martes, 31 de enero de 2012

Imaxe Google
A Liberdade é unha riqueza que se garda dentro da pel. 
gema, 31-01-12

LIBROS PARA LER

LA CIUDAD AUTOMÁTICA de Julio Camba- Ed. Alhena Literatura.
Estupendo libro de artículos do periodista Xulio Camba. Libro de culto dentro da Literatura periodística publicado por primeira vez no ano 1932.
Fala do Nueva York da Gran Depresión dun xeito ameno e irónico que áxilmente convirte o anecdótico en categoría filosófica e achega acertadísimas reflexións.
"Ao meu parecer, Nueva York é unha cidade romántica, non a pesar da súa brutalidade e a súa codicia, senón por elas mesmas. ....... pola súa estridencia, pola organización comercial dos seus crimes e a organización criminal dos seu negocios ........ polo seu afán de subir ao ceo facendo cada ano edificios máis altos ... prohibir as bebidas alcohólicas co fin de elevar á categoría de delito o feito de tomar un aperitivo ...."
Disfrutei da súa lectura.
                                                       gema, 31-01-12    -    Imaxe Google
muchos libros en el fondo blanco Foto de archivo - 2801077

lunes, 30 de enero de 2012

                                                                 POR UN DIA DE PAZ

Hai tanto polo que chorar
que xa non choro.
Unha orfandade de bagoas
afoga á Terra.
Condo volverán a levar
os regos auga?
Cando rescatará o corazón
o pranto aberto?
                       Ana LópezImaxe Google

30 de xaneiro: DÍA DA PAZ

" SOÑO QUE ESCRIBO ESTE TEXTO"  : E por fin o mundo viviu en paz para sempre.
                                                                                                        Imaxe Google

domingo, 29 de enero de 2012

Yolanda Castaño. Profundidad de campo
Porque algunos lo pedisteis, y porque Castaño no había pasado todavía por nuestro filtro, hemos querido hacer contracrítica de su último libro: "Profundidad de campo". Por voluntad propia no hemos incluido foto de la escritora.
La belleza que la poeta se atribuye a sí misma desde el sujeto poético (su imagen aparece insólitamente hasta en la portada del libro), los "problemas" que parece acarrearle dicha belleza unido al tema de la identidad, son los ejes temáticos principales de "Profundidad de campo".
El tema de la belleza ya comienza a aparecer en el primer poema: "Como no encuentre trabajo, me marcho a las Vegas. / En los Estados Unidos soy más guapa que en ningún otro sitio." En el segundo poema se pregunta por el resultado de un accidente de tráfico: "¿Cómo quedaría mi belleza espigada...". En la parte que ella llama "Núcleo central", es dónde en mayor medida trata este tema: "Mi belleza.../ ofende.../..intimida...enerva sin hablar, / ... acobarda". En este poema la autora adopta una posición victimista, que se ve en otros poemas. Su supuesta belleza levanta suspicacias, la desvirtúa, la esconde, la negocia, la niega...Ante tanto victimismo y falta de espíritu autocrítico e irónico cabría preguntarse si el exhibicionismo plástico de la autora sería entonces una suerte de acto masoquista. Porque si "la belleza corrompe" y al mismo tiempo "La sonrisa de mis pechos dio combustible a los aeroplanos" fácil resulta observar por qué vuelan ciertos aviones. La obsesión de la autora con este tema roza el paroxismo. En otro poema: "La estrechez de mi cintura malvende mi descrédito". En otro: "Como nací guapa, debo hacer penitencia. /.../Amnistía para mis piernas que desconocen la celulitis./.../¿Usar una 36 y hacer literatura? / Quisiera pedir PERDÓN / con mis labios pequeños."
En lo temático cansa el poema por lo repetitivo, por lo victimista y por lo insoportablemente engreído en otros casos por mucho que algunos se acojan al sujeto poético. Hay decenas de poetas al menos tan guapas como esta mujer que jamás han hecho un uso tan reiterado de su imagen, y mucho menos se han centrado de manera tan egocéntrica en sus propios cuerpos ("demonizaron lo gentil y lo esbelto de mi cuello y el / modo en que nace el cabello en la parte baja de mi nuca en este / club no se admite a chicas que anden tan bien arregladas").
Es posible que Yolanda Castaño luzca una 36, pero respecto a "hacer literatura" tenemos nuestras dudas, dudas esenciales. En primer lugar, "Profundidad de campo" no hace honor a su nombre. Temáticamente es reiterativo, pesado y aburrido. Por supuesto no aporta ninguna novedad al viejo conflicto de la identidad, ni siquiera en el larguísimo poema "Freak of Nature". Sobra palabrería y falta contenido. El confesionalismo de la autora está tan gastado como manido. No hay aportación semántica. ¿Qué hay?
En lo técnico, la escritora carece de un sentido correcto del ritmo. Ni siquiera podría decirse que el poema suena arrítmico. Simplemente no suena. Ni en gallego ni en español. Aunque no abusa de la metáfora ni de la imagen, las metáforas que utiliza son medianías nada originales ("Una mariposa de frío atraviesa el paso", "Arrecife de sombra que rompe mis collares",...). A veces, sin venir a cuento, Yolanda usa un léxico voluntariamente recargado y seleccionado que no fragmenta el discurso sino que simplemente lo emborrona: ("Y mi esperanza glosa una ferocidad ágil...", "Mi belleza que me deturpa", "Dardea sin respiro la comisión del desamparo"). En otras juega a repetir versos a lo largo de poemas más largos. Su carencia técnica es enorme. Lo suyo es un vagar sin rumbo de quien no maneja bien su oficio.
Podríamos dedicar más tiempo a un análisis pormenorizado del libro poema a poema, pero no lo merece. Enhorabuena a Chus Visor que ha logrado que este libro tenga una subvención del Ministerio de Cultura, que de nuevo somos todos. Ojalá los amigos que en los agradecimientos aparecen (Elena Medel, Juan Andrés García Román y Andrés Neuman) hayan disfrutado del libro más que nosotros. Dice Castaño en su último poema: "Al resplandor que más ofende / resulta desesperado y humano y justo lapidarlo". Nada resplandece en este poemario vacuo, malo en forma y fondo. Las modas se construyen de manera sencilla en un país poético tan estrecho como España, en donde los resortes de poder están en manos de tan pocos. Pero las modas y los rostros no crean poesía. Y este libro es un ejemplo más del peor camino que lleva la poesía oficialista y resultona.
Valoración subjetiva del libro "Profundidad de campo": 2 / 10

