domingo, 30 de junio de 2013

” Y así dos orillas tu corazón y el mío, pues, aunque las separa la corriente de un río, por debajo del río se unen secretamente” Jose Angel Buesa.  M. Fernández.

ALMAS APRETADAS

 
........No es fácil abrir la puerta al dolor e invitarlo a la mesa…
Sentarlo en una silla y mirarlo de frente…
Emborracharlo si hace falta y apretarle el cuello hasta que muera….
Beber su sangre…
Tragar la nuestra…
 Hay caminos por donde nunca regresará ya nadie” J.Carlos Mestre


Flores para ti , Gema



Flores  que recendan no teu cuarto  e que enchan de cor esta tarde  despoboada.

 Non me gustan as tardes de domingo. O silencio introdúcese coma unha mala  herba polas fendas das horas. As rúas íspense  de cores. O sol do verán  calcina as esquinas  do baleiro. Páranse os reloxos  e   o tempo debuxa pantasmas  nas cicatrices do corpo. 

Quedo cunha destas flores. Pendurareina da miña soidade azul

                                                                                                                     (Foto e texto propios)

sábado, 29 de junio de 2013

Animated wallpaper, screensaver 240x320 for cellphone
El otro día conocí a una persona que me contó algo curioso. Superaba los 33 años pero siempre que va a un hotel debe mirar bajo la cama para asegurarse de que no hay nadie. Él sabe que tiene algo de trauma personal pero opina que es un leve gesto que le permite dormir tranquilo. Él dice que todo el mundo mira bajo la cama al marchar del hotel para comprobar que no haya quedado ningún objeto escurridizo… Y que él lo hace al llegar….
Me pareció una bonita historia que casi olvido hasta que la semana pasada fui a un hotel y.......
 En la televisión estaba puesto un canal que parecía que no emitía señal, pero cuando lo miré de cerca vi que estaban mostrando algo fijo y estático… Y cuando leí la lista de canales, vi que en el 33 ponía: “Bajo cama”.
Y me fasciné, en aquel hotel habían instalado una web cam bajo tu cama para que no debieras agacharte antes de marchar… Observé aquel canal un tiempo largo, luego pensé en mi amigo buscador de “cocos” y le escribí: “He encontrado tu hotel ideal…”
Al marchar de allí, no me agaché, puse el canal y en la pantalla observé que en medio de ese suelo estaban mis llaves que diría que se habían escurrido para buscar un poco de atención… ¿No es lo que hacemos todos?… 
A. Espinosa 

ASÍ REFLICTÍA A DOR



Frida Kalo

viernes, 28 de junio de 2013

TIÑA FIBROMIALXIA


Frida Kalo

Acartonado

aquel vello poeta
sentíase hoxe un poeta vello
diferente ao que coñecera hai anos

vivía nunha cume solitaria
coa casa sostida por fráxiles versos
de difícil acceso

nos andeis
libros que escribira
des-aprendidos
do tempo

a memoria
unha nebulosa
de imaxes desaparecidas

inda encontraba no xardín
algo novo entre a maleza

a follaxe das árbores
falaba dun outono que se asomaba
antes de que lle dese tempo de despedir ao verán

o amor
non era para el un estrano
seguía sentindo o lume ao seu carón
máis hoxe non sabería cantalo

tiña a pel e o corazón
acartonados.

                    Ana López.


Con este poema miñas donas despídome ata o outono, unha fadiña preciosa me espera.
!FELIZ VERÁN!

jueves, 27 de junio de 2013

VELAÍ

 
 VERIDICO. SUCEDIÓ EN LA O.N.U.
ESO ES DIPLOMACIA.....
Un ingenioso ejemplo de Oratoria y de Política, ocurrido recientemente
en las Naciones Unidas, y que hizo sonreír a la comunidad mundial
presente.
El representante de Israel ante las Naciones Unidas:
"Antes de empezar mi discurso querría contarles algo sobre Moisés:
Cuando Moisés golpeó la roca y de ella salió agua, pensó "qué buena
oportunidad para darme un baño".
Se quitó la ropa, la dejó junto a la roca y entró al agua. Cuando
acabó su baño y quiso vestirse, su ropa no estaba allí. Se la habían
robado los palestinos".
El representante de Palestina saltó furioso y dijo:
"¡Qué dice! ¡Si los palestinos no estaban allí entonces!"
El representante de Israel sonrió y dijo:
- "Muy bien... y ahora que ha quedado claro quienes llegamos primero a
este territorio y quienes fueron sus invasores, comenzaré mi
discurso".

