domingo, 30 de diciembre de 2012



fokos_foto1.jpg


         TEMPO

 

O tempo non ten ollos,

non ve o musgo que medra na ventá

onde pendura o espello

que ninguén mira.

Non ve as bonecas de cartón

coa cara cuarteada

e os traxes desvaídos pola luz.

Enche os cuartos de seres diminutos

de ollos enormes.

Fai do po efímeras esculturas,

sementa cinza na melena.

Para que quere ollos o tempo

se non sabe a onde vai?

 
Gema, 11-02-09

sábado, 29 de diciembre de 2012

ASFIXIA

Desesperado, entro en la Fnac a la caza de un libro que me salve la vida. Arrastro la desesperación desde la Casa del Libro y sigo con ella hasta La Central, la nueva tienda de los alrededores de Callao. Un libro que me salve la vida, pero del que no me haya hablado nadie todavía, que no haya salido en los periódicos, que no se encuentre entre los diez mejores del año, quizá que ni siquiera se haya publicado, aunque misteriosamente esté ahí, para mí, y nos reconozcamos al instante. Con la desesperación intacta, abandono la zona y bajo al metro donde una pareja de adolescentes, junto a la máquina expendedora de billetes, se salvan la vida el uno al otro a cuchilladas, si sus lenguas fueran dos cuchillos. Eso es salvarse la vida con desesperación, me digo, mientras la máquina me da un sablazo. Ya en el tren, una mujer ecuatoriana observa con desasosiego la pantalla del móvil a la espera de una llamada, de un mensaje, de un whatsApp que le salve la vida. Y estos que ahora entran a tocar la guitarra están pidiéndonos en realidad que les salvemos la vida......
J.J. Millás

viernes, 28 de diciembre de 2012

QUE NON MORRA A ESPERANZA

 
–¿Qué haces? Estate quieto, que nos van a oír los niños.
–Pero si no he hecho ningún ruido...
–Pero quieres que los haga yo...
–Ha, ha. Bueno, un poco nada más.
–Que te estés quieto, te digo. Pesado.
–Pero si los niños ya están ­dormidos…
–Que me dejes, que mañana madrugo. Además no estoy de humor.
–… Yo también madrugo… ¿Y por qué no estás de humor?
–¿Y por qué tendría que estarlo? No tiene que ver contigo. Por qué va a ser, ya sabes.
La crisis.
–¡No me fastidies! Oye, esto me suena a escena cómica, lo que ocurre es que en vez de decir, como en los chistes, “me duele la cabeza”, tú dices “la crisis”.
–Vaya tontería. Mira que humor tan rijosillo, mira cómo me río. Hi, hi.
–Sí que te ríes, sí que te ríes.
–Pero si es verdad… Ya no es por el trabajo, que luchas y luchas, pero no sabes cómo estarás dentro de un año. Es por los críos, ¿qué les espera?
–Mujer, ya se verá. ¿Cómo estaban las cosas cuando teníamos nosotros sus años? ¿Qué hablarían nuestros padres cuando estaban en la cama como ahora nosotros? Ya nos hemos olvidado, o simplemente cuando eres más joven lo vives todo con más inconsciencia.
–Pero ahora no es así, ahora ves a la gente joven tan desanimada… ¿Qué les estamos diciendo? Que no hay nada que hacer aquí, que se vayan. Como el individuo ese que los manda a Finlandia…
–No puedes hacer caso de las estupideces que diga cualquier mala persona. Todos hablan y hablan, y ya ves que siempre se equivocan. No sabe uno a quien hacerle caso, a nadie.
–Pero es que antes hablaban de dos años, luego de tres, ahora de quince y de veinte… ¿A quién hay que hacer caso? ¿Al Gobierno? ¿A los economistas? ¿Al Banco Mundial…? ¿A su puñetera madre?
–Venga, mujer, no te enfades. No les hagas caso.
–Que no les haga caso… No, ya sé lo que tú quieres, pero no estoy de humor. La crisis. Anda y ríete tú.
–Te lo digo en serio, no se les puede hacer caso a esas predicciones, o son hipótesis aventuradas o son predicciones posibles o son propaganda. No lo sabemos, no lo vas a saber.
–Que te estés quieto, que no estoy para bromas… Pero entonces, ¿qué quieren? ¿Volvernos locos a todos?
–Puede ser, para aturdirnos y no ir a lo esencial: que esta política acaba con sectores sociales y que aceptarlo es un suicidio. Que hay que hacer exactamente lo contrario y que, si no, no hay esperanza.
Esperanza, me dices. Eso es lo quisiera darle a los hijos. Pero me puede todo lo que oigo, la información me abruma.
–Mira, lo único que sé es que si me doy por vencido, ya está todo perdido. Así que en las cosas que no están en mi mano ya no puedo hacer nada, pero en las que están en mi mano hago lo que puedo.
–Que quites de ahí la mano, te digo. Pesado.
–Pues eso, no dejes que te quiten la esperanza, pasa de ellos. Que no se cuele la crisis en esta cama, así tan calentitos.
–Que quites la mano de ahí. Ya está, ya te saliste con la tuya.
–¿Qué?
–Te voy a dar a ti esperanza.