MINI

O mar non ten ollos,
son as estrelas
que se miran nel.
           gema, 15-12-11

Cielo estrellado de la noche

viernes, 27 de enero de 2012

PARABÉNS, BICOS E ARRECHUCHOS PARA A NOSA FABULOSA ESCRITORA CONCHA PARGA

Lionel Rexes gaña o certame 'Minicontos de Outono', promovido polo Centro PEN e 'LV De Luns a Venres'


27/01/2012 - LV De Luns a Venres
Luzada, un relato do mestre alfocense Lionel Rexes, é o texto gañador da segunda edición do certame literario Minicontos de Outono, promovido polo Centro PEN Galicia e LV. De Luns a Venres co patrocinio da Xunta de Galicia. Deste xeito, Rexes faise cun premio de 600 euros grazas a unha historia sobre o furtivismo na que a emigración e o humor teñen un papel moi importante.

O segundo premio, dotado con 300 euros, recaeu en Fulgores feridos, un texto erótico protagonizado por dúas mulleres que se deixan levar pola paixón no seu lugar de traballo. Asina o relato a coruñesa Concha Parga, que tamén se dedica á docencia. Finalmente, o poeta e xornalista lugués José Sixto foi merecedor do terceiro premio, que conta cunha dotación de 100 euros, grazas ao seu miniconto A estrela que veu, onde aborda o drama do paro desde o punto de vista da inxenuidade infantil. Ademais, as tres pezas premiadas serán publicadas nas edicións, tanto impresa como dixital, do xornal gratuíto LV. De Luns a Venres.

Nesta segunda edición, o xurado cualificador, que se reuniu o pasado 25 de xaneiro en Santiago, estivo composto polo presidente do Centro PEN Galicia, Luís G. Tosar; o director de LV, Alfonso Riveiro (con voz pero sen voto); o xornalista e escritor Diego de Cora; o director do Centro PEN, Xabier Castro, e o xornalista Juan Méndez.

Tras a súa deliberación, os membros do xurado quixeron salientar a abraiante acollida do certame, no que competiron máis de 200 orixinais chegados de toda Galicia e España e mais de países como Arxentina, Colombia, Venezuela, Alemaña ou Reino Unido. Ademais, na acta quixeron reflectir o excelente traballo realizado por un grupo nutrido de escolares que se presentou o certame demostrando que en Galicia hai unha boa canteira de literatos.

O acto de entrega dos premios terá lugar no transcurso dun acto literario cuxa data se dará a coñecer nas próximas semanas.
Noticia de prensa.
TROFEOS  W001L2207
TROFEOS  W001L2207
¡sí!,  feliz, triunfo
imaxe google

DESDE A VENTÁ - 27 - 01 - 12

Unha que non reza
invoca o nome de deus en van
na exasperante impotencia
de contemplar tanto extremecemento.
Nas balconadas dos miradores
xentes ancoradas ao chan
coa mirada fixa ao frente, pechos as bocas e os puños.
Sobre as encabritadas ondas
brincan, máis que navegan,
lanchas de extenuados motores
na precura de inertes corpos,
xoguetes rotos,
dunha estupidez alcohólica.
Segue a zunir o elicóptero....
gema, 27-01-12

DESDE A VENTÁ - 27 - 01 - 12

foto propia

MADRUGADA
O son metálico do helicóptero
corta a madrugada gris.
Toca a rebato.
É o sinal dalgunha morte no mar.
Sempre frente á ventá,
instálame a friaxe no corpo.
Sei de sempre
que os poderosos brazos do mar
arrebataron o calor de alguén.
Non podo durmir xa.
gema, 27-01-12- Santo Tomás de Aquino... ????