VISTEN DE NEGRO ¡¡¡¡

miércoles, 26 de junio de 2013

amigos

!Feliz Aniversario Gema !

CONTIGO

¿Mi tierra?
Mi tierra eres tú.

¿Mi gente ?
Mi gente eres tu.

El destierro y la muerte
Para mí están adonde
No estés tú.

¿ Y mi vida ?
Dime, mi vida,
¿Qué es si no estás tú?

            Luis Cernuda.
CONFESO ISTO DESPOIS DE QUE FAI  42 ANOS, A ESTA HORA, ESTABA CASANDO.











MICRO

El sueño

Sudor y lágrimas. El Dios mortal de las almas pasajeras se encontró en Ítaca con la pequeña princesa. Él, príncipe valiente de corazón, despertó junto a un olivo. En la orilla, una barca. Con dos remos. En el cielo, ni una sola nube. En su corazón, latidos imparables.
Despertó sudando y con las sábanas mojadas. La princesa nunca más volvió por Ítaca. El Dios aún hoy busca su diosa. El príncipe se viste de azul cada mañana para ir a trabajar.
G. García P.







lunes, 24 de junio de 2013

Auga de frores

Moi adentro
sinto as mans da miña nai
nos agarimos da auga
do San Xuán.

                 Ana López.




Día de San Xoán, alegre,
meniña, vaite lavar,
pillarás auga do páxaro
antes do que o sol raiar.
Irás o abrente do día
a auga fresca catar
da auga do paxariño
que saúde che ha de dar.
Corre, meniña,
vaite lavar
alá na fonte
te has de lavar,
e a fresca auga
desta amañecida
cor da cereixa
che tén que dar
Se arraiar,
se arraiará
tódalas meigas levará,
se arraióu,
xa arraióu,
tódalas meigas levou
Peladas era
peladas serán
todalas meigas
que andan polo chan.
Peladas son,
peladas eran
tódalas meigas
que andan pola terra.

NUNHA NOITE ASÍ TODO PODE SUCEDER. PRAIA DE RIAZOR- A CORUÑA- NA MEDIANOITE

domingo, 23 de junio de 2013

SAN XOÁN NA CORUÑA

Esta imaxe do río tan relaxante...

Prados do Chao da Ladal! Baixa
                                                   a auga
                                                             durmindo.
Ollando no río
voume indo inordiña non sei pra que sitio...


Uxío Novoneyra ( Os Eidos )

O RÍO BAIXA SÓ ....

AGUAS

Del libro de poemas
"Lógica Borrosa"
(Chantal Maillard)


Ábreme en canal
dulcemente
conduce mis aguas
hacia el estrecho
y bébeme la sangre
hasta privarme
de mí para que
lívida de cal
mi piel entre tus besos
traslúcida se haga
y cubra tu retina
como una catarata
dentro de tus ojos
mi alma será el pez
que remonte
la corriente impetuosa
de tu vida
no cierres las esclusas
no sea que envenene
tu fuerza
con mis lágrimas
por no morir arriba
fecundando tu abrazo

en el origen.


viernes, 21 de junio de 2013

PATIOENVERÁN -VACACIONS - LECER ........


 
Pero sen esquecermos os amigos ¡¡¡¡¡¡¡
 

Dín as lendas que na noite de San Xoán a maxia está ao alcance de todos. Que as lumeiradas e a auga de frores sandadora da mañá nos protexa de meigas e maleficios todo o ano.


! FELIZ NOITE DE SAN XOÁN !

Noite de San Xoán                                          Polo San Xoán
cacharelas, viño, sardiñas e pan.                       recende a  frores a auga da mañá.