Suso de Toro

CARTA AOS REIS MAGOS



Queridos Reis Magos:
O único que vos pido para o ano que vén é unha conta gorda e un corpo delgado ...
Por favor, tentade, non misturedes as cousas coma o ano pasado¡¡¡¡

martes, 25 de diciembre de 2012

25-12-12

google

Onte, a luz dunha mirada inocente iluminou a casa. Primeiro víronse refachos de luces exteriores que puideran ser anuncios da chegada de Papá Noel, a excitación prende nas meniñas dos ollos un punto como de temor e asombro, hai algún ruído descoñecido ...... que aumenta as sospeitas, todos se poñen en garda e disfrutan dese momento único no que a maxia envolve todo.
A avoa recibe unha chamada ( os tempos evolucionan) comunicando que se produciu a invasión misteriosa e agardada . Na entrada, indica a mensaxe. Na entrada da casa, no holin.
Entre ruxidos de papeis e exclamacións variadas produciuse o incendio da ilusión da vida e da esperanza para os que xa a temos algo apagada.
gema, 25-12-12

O TRAXE NOVO DO EMPERADOR ( reedición )

el pais

Si, moi. moi forte.....

lunes, 24 de diciembre de 2012

domingo, 23 de diciembre de 2012

google
As cabras están tolas ....... Por iso son tan  libres.

Rescate


 "Cando todo cae, quedas ti. Toca a túa pel. Ti non es mentira..."


En ocasións non consegues resistir e saltan as bágoas, como dentes, ratas nos ollos. En ocasións sentes a soidade como serpe, enroscándose no peito, corazón arriba. Gritas «non podo máis» fronte ao espello dos días e afirmas que nada paga a pena. Equivócaste. Están os amigos que te escoitan, teléfono por medio ou cara a cara: sempre hai alguén a quen abrazar. Os que afirman que non tires a toalla. Os que len as palabras que mandas envoltas en papel celofán electrónico, SOS en código morse: rescátame. Están as gotas de chuvia que acariñan o teu rostro de inverno. Están as cousas que nunca mancan: os libros imprescindibles, os versos de amor, as noites de azucre que recordas con imprudencia. Está o sol que non logras ver, pero está: ¡está! Grito para que me escoites máis alá dos quilómetros e das horas. Cando todo cae, quedas ti. Toca a túa pel. Ti non es mentira. Ti e todo o que amas: a única verdade que podes proclamar sen temor. Proclama, pois, a túa verdade. Os ollos de luz que pasean mentres o café escribe letras de quimera. Cando non queda nada quedas ti, coas túas virtudes e defectos, grandezas e quebrantos: tan humano e indefenso. Mírate ao espello e abrázate. Neste mundo onde os hipócritas son batallón, neste tempo de descrédito dos salvadores, debes saber que tamén son batallón os xenerosos, solidarios, desprendidos, desinteresados e espléndidos. Vivir para os outros é o modo máis fértil de vivir. Se vives para algo máis que para ti mesmo, comprenderás que non precisas ningún rescate. Ti non es náufrago. Os náufragos auténticos son eses, e hai moitos, que non teñen a quen abrazar.

Artigo de Xosé Carlos Caneiro publicado na Voz de Galicia                                   (Foto propia)

miércoles, 19 de diciembre de 2012

SEMPRE HABERÁ UNHA ESTRELA AÍNDA QUE A TAPEN AS NUBES

Por non ter palabras, taigo esta estrela ao Patio para xogarmos con ela.

