza
mi lengua se contrae en el vacío
soy un río de nocturnidades inventadas
héroe del callejón olvidado
lodo de mi pasado en este pantano de marañas.

Lichazul © Elisa
imaxe internet