FRIKIS

Era un deses días nos que os ósos, como diría un moderno, non fan boa maridaxe coa cama, por eso non me quedou máis remedio que erguerme a unha hora na que a lúa aínda andaba enredando coa noite.

Onte fora votar, nunca deixara de facelo.  Cando era novo contábame unha amiga que tiña os pais emigrados en Francia que alí se facía, e que nos despreciaban un chisco por termar dun dictador. Daquela había outro mundo máis alá dos Pirineos. Por iso en canto se arranxaron as cousas e os que mandaban acordaron que votar era bo, alá que nos fumos todos fachendosos.

Malia dor, hoxe erguérame de bo humor. Antes de que Pedro Chosco me visitase pola noite e me trouxese un profundo sono, escoitara pola radio que o meu voto servía para soster un soño. Afeito a perder, aquelo parecíame un triunfo moi importante.

Como todos os días entrei na cociña engruñado pero sabía que ao pouco tempo o esquelete se ía poñer dereito e !como novo !

Puxen a cafetera e acendin o televexo por ter algo de compaña. Dende que o fillo se me foi a Alemania preciso o son dalgunha voz aínda que sexa nunha caixa.

Aquel home parecía algo contrariado e botaba para fora. Víase seguro do que dicía, turraba nunha palabra para falar de min e de outros moitos : frikis. Parecía anoxado porque de cando en vez a cidade se ateigaba de xente coma nós.

Quedei tan inquedo que decidin buscar a palabra na internet. Toda a vida á procura da miña identidade e o tipo aquel xa tiña a resposta  !velaí que ben!
Os sigficados da palabra eran :extravagante, estraño, estrafalario, que quere chamar a atención e  !fanático!
O de fanático si que me ofendeu. Teño as miñas cousas dende logo, pero nunca me gustou chamar a atención, nin impoñer o meu criterio a ninguén.

Con moitísimo repecto meu señor; !NON !
De seguro que o seu foi unha arroutada, as veces pasa...


           Ana López.

Xornada de reflexión

" Calar é deixar crer que non se xuzga nada, e , en certos casos, non desexar efectivamente nada"

        Albert Camus ( O home rebelde )

ESTADO DA NACIÓN

                                                                                                EUROPA       

PORTUGAL

CLARO QUE NON CALA MAFALDA........

 imaxe google

Levo días preocupado.
O mundo deu comigo e está chegando a min.
Son consciente de que o aire xa me ocupa.
E a auga.
E a luz do sol.

Podo estar desacertado mais diría
Que hai tardes en que a sombra me reclama,
En que verte sobre min a súa gabanza.
E eu vou como quen leva o corpo para un río
A refrescarse.
E preséntome en fervenzas ou en praias
Sen máis roupa que a tristeza,
Tan espido como as árbores caducas
No final de novembro.
Ou reclúome na casa para oír
O son que trae o vento cando brúa,
A música que verte enfebrecida
Do interior das mazás.

Seica ando transtornado
Por non sei que me pasou.
Desas cousas que acontecen polo fondo
E teñen son de orquestra wagneriana,
Ou rumor de contrabaixos.

Levarei o desvarío a que mo amañen
E direilles que me miren a existencia.
Non vaia ser que sexa a noite.
Ou o frío da alba.

m. paradela

PARA ESTA NOITE - DE CORAZÓN A CORAZÓN .......... QUE SEGURO ALGÚN HABERÁ.

25 DE MAIO: HOMES QUE VENDEN FUME

A HOMES QE PIDEN PAN


imaxes google

POR FIN, MAFALDA PRINCESA

'Quino', el creador de Mafalda, Premio Príncipe de Asturias de Comunicación y Humanidades

Por min, Mafalda, nomeariate patroa de todas as mulleres:
Por libre, sincera, sencilla, lúcida e brillante ¡¡¡¡¡¡¡
Sonche dende fai moito, una gran admiradora túa, guapa, resalada.....

Reixas

su vista está cansa del desfile de las rejas

          Rainer María Rilke


Xa non sabe de quen é a imaxe
que o mira dende o espello.
nin de quen son os ollos entornados
que non atinan a ver toda a paisaxe.

Anda ó redor de círculos concéntricos
sen se atrever a xirar no máis pequeno.

Está ó remate dunha viaxe apresurada.