Conto de Nadal

Saíra coa última estrela da tarde, na procura dunha lúa preñada de soños.
O vento esgazara as últimas nubes do día e quedaron penduradas da noite.
Desapareceu o camiño.
Non se oían os chios dos paxaros.
Por cumes e vales andivo perdido algún tempo perseguindo lúas gordas e estrelas despistadas.
Cada día era máis dificil volver a ilusionarse; era como se a desesperanza se acubillase na parte traseira do corazón.
Á luz non lle foi doado convencer ás nubes de que se desprendesen da noite, e se convertesen nesa auga morna e salgada que lava as impurezas das entrañas e arrastra a decepción.
Ó cabo, despuntou un ceo azul que debuxou de novo o camiño. Os pés fixeron remuíños no pó, e as mans apartaron as pólas das árbores que lle batían nos ollos.
Recoñeceu a paisaxe.
Estaba preto.
Apurou o paso.
Ata el chegaban as amadísimas voces dos seus, e o lume do fogar espertaba a súa pel.
Cando entrou na cociña ninguén lle preguntou nada, os bicos e as apertas substituiron as palabras.
Fóra, a lúa agardaba. Facíalle acenos na ventá. Ninguén a miraba. Decatouse de que non voltaría a buscala...
A estrela do Nadal era quen o abrazaba.

Ana López.

martes, 18 de diciembre de 2012

21 - 12 - 12


Acábase o tempo, son horas as que quedan para outro fin do mundo. Eu no último aínda era pequena e predicárono na igrexa, como non. Miña nai levabame á misa e lembro que dende que saín de alí pasei a dor de barriga máis caralludo que lembro. Medo, puro medo físico, visceral. Como era pequena non constatei que o mundo non se acabara para que me servira de experiencia. Logo viñeron outros e o último debeu ser o do 2000. Ese xa non me asustou nadiña, aló cada quen cos medos que goste de cultivar, eu os imprescindibles, case ningún. Para que?

Bueno, pois agora, xusto o día antes de que toque a lotería, para máis joda, outra vez.

Avísovos para que nas horas que quedan, sempre que queiredes, fagades unha investigación exhaustiva de por onde pode quedar aquí na Coruña, algo así coma un bunquer que anos atrais, para outro fin do mundo houbo xente que preparou e que ten pensado meterse alí.

Eu se queredes douvos máis pistas porque o oín no radio e colaboro co que necesitedes pero dentro non vou. Non quero saír e ter que vivir nun mundo máis devastado que o de agora e sobre todo sen televisión nin ordenador.....
 
peterjojaio 3 EL ESTAFADOR #144: EL FIN DEL MUNDO

lunes, 17 de diciembre de 2012

Furados dos soños

Como en los sueños,
detrás del rostro que nos mira no hay nadie.
                                                                             Jorge Luis Borges.



No fondal ocre da memoria
poúsanse os nomes que se escaparon polos furados dos soños
e palpitan nas liñas do tempo;

as rúas que non volveremos a camiñar,
as casa brancas que non habitaremos nunca,
as portas que se pecharon,
as ventás que non se abriron,
os días abafantes en cuartos escuros,
as voces estrañas, e as risas das máscaras.

Veñen do máis alá da noite,
onde cada mencer morren os camiños,
as árbores dan cobixo á sombra
e os anxos gardan as palabras.

Son siluetas evanescentes
que se deslizan polos laberintos da nebra
atravesando a realidade
ate se convertir en nada.

Ana López.

viernes, 14 de diciembre de 2012

OBSERVACIÓN

Poño este agasallo antes do 21, non vaia ser que non chegara a tempo .......

