miércoles, 30 de noviembre de 2011

COMPOSICIÓN

EL PERRO SABIO
Un día indeterminado, pasó un perro sabio delante de un grupo de gatos.
Y, reparando en que los gatos hablaba entre ellos, sin notar su presencia, se paró para oir la coversación.
En ese instante, uno de los gatos, de aspecto grave, se levantó y les dijo a sus camaradas:"rezad, hermanos míos, pues despues de haber rezado mucho, no dudo que lloverán ratones del cielo"
Al oir esto, el perro río para si y, continuando su camino, dijo: "son gatos sin juicio e insensatos. ¿ Acaso no está escrito desde siempre, lo que ya sabian mis antepasados, que cuando rezamos no caen ratones del cielo, sino que llueven huesos? "
Ana López

Lela, foto miña.
COMPOSICIÓN ENTRE UN CONTO ENVIADO POR ANA E A MIÑA CADELA SABIA.

COCO

foto miña
In memoriam:
Porque Coco quiso voar tras dunha mosca e non sabía que estaba nun 7º. Chorei por el.

COCO

foto miña
Hoxe traio ao patio un dos meus bichos, Coco. Aínda nunca vos falara da miña afinidade cos animales, desde sempre. Debe ser que son tan primaria coma eles.
Cando era nena un dos meu maiores praceres era ir para o regato, coller cabezolos e troitiñas escorredizas. Coñecía toda a fauna acuática: cabaliños do demo de colores inimitables, arañas de auga, escarabellos metalizados, algo así como uns churretes rebozados en area...
Na casa  abrazábame ao meu  gato para contarlle o que só el me entendía. Se me facía falla chorar  el arronrrábame e se estabamos contentos xogabamos.
Xa pasou moito tempo dende aquela pero sigo vivindo rodeada dos meus bichos nunha harmonía case bestial.

martes, 29 de noviembre de 2011

A CORUÑA,29-11-11. PARA QUEN NON PUIDO CUNHA NOITE MÁIS DE FRÍO


                                
SEN TEITO
Lúa chea
noite fría
de vento que morde a pel
de pronto na escura sombra
unha man cólleme o pé
Na gorxa xéase un berro
que me sobe pola pel
en espiral viborina
con sabor a sal e fel
Sinto medo e impotencia
sinto vergonza e xenreira
sinto noxo, sinto pena
sinto rabia e estou tristeira
E voume disimulando
que o que vin non o mirei
pero a conciencia non dorme
nin esquece o que ve
Miña xoia¡ Un ser humano
que el no mundo non ten
onde deitar o seu corpo
e vaise adormecer nunha friaxe que tolle
e nun chan que non é seu
E fálamos de utopías¡
que mal me sinto
abofé ¡
       gema, 28 – 10 - 04


                                            

Outono




A choiva rompe a pracenta desta noite prematura . Nas agullas dos reloxos arrandeanse as horas coa preguiza dun animal insomne. A humidade encolle os minutos. Y eu agardo...
E cando as luces morran nos ángulos das ventás, e a auga remate o seu diálogo coas fachadas das casas, e o silencio habite o centro da escuridade beberei o tempo grolo a grolo, deixarei que invada o meu corpo moi amodiño e percibirei un sabor a mimosas, a viño lizgairo, a follas de outono acesas de tintes vermellos...
E daquela buscarei corais entre as lapas...


(Foto propia)



sábado, 26 de noviembre de 2011

foto carlos dopico
         O MAR

 


O mar inunda a rocha

co seu esperma branco,

bícaa cos labios salgados,

déitase a carón dela

con feituras seductoras,

a modiño, ao rimo da maré,

vai-ven, faille cóxegas,

asolágaa nas profundidades

do seu peito azul...



Ela déixase poseer

e a súa alma de pedra

tal vez chore nas profundidades

ata que mañá o sol acariñe de novo

a súa mamila verde.



O mar non ten ciumes.

                   Gema, 25-10- 07



                                 

viernes, 25 de noviembre de 2011

LUZ CASAL POLAS 54 MULLERES

ASASINADAS ESTE ANO. 54 - 54 .....