Aventaxou hai tempo sen chegar a deterse 
a estación dos adentros onde moran
os nacidos seis días antes do Nadal.

Deambula afastado da xente por andeis solitarios
cargando coa maleta dos versos en precario.

Anda perdido no xardín das prantas rubidoras
onde non chega o marmurio das ondas.

Non soubo liberar o voo como o neno a pelota,
esmoreceu no corazón o grao sementado.

Esgazou o fío das cousas importantes
o aire, a casa, a árbore que desvelan o verso
na procura da patria inexistente do Parnaso.


      Ana López.

ÁGORA -- AGORA

Renxe o mastro da noite, no tempo,
e na ribeira do silencio dorme afanosa
a muller de Seraogna. Espiga de luz,
muller de xiz, introdúcese núa
na terra que traballa, abertos os seus seios e o seu sexo.
Cheira a silva e confúndese co gran
a muller de Seraogna. Saben a vaca os seus dedos
e a leite os seus beizos que o sol mata  no centro da eira.
Sabe a tempo, a vida, a río e a soño
a muller que non sabe de contas,
que se perde na praza regateando dúas pesetas e o peso.
Sabe a sol, a uva, a resina recenden 
os seus peitos cando anceiosa e cansa me ofrece o seu corpo.

Alfonso Pexegueiro

Onte no Ágora asistimos ao recital de poesía de Alfonso Pexegueiro e a chinesa mandarina Mind.
A calidade non se discute pois Alfonso e a chinesa veñen precedidos de currículos envexables.
Bueno,  o que máis me vén chamando a min a atención que a tal despregue de exquisiteces coma as que desfilan por este ciclo, non asisten, nunca, máis ou menos, os poetas de cuño e selo de A Coruña e creo que os coñezo a todos.
Que pasa entón ? Non será un exceso de exquisitez para os mediocres ( con perdón ) que asistimos ? Será que os nosos benqueridos mestres da poesía recoñecida navegan no olimpo da grandeza e a sabiduría?
Pois non sei, só me interrogo.
Gema.

SOCOROOOOOOOOOOOOO ¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡ LEVÁRONNOS OS PEIXES..................XA ME PARECÍA A MIN QUE TANTA EUROPA.......DEMASIADO SECANO.

actualidade

O abismo branco ( unha visión do cadro " O bosque do abismo blanco " de Isabel Pintado )

Detéñome sempre ás portas do bosque
no colo dourado das mimosas;

é perigoso camiñar descalza !

O chan está estrado de toxos,
follas secas dos piñeiros,
espellos escachados,
coroas de loureiro,
as follas arrincadas dun caderno,
a cuberta mollada dun libro por abrir,
a plumaxe esgazada dun paxaro
que non puido voar...

Chaman por min a luz dun vidueiro,
as fadas que viven nos carballos,
a mazá que recolle as bagoas do salgueiro

No branco abismo da memoria
na póla do amieiro
canta o merlo.


      Ana López

17 DE MAIO E 17.000 PRIMAVERAS MÁIS NAVEGANDO EN GALEGO

Bo día das Letras Galegas a todos /as. Que a fala nos faga compaña hoxe e sempre e quen saiba cantala ! Ana.

NO EIDO DAS NOSAS VERBAS

LIBERTÁ CHAMAS NOS OLLOS TRISTES

LIBERTÁ chamas nos ollos tristes nas caras do METRO
nos que xa perderon o futuro e ganan o pan con sobresalto
na gran cidade nos tesos cumes i en todo o silencio preguntando.
Vélante os xóvenes
i os que saben da morte e xuntan inseguranza e desamparo.
Cando vexo un neno penso en ti
e si oio un bruído sin nome coido que ti chegas i acude todo o sangre.
Todo bruído sin nome é un agoiro

Uxío novo N.

BO DÍA

17 DE MAIO, DIA DAS LETRAS GALEGAS 2014: Xosé María Diaz Castro( 1914 - 1989)

Fillo de labregos naceu en Vilariño, concello de Guitiriz en 1914 e   finou en Lugo en 1989 . Aprendeu as primeiras letras na escola ,e en 1929 ingresa no seminario de Mondoñedo ainda que non chegaría a ser crego. Estuda Latin e Humanidades e máis tarde Teoloxía. No seminario confírma a súa vocación de escritor.
Foi traballar a Madrid, onde pasa moitos anos como traductor, coñecía todas as linguas europeas.
No ano 1961 ve a luz o seu único libro Nimbos.
A súa poesía recorre a paisaxe dunha maneira simbólica para introducir a realidade do país.