Coa cinza do San Xoán                                   Lumeirada do San Xoán
as meigas fóra van.                                          maxia e amores traerá.

Na noite do San Xoán                                     Coa fogueira do San Xoán
doce ondas tes que saltar.                                todas as bruxas fuxirán.

Na fogueira do San Xoán                                 Se afumas o cristal
todas as penas arderán.                                    verás ao sol danzar


                                    Na noite do San Xoán
                                    as ondas levan o alento do mar.



Ana López.

jueves, 20 de junio de 2013

RETRATO DE HOXE MISMO

OFICIO


Á atención de Baku; señor devorador de soños. (e outros...)

EXPOÑO
Mediante o escrito a denuncia do seu absoluto abuso de poder que está dando lugar a unha serie de graves acontecementos que poñen en perigro a vida de moitisimas persoas.
Oculto pola máscara dunha lei inxusta roubou os soños que sostiñan a esperanza, peza insustituible para poder exercer dignamente a nosa condición humana, convertendo o mundo nunha cloaca.
É a súa obriga facer o camiño de volta e transformar máis pronto que tarde en  fermosos soños os pesadelos.A súa conducta é incalificable e a náusea xa desborda todas as canles da decencia.
Se sale de detrás da outra cara da lúa onde se agocha poderá ver millóns de imaxes de vidas esnaquizadas producto do seu apetito desmedido.
ESIXIMOS
A devolución inmediata dos soños que nos robou impunemente, e devore dunha vez estos pesadelos; seguro que  cós  detritos pode facer agasallos a algúns dos seus cómplices .

           Paso de respetuoso saúdo, non o merece!

             Ana López.

miércoles, 19 de junio de 2013

Dijo: un hombre honrado tiene el pudor de sus palabras y las superan sus acciónes. (Aliter: se averguenza de que sus palabras no correspondan a sus actos)

                                      CANTO  XXIX  "ANALECTA" de Confucio traducida por Pound

QUE ES GROSERIA


      Grosería es comparar la jubilación de un diputado con la de una viuda.

Grosería es que un ciudadano tenga que cotizar 35 años para percibir una jubilación y a los diputados les baste sólo con tres o con seis según el caso y que los miembros del gobierno para cobrar la pensión máxima sólo necesiten jurar el cargo.
Grosería es que los diputados sean los únicos trabajadores (¿?) de este país que están exentos de tributar un tercio de su sueldo del ISR.
Grosería es colocar en la administración a miles de asesores (léase amigotes con sueldo) que ya desearían los técnicos más cualificados.
Grosería es el ingente dinero destinado a sostener a los partidos aprobados por los mismos políticos que viven de ellos.
Grosería es que a un político no se le exija superar una mínima prueba de capacidad para ejercer su cargo (y no digamos intelectual o cultural).
Grosería es el costo que representa para los ciudadanos, sus comidas, coches oficiales, chóferes, viajes (siempre en gran clase) y tarjetas de crédito por doquier.
Grosería es que sus señorías tengan casi cinco meses de vacaciones al año (48 días en Navidad-enero, unos 17 en Semana Santa —a pesar de que muchos de ellos se declaran laicos— y unos 82 días en verano).
Grosería es que sus señorías cuando cesan en el cargo tengan un colchón del 80% del sueldo durante 18 meses.
Grosería es que ex ministros, ex secretarios de estado y altos cargos de la política cuando cesan son los únicos ciudadanos de este país que pueden legalmente percibir dos salarios del erario público.
Grosería es que se utilice a los medios de comunicación para transmitir a la sociedad que los funcionarios sólo representan un costo para el bolsillo de los ciudadanos...
Grosería es que nos oculten sus privilegios mientras vuelven a la sociedad contra quienes de verdad les sirven. Mientras, ¿hablan de política social y derechos sociales?
¡Qué grosería!...

Uns versos da nosa amiga Gioconda Belli para solear o día...

El día que amanecí triste
y pensé :
me gustaría no vivir este dia
pasarlo por alto
cerrar los ojos otra vez
sin que el tiempo se mueva,
la mañana arqueo su espalda
el sol abrió sus manos
los pájaros visitaron las flores
el perro en el jardín ladró
y hubo que darle de comer.