AGASALLO PARA ESTAS DATAS E O ANO NOVO



                                                          CANDO ME AMO DE VERDADE

Cuando me amé de verdad, comprendí que en cualquier circunstancia, yo estaba en el lugar correcto y en el momento preciso. Y, entonces, pude relajarme. Hoy sé que eso tiene nombre… autoestima. 
Cuando me amé de verdad, pude percibir que mi angustia y mi sufrimiento emocional, no son sino señales de que voy contra mis propias verdades. Hoy sé que eso es… autenticidad.
Cuando me amé de verdad, dejé de desear que mi vida fuera diferente, y comencé a ver que todo lo que acontece contribuye a mi crecimiento. Hoy sé que eso se llama…madurez.
Cuando me amé de verdad, comencé a comprender por qué es ofensivo tratar de forzar una situación o a una persona, solo para alcanzar aquello que deseo, aún sabiendo que no es el momento o que la persona (tal vez yo mismo) no está preparada. Hoy sé que el nombre de eso es… respeto.
Cuando me amé de verdad, comencé a librarme de todo lo que no fuese saludable: personas y situaciones, todo y cualquier cosa que me empujara hacia abajo. Al principio, mi razón llamó egoísmo a esa actitud. Hoy sé que se llama… amor hacia uno mismo.
Cuando me amé de verdad, dejé de preocuparme por no tener tiempo libre y desistí de hacer grandes planes, abandoné los mega-proyectos de futuro. Hoy hago lo que encuentro correcto, lo que me gusta, cuando quiero y a mi propio ritmo. Hoy sé, que eso es… simplicidad.
Cuando me amé de verdad, desistí de querer tener siempre la razón y, con eso, erré muchas menos veces. Así descubrí la… humildad.
Cuando me amé de verdad, desistí de quedar reviviendo el pasado y de preocuparme por el futuro. Ahora, me mantengo en el presente, que es donde la vida acontece. Hoy vivo un día a la vez. Y eso se llama… plenitud.
Cuando me amé de verdad, comprendí que mi mente puede atormentarme y decepcionarme. Pero cuando yo la coloco al servicio de mi corazón, es una valiosa aliada. Y esto es…saber vivir! 
No debemos tener miedo de cuestionarnos… Hasta los planetas chocan y del caos nacen las estrellas.
Charles Chaplin

miércoles, 12 de diciembre de 2012

12 DO 12 ÁS 12

Hoxe a hora do recreo é especial , esta data é irrepetible. Quizabes non teña demasiada importancia porque en realidade cada intre da nosa vida é irrepetible, pero polo menos é chusco:

                       12 - 12 - 12 h


Non sei se os maias o terían anotado nos seus cadernos. En tal caso, falaremos mañá.....



martes, 11 de diciembre de 2012

NON SABÍA SOÑAR(animación á escritura)

Cando eu nacín eran tempos dificiles,máis ou menos como agora,viñamos a este mundo con unha barra de pan baixo o brazo, ou eso dicían, o que non traíamos era un manual de instruccións, así que esto da vida era toda unha aventura dende o principio, un asunto de proba e error por camiños mal transitados, cheos de cruces mal sinalizados.Pero o que despistaban máis eran uns carreiros aparentemente doados de andar,cheos de frores polas beiras que te levaban polo aire...
Miña nai advertíame tódolos días que non me metese por alí, que aqueles vieiros non levaban a ningures e podían ser perigosos para min xa que tiña moitos paxaros na cabeza .Esto si que me poñía nerviosa ! que podía ser pior que ter aqueles inquilinos pica que te pica no miolo !
A curiosidade, a ánsia, ou o que demo fora, leváronme a percorrelos algunha vez, bueno para servos sinceira ! moitisimas veces !Eran parte de min, o que pasaba era que, ou me perdía ,ou me cansaba...
e daba a volta para a casa.
Miña nai non decía nada pero na mirada adiviñábase un !xa cho decía eu ! antes de bicarme e apertarme contra o seu peito. Para min que ela sabía do que falaba.
A altura dos meus anos penso que os soños non son malos, pola contra axudan a sentirte viva cada día e a ter esperanza, máis é preciso saber encaixalos na realidade porque as frores que medran polas súas beiras pode que teñan espiñas.

Unha soñadora irredenta.

domingo, 9 de diciembre de 2012

Non se pode calar.

Non se pode calar,
mentres haxa unha árbore que se derrube
no lombo dun sen-teito,
cando era o seu último refuxio.

Non se pode calar,
mentres un home sen futuro sexa culpable
de buscar abeiro no refugo dun coche.

Non se pode calar,
mentres camiñen retortas as verdades
por vieiros culpables,
trabucando enderezos.

Non se pode calar,
mentres a auga nos chegue ao pescozo,
e nos fagan tragar rodas de muíño.

Non se pode calar,
mentres sigan as ilusións pechadas
nos arcóns dos intocables,
e a luz non esperte as ruínas da conciencia.

Non se pode calar;
un poema non se desliza no silenzo.

