sábado, 30 de noviembre de 2013





Plantas marinas

Fría cae la luna sobre la arena de las dunas
y las algas ondean y fulguran;
el tenue ritmo de mi reloj dice
que son ya las doce y cuarto;
y no oigo nada todavía
salvo los golpes del viento sobre el mar.

Amy Lowel.

Precariedade

seguirán aos días
outros días
e ás noites
outras noites

máis as cousas
xa non serán as mesmas

amedrentaron as rúas
silenciaron as palabras
aldraxaron a xustiza

no xergón da pobreza
resiste a esperanza


                 Ana López.

viernes, 29 de noviembre de 2013





Pusieron lápidas en mis ojos,
miro el mundo por las grietas
y lo veo fragmentado, 
esquizoide.
Donde hubo cristales soleados
crecen telarañas
y en mis huesos
rebotan voces ya idas.
Soy un cascarón vacío, 
deshauciado,
con la incerteza del mañana,
sin destino...
Mirella S.

Música

Sorber alentos
alixeirar a carga
abrir camiños
deixar na pel pegadas.

                   Ana López

miércoles, 27 de noviembre de 2013

Gatos

Non foi así como pasou.
As historias non comenzan nin rematan cando se fan públicas, se cadra alguén non reparou polo miúdo.
Nunca tiven un teito de meu, durmo onde cadra e sei como tapar a fame. As bolsas do lixo nan teñen segredos para min, o olfacto nunca me falla.
Có meu esforzo e algunha maña herdada botara da zona aos competidores.
Convertinme no amo daquela beirarrúa.
De súpeto empezaron a pasar cousas...Cando me achegaba polas mañás, as bolsas estaban abertas e faltaban as mellores pezas.
Non podía durmir tranquilo, troqueime nun axexador. Cada día erguíame máis cedo para descubrir ao ladrón.
No amencer agocheime detrás do valo que separaba os contedores: orellas de punta, rabo teso, mirada de lume, unllas fóra...Non agardei moito tempo, alí estaba o que me quitaba o sono.
Antes de se decatara xa lle arrabuñara os ollos.
Agora andan na miña procura,queren envelenarme, din que son un perigro para a saúde da xente.
Non sabía que os homes precisaban abrir as bolsas do lixo para poder comer.
Iso só o faciamos os gatos.

                  Ana López.

LEMBRANDO AO PINTOR GALEGO FELIPE CRIADO

martes, 26 de noviembre de 2013

Gaivotas

pisadas na area
acompañan ao corazón
da man do pensamento

a baixamar leva instantes
fondeados na praia

voan gaivotas
os mares do inverno

unha rede de sombras
a contravento.


              Ana López.


CARNE Ou FERRO

 O outro día no tren unha parella ía camiño de Madrid.  De Barcelona a Zaragoza, ela reprochoulle a el a todo volume as razóns da ruptura.  De Zaragoza a Madrid, el replicou, case berrando, todo o que lle dixera.  Diría que gritaban tanto que non só captaron a atención do noso vagón senón de todo o tren enteiro-

Cando estabamos a piques de chegar a Atocha, o home que eu tiña ao lado e que rozaba os 85 anos, rosmou:  Farán as paces antes de que o tren chegue.  E xusto cando o tren freaba, 
 miráronse, bicáronse e abrazáronse.
 Observei ao home do meu lado intentando comprender como o pescudou e díxome: A xente fíxase demasiado nas palabras e tan só son unha chea de vocales xuntas, un son que as persoas emitimos e que non serve de case nada  . A xente fala pero xamais hai que escoitala.  Só sentir o son da súa pel-  E o son das súas peles prognosticaba ese final.

E non engadiu nada mais e marchouse.  E de súpeto veu á miña mente aquela incrible frase de Freud: Estamos feitos de carne pero temos que vivir coma se fósemos de ferro.
Boa semana ¡¡
A. Espinosa.

Eu, persoalmente, aposto pola carne aínda que doa. gema


Luzadas

Non está en pé
a casa onde nacín

podreceron as vigas
que sostiñan o teito.

Esfiañadas na néboa
luzadas de ausencia

ensumidas na nostalxia.