Quizais sexa este fermosisimo poema  o máis coñecido:


                                   PENÉLOPE


Un paso adiante, e outro atrás , Galiza,
i os teus sonos non se moven.
A espranza nos teus ollos se esperguiza
aran os bois e chove.

Un bruar de navios moi lonxanos
che estrulla o sol coma unha uva.
Pero ti envolveste en sabas de mil anos
i en sonos volves a escoitar a chuva.

Traguerán os camiños algun día
a xente que levaron, Deus é o mesmo
Suco vai e suco ven, Xesús María,!
e toda cousa ha de pagar seu desmo.

Desorballando os prados coma sono,
o Tempo vai de Parga a Pastoriza.
Vaise enterrando, suco a suco, o Outono
un paso adiante i outro atrás , Galiza.

Xosé María Diaz Castro.

TODA UNHA VIDA DE LETRAS GALEGAS

NA OUTRA BANDA

Na outra banda dixéreonme
os vellos vanse convertindo en arbres
vellos tamén sin follas na cara do sol
agardando sin saber o qué
mudos.

Pro súpetamente un arbre calisquer
sinte rubir dentro del a seiva dun soño
beira da morte xa pro aínda
morno como o leite da nai.

O soño vai rubindo polas veas do arbre
unha vida enteira que pasa
ate facerse paxaro nunha ponla
un paxaro que recorda canta e vaise
denantes de que todos os arbres morran.

Si eu me fago arbre vello na outra banda do río
e me toca ser o arbre que recorda e soña
ben segura podes estar de que soñarei contigo
cos teus ollos grises como a alba
e coa tua sorrisa
coa que se vestiron os beizos das roseiras
nos días máis felices

 

Álvaro Cunqueiro     - foto propia - Marcelle

POR AFECTADA, POR SOLIDARIEDADE, POR PEDIR INVESTIGACIÓN PARA ESTA ENFIRMIDADE QUE NON MATA PERO NON DEIXA VIVIR ¡¡¡¡

Quizá encontres o amor da túa vida. Triunfa, por fin. A felicidade nunha estación con vistas ao mar duns ollos negros, marróns, verdes, azuis Celta. Abrazos no cuarto da risa do pasado. Quizá encontres en calquera ceo, o ceo. E os infernos sexan alucinación. Se casualmente dás co amor, a felicidade, os abrazos, non deixes de escribirme. Comunícate comigo. Precisamos sumar ilusión esta primavera. Facérmonos adictos ás boas noticias. Desterrar o desconsolo, desengano, aflición e tormento. Encerrar a decepción. Se casualmente encontras unha voz que ilumine, e unha luz que escriba sonatas de xílgaros pía piando, e uns versos debuxados con carmín nas aristas da lúa, avísame. En ocasións penso que buscamos demasiado, corremos demasiado, que perdemos unha parte da vida na procura de soños que non chegan. Deixa de buscar, procurar, correr. Espera sen esperar nada a cambio. Entrégate. Pensa nos outros. Se casualmente tocas o sol e non queima, comparte a calor: o mundo está pasando tanto frío. Se casualmente chegas ao paraíso, guasapéame (a min, que non teño guasap). Cóntame como é o edén: crema, chocolate, algodón, licorcafé. Dime que si, que existe un lugar onde a xente non sofre padece resígnase soporta. Onde a enfermidade é mentira: falaz zozobra, angustia, temor. Onde o rancor non ten quen lle escriba. Se casualmente pensas que existen os amores eternos, confesa cómo é posible. Remíteme sinais de fume, en son de paz, e cóntame o segredo. Se casualmente tes unha destas columnas recortadas, conxúrate contra o infortunio. Se casualmente resistes, non resistas máis. Triunfa, por fin.
x. c. caneiro.

O MARMURIO DO BOSQUE de Takeshi Shikama no MAC entre o 8 de maio e o 12 de outubro: a serenidade de Oriente sobre a delicadeza artesanal do papel Gampi.

Érase unha vez un home que escoitou o latido do bosque da man da súa dona nunha casa de madeira lonxe do ruído dunha gran cidade...

Paga a pena ver a exposición .

!!!ANDANDO!!!