Ana López.

sábado, 8 de diciembre de 2012

UN POEMA POR 20 CÉNTIMOS

Se che cadra pasear polas rúas Da Coruña podes escoitar un saúdo moi especial:
_Boas tardes, ¿por favor comprame un poema?
O que pregunta é un rapaz, leva na man un puñado de poemas enrolados, e atados  cunha cinta vermella.
Párate a miralo, é poesía en carne viva.
E, ! por favor compralle un poema!

Ana López.

viernes, 7 de diciembre de 2012

O TRUNFO DA MEDIOCRIDADE

 
Quienes me conocen saben de mis credos e idearios. Por encima de éstos, creo que ha llegado la hora de ser sincero. Es, de todo punto, necesario hacer un profundo y sincero ejercicio de autocrítica, tomando, sin que sirva de precedente, la seriedad por bandera.

Quizá ha llegado la hora de aceptar que nuestra crisis es más que económica, va más allá de estos o aquellos políticos, de la codicia de los banqueros o la prima de riesgo.

Asumir que nuestros problemas no se terminarán cambiando a un partido por otro, con otra batería de medidas urgentes, con una huelga general, o echándonos a la calle para protestar los unos contra los otros.
Reconocer que el principal problema de España no es Grecia, el euro o la señora Merkel. 
Admitir, para tratar de corregirlo, que nos hemos convertido en un país mediocre. Ningún país alcanza semejante condición de la noche a la mañana. Tampoco en tres o cuatro años. Es el resultado de una cadena que comienza en la escuela y termina en la clase dirigente.
Hemos creado una cultura en la que los mediocres son los alumnos más populares en el colegio, los primeros en ser ascendidos en la oficina, los que más se hacen escuchar en los medios de comunicación y a los únicos que votamos en las elecciones, sin importar lo que hagan, alguien cuya carrera política o profesional desconocemos por completo, si es que la hay. Tan solo porque son de los nuestros.
Estamos tan acostumbrados a nuestra mediocridad que hemos terminado por aceptarla como el estado  natural de las cosas. Sus excepciones, casi siempre, reducidas al deporte, nos sirven para negar la evidencia.

- Mediocre es un país donde sus habitantes pasan una media de 134 minutos al día frente a un televisor que muestra principalmente
basura.

- Mediocre es un país que en toda la democracia no ha dado un solo presidente que hablara inglés o tuviera unos mínimos conocimientos sobre política internacional.
- Mediocre es el único país del mundo que, en su sectarismo rancio, ha conseguido dividir, incluso, a las asociaciones de víctimas del terrorismo.
- Mediocre es un país que ha reformado su sistema educativo tres veces en tres décadas hasta situar a sus estudiantes a la cola del mundo desarrollado.
- Mediocre es un país que tiene dos universidades entre las 10 más antiguas de Europa, pero, sin embargo, no tiene una sola universidad entre las 150 mejores del mundo y fuerza a sus mejores investigadores a exiliarse para sobrevivir.

- Mediocre es un país con una cuarta parte de su población en paro, que sin embargo, encuentra más motivos para indignarse cuando los guiñoles de un país vecino bromean sobre sus deportistas.

- Mediocre es un país donde la brillantez del otro provoca recelo, la creatividad es marginada –cuando no robada impunemente- y la independencia sancionada.
- Mediocre es un país en cuyas instituciones públicas se encuentran dirigentes políticos que, en un 48 % de los casos, jamás ejercieron sus respectivas profesiones, pero que encontraron en la Política el más relevante modo de vida.
- Es Mediocre un país que ha hecho de la mediocridad la gran aspiración nacional, perseguida sin complejos por esos miles de jóvenes que buscan ocupar la próxima plaza en el concurso Gran Hermano, por políticos que insultan sin aportar una idea, por jefes que se rodean de mediocres para disimular su propia mediocridad y por estudiantes que ridiculizan al compañero que se esfuerza.
- Mediocre es un país que ha permitido, fomentado y celebrado el triunfo de los mediocres, arrinconando la excelencia hasta dejarle dos opciones: marcharse o dejarse engullir por la imparable marea gris de la mediocridad.
- Es Mediocre un país, a qué negarlo, que, para lucir sin complejos su enseña nacional, necesita la motivación de algún éxito deportivo.
 
ANTONIO FRAGUAS DE PABLOS (FORGES)
correo enviado por Angela   

RIO MIÑO



Á auga, baixo a ponte, non a inqueda a Constitución.....

martes, 4 de diciembre de 2012

PENSO EU

La nieta del rey
E para ir ver ao rei, a nena non tería un xersei máis axeitado, ou sería mala uva ?