25 -11 -11. UN BERRO POLAS QUE NON PODEN

VAN PASANDO MUJERES


                ( ........ )


Cada día que pasa más dueña de mí misma,
sobre mí misma cierro mi morada interior;
en medio de los seres la soledad me abisma.
Ya ni domino esclavo ni tolero señor.

Alfonsina Estorni.

CLARA CAMPOAMOR




FRAGMENTO DUN DISCURSO DE CLARA CAMPOAMOR NO PARLAMENTO ESPAÑOL
NO ANO 1931......

" A loita dos sexos é tan antiga coma o mundo, xa na vella lenda hebraica se di que non foi Eva a primeira muller de Adán, a primeira foi Lilith que non quixo someterse á lei do varón e preferiu volverse  á nada. Entón, na esplendidez do paraiso apareceu Eva, astuta e mansa para a sumisión da carne e do espírito...............Hai no mundo xa novas constitucións que dan o voto á muller e os homes deses países recoñecen que non gañou nada Adán uníndose a Eva claudicante
no canto dunha muller independiente, de vontade propia e de espírito libre....”
Versión gema bermúdez.

jueves, 24 de noviembre de 2011

10
LEYENDA I
Era la ciudad
el hombre
y el frío de diciembre entre las nubes.
Sobre los muros opacos
largas tajadas alumínicas
decían de cielos adyacentes
despejados
bulliciosos
y fue siempre la ciudad
el hombre
el frío
y un poco más tarde
el cansancio
hasta el minuto exacto
cuando el hombre compró un millón de paciencias
dos o tres nostalgias descosidas
y regalando asombros
desapareció casi para siempre.
Eduardo F. Muñoz

POR TODAS AS MULLERES MALTRATADAS




miércoles, 23 de noviembre de 2011

PARECE UNHA NOVELA DE TERROR DA IDADE MEDIA











El caso de Gulnaz es solo uno de los abusos que se registran en Afagnistán contra las mujeres (AP Photo/Musadeq Sadeq)

El caso de Gulnaz es solo uno de los abusos que se registran en Afagnistán contra las …

Gulnaz recuerda bien cómo empezó todo. Qué estaba haciendo ella, a qué olía la ropa del hombre, cómo resonaron sus gritos por la casa. Cómo quedaron desatendidos. Han pasado dos años, pero ella no olvida. "Tenía ropa sucia, porque trabaja en la construcción", recuerda. "Cuando mi madre, que me estaba visitando, se fue de mi casa, vino él y cerró las puertas y las ventanas. Empecé a gritar, pero él me calló tapándome la boca con la mano".

Gulnaz lo recuerda todo porque esa fue la noche que le cambió la vida. La noche que el marido de su prima la violó. Hubiera sido un triste incidente, una muestra más del tácito dominio que tienen los hombres sobre las mujeres en Afganistán, que fácilmente se hubiera podido esconder y disimular para no ser objeto del deshonor de la familia. Pero al cabo de unas semanas, empezó a notar que vomitaba por las mañanas y que algunos olores hasta ahora inocuos la repelían. Estaba embarazada.

La única forma de conciliar el deshonor de una violación con la ley afgana, se le explicó, es casarse con el violador para formar una familia. No hay otra manera de otorgarle parentesco al bebé y de no tener que vivir en la cárcel, como toda mujer desvirgada en soltería. Porque una mujer soltera como Gulnaz solo puede estar en la cárcel. En su caso, serían 12 años si no se casa y comparte marido con su prima. Es algo que ella está dispuesta a hacer. "Me explicaron que la única forma de tener una nueva vida es casándome con ese hombre. El hombre que me deshonró. Quiero quedarme con él". Nota de prensa.

ESPERANZA





           ESPERANZA                  



Desespérame a impaciencia

de parir versos

que aínda non foron enxendrados,

mais sei que abrollarán

por entre as coxas do tempo.

Quizais coma bastardos traidores

axustando as contas do pasado.

Quizais coma pantasmas,

simulacros de si mesmas.

Ou tal vez pétalos que nunca abrirán.