!Arriba ese ánimo que sei que mañá o tempo se vai vestir dos cores do verán, no nos vaia coller cós ollos pechados!

Ana.
.......................................

    

AUTORRETRATO

HOMES GRISES



Xa nolo advertiran en Momo e pensabamos que aquilo era un conto .....

Pois os homes grises están aquí. Viñeron sen que ninguén os chamase e sen avisar, envoltos nas brumas dos seus fríos países do Norte, nos seus grises traxes e rostros.
Queren poñernos firmes e serios aos do Sur que somos máis pobres e máis riseiros pero tiñamos sol.
 Non vos decatades? Os homes grises leváronnos o sol.
gema.19-06-13

martes, 18 de junio de 2013

Anaquiño do poema de Ezra Poud "La isla en el lago " !coidadiño coa escrita; en grandes doses pode causar moita fatiga!

"...préstame una tiendita de tabaco,
                          o instálame en alguna profesión
que no sea esta maldita profesión de escribir
                           donde uno necesita su cerebro todo el
   tiempo"

lunes, 17 de junio de 2013

ANDURIÑAS

chegaron hoxe
pintando o ceo de garabatos negros.
Nunca tiven balcón para que pendurasen os niños
feitos de febras e cuspe.

Voarán, logo, os seus pitos
como voaron os meus:
lonxe.


gema, 17-06-13

A GATA BRANCA

Indiferente
tras o cerco de cristal
nun leito de plumas
unha gata branca.

Quedou sen árbore onde saltar.

levaron as palas o salgueiro
que choraba no patio,
quedou sen follas o camiño
que sinalaba o tempo.

As flores perecen
na maraña de silvas
dun xardín salvaxe.

Non hai menceres de nácar
días azuis, nin solpores laranxa;
quedaron pechados no cobalto da lúa
onde habita Baku.

Polos mares do inverno
navegan pregados os abanos dos soños
de regreso.

                           Ana López.

domingo, 16 de junio de 2013

.ALÍ TAMÉN CHOVE. MENOS MAL ...

"Si no creo en nada, si nada tiene sentido y si en ninguna parte se puede descubrir valor alguno, entonces todo está permitido y nada tiene importancia" Albert Camús


                          

                        SI TODO DA IGUAL
                        vivir
                        que resistir

                        dobregarse
                        que loitar

                         impostura
                         que verdade

                         camiñar
                         que pisar

                          tolemia
                          que razón

                          cobixar
                          que despoxar

                          si o cero e o infinito
                          son o mesmo

                          !ai bueno !

                                            Ana López.
          
                          

         .

                  

                       
                       
        

sábado, 15 de junio de 2013

A OUTRA ORELA

Miñas donas como anda hoxe o Patio!
Non gasto moito tempo, e ademáis non sabería , en contestar ! Velaí o gran  interrogante! A morte.
É a única certeza que temos; o paso á outra orela. En que forma, e coma vai ser a viaxe nin p...idea! E ademáis que máis da. Eso sí que sexa curto, que o barqueiro sexa amable e no me cobre moito sufrimento.
De cando en vez xogo coa idea, como si quixera desdramatizala.
Este é un deses momentos:

o tempo batendo
entre a caída
e o voo

na orela remaban
a ola
e un adeus

         Ana López
Foto:Fernando Barbeyto.



HOXE A CORUÑA ESTÁ UN POUCO MÁIS GRIS

EU ? NON

Quizabes sexa unha rareza e xa non lembro se desde sempre ( porque nacín algo destemida ) ou foi unha evolución, En tal caso, fai moito que non temo á morte, si ao sufrimento,  que son cousas diferentes pero para iso, hoxe, tamén hai solución.