O TESOURO

Na bolsa da nai
entre chícharos e froita,
asomaban os grelos máis fermosos do mercado;
nun recuncho, o meu tesouro:
un boliño de pan gramado
e un conto de fadas.
! Canto amor naquela bolsa a cadros!

Ana López.

domingo, 2 de diciembre de 2012

EL CONDOR PASA

correo conchi

CONTO DE NADAL

Acércase o Nadal. Nalguns fogares teñen o costume de gardar as figuriñas do nacemento envoltas en papeis de xornais, metidas en caixas de cartón que depositan nun armario, soto ou desván, ata o próximo ano.
Onte houbo un traslado da caixa nesta casa, e leva toda unha noite na mesa do salón. Este ritual é de sobras coñecido polas figuriñas de barro, e saben que está moi próximo o día en que luzan esplendorosas no nacemento.
Con todo agarimo a dona da casa vailles quitando, un por un, o mantiño de papel que os cobre e limpándolles o po con un trapiño suave para non mancalos.
Dúas destas figuras están este ano inquedas:a mula e o boi.
_Xa está aí- dí a mula- xa verás como este ano no nos saca o papel.
_Anda, deixa ,deixa...xa estás ti coas tuas lerias- contesta o boi.
_!Dígocho que o oin na radio un dia que se lle esqueceu pechar a porta, o Papa quere desahuciarnos, pégouselle o dos bancos, polo que se ve.
_Quita, quita!, pero se nós somos unha parella famosa: coma Sansón e Dalila, David e Goliat, que sei eu !imposible!
_Munudos exemplos, só se che esqueceron Cain e Abel...
-Escoita,  o Papa anda moi preocupado cós cordóns isos que sei que son malos para a saúde.
_ !Condóns ignorante! e non son malos para nada.
_Bueno, como se chamen ¿tamén o oiches pola radio?
_ Agarda...paréceme...!si,estame desenvolvendo ,e sácame o po!Este é bo sinal.
_Ves mula,xa che dicia eu que ela ao Papa nunca lle fixo moito caso...

Ana López.

sábado, 1 de diciembre de 2012

IMAXE PARA A ESPERA

CABALLERO BONAL


Espera

Y tú me dices
que tienes los pechos vencidos de esperarme,
que te duelen los ojos de tenerlos vacíos de mi cuerpo,
que has perdido hasta el tacto de tus manos
de palpar esta ausencia por el aire,
que olvidas el tamaño caliente de mi boca.

Y tú me lo dices que sabes
que me hice sangre en las palabras de repetir tu nombre,
de golpear mis labios con la sed de tenerte,
de darle a mi memoria, registrándola a ciegas,
una nueva manera de rescatarte en besos
desde la ausencia en la que tú me gritas
que me estás esperando.

Y tú me lo dices que estás tan hecha
a este deshabitado ocio de mi carne
que apenas sí tu sombra se delata,
que apenas sí eres cierta
en esta oscuridad que la distancia pone
entre tu cuerpo y el mío.


viernes, 30 de noviembre de 2012

PARADOXOS

EL: Hola, quiero conocerte mejor, tengo 38 años, soy diputado hace 10 años y soy honesto.

ELLA: Hola, encantada, tengo 30 años, soy prostituta desde hace 15 años y soy virgen.
correo conchi

ESPERANZA

Andamos á procura da hora en que o home se reconcilie có mencer, e faga un pacto có ocaso para que acenda luces novas.
Andamos á procura da hora en que as miradas acollan a forza do amor que desterre o medo, que fai pendurar a vida dun feble fío nas mans dos poderosos.
Andamos á procura de que ningún erro nos poida facer perder o camiño para sempre.
Andamos a procura de reconstruir o presente reunindo os anacos do que roubaron e volver a camiñar pola esperanza.
Andamos á procura desa hora con ás que se foi un día que estabamos viaxando nun tren pantasma, cara a ningures, conducido por ausencias.