jueves, 26 de enero de 2012

IMAXE PARA HOXE

HISTORIA NUN MAIL

Ola David: Tardei estes días en responder ao teu mail entre as dúbidas de facelo ou non e a sorpresa
de terte sorprendido tanto pola miña aparición. Puideches obviala, con non responder xa estaría todo ben e así dáme a impresión de que algo me estás reprochando sen saber moi ben o que.
Primeiro pensei en non responder porque a estas alturas da vida o que menos desexo e entrar en ningún tipo de conflictos e menos contigo. Aprendín, co tempo, a perdoarme e perdoar e dar a absolución ao pasado que aínda que forma parte de min non deixo que me arrebate o presente. O presente é o libro aberto no que se pode escribir, o pasado non ten teclas de borrado. Que digo¡¡¡¡ Segundo ti si: “desaprendín o teu nome”, “ xa non tes nome”.
Que ben manexas as palabras, coma sempre, es un malabarista das letras, das palabras. Tanto me engaiolaches con elas.
Ben, non quero, digo, retroceder en nada, quero ser tan aséptica como aprendemos nas nosas carreiras pero iso non vai disminuir a miña enérxica decisión de que Sara López non sexa un gris e vil cadáver soterrado “ baixo as follas que tapan o pasado”.
Sara López vai manter a súa dignidade e vaite sorprender moito cando che conte que exactamente
o 16 de decembro de fixo trinta anos, esta Sara ergueuse ben cediño porque tiña algo que facer de vital importancia.
Aquel ano preparabamos o doctorado, quedaramos en comer xuntos pero eu anticipeime para contarche o resultado da análise: era positivo, no meu ventre abrollara a vida, ti sementárala.
Abrín a porta do laboratorio en absoluto silencio para sorprenderte pero a sorprendida fun eu:
Almudena Legrand Garcia debía estar facendo sobre ti unha análise a fondo. Vas lembrando algo agora. Eu si, cunha claridade absoluta, pero ti nunca o soubeches.
Aquela Almudena alta, loira, espléndida, alternativa, ave de paso.......
E Sara, Sara López, deixou a porta aberta do laboratorio e foi un lóstrego que desapareceu para sempre coa axuda do seu ben querido pai que facía aquelas viaxes tan raras, non sabías a onde. Sara López tampouco puido volver a ver o rostro tan querido da súa nai.
Ata aquí, David. Permíteme permanecer enterrada para ti pero non enterres a miña dignidade por favor.
Coma sempre, un saúdo.


Sara López,26 – 01 -


***********************************************************************************


Despois duns días fóra por cuestións de traballo volvo e nada máis abrir o ordenador o teu mail cae como un mazo sobre a miña cabeza.
De verdade non desexas volver ao pasado? Pois abofé que o estás reconstruíndo bastante ben. E semella que nesa viaxe que emprendes para recobrar a túa dignidade, non creo que a perderas nunca, ou para non ser "un gris e vil cadáver soterrado baixo as follas ..." apostas forte.
Eu serei un malabarista das palabras pero ti , coma sempre, es a rapaza dos grandes golpes de efecto. Lembras que eu sempre facía bromas co de que deberías dedicarte ao teatro? Encantábache sorprenderme con calquera suceso que ti, por irrelevante que fora, convertías en algo importante, magnífico... “ Esta mañá o profesor de física non podía separar os ollos do meu escote...” E imitábalo con toda clase de detalles esaxerando cada xesto, cada palabra e eu ría e abrazábate e xirabamos os dous ata caer medio mareados sobre as flores mortas daquel escanastrado sofá que nos acariñaba coa súas liñas deformes . Incluso a tarde anterior a ese 16 de decembro de hai trinta anos que citas no teu mail, cando me dixeches que querías ser libre o ton que empregaches era demasiado melodramático, pero eu xa estaba acostumado e amábate. Mesmo me divertía aquela maneira de comportarte; facíate etérea, máis fráxil , máis irreal... E a min gustábame protexerte.
Por que non entendes que quixera borrar o teu nome? Só desexaba deter o sangue da ferida... Esquecer... Esquecer... Para poder seguir respirando.
E de súpeto .... Abres a cortina do tempo e fendes o meu ánimo dicindo que estabas preñada. Ah!!!! pero deixas en suspenso o último acto... Era por iso polo que clamabas pola túa liberdade , polo que tiñas que afastarte de min; para liberarte tamén do que de verdade ía compartir para sempre a túa vida...? Que pensabas dicirme aquela mañá na que me sorprendiches con Almudena, que xa que estabamos a piques de ser tres marchabas para ser só dous, ou un ...? Que xa decidiras que nada ía cambiar a túa vida...? Almudena “alta , loura, espléndida, alternativa, ave de paso”... Houbo tantas na miña vida , pero podes estar segura de que ti, a muller da que non quixen lembrar o nome para poder seguir vivindo, fuches a única que permaneceu , soterrada, tapada pólos días que ían acumulando lastre no meu corazón . A cinza que deixaches espallada pola miña pel foi, aínda é, ese po dourado que evita que as bolboretas arrastren as súas ás polo chan...
E agora poderías aclararme se ao teu lado hai outro nome que eu debería coñecer porque as súas letras forman parte da miña identidade ou se nunca existiu nin no teu pensamento?


David, 31 -01 -2012

martes, 24 de enero de 2012

ANIMACIÓN Á ESCRITURA

Partimos deste bonito comezo?:
"ESTOU SOÑANDO QUE ESCRIBO ESTE RELATO"
Salvador Elizondo.  imaxes de google.