Recoñézome coma unha chispa de enerxía que se acendeu entre dúas nadas que poden ser milenarias, seguindo una longa evolución (creo que aínda gardo en min latexos de ameba) e que non sei se se prolongará en consciencias máis elevadas noutras órbitas do ser. Tampouco me preocupa.
Sei que a enerxía non se crea ............., todos o sabemos. Polo tanto poderemos ser un outro. Dáme o mesmo.
Un día morreume un pato e no mesmo campeiro incinereino. Senteima á beira para observar o proceso e cavilar: ao final xa non tiña pato pero tiven outra cousa: calor, luz, fume, efluvios e cinzas das que nacerían, seguro, herbas e quizabes margaridas.
Para min somos procesos efímeros que acontecemos nun período nanomilesimal, como partículas integradas que toman certa conciencia de si mesmas e se desvanecen e desintegran coa mesma velocidade nun universo inconmensurable.
Que máis sucederá se algo sucede ? Non o sei nin me preocupa.
O que si sei é que antes de existir, non existía, e nada pasaba.
Eu ? non.
gema, 15-06-13

MEDO Á NADA


RESPUESTA A ROSA MONTERO y otras hierbas

Alcanzar la inmortalidad en esta vida …o creer que la alcanzas son dos cosas diferentes. Yo me puedo creer todo lo que me proponga, basta con un acto de autoconvencimiento, porque me es útil y necesario. O eso, o la desesperación ante el abismo final. Un abismo sin fondo conocido que hace pensar en la “insoportable levedad del ser”, esa terrorífica nada que borra identidades.

Yo llamo a eso autoengaño consentido, una forma de asumir nuestra mortalidad sin sufrimiento añadido. Ya que es inevitable, pensemos en positivo, y hagámonos peras mentales para afrontar los hechos que nos dejarán sin hechos.

Sócrates eligió para su último minuto el seguir aprendiendo a tocar la flauta. Bravo por él. Yo a lo mejor elijo tomarme unas natillas. Eso ¿ qué prueba? Sólo el haber llegado, y no es poco, a un estado de tranquilidad ante lo inevitable… que es la mortalidad…esa que yo no comprendo ni comparto, por absurda. Para mí la vida con ese fin irreversible no tiene sentido… por mucho que filosofes o hayas dejado tu huella a los que quedan…que también se irán. Que alguien me lo explique, sin dioses ni fes ciegas, ni odas al presente inmediato.

Yo solo encuentro, o intento, el camino de la resignación y los bastones de la tranquilidad de espíritu para apoyar y afrontar, con flautas o con natillas, la nada que nos espera.

¿Y tú?
Angela Fernández

aqui había unhas palabras sobre a soberbia; a censura ordenou retiralas, van a permanecer un tempiño madurecendo. A des-autora (palabro que ven a significar autora desautorizada) pide desculpas. Ana .

viernes, 14 de junio de 2013

O QUE HAI QUE VER


Los dictados de la moda son severos y muchas mujeres los siguen hasta las últimas consecuencias. Hace tiempo que nos venimos quejando de la tiranía impuesta por la moda del prototipo de belleza femenina, que es totalmente incompatible con la salud. Pero la necesidad de estar siempre guapas y de seguir las últimas tendencias hace que muchas mujeres pongan en grave riesgo su salud. La última moda que nos llega de Estados Unidos es pasar por el quirófano para cortarse el dedo meñique y poder así llevar tacones más tiempo y sin dolor.

PARA ANGELA CANDO VEÑA AO PATIO. BEN SABE POR QUE. E PARA TODAS AS ESPECIES DO PATIO - QUE CABEN TODAS ....

<!--[if !vml]--><!--[endif]-->

.................Y lo es porque la verdadera inmortalidad es la del aquí y el ahora, la de la plenitud anímica y la fuerza vital, la de la capacidad de habitar el presente como un amplio horizonte interminable. “Mi día equivale a tu año”, cantaba Lou Reed. Es esa tranquila intensidad la que aspiro alcanzar. Y desde luego no es cosa de la edad, o no solo: hay jóvenes que son viejos a los veinte años y viejos capaces de reinventarse cada día. Como Óscar. En todo ello interviene sin duda la salud, cierta energía básica que viene inscrita en nuestro organismo, haber tenido la suerte de tener en el cuerpo una sopa química lo suficientemente favorable. La ciega alegría de las células. Pero además está la disposición, la voluntad de seguir, la decisión de asumir una actitud u otra. Ya se sabe que, tras haber sido condenado a muerte, Sócrates se pasó la última noche de su vida aprendiendo a tocar una complicada melodía con su flauta. Sus amigos, que estaban desolados, le preguntaron para qué perdía el tiempo en eso. “¿Para qué va a ser?”, contestó: “¡Para aprenderla antes de morir!”. No se me ocurre una manera mejor de ser eterno.
R. Montero

O MAÑÁ SEMPRE FOI ONTE ....