Non  desesperarme, NON,

queda o resto da vida por diante,

una páxina en branco para escribir
tal vez en verso.

Celebrar cada mañá co oloroso café

para espertar do trankimazin da noite.

Queda o día por diante para escribir

tal vez en prosa.

                              Gema, 29 – 01 - 10

martes, 22 de noviembre de 2011

BO DÍA

                                                                           gema

                                                                      


El mundo es como tú eres.

Si tú eres complicado, es complicado. Si tú eres simple, es muy simple.

En otras palabras, tú eres el mundo.

La mente lo complica todo. Incluso la cosa más simple se vuelve complicada por la sencilla razón de que la función de la mente es luchar contra las complejidades y conquistar tierras que ella misma ha proyectado.

Pero, para el corazón, todo es simple. Simplemente toma al mundo tal como es. Y si profundizas un poco más, para el ser, incluso la palabra "simplicidad" es demasiado complicada. Las cosas son como son. Y, en esta experiencia, la existencia se convierte en tu hogar; no en una lucha por resolver problemas, no en una tormenta de emociones, sino en un lugar para descansar y relajarse y dejar que las cosas sean como son...

En lo que a mí respecta, no veo ninguna complejidad en parte alguna.

Todas las complejidades son obra del hombre. La simplicidad es divina.

Al mulá Nasrudin le concedieron una entrevista en una compañía naviera. El director le dijo: "Nasrudin, es un trabajo peligroso. Algunas veces el mar se embravece. Si estás en medio de una gran tormenta, ¿qué harías con tu barco?".Él contestó: "Ningún problema. Simplemente bajaría el mecanismo de defensa que tienen todos los barcos, pesas, enormes pesas que mantienen el barco estable incluso en medio de una gran tormenta".

El director volvió a preguntarle: "¿Y si viene otra gran tormenta...? Él contestó de nuevo: "Ningún problema. Volveré a bajar otra gran pesa". En el ambiente marino a esas pesas las llaman lastres.El director volvió a decirle: "Y si viene una tercera tormenta, ¿qué harías?".Y él volvió a contestar: "Ningún problema... más lastre".

El director no sabía qué hacer con aquel hombre. Le preguntó: "¿De dónde sacas todo ese lastre?". Y el mulá Nasrudin le contestó: "¿Y de dónde saca usted todas esas tormentas?".

De la misma fuente...Cuantas más tormentas me pongas, más lastre bajaré.

La mente crea problemas, levanta tormentas y luego busca el lastre y también crea ese lastre...

Osho

lunes, 21 de noviembre de 2011

FRIVOLIDADE PARA O DÍA DESPOIS




VIVIR DESPEINADA
Hoy he aprendido que hay que dejar que la vida te despeine, por eso he decidido disfrutar la vida con mayor intensidad… El mundo está loco... Definitivamente loco… Lo rico, engorda. Lo lindo sale caro. El sol que ilumina tu rostro arruga. Y lo realmente bueno de esta vida, despeina…
- Hacer el amor, despeina.
- Reírte a carcajadas, despeina.
- Viajar, volar, correr, meterte en el mar, despeina.
- Quitarte la ropa, despeina.
- Besar a la persona que amas, despeina.
- Jugar, despeina.
- Cantar hasta que te quedes sin aire, despeina.

Así que, como siempre, cada vez que nos veamos yo voy a estar con el cabello despeinado…
Sin embargo, no tengas duda de que estaré pasando por el momento más feliz de mi vida.
Es ley de la vida: siempre va a estar más despeinada la mujer que elija ir en el primer carrito de la montaña rusa, que la que elija no subirse.
Puede ser que me sienta tentada a ser una mujer impecable, peinada y planchadita por dentro y por fuera.
El aviso clasificado de este mundo exige buena presencia: Péinate, ponte, sácate, cómprate, corre, adelgaza, camina derechita, ponte seria…
Y quizá debería seguir las instrucciones, pero ¿cuándo me van a dar la orden de ser feliz?
Lo único que realmente importa es que al mirarme al espejo, vea a la mujer que debo ser. Por eso mi recomendación a todas las mujeres:

Entrégate, Come rico, Besa, Abraza, Haz el amor, Enamórate, Relájate, Viaja, Salta, Levántate temprano, Corre, Vuela, Cantá, Ponte linda, Ponte cómoda, Admirá el paisaje, Disfruta,
Y sobretodo, deja que la vida te despeine!!!!