¡QUERO A LÚA  ¡

Remataba o día. Coma moitas tardes fomos os dos a xogar polos campos que habia arredor da casa dos avós mentras  preparaban a cea.Ti tiñas que probar un papaventos , agasallo do tio Manuel, era o teu preferido, sobor de todo polos paseos que che daba na moto.
A min gustábame sentar na herba e pensar nas musarañas. Ti corrias, bricanbas e falabas. Falabas moito de todo,  tamen do que non sabias…Eu case non te escoitaba.
A tarde estaba estrañamente iluminada. Ti corrias co papaventos e semellaba que estabas colgado da lúa. Era unha imaxe moi fermosa pero eu sentin a sombra dun calafrío.
E foi entón cando te sentín berrar:
-¡ Quero a Lúa ¡
-Non hai aire na Lúa, meu ben-díxenche.
-!Ti que sabes!
Dende ese dia souben que a lúa te levaría.Falábasme de non sei que amantes habitaban alí,leeralo nun libro que ¡como non ¡ che deixara o tio Manuel.
Empezaches a navegar por universos descoñecidos e lonxanos e xa non falabas tanto conmigo.Nin sentias a plenitude dos campos.A sombra da lúa interpúxose entre nós.
Dende entón a soedade iluminaba as miñas tardes.
Un día soltácheste da man, quixeches coñecer todas as suas caras  e acompañáchela nas suas viaxes. Pensabas que navegarias por mares apacibres pero estaban xeados e os cráteres tiraban de ti.Outras veces os eclipses deixábanche sen luz por algun tempo.
Tiveron que pasar moitas lunacións antes de que o impacto dun corpo rocoso te devolvese a terra e miles de meteoritos crearan novos soños.
Ana López.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
                                        SEGÚN CÓMO SE MIRE
 Los sentidos mienten.
Son  las herramientas que nuestro cerebro utiliza para pintar el mundo que nos rodea. Pero, a veces, estos pinceles no reproducen fielmente la realidad figurativa, sino que la interpretan, como en el arte, y recrean cuadros abstractos o surrealistas.
La visión del sol de una tarde, por ejemplo, tendrá diferentes lecturas, cuando pasa por el filtro del cerebro. Para alguien con fotofobia, será algo negativo. Para un poeta se convertirá en objeto de inspiración… para Gloria Fuertes, luna o sol, serán un globo que se le escapó. Para el que invirtió en acciones de  empresas de energía eólica, será motivo de alza en la bolsa. Para un científico, tema de estudio. Para un turista, un valor añadido. Para otros, un tema de bronceado. Para el vampiro, muerte. Para el falangista, oportunidad de cantar el cara al sol. Y así se podría seguir hasta el infinito.
¿Qué visión es la correcta? Todo es según el cristal con qué se mira.
Con los otros sentidos pasa lo mismo.
Por eso son engañosos, mentirosos, poco fiables. El cerebro es el que maneja sus hilos, en función de sus gustos, traumas o intereses. Por eso nada es verdad ni mentira. Por eso, muchas veces, las apariencias engañan… y todo el sabio repertorio del refranero popular.
El cerebro procesa la adquirida información de su disco duro y emite su veredicto. Y hay tantos veredictos como personas. Por eso el juicio no siempre es justo. Lo que vale para ti, no vale para mí.
Aunque hay quien lo utiliza para sus fines… Muchas veces, poco éticos.
Recuerdo el caso de don Evaristo.
Era el cura párroco de una aldea de Lugo, que para mitigar la soledad del celibato, calentaba la cama con la viuda Aurora, mujer piadosa y temerosa de Dios. El cura, abusando de su condición religiosa, manipulaba el cerebro de la mujer y le hacía ver lo que no era, oír lo que no se escuchaba, oler lo que no desprendía olor, gustar de lo insípido y sentir al tacto lo inexistente.
Una dócil marioneta al servicio del cerebro del sacerdote.
Ella se sentía tocada por Dios. Pero ese dios era tan falso como Judas. Aurora, vivía en un cuadro surrealista creyéndolo real. Por eso no oía las habladurías de la gente. Por eso no veía en sus caras el reproche.
Por eso aquel domingo, después de escuchar el encendido sermón acerca del  sacrificio de  Abrahán, detuvo el cuchillo jamonero, que a punto estuvo de segar la vida de su hijo, cuando éste recriminó al párroco su abuso para con su madre. Éste, encolerizado, cogió el cuchillo. Aurora, imitando al dios de Abrahán, lo detuvo en seco.
Forcejearon. Con tan mala… o buena suerte, que,el arma blanca, se clavó en pleno corazón del abusador.
Aurora, al perder aquel cerebro sustituto, que había dirigido sus ya atrofiados sentidos,  tantos años, no comprendió aquel encierro de por vida, sin poder volver a la iglesia de su aldea, en el psiquiátrico de la cárcel.
Angela Fernández













domingo, 22 de enero de 2012

POLAS QUE NUNCA PODERÁN ESCRIBIR ISTO

NOXO EXISTENCIAL
Renuncio ás palabras dóces
para escribir poesía.
Preciso palabras acedas para tempos feros,
palabrasolimán para homesfera
que derraman inocencias
polos sumidoiros pútridos
das súas negras conciencias.
Lobishome disfrazados na multitude
que olfatean o aroma tenro
para satisfacer o instinto.
Estou cansa de xuices políticamente correctos
pero incorrectamente humanos
que valoran máis un por se un caso
que un nunca máis.
Abominables homes cementosos
con fimose mental,
ladróns dun podía ser que nunca será.


gema , 29 – 01- 10

sábado, 21 de enero de 2012

HISTORIA NUN MAIL

Pois moi ben David, alégrome sinceramente de que foras ti o David que eu pensaba. Son eu moito de corazonadas, non me fallan. É coma a vez que perdín o teléfono dun amigo co que quedara para saír e cun só apelido atopeino na guía telefónica dunha cidade. É raro, nonsi? Aínda que pouco me contas de ti, deduzo que estás ben. Segues traballando na túa especialidade? Eu direiche que din bastantes voltas neste tempo. Taballei no meu e noutras ocupacións ben diferentes, viaxei moito para vivir en diferentes lugares. Nunca me faltou traballo que no tempo de hoxe xa é dicir. Bueno, como non sei exactamente onde vives, ao mellor aí non hai ese problema.
Polo que vin no teu perfil, segues mantendo varias das aficción que compartiamos. Eu ampliei algunhas pero non abandonei aquelas coas que tanto temos disfrutado.
Por certo que me sorprendeu un pouco que ao comezo non lembraras moi ben quen era Sara López
para logo darlle tanta vividez a algúns detalles que mencionas. Eu non esquecín nada pero prefiro non facer comentarios que puideran ser molestos porque supoño que terás a túa familia e non é cousa de que eu irrumpa na túa vida coma unha pantasma que reaparece sen saber moi ben de onde.
De todos modos tampouco tería inconvinte pola miña parte, en tomar contacto coa túa muller e fillos que supoño terás. Incluso me gustaría se me enviases algunha foto deles, igual teñén algunha semellanza coas ilusións que noutrora nós pintabamos frente ao mar nos solpores ou en calquera outro lugar que nos atopasemos. Soñar non custaba nada e o tempo era todo noso ¡¡¡¡
Non me parecería estrano que non responderas a este mail, xa sabemos que seguimos danzando coa vida, que é a mellor compañeira, e que estamos os dous ben.
Repítoche que me aleda moito saber de ti. Eu seguirei sen esquecerte aínda que non teñamos comunicación escrita.
Unha gran aperta de
Sara López” 21 - 1 - 12