É que cando chegas aos 20, 30, 40? Dá a sensación que a túa vida ten que ser un punto e aparte . Suscitarche cousas, saber onde estás e que che falta?

E é aquí cando me acordo do que opinaba sobre isto un home que coñecín rumbo á Seu d?Urgell  Aquel home que rondaba os 90 e tantos, o éxito chegoulle tarde. Díxome nun ton de voz tan elevado que todo o tren o escoitou: Nesta vida, non has de facer nunca resumos de nada porque che podo asegurar logo de tantos anos, que o mañá sempre foi onte e has de facer como cando cumpriches os 10 anos? Felicidade por crecer e preocupacións mínimas? Tan só dedícate a atopar o teu lugar para vivir neste mundo que non adoita ser no que naciches?

Non sei si o mañá sempre foi onte ou o pasadomañá é hoxe? Nin tampouco sei cal é o meu lugar neste mundo? Pero sempre que penso nel, recordo que desprendía moita felicidade e enorme paz así que seguramente estaba preto da súa verdade?
A. Espinosa


Clase de música

adicada aos mestres de música que onte enchian o parque de esperanza.


Na porta do super
aquel que nada ten, desexa
! un día feliz !

No parque, unha clase improvisada;
soa unha escala de acordes de guitarra.

Pode que inda haxa tempo
para escribir un compás de sol
na partitura da néboa do mañá.


                               Ana López.

MADEIRAVIVA

Esta é a bola de pan que tiña que correr o mundo e facerse comestible en cada man de ser humano desposuído por Occidente.
X. Agulla

miércoles, 12 de junio de 2013

O PARAUGAS

Aquela muller
camiñaba pola vida
baixo un paraugas de encaixe
de Camariñas.

                          Ana López.

PARAUGAS PARA CANDO VEÑA O SOL

ADICADO A ANA POLO DE " QUE NINGUÉN SE RINDA"


"Nuevos requisitos para cobrar la jubilación
Tal como se venía anunciando, la comisión formada por miembros de todos los grupos parlamentarios, sindicatos y patronal, han determinado un decálogo que harán llegar al Gobierno para garantizar el cobro de pensión a los trabajadores que alcancen la edad de jubilación en los próximos años.
Las condiciones que habrán de cumplirse para recibir el 100% de la prestación son:

1. > Tener cumplidos 79 años en el momento de la jubilación y no tener una esperanza de vida de más de dos.
2.
> Haber cotizado de manera ininterrumpida los últimos 69 años de vida laboral.
3.
> Haber asistido siempre al trabajo de manera puntual. Se requerirá certificado firmado por los padres o tutores.
4.
> No haber causado nunca baja por maternidad, paternidad o gases.
5.
> Realizar treinta flexiones en barra fija, a una o dos manos.
6.
> Ser capaz de aguantar doce minutos sin respirar bajo el agua.
7.
> Conservar todos los dientes, incluso los de leche, bien sea en las encías o en una cajita.
8.
> No sumar más de tres lunares entre brazos y antebrazos.
9.
> Para los varones, mantener el 85% del pelo que se tenía a los 9 años y para las mujeres, tener al menos dos hijas nacidas en Elche.
10.
> Ser titular de diploma CCC de “Crítico de obras con las manos atrás”.
La prestación se reducirá en un 20% por cada punto infringido, por lo que con seis o más incumplimientos, el trabajador estará obligado a abonar al Estado la parte de cuota penalizada, aunque, eso sí, sólo hasta el momento del fallecimiento, ya que UGT y CCOO se mantuvieron inamovibles en esa cuestión."