Lo peor que puede pasarte es que, sonriendo frente al espejo, te tengas que volver a peinar.













































domingo, 20 de noviembre de 2011

CHARLA CON XABIER DOCAMPO

O pasado mércores Xabier Docampo acompañounos no obradoiro de escritura da A. de Escritores en L. Galega.
Foi unha charla coloquio amena e distendida como adoitan ser as del. Falouse todo o tempo sobre como escribir, por que, para que.........Todo o mundo a pedir receitas. Interesante, a verdade.
Segundo nos contou escribir é un oficio, co que se pode disfrutar, si, pero ao que, máis ou menos, compre entregarse en corpo e alma. Hai que sentarse para que a inspiración te pille traballando.... Mostrou os cadernos de apuntes que o acompañan sempre mentres escribe unha novela que pode levarlle dous, tres anos.....Case que dorme con ela.
Eu saquei en conclusión que aínda que tivera aptitudes, definitivamente, non quero ser escritora: non me paran as pousadeiras sentada ata botaren fume, non quero vivir e durmir coa mesma teima na cabeza....
Para iso fai falla ser célibe e anacoreta, así que sinto decepcionarvos pero vades ter que existir sen as miñas obras.

                                                                  

sábado, 19 de noviembre de 2011

DIA DE REFLEXIÓN

Hoxe, DÍA DE REFLEXIÓN, non penso noutra cousa ca nunha parenta que me saiu, nunca dela oira falar. Chámase Prima de Riesgo........

CARMIÑA

Desde que se xubilara, Carmiña, para compensar o costume de ir todos os días ao traballo, ía todos os días   á compra.

Hoxe é día santo pero como hai feira abren o mesmo, aproveita  un día máis.

-Crucita, vou á compra.

As irmás vivían xuntas desde sempre. Facía pouco que lles morrera a nai que coidaran tanto.



-Crucita, Crucita, non o vas creer: Estiven cun ser doutro mundo.

-Que dis muller?

-O que oes.

-Bebiches?

-Hoxe non?



O de beber herdárano da nai, asi se conservara coma unha auténtica momia  ata que ás fillas lles bebera a xuventude e case os miolos. Unha historia digna de ser escrita en Macondo. A mais vella era a intendente e a máis nova acababa de xubilarse, ávida de aventuras e amores.



-Crucita, xúrocho pola mamá Q. P. D. Xúrocho. Como fun tan cedo aínda non abriran así que me sentei nun banco do xardín e vino vir cara min. Era moi alto e fraco. O vestido negro cos ósos do esquelete marcadiños. A cara moi branca e a beira dos ollos vermellos. Os cabelos eran estopa e traía un vaso branco na man. Sentou ao meu lado e deume de beber.

Afasteime un pouco e díxome cunha voz.....

-E logo?

Viñen á compra. Quen vés sendo?

-Non mo notas? Veño do infinito ........



Botei a correr Crucita e non traigo folgos. Ai mi madriña¡¡¡¡¡¡¡. Coma se hai que pasar toda avida sen volver a comer.



gema, 01-11-11- o 31 foi samaín, o 1º hai feira en As Pontes.

Relato baixo a consigna de que unha muller xubilada atopa un ser que vén do infinito. Para a A.de E. de L. Galega




viernes, 18 de noviembre de 2011

POESÍA DE ANA A SEU PAI





A Xusto (mei pai )
O tempo
levaba paso repousado e alento apacibre
cando me encontrei contigo.
A mañá despregouse
e camiñamos a vida cós teus pés.
Tiñas que mercar un agasallo,
entramos na tenda de sombreiros.
Nos escaparates apagados da nostalxia
asomaron instantes entre os xuncos da memoria.
Pingas de amor na fondura do tempo.
Vin o meu andarego
vestido de sol e vento, asubiando á vida.
Camiñaba a incerteza con zapatos de luxo,


espantando o futuro coa á do smbreiro.