Ana López.

jueves, 29 de noviembre de 2012

BO DESCANSO

O medo



"...é unha boca que ignora o licor que se agacha na palabra bico"

É a desolación, non saber onde ir, a melancolía con balas, as balas da miseria. O medo é recoñecer que este mundo escapóusenos das mans, que os ricos son máis ricos e os pobres máis pobres cada vez. O medo é sentirse só en medio da Nada, gritar e que ninguén escoite, amar e que ninguén poida amarte a ti. O medo é levantarte coa boca seca de tristeza, os ollos húmidos, as cancións sen letras e os ríos con auga de lodo e porquería. O medo é a enfermidade, un cuarto que nunca mira o mar, un diagnóstico precoz de desgana. O medo é a palabrería que non soluciona, a política que mira a todas partes menos a si mesma (para rexenerarse): este sistema, tan corrupto e voraz, que ninguén cambia. O medo son unhas mans que non saben acariciar, unha boca que ignora o licor que se agacha na palabra bico, os que empregan a lingua só para maldicir e malferir e malandar. O medo é esperar a apocalipse sen facer nada, sentado, agardando a bomba áspera que nos arranque os verbos fundamentais: sentir vivir amar gozar. O medo é non abrazar aos que te abrazan. O medo é perder as ganas de ganar. Coñezo xente que se levanta co medo agarrado á súa pel cada día ignorando que o medo é invisible. Xente que acende a radio por costume e por costume fai o amor, come, dorme, pasea deportivamente, ou agarda a navalla da morte. O medo afoga sen sabelo e sen poder evitalo. O medo é soñar con el, ela, espertar e saber que marchou por sempre. Proclamo este xoves unha barricada contra o medo e todos os infernos. Reclamo o sol na fin de novembro. Para que vivas sintas ames goces. E venceremos o medo. Definitivamente.

Artigo publicado por Xosé Carlos Caneiro  na Voz de Galicia                        (Foto propia)

VILA-MATAS NA UNED

Ter a oportunidade de poder escoitar en vivo e directo a un home de tanto renome fai alterar os programas establecidos.
Colunnista, coleccionista de premios maiores en todo o mundo, chegou a ser presentado en conferencias súas por Europa por un mesmo premio nobel ........ Abraia a calquera tal currículum.
Sala ateigada ata a bandeira, risas complacidas da xenta aínda que non dixera nada gracioso, que non é gracioso, é retorcido.
Pois a mortales tan elementales coma min só logrou deixar un pouso de decepción e confusión.
As uvas estaban moi altas, xa sabedes.......
Vino como unha persoa que navega permanente na incertidume, creo que escribe para non ser entendido, comezou dicindo que escribía grazas aos inimigos, leva as súas novelas ata a complicación tal que non as da acabado porque o superan, mete moitas citas que a maior parte inventa  e atribúe a outro es critores .....
Personaxe por derriba de todo o ben e todo o mal, empoderado, catalán e tan tortuoso e enrevesado que para min viaxar na súa literatura sería coma navegar nun pantanal.
Non estou afeita a altitudes astronómicas.
gema, 29-11-12

miércoles, 28 de noviembre de 2012

SILENCIOS

Nos espazos en branco
que deixa o silencio
viven acubillados
os impostores.

Nos espazos en branco
que deixa o silencio
ceden sitio as palabras
aos des-afectos.

Nos espazos en branco
dos silencios cómplices,
afogan as preguntas
que fóra esmorecen.

Nos espazos en branco
que deixa o silencio
sementa a dúbida
des-encontros no tempo.

Ana López.

martes, 27 de noviembre de 2012

E VAN 43

Debaixo dos puños
de pedra sen alma,
debaixo de ollares
tan fríos que tollen,
debaixo de berros
tan feros que feren,
debaixo de promesas
tan viles que aterran,
debaixo de corpos
que magoan e esmagan,
nun inferno que todo fulmina,
agóchase o reptil,
a palabra blasfema:
VIOLENCIA



 