ENTERNECEDOR



Adoro desde sempre aos seres irracionales ???????? Espertan en min o mellor e onte sentinme condecorada con Ajax. Medalla de ouro ¡¡¡¡¡¡¡
Quen pode dar máis ?: Lealdade, valor, disciplina, fidelidade, intelixencia, eficacia ......
Mirade esa cara. Canto temos que aprender os racionales ???????
gema, 12-o6-13

!QUE NINGUEN SE RINDA!

Inda que as cousas pintan moi mal;  agora din que temos que darnos présa en morrer os vellos...! Conmigo que non conten !

Aí vos mando unha frase que casualmente estaba nun libro de Giaconda Belli.
Así; qué ninguén baixe os brazos,  !ai que seguir loitando!


""A veces en la vida hay que saber luchar no sólo sin miedo, sino tambien sin esperanza "

                                                                       Alessandro Pertini.

MUJER EN AVANZADO ESTADO DE JUVENTUD

A mis sesenta y varios años
Soy una mujer en avanzado estado de juventud.
Aún en los días en que el cansancio me entristece las ancas
y la espalda acusa el pesado fuelle de los pulmones
la mujer que piensa dentro de mi
recien habrá cumpilido los cuarenta.
El reflejo repentino en el cruel escaparate
las fotos inoportunas,
el asombro discreto del que de mi conserva
la imagen de un antiguo y fugaz encuentro
los atribuyo sin recato al pasajero mal día,
al desvelo
o al maquillaje desleído.

                     Gioconda Belli


!Bravo por Gioconda!

martes, 11 de junio de 2013

PARA ANA E AS SÚAS INTERROGACIÓNS

MADEIRAVIVA

As tres ratiñas son unha metáfora dos tres poderes fácticos que gobernan occidente, a Banca, as Armas e a Clerecía
Xoaquín Agulla.

INTERROGACIÓNS

canto sol
acende un novo día 

canta néboa
pode envolver a tarde

cantas estrelas
acompañan a noite

en qué lúa
se enxendraron os soños

canto amor
entregamos con un bico

cantos adeuses
esperan un abrazo

canta dor
esvara nunha bagoa

canta perda
pode escribir o tempo

cantos latidos
percorre a soedade

en qué espello
se reflicte o misterio

cantas praias
se converten en cinza

cantas palabras
fican no silencio...

                       Ana López

lunes, 10 de junio de 2013

Aparición del tritón - Ramón Gómez de la Serna


La bella joven se reía tanto después del baño a la orilla del mar, que como la risa es la mayor provocadora de la curiosidad, asomó su cabeza un tritón para ver lo que pasaba.
—¡Un tritón! —gritó ella, pero el tritón tranquilo y sonriente la serenó con la pregunta más inesperada:
—¿Quieres decirme qué hora es?

SUEÑOS

 

En la población de SUEÑO sólo vivian soñadores. Era el único pueblo tropical donde los habitantes desarrollaron la mística de los sueños, permitiendose el trabajo de alquilarse para soñar. Como con un yacimiento natural, se explotaba la ensoñación.

Todas las mañanas sus habitantes madrugaban como en cualquier trabajo, al dificil arte de la ensoñación. Aun cuando desarrollada de manera artesanal, se soñaba para vivir. El único Banco del pueblo era el de sueños, y siempre estaba atiborrado de saldos favorables.

Todas las tardes sus habitantes desfilaban, como en cualquier trabajo hacia sus casas de ensueño, a reencontrarse con los suyos, los otros sueños, los sueños de verdad. 
En SUEÑO sólo se soñaba de día. La noche siempre esta dispuesta para la familia y para dormir.
 
V. CASTELLANOS.

IMAXE DE MAURICE SENDAK

domingo, 9 de junio de 2013

BOA NOITE

...quizais a testemuña dunha xeneración que deixou cousas a medio facer pensando que ninguén ia " romper a copa "

                  Copa rota

             entraron no bar
             para encontrar a maxia

            un home cantaba

            o corazón deitábase
            nos acordes da guitarra

            de súpeto alerta!

            está espallando un poeta
            a carga antisistema
            das palabras

           que cousas...!


            os versos esgazaron o bolero
            das voces trenzadas
            na última copa

                                     Ana López.
           