*********************************************************************************



Non sei de que te sorprendes Sara... Despois de trinta anos apareces camiñando outra vez cara min polos camiños invisibles desta rede na que nos movemos sen nos ver, na que existimos sen estar... Non sei por que te estrañas que non lembrara o teu nome e que en troques teña tan vívidos algúns recordos . A memoria é coma unha arañeira, atrapa momentos, caras, lugares... E esquece nomes, palabras... Non é un camiño continuo, máis ben un bosque con visibilidade irregular...
Ademais non me interesa despexar as follas que tapan o pasado que con tanto traballo acadei soterrar. Non creo que servira de nada volver cara atrás... A vida non sempre é a mellor compañeira coma ti dis. Para min foino ás veces. Quizais foino para os dous naquel tempo, en que como moi ben dis, soñar non custaba nada, pero cando os soños escachan é difícil recoller os anacos para volver a reconstruír os días. Entón a vida cobra un interese moi alto por devolverche os folgos e ti sabes que cando decidiches marchar eu quedei abafado. Dicías que me amabas , pero o amor que sentías impedíache ser libre; aínda hoxe non cheguei a comprender por que... Gustabas da miña paixón , pero atábante os meus brazos... Querías voar soia... E eu abrín as mans e deichei que marcharas... Xa ves que a memoria vai reconstruíndo os camiños. Os teus mails foron rellas de arado que labraron sucos na miña conciencia durmida. Si, lembro a túa cara, lembro a suavidade da túa pel, podo escoitar o timbre da túa voz, pero desaprendín o teu nome, borreino porque esas catro letras rabuñábanme os adentros. Recordas aquela canción, que escoitabamos no vello tocadiscos...? “Llevo tu nombre tatuado en las caricias de mi piel” pois eu quíxeno arrincar. Xa non había unha Sara na miña vida. E busquei outras caras e biquei outros labios e enguedelleime noutros corpos e pronunciei outros nomes para esquecer o teu.
Fuches a primeira muller que amei , pero xa non tes nome... Aínda que ti podes seguir dicindo que es Sara López.



David 23- 1 - 12



MARGARIDAS NA TARDE

Google

Las Margaritas de Vincent - 2008

PILAR PALLARÉS

Por ansia de horizontes
ser un bucio
por saudade do alén
obrar a casa
-alicerces no sal
muros de sede.

             de Leopardo Son

jueves, 19 de enero de 2012

ANIMACIÓN Á ESCRITURA - MINI 10 RENGLÓNS

   
                                       


&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
                                                                    
                                                                   SETE VIDAS

Se a min, en realidade, nunca me gustou vivir en parella, non sei como aguantei trinta anos. Bueno, a verdade é que sabelo, seino, aínda que nunca llo dixera a ninguén. Contradicións que temos os humanos. A  oportunidade  de gozar do vil metal non se atopa sempre .  Nunca fun agarrada. A el fíxenlle un bo seguro de vida e eu tampouco me privei nunca de nada. El non miraba para min pero mirábame eu, dábeme gusto a min mesma que iso da autoestima é fundamental.  A el tamén lle dei gustiños, eh?

   Cando regresei contaba con que todo estaría abandonado, frío e triste coma un cemiterio.... Sorprendinme ao entrar no xardín: perfectamente coidado e diría que máis verde ca nunca. E na hamaca, na hamaca ...¡¡¡¡¡¡¡ Estaba el ¡¡¡¡¡¡  Vivo e con alguén que lle daba gustiños.

Puta fortuna: sete anos da miña vida, o que fardei coas colegas e o seguro de vida…

                                                                                                                     gema, 21-1-12

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

                                                                 A PLUMA






Xa sei que non me chamaches hoxe.Non sei se existo. O máis  real que hai en min é ese soño alado  no tinteiro.
Pero aquí estou cravadada neste espazo en branco.
Só espero que me deas unha aperta cós teus dedos dobrados nesta mañá a piques de rematar . Percorreremos xuntas o camiño trazado de curvas das mans ó corazón.
Levareite máis alá da tua horta, verás que tamen nacen flores noutras casas.
Descubriremos soles tralas sombras.
Acepteremos cantar a frescura da herba e as pedras do camiño .
Veremos a teimuda presenza da vida entre os sucos dos soños.

                                                                               Ana López, 21-1-12

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&


SEÑOR JUEZ


Señor juez:
Escribo estas diez líneas para que no se culpe a nadie de mi muerte. Es una decisión voluntaria y con mis plenas facultades mentales. No culpo a mis padres, en el frío de mi infancia, por su vergüenza, de haber traído al mundo un niño con una tara, y además poeta. Están olvidadas las huellas de los cardenales sobre mi espalda con el cinto de cuero, o el sonrojo de mi madre ante el mundo, por tener un hijo jorobado. Olvidados tambien los insultos de mis compañeros de colegio. Tampoco tiene culpa mi esposa, que, con sus continuos reproches, hizo que mi vida fuese un lugar todavía más oscuro. No culpo a mi único hijo de haberme dejado en este asilo, ni a mi nieto de traerme la pistola que le pedí, a cambio de un cheque al portador. Y aprovecho para pedir perdón, en este último estadio, antes del descanso que nos iguala a todos, a los arriba mencionados, y a usted, señor juez, por mi pobre interferencia en sus vidas y por las molestias.