Ana lópez

jueves, 17 de noviembre de 2011

foto de gema
                                                   


Pregúntalle a mestra Jaimito
- Con que matou David a Goliat?
- Cunha moto.
- Como cunha moto ? Sería cunha honda?
- Aiiiiiiiiii,entón vostede quería a maaarca........

miércoles, 16 de noviembre de 2011

martes, 15 de noviembre de 2011

COUSAS DO PATIO




Aquela fora a fórmula que liberara definiti-va-men-te a D. Ramiro do oprobio que toda a vida gardara no seu subconsciente.

Ramiro, cagueta....., non leva  bragueta, Ramiro, cagueta......., non leva bragueta....

Esa musiquiña marcara a infancia, logo gardouno na mochila.

Fora o fillo do tendeiro, o que lle fiaba a súa nai a comida para criar os seis fillos e lle daba traballo a seu pai de día, de noite era sereno.

Fora Danielito, o fillo do tendeiro, quen lla cantara no adro á saída da cataquese: Ramiro, cagueta ...........

Nin chegar a ser alcalde, casar coa filla vincoleira do médico do pobo, da que fixo unha señora, nin calzar cuero italiano, nin vestirse de seda o redimiu da cantinela: Ramiro, cagueta......,

Redactou case sen respirar aquela inspiración, pensou, divina:

DISPOÑO, DO MEU PUÑO E LETRA, QUE O DÍA QUE MORRA, AS MIÑAS CINZAS SEXAN DEPOSITADAS NO MALETEIRO DO MEU PORCHE VERMELLO E ESTE QUEDE UBICADO NA CÚPULA DA MIÑA EMPRESA CONSTRUCTORA COMO EXEMPLO DUN HOME QUE SOUBO FACERSE A SI MESMO.



Con isto na man soubo o que era sentir autoestima. Foi ao despacho do seu fillo o arquitecto e entregoullo fachendoso.

Dise que os homes son menos intuitivos pero ás veces non é certo:

Don Ramiro finou inopinadamente poucos días despois.

                                                                                                   gema,07-11-11

 Este relatiño foi escrito para o cursiño da A.deE. en L. Galega coa consigna de Por que un home quere que as súa cinzas sexan espalladas no maleteiro do seu auto, un porche.


domingo, 13 de noviembre de 2011

CENTOONCE-55.

porque gusto de falar
cùstame máis
preferiría utilizar un guión
previo
antes de me enfrontar a alguén
ou a un grupo de xente
non soporto dicir
todas esas parvadas
que dan pé ao principio de calquera conversa
cun guión previo
repartiría os roles
definiría os personaxes
e coñecería o remate
         Kiko Neves

viernes, 11 de noviembre de 2011

OS ANTIGOS TAMÉN ERAN CRUELES:

Acabo de escoitalo. Sabiádelo?
* Na antiga Roma os pais de familia podía rexeitar un fillo se pensaban que a súa muller lles fora infiel ou se o fillo  non fora desexado.

Ao lado do mercado de froitas e verduras había un recinto onde se deixaban as criatura, a Columna Lactaria, alí viñan amas de cría amamantar a algunhas criaturas, outros viñan para adoptalos ou collelos como escravos.
                            Informe recollido na TVE.

E din que o mundo vai de mal en peor....
11h. do 11 - 11 - 11.

IRREPETIBLE.
Reparo no irrepetible do momento, trago o sorbo de café, pecho os ollos. Sesenta segundos.
Rómpese a maxia.
Un minuto, un día, todo o dilúe o pincel do tempo, disolvente universal. Coma os soños cando amence o día.
BEBER O TEMPO é a consigna, gota a gota......


jueves, 10 de noviembre de 2011

BOCETO EN OCTUBRE

Camino a casa veo los hongos surgir en la gramilla.
Son dedos que piden ayuda, dedos de uno
que para sí mismo sollozó largo tiempo, en la oscuridad de abajo.
Pertenecemos a la tierra.

Tomas Tranströmer  ( De Senderos - 1973 )