           
           

          

           
           

           

                               



          

           .

QUE LES QUEDA A LOS JÓVENES ?



¿Qué les queda por probar a los jóvenes
en este mundo de paciencia y asco?
¿sólo grafitti? ¿rock? ¿escepticismo?
también les queda no decir amén
no dejar que les maten el amor
recuperar el habla y la utopía
ser jóvenes sin prisa y con memoria
situarse en una historia que es la suya
no convertirse en viejos prematuros

¿qué les queda por probar a los jóvenes
en este mundo de rutina y ruina?
¿cocaína? ¿cerveza? ¿barras bravas?
les queda respirar / abrir los ojos
descubrir las raíces del horror
inventar paz así sea a ponchazos
entenderse con la naturaleza
y con la lluvia y los relámpagos
y con el sentimiento y con la muerte
esa loca de atar y desatar

¿qué les queda por probar a los jóvenes
en este mundo de consumo y humo?
¿vértigo? ¿asaltos? ¿discotecas?
también les queda discutir con dios
tanto si existe como si no existe
tender manos que ayudan / abrir puertas
entre el corazón propio y el ajeno /
sobre todo les queda hacer futuro
a pesar de los ruines de pasado
y los sabios granujas del presente.


 Mario Benedetti 

COAS SÚAS BOCAS DEBUXAN CORAZÓNS

sábado, 8 de junio de 2013

HAIKUS

Para min un haiku apreixa o esencial da vida; é  fermoso, forte e delicado.

os días como pétalos 
a forza da madeira,
a delicadeza das follas,
e a beleza das flores.

                                Ana López.
                             
            Haikus

Despues de cruzar la puerta
yo tambien soy un viajero
en el crepúsculo otoñal.

                             Busón.


Aquí y en la distancia
el sonido de la lluvia
sobre las hojas jóvenes.

                            Busón.

Creo que me gustaría morir
comiendo manzanas
mientras comtemplo las peonías.

                            Shiki.

POETAS ( a Walt Whitman)

Los grandes potas no tienen biografía, tienen Destino
Y el Destino no se narra...
se canta...

                   León Felipe.


agora
hai pocas certezas
máis alá da pobreza

tambores cantan
fazañas de heroes derrotados

un canto inoportuno
de homes, árbores, violíns
e paxaros

                  Ana López.

viernes, 7 de junio de 2013

AQUÍ

O meu nome é Aquí
o lugar onde habito.

Un recuncho imbatible
có fato ao lombo do tempo.

Un camiño aberto
sen máis enderezo cá choiva
nin máis cadeira cá dúbida
nin máis libro cá memoria.

A curva
onde se enredan os soños.

                       Ana López.

jueves, 6 de junio de 2013

SÓ UNHA NOITE

Poema Ausencia
de Gabriela Mistral


Se va de ti mi cuerpo gota a gota.
Se va mi cara en un óleo sordo;
se van mis manos en azogue suelto;
se van mis pies en dos tiempos de polvo.

¡Se te va todo, se nos va todo!
Se va mi voz, que te hacía campana
cerrada a cuanto no somos nosotros.
Se van mis gestos que se devanaban,
en lanzaderas, debajo tus ojos.
Y se te va la mirada que entrega,
cuando te mira, el enebro y el olmo.

Me voy de ti con tus mismos alientos:
como humedad de tu cuerpo evaporo.
Me voy de ti con vigilia y con sueño,
y en tu recuerdo más fiel ya me borro.
Y en tu memoria me vuelvo como esos
que no nacieron ni en llanos ni en sotos.

Sangre sería y me fuese en las palmas
de tu labor, y en tu boca de mosto.
Tu entraña fuese, y sería quemada
en marchas tuyas que nunca más oigo,
¡y en tu pasión que retumba en la noche
como demencia de mares solos!

¡Se nos va todo, se nos va todo!