    Ana López.

EUROVISIÓN 2014 - MÚSICA - ESPECTÁCULO - PROVOCACIÓN ??????

Érgome hoxe co sabor da incertidume nas papilas.

Coido que a partires desta madrugada nada será igual. Conchita introduciu no espectáculo de Eurovisión un novo xénero que aínda que non fora descoñecido non estaba representado abertamente como oficial.

A min, que non me considero moi conservadora, produciume bastante desconcerto visual coordenar unha melena tan longa, cunha barba tan longa, un vestido tan longo e un pene tan curto, seica...

Será, logo, chegado o tempo do xénero andróxino xa anunciado por algúns visionarios escritores.

Eu, de momento, onde vexa unhas tetas penso que hai unha muller e onde vexa un paquete penso que hai un home e que non me toleen¡¡¡¡¡¡

 

gema 

O gato

Tensa o arco no ollo do lume
miaña ó redor da caveira do medo
agatuña polo lombo do misterio.


    Ana López.

BOA NOITE

O home serea mírame desde a profundidade dun abismo sen auga. El está alí, pousando descarado, coa expresión inmutable do que non pode ser.
Téntame para que coma a mazá que sostén entre os dedos, xa mordisqueada por algunha Eva que se extraviou nos meandros dun paraíso.
Mordela, mentres o miro e me míra o home sirena, aínda que o meu auténtico desexo é sacarlle parte do peixe a dentadas, coma se fose a froita.

Pero as escamas son duras como diamantes. Entre os meus dentes rotos vaise coando sangue e seme. Cando estou por tocar o ceo, el detenme cunha mirada oblicua.

Resignadamente sigo coa mazá, baleirándoa da pouco, como se quixese baleirar ao home serea.
Mirella S.

POR ELES. CINCO CAPULLOS SEGADOS

ONTE NA UNED, ANDRÉS TRAPIELLO. INTERESANTE, DISCUTIBLE, VARIADO, PROFUNDO, INTENSO. DEMASIADA INFORMACIÓN PARA MOITO TEMPO ( para o meu parecer e a miña resistencia que é pouca)

                  HABLA
 ¿A qué lengua se traduce la lluvia?

¿Cuántas letras forman el perfume
que la rosa destila? ¿Con qué rima

uncirías las olas de la playa?

¿Serías tú capaz de discernir

los hemistiquios en el beso último

de dos amantes, y ponerle acentos

al silencio sutil de sus pupilas?

¿Qué humana ortografía serviría

para ese ladrido que a lo lejos

se oye en plena noche o para el pulso

que late en todo astro, incluso muerto?

Dime con qué alfabeto se transcribe

el sueño de la vida,

dímelo sin palabras, que son merma,

sin rima, sin acentos, sin medida,

y luego, habla.

(Andrés Trapiello, de Habla y otros poemas, 2003).

CON ESTA IMAXE QUERO ACOMPAÑAR E COMPARTIR O POEMA DE ANA. NON SE PODE VIVIR DE COSTAS A TANTA TRAXEDIA E A IMPOTENCIA ABURA A ALMA.

Nigeria

Como poido falar do rapto da inocencia
sen que a dor me afogue
o lume me converta en cinza
e os vermes da náusea me devoren ?

Arrincarei a voz que aínda me queda
do centro do terror.

A dignidade do mundo
está en Nigeria.


             Ana López.

BOA NOITE

ÚLTIMA HORA

Parece ser que as prazas
non son para os pobres
que non teñen casa;

son unha imaxe pouco edificante
para os nenos das escolas

 a pobreza vaiche ser agora
 cousa da imaxe !


        Ana López.

Onte poñía eu esa nota de OLLO ÁS REDES por unha cousa que me sucedeu onte a min e algunha amiga máis.
Abro o correo e atópome coa petición dun terceiro que desde Holanda, seica, pide socorro por atoparse nunha situación complicada e necesita 2.000 euros para saír do apuro...........
Pónseche a cabeza en marcha a 150, chamadas, dúbidas.........
En fin, unha trampa porque España desde o Lazarillo¡¡¡¡¡
 

O ACOSO

Andaba o sol a despedir a tarde, nese hora que agarda pola noite.
Onde vivo todo da cobixo a ese instante. O silencio préndese na casa e o corpo comeza a relaxarse. Nada interrompe o sosego dos corazóns.