Angela Fernandez


HISTORIA NUN MAIL

Ola David: Como estás?
Apresúrome a dicirche que son Sara, si, aquela Sara con trinta anos máis....
Preguntarás como é que che mando este mail. No mundo de hoxe non é moi complicado aínda que a casualidade ou a sorte ten que axudar un pouco:
Viaxando nos aramios do vento, ou sexa interne, entrei nun blog que me deu como unha chamada,
eis, alí estaba David Couso participando. Supoño que serás o David compañeiro de facultade de Sara López que hoxe se atopa moi lonxe de onde creo que estás ti.
Non vou estenderme moito porque non quero ser unha aparición inoportuna, quizaves, seguro estarás casado, pai de familia, que sei eu..... Quizabes nin queiras contestar. De todas formas alegrariame......
Unha aperta co calor de sempre.
Sara

Mándoche esta foto porque creo que lembrarás......









&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&




Ao principio custoume …Sara... Sara... Sara López...? Son moi malo cos nomes, xa deberías sabelo. O apelido non me dicía nada. López ... López... Tantas páxinas nas guías telefónicas... Pero foi a foto do can a que me deu a clave. Aquel can que atoparamos unha tarde de choiva á beira do camiño cunha pata rota e que nos implorou con aqueles ollos case humanos. Os mesmos que agora me miran dende esa foto que me enviaches. A través deles volveron a min os trazos da túa cara miúda... A pel branca ...Unha mirada de auga e un cabelo sempre rebelde da cor da palla seca . Volvo sentir agora o seu tacto e aquel arrecendo a algas mariñas. Dicías que o lavabas cun xabrón que che trouxera teu pai dunha daquelas misteriosas viaxes que nunca soubeches, ou non quixeches, explicarme...
Os recordos esvaran desordenados pola miña mente... A colcha de cadros na que deitabamos a Pipo, non era ese o nome co que rebautizaramos ao can? porque supoño que tería outro antes... A luz da tarde entrando pola ventá daquel cuarto de pensión... As manchas de humidade na parede... Libros amoreados nun raquítico andel, as flores da lámpada... Lembras o tristes que nos parecían...? Un día dixeches que querías borralas e intentáchelo cunha goma daquelas que cheiraban a miga de pan... Segues sendo tan teimuda...?
Sara...Sara... Xa desaprendín a saborear o teu nome... E nin tan sequera sei se a miña aperta conservará a calor de sempre... A daquel


David

QUE PEDIMOS PARA HOXE?

Dolor_de_cabeza : Dolor de cuerpo Dolor de cabeza Dolor de espalda Las personas Pictograma

miércoles, 18 de enero de 2012

POESÍA PARA ZAPATOS ROTOS


Como una segunda piel, los zapatos,
visten la perdida desnudez
de los antiguos cazadores de búfalos.
A una tierra de lutos, madre amantísima,
que dimos la espalda, con gruesas suelas,
insensibles, al sonido de la hojarasca,
al mullido de la hierba, impermeables.
Puedes escuchar sus pasos… los zapatos hablan,
dejan nuestras huellas impresas
cuando entramos en su horma
de piel y clavos:
Primeros zapatos del niño, para los primeros pasos,
para sus primeros charcos.
En la noche de Reyes, al lado del anís y de las pastas
reciben el tren eléctrico, embetunados.
Entre valses y champagne, los zapatos de boda,
tan brillantes, y tan alocados.
Y los últimos… zapatos rotos, sin cordones,
ya deformados.
Nuestras raíces, en la maceta de los zapatos.
Los pies descalzos por la arena,
al cazador de búfalos
tal vez despierten.
Quizás enciendan los fuegos prehistóricos,
y pinten sus verdades sobre la roca.
Y, con los pies desnudos, escriban poemas
para dejar así sus huellas verdaderas.


Angela fernández

MIRA QUE LÚA

Google
Miércoles, 18 De Enero De 2012

LOS ZAPATOS ROTOS DEL TENDAL

La madre salió con la colada, aún humeante, para tenderla al sol del mediodía. Del abultado barreño, dos pequeñas zapatillas deportivas destacaban, por sus alegres colores de parchís, del resto. Fue colgando una a una cada pieza, con el primor de la tarea bien hecha. Al llegarle el turno a los zapatos, soltó un exabrupto:
Jodidas zapatillas. Casi me dejo la piel en ellas. La próxima vez las meto en la lavadora. Qué digo, la próxima vez, las tiro, ya no dan más de sí.
Eran las zapatillas preferidas de Danielito, todo el santo verano calzándolas, así estaban las pobres, hechas unos zorros desplumados, deshilachadas y casi sin goma. La madre le puso una pinza de madera a cada una, y siguió en la misma línea:
Putas zapatillas, hasta se me rompió una uña de tanto rascar en las cabronas.
Danielito jugaba al escondite con un nuevo amigo invisible por entre la ropa tendida, para mayor enfado de su madre.
Que me vas a manchar las sábanas, sal de ahí que vas a cobrar. Hoy quedas sin merienda
Pero el niño, como corresponde a su condición, hacía caso omiso de las amenazas. Sabía que sólo eran ladridos de perro poco mordedor, como su Panchito.
Así que, seguía su juego, entre aquel mar húmedo, con olor a lavanda y a limpio.
La madre acabó su tarea y entró en la casa, aun refunfuñando.
Danielito, ahora, era el príncipe que luchaba contra los fantasmas- sábanas del castillo encantado, para liberar a la bella princesa, que, casualmente se parecía a Sarita, su guapa vecina, la que le sacaba los colores en cuanto le echaba la vista encima.
Después de un buen rato de lucha encarnizada, y alguna que otra mancha en la colada, que trató de reparar si éxito, sino todo lo contrario, el héroe quedo exhausto.
Eran las tres de la tarde de un verano excepcionalmente caluroso, así que, entre el sofoco y el cansancio, no tuvo más remedio que sacar la bandera blanca. Y se dejó caer sobre la hierba, justo debajo de una camisa de su padre, las dos zapatillas y un mandilón de su hermana. Y, aún con las últimas tácticas de guerra circulando por su pensamiento, pasó al nuevo estado, de descanso del guerrero, hasta caer en un profundo, muy profundo sueño…