EL BURRO DE PETRA

 Cuando creí que mi capacidad para el terror ( después de mi última experiencia en un parque de atracciones) había tocado techo, hete aquí que conseguí elevarla a su cota más alta, ya imposible de superar, en mi último viaje a Jordania.
Todo el mundo conoce (aunque no haya tenido el placer de visitarla) la ciudad de Petra. Esa maravilla del mundo antiguo, fundada por los nabateos en el siglo III a. c., es  más espectacular de lo que podamos imaginar, por su singularidad y su grandiosidad.
Pero no es de Petra de lo que quiero hablar, sino de mi terrible experiencia con un burro. Si, sí, con un burro,  un animal (peludo y suave) en el que monté para subir los casi mil peldaños de un monte que lleva al llamado Monasterio, una maravilla dentro de las mil maravillas de dicha ciudad. El caso es que, para aliviar dicha subida, los beduinos ofertan sus burros para hacer la excursión más llevadera (???????).
Pobre de mí. Si pudiese volver atrás elegiría subir, no mil, sino cinco mil peldaños antes que montarme en aquel ser demoníaco que a punto estuvo de hacerme perder la vida, no sin antes someterme a la tortura montuna más sádica jamás descrita.
Estaban los burros en cuestión dispuestos para su alquiler, atados y ensillados con mantas multicolor, y después del consabido regateo llegamos al precio justo. El beduino me asignó uno, color blanco roto ( hablando en plata, color blanco desteñido) por los muchos años que llevaba encima, que tal parecía sacado de un taller de taxidermista .
Como una pieza abandonada a su suerte y llena de polvo. Por supuesto me negué en redondo a montar en dicho engendro prehistórico, así que elegí …el más brillante, lustroso y desarrollado de la manada, un hermoso ( aunque burro) animal de vivos ojos con los que parecía llamarme a montar sobre su peluda grupa. Y ahí comenzó la tragedia.
Nada más montarlo, el bicho se desprendió de sus ataduras y me llevó, en sentido contrario, hasta una pequeña loma desde donde yo, presa de pánico, grité el primer socorro. Y digo el primero porque luego hubo tantos socorros como escalones tuve que subir.
Los peldaños (o lo que fueran), de piedra irregular y resbaladiza, subían en vertical y luego cogían la curva cerrada hasta la siguiente verticalidad. Así todo el trayecto, es decir, todo el calvario. No se lo que Cristo sufrió con la cruz, pero sí se lo que sufrí yo, con las manos agarrotadas y tensas, asiendo una no-silla sin agarre, para no caer de espaldas y dejar los sesos desparramados contra el suelo.
Resulta que al chico que debía sujetar mi burro y ayudarme a manejarlo, le salió otro plan mejor, una joven rubia que parece que necesitaba más ayuda (???? ) que yo, pobre de mí, y me dejó a mi ( mala) suerte. Y mi suerte ( es decir mi desgracia) fue que mi animal se creía Fernando Alonso y, a pesar de que otros burros iban por delante, él los adelantó a todos, por las buenas y por las malas, es decir, saltándose todas las normas escritas de la circulación, y también las no escritas.
Iba en un sin vivir, con el grito de bocina y el sudor empañándome el parabrisas, perdón, la frente. Tensa como una guitarra y con el terror incrustado en las pupilas desorbitadas, pálida como la arena del desierto y blasfemando en arameo. Por más que gritaba, el beduino me  hacía caso omiso ( es lo que tienen las rubias, que descolocan los sentidos moros ) así que me vi sola, cabalgando en vertical sobre un demonio peludo, que más parecía que volaba, hasta la meta (ya no deseada) sin poder apearme ni parar el motor. Sintiendo el sonido martilleante de las pezuñas sobre las losas resbaladizas, derrapando, cogiendo las curvas tan cerradas que mis piernas rozaban los muros, viendo la altura que se  iba ganando y el precipicio que se iba mostrando como boca de lobo.
Me veía volar cabalgando por los aires, o desnucándome cuando mis manos agarrotadas soltasen la montura, rotas ya de tanta presión.
Por supuesto, llegamos los primeros, pero sin copa ni ramo de flores, ni botella de champán, más bien con un cuerpo dolorido por la tensión y un alma en pecado por las blasfemias gritadas.
Nada más bajar del burro, con las piernas aún temblando dije, como anteriormente había dicho en Port Aventura :

 A dios pongo por testigo que jamás volveré a montar en burro.
Ángela Fernández.
 

 

 

lunes, 26 de noviembre de 2012

NAVEGANTES

Hai que levar por navío o corazón
para encontrar Dorados nos pasadizos do mar.
Hai que descifrar os reflexos da auga
que falan de pontes que unen as ribeiras.
Contemplar atardeceres encarnados
en nubes ruborosas que bordan no aire
a delicada rota da felicidade.
Hai que descalzarse ó comezar o camiño.
Parar o tempo cando o sol ilumine un esponsal de miradas.
Non temades ó mañá,
a herba onde se pousa o voso amor
non coñecerá nunca a xeada.
O arco de luz que uniu as dúas ourelas
gardará a vosa casa.
Ó mirarvos tivemos a certeza
de que existiron Mu e a Atlántida.


Ana López.