Por iso me asustou tanto o balbordo que chegaba da rúa e acerqueime a ventá por ver que pasaba.
O que contemplei era algo máis que unha liorta de nenos:

- Baixa maricón! - berraban.

Envalentonados e arengados por quen parecía o xefe; un rapaz que levaba na cara e nos xestos a sombra da violencia, un fato de cativos rían e berraban como tolos.

-Baixa nenaza !- repetía o pequeno matón.

Dende a ventá da casa de enfronte un neno loiro co cabelo enmarañado e os ollos vermellos de chorar tentaba manterse digno e respostáballes erguendo o dedo longo. De súpeto alguén o colleu  e pechou a fiestra. Non voltou a saír, ainda que nas escaleiras seguiron os berros e as gargalladas.

Non me puiden esquecer do neno aldraxado nin das risas de satisfacción dos acosadores.

A nenez non habita sempre o paraiso!

         Ana López.

OLLO ÁS REDES, TEN RATASSSSSSSSSSSSS

A gente pensa uma coisa,

acaba escrevendo outra

e o leitor entende uma terceira coisa...

E, enquanto se passa tudo isso,

a coisa propriamente dita,

começa a desconfiar

que não foi propriamente dita.

- Mário Quintana -

MULLERES, NAIS, FÉRTILES COMA ATERRA

UN SÓ DÍA POR TODA UNHA VIDA ??

ANDO SECANDO O CORAZÓN AO SOL DE MAIO

En maio

"A tristeza deita sangue..."

En maio os peitos da luz

amamantan os días

que medraron baixo as chuvias de abril

e os ventos de marzo.

En maio as mágoas átanse á cor das flores

e mídense en magnitudes  de transparencia.

Agora teño o corazón

enchoupado en melancolías vermellas.

Cósenme as pálpebras bágoas amarelas,

dores  azuis róenme   os adentros,

mastigo angustias alaranxadas,

supuran os labios ausencias violáceas

e soidades brancas cólanse entre os dedos.

En maio penduro os abrigos nunha percha,

gardo nunha gabeta  os xerseis do inverno.

Saco as cores do armario para adobiar as penas

e camiño polas rúas, anémica de escuridades...

A tristeza deita sangue na inercia celeste da tarde. 
                                 
                                                                                                      (Foto propia)

A mesma árbore

 A todas as árbores que se manteñen en pé




En esta aldea está la última casa,
tan sola cual la última en el mundo.

               Rainer María Rilke.



Só poido decirche
que non hai quen en ningures
que viva por tí.

Que son túas as cousas
e os afectos que tecen as horas,

que envellecerás alzando un voo
invernal e fuxidío.

A vida non ten atallos;

ainda que o aire non sexa o mesmo
sempre mecerá a mesma árbore.

          Ana López.

MAIOS - CULTO A MAIA - FECUNDA NAI TERRA - MAIOS QUE TAPOU A CRUZ

Campolongo canta o Maio

con retranca e sentimento

escoitade as nosas coplas

bicando ledas ao vento.

Cantamos na Boa Vila

Coa Lingua da nosa terra

Alí onde nós  vaiamos

Sempre imos defendela.

A educación popular

ten medidas sobranceiras

os ricos comen nos prato
  os pobres en friameiras.

                  Curso 5º de Campolongo

Animación á escritura.

DIÁLOGO A UNHA VOZ


Agardou a  que viñeran
á calor da tenrura
dun saboroso guiso de lentellas;

nunca voltaron. 

Falou coa altiveza  un antiguo diálogo:

-Como te atopas?
-Non preguntes.
- Imaxino que debe ser moi doloroso.
-Nada que non poida soportar.
-Por que estás á defensiva?
-Estou moi cansa. Voume deitar.

E a soedade deitose ao seu carón... 



      Ana López.

...............................................................Le veo arar los rastrojos,
y devorar un mendrugo,
u declarar con los ojos
que por qué es carne de yugo.

Me da su arado en el pecho,
y su vida en la garganta,
y sufro viendo el barbecho
tan grande bajo su planta.

¿Quién salvará a este chiquillo
menor que un grano de avena?
¿De dónde saldrá el martillo
verdugo de esta cadena?

Que salga del corazón
de los hombres jornaleros,
que antes de ser hombres son
y han sido niños yunteros. 
Miguel Hernández

1 MAIO