-¡Qué vida más arrastrada, brother! Y nunca mejor dicho. Aunque ahora estemos suspendidos en el aire. No soporto estas pinzas, me están matando.
-Y que lo digas, hermano. Ya le vale a la tía. Mira que se ensañó con nosotros. Aún me duele la friega salvaje con el cepillo del piso. Y aún se queja de la mierda de su uña. Ojalá le rompieran todas, qué digo, ojalá que la fregaran a ella con uno de púas.
Totalmente de acuerdo Par. De todos modos, no sé si preferir el cepillo a la lavadora. Acuérdate qué mareo. Miles de vueltas en el bombo siniestro, que salimos más mareados que un borracho en un tiovivo. Además, a ver, ¿no podía dejarnos al sol en el alfeizar y no colgarnos de una cuerda, como condenados a muerte?
-Y ya oíste, Impar, la poca vida que dice que nos queda.
-Sí, querido Par, ya lo oí. No me lo saco de la cabeza. No lo quiero ni pensar… que sea la última vez que calzamos al Danielito, con lo que nos quiere.
-Ya, pero las madres son así, hermano, siempre tan prácticas.
-Tan injustas, diría yo, Par. No hay derecho, después de todos los servicios prestados…
-Ya, Impar, así es la vida del zapato: de usar y tirar.
-Que ya lo sé. Que eso no es lo que más me preocupa. Lo que más me asusta es que nos tiren por separado. Que nos separen, hermano.
-Yo siento lo mismo, brother. No concibo el final sin ti. Después de toda una vida juntos… no es justo. Los humanos no entienden. Están demasiado por encima. Sólo somos cosas para ellos. No saben que también tenemos nuestro corazoncito, aunque sólo sea de caucho.
-Y que lo digas, Par. Siempre fuiste el más listo de los dos. Hablas como un libro abierto.
-No,Impar, lo que pasa es que tú te descansas en mí, por aquello de que Danielito es diestro y me hace trabajar más. Sobre todo en el futbol. Pero, repito, yo no soy nada sin ti.
-Bueno, hermano, no nos pongamos tristes antes de tiempo. Disfrutemos de este sol del mediodía y de lo que nos quede con nuestro querido Danielito.
-Tienes toda la razón, querido Impar.

Una brisa helada, que nadie se explicó de dónde provenía, despertó con un escalofrío a Danielito, en el día más caluroso de agosto. Se levantó del suelo y miró con tristeza a sus queridas zapatillas de los colores del parchís.
Salió corriendo de debajo del tendal hasta la casa, gritando:
Mamá, por favor, nunca jamás me tires mis zapatillas.
Por favor, mamy. Seré bueno y te obedeceré toda la vida. Pero, porfi, quítame la videoconsola o el balón de futbol, o que no vuelva a ver a Sarita…( esto último no lo dijo en voz alta) pero deja que me quede mis zapatillas deportivas para siempre.

Angela Fernández




PARA UN DÍA DE NÉBOA

Parece que la vida, cansada, se rinde un momento, adormece y espera..
imaxe e texto Google

martes, 17 de enero de 2012

ANIMACIÓN Á ESCRITURA - ZAPATOS ROTOS

Camiño cos pés descalzos,
na viaxe de volta da Itaca,
coa epiderme curtida por mil soles
e a lentura de noites estreladas.
Descanso ao pé do baobab
baixo a sombra  das pólas alongadas,
no silencio azul do inmenso ceo.
Soño con principiños, sombreiros debuxados
que todos non alcanzan.
Debaixo das palmeiras o yambé
marca a fin da xornada de mans cansas
e o  ritmo de pés nus sobre da area.
Vexo pasar as garzas
que viven baixo as dunas,
que moven coas súas asas.
Ninguén o sospeitara ¡¡¡
Apago a mineral sede neste oasis
onde se esconde o tempo cando pasa
e as lúas cuarteadas.
De alimento ambrosías,
pan dos  deuses.
De talismán, gardo os zapatos rotos na mochila,
mais non preciso nada.
                                      gema Bermúdez

A AMEAZA DO DRAGÓN

.......................................................
REFLEXIONEN Y COMIENCEN YA A COMPRAR PRODUCTOS DE FABRICACIÓN NACIONAL, FOMENTANDO EL EMPLEO EN SU PAÍS, POR LA SUPERVIVENCIA DE SU AMIGO, DE SU VECINO Y HASTA DE USTED MISMO… Y LA DE SUS DESCENDIENTES.
Piensen además, que ¡estamos hoy alimentando a la cobra que nos morderá en el futuro!
 Sacado dun mail.

lunes, 16 de enero de 2012

ANIMACIÓN Á ESCRITURA - ZAPATOS ROTOS

Aínda que volva un día a primavera,
e o sol derreta a xeada.
Sempre será inverno.
A luz non chegará a esta beira do camiño,
nin guiará os teus pasos.
Eses zapatos que colgan da memoria
non abrigarán os pés que os habitaron.
Qué  buscaban?  Que  encontraron?
Que realidade pisaron?Por que os colgaron?
Miramos o que queda pendurado no tempo,
non sabemos qué  vida se agocha
nesas  ventás abertas.
Mais o ollos do corazón poucas veces erran,
e non ven fadas agarimando a historia,
Só soños orfos ao pouco de nacer ,
e pés descalzos.


Ana López.






SOL NO PATIO DE RECREO

imaxe de Google

domingo, 15 de enero de 2012

EL DESTINO

Los hombres y mujeres caviar seguirán entrando y saliendo de las tiendas de moda, de los clubes, de las marisquerías, de la ópera, de los coches de lujo (de alta gama, les dirán, para disimular el boato). Dentro de la masa de pan de nuestros sesos harán túneles, en cambio, proyectos a los que no nos subiremos, hijos o nietos que ya no alumbraremos, estudios que nunca emprenderemos. Compraremos al Estado lotería que no tocará, haremos cola en hospitales públicos sin quirófanos y perderemos la vida frente a mostradores de facturación de aeropuertos fantasmas. Por entretenernos, reservaremos mesa en restaurantes imposibles y luego cancelaremos la reserva, como secretarios de nosotros mismos. Nos llamaremos desde el teléfono móvil al fijo y desde el fijo al móvil dejándonos mensajes en los dos. No mensajes desesperados, ni amenazantes, ni raros, mensajes de no me esperes a cenar, cariño, o llegaré más tarde, amor, o han vuelto a suspenderme la Física, mamá, o al niño le ha subido la fiebre, abuela. Mensajes dóciles, de los de ya estoy en casa, me han hecho otro ERE o se ha estropeado la calefacción. En las marquesinas de los autobuses nos sentaremos junto a mujeres de tobillos gruesos, con bolsas de la compra por las que asomará un manojo de puerros. Comeremos en las cafeterías de los tanatorios los restos que abandonen los deudos: migas de sándwiches de mortadela seca y culos de cerveza caliente y trozos de tristura a la plancha, muchas veces fingida. Dormiremos con la cabeza en el lado de los pies y con los pies en el lado de la cabeza, a veces también debajo de la cama, con los ojos abiertos. Cada poco, nos agacharemos a atarnos los cordones de los zapatos, para no pisárnoslos, y así caerán las noches y los días y las estaciones y los años. Después del 15 de enero, las tardes comenzarán a ser más largas.
Juan José Millás - 15-01-12

ANIMACIÓN Á ESCRITURA

ZAPATOS ROTOS


Imaxe Google

PUEDES ESPERAR SENTADA QUE VUELVA - MULLER NA SILLA DE LUIS SEOANE

Estas fueron sus últimas palabras, las que tengo clavadas en mis secas entrañas desde hace cincuenta años. Las que me tienen clavada a esta silla, lo  único de valor que llevé como ajuar de casa de mis padres. Esta silla de castaño, de fabricación casera, que envejece conmigo, y que podría contar mi historia si tuviese el don de la palabra. La silla que mi padre talló, con sus manos encallecidas, que vio crecer a mi hijo antes de nacer. Aquellos interminables nueve meses de reposo absoluto, para no perderlo. Lo que son las cosas, al final lo perdí. Nueve meses de cuidados dieron su fruto en forma de niño, y luego el fruto se fue deformando a medida que crecía, sin que yo fuera capaz de evitarlo.
La silla quedó vacía todos esos años de seguimiento, no había tiempo para el descanso. Pero por más que traté de guiar sus desvíos, el barco marchó a la deriva por el tormentoso mar de la droga.
Llevo sentada  en esta silla no sé cuánto. Desde que mis piernas dejaron de obedecer las órdenes del cerebro y decidieron quedarse rígidas y adaptarse a la silla. De tal forma que sólo puedo acostarme plegada, como si  siguiese sentada en una silla invisible.
…Puedes esperar sentada…
Martillea sin descanso en mi cabeza día y noche, como una música maldita. Y espero.
En la noche, a caballo del sueño, mis poros se abren hasta dejarme bañada en un sudor frío, como un sudario. Un ejército de sillas, que caen como lluvia sobre mí, me aproximan al pánico. Me levanto exhausta, tras la incruenta batalla.
Durante el día, interminables horas, que se alargan hasta la desesperación, mirando por la ventana al punto fijo de un horizonte sin cambios, me devuelven la sensación de vacío y soledad en la que habito desde hace años.
…Puedes esperar sentada
Cada vez más lejos, como una música de fondo que ya forma parte de mí,. Que cada vez se acomoda más a mi cuerpo inválido, que ya sólo espera la paz  del descanso, pero que aún sigue preguntando al cartero cada día si hay algo para ella, desde algún lugar lejano o desde alguna penitenciaría. O tal vez la noticia cruel y antinatural de haber sobrevivido al hijo.
Soy la mujer que espera sentada. La madre que espera, y que seguirá esperando, sentada, aún bajo la tierra, en la posición sedente a la que la maldición de un hijo, perdido para siempre, la condenó

Angela Fernández. 

UN BO DÍA PARA SOÑAR

sábado, 14 de enero de 2012

Y DIOS ME HIZO MUJER - GIOCONDA BELLI


Y Dios me hizo mujer,
de pelo largo,
ojos, nariz y boca de mujer.
Con curvas 
y pliegues
y suaves hondonadas
y me cavó por dentro,
me hizo un taller de seres humanos.
Tejió delicadamente mis nervios
y balanceó con cuidado
el número de mis hormonas.
Compuso mi sangre
y me inyectó con ella
para que irrigara
todo mi cuerpo;
nacieron así las ideas,
los sueños,
el instinto.
Todo lo creó suavemente
a martillazos de soplidos
y taladrazos de amor,
las mil y una cosas que me hacen mujer todos los días
por las que me levanto orgullosa
todas las mañanas
y bendigo mi sexo.
Fuente Google