                 Ana López.

lunes, 25 de noviembre de 2013

25 DE NOVEMBRO

google

           RENACER


Renacín
de entre os cascallos
do meu propio derrubo.
Á forza de crerme
amasando a alma en bágoas.
Á forzade quererme
con amor prohibido polos deuses.
De vestirme
con aromas de respecto,
por ter nacido para ser libre.
Con forza
arrinquei a venda que preme
e manca a mente.
E voei
coma as garzas por ceos vedados.
Sempre fora así.
Pois NON, blasfemei.
E voei
sobre os cascallos
do meu propio derrubo.



gema, maio 2007

Que este día non sexa necesario.

                 CONTIGO SEN LAZOS

Non quero levar lazos por tí
quero levarche alento
quero levarche tempo
quero levarche vida
quero levarche ás!

              Ana López.

domingo, 24 de noviembre de 2013

Na procura da felicidade da man das Coplas de Pessoa

             44

Todas las cosas que dices
al final no son verdad.
Pero, si nos hace felices
eso es la felicidad

         16

Casi anónima sonries
y el sol dora tu cabello.
¿Por qué para ser feliz,
es preciso no saberlo?

           104

Desde la torre de la iglesia
se ve el campo a la redonda
Solo desde lo alto de la esperanza
vemos la vida toda.

           158

No pienso en el daño inutil
con que el mañana me desdices
Pues, ser feliz, por engaño
no es engaño: es ser feliz.


Un tipo algo esceptico non? Esta ten o seu aquel

                        142

Cantigas de portugueses
son como barcos no mar-
van dunha alma á outra
con risco de naufragar.

Ás ameixas

Tolda o amencer
o clarexo da lúa

na ribeira
alumean as farolas

fundidas no ventre do mar
rabuñan ameixas
as mariscadoras.

          Ana López.

sábado, 23 de noviembre de 2013

viernes, 22 de noviembre de 2013

QUE GUSTIÑOOOOO ----





google

A flor

ser unha flor
de pétalos brillantes
adornando un xarrón

sen que o frío e o vento asolase

vestir as cores do arco da vella
na soleira dun diáfano amencer

agochar baixo as pedras a emoción
esquivar a sombra que se desliza no grís

falar polo baixo
con palabras de mel

camiñar paseniño

ai
non!


            Ana López.

jueves, 21 de noviembre de 2013

Para Gema, que ten a palabra xusta no momento preciso.Poesía en estado puro.

Entresacado dos Cantos:

"Lástima que los poetas hayan usado símbolos y metáforas
y nadie haya aprendido nada de ellos
                                    por hablar en figuras"


(Adedendum C- do libro Antologias de Ezra Pound traducción de Ernesto Cardenal)

DÍA MUNDIAL DOS SEN TEITO --- QUE SARCASMO ¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡




    O SEN TEITO

Lúa chea
noite fría
de vento que morde a pel.
De pronto na noite escura
unha man cólleme o pé.
Na gorxa xéase un berro
que me sobe pola pel
en espiral viborina
que sabe a sal e a fel
Sinto medo e impotencia
sinto vergonza e xenreira
sinto noxo, sinto pena
sinto rabia e estou tristerira.
E voume disimulando
que o que vin non o mirei
pero a conciencia non dorme
nin esquece o que ve.
Miña xoia¡ un ser humano
que el no mundo non ten
onde deitar o seu corpo
e vaise adormecer
nunha friaxe que tolle
e nun chan que non é seu.
E falamos de utopías ¡¡¡¡¡¡¡¡
que mal me sinto
abofé ¡

gema, 28-10-04 ( Libro CINCO SENTIDOS)

miércoles, 20 de noviembre de 2013

BOA NOITE

perros

PREMIO CERVANTES 2013

Perfil de Elena Poniatowska

Elena Poniatowska
EL RECADO
Vine Martín, y no estás. Me he sentado en el peldaño de tu casa, recargada en tu puerta y pienso que en algún lugar de la ciudad, por una onda que cruza el aire, debes intuir que aquí estoy. Es este tu pedacito de jardín; tu mimosa se inclina hacia afuera y los niños al pasar le arranzan las ramas más accesibles... En la tierra, sembradas alrededor del muro, muy rectilíneas y serias veo unas flores que tienen hojas como espadas. Son azul marino, parecen soldados. Son muy graves, muy honestas. Tú también eres un soldado. Marchas por la vida, uno, dos, uno, dos... Todo tu jardín es sólido, es como tú, tiene una reciedumbre que inspira confianza.
    Aquí estoy contra el muro de tu casa, así como estoy a veces contra el muro de tu espalda. El sol da también contra el vidrio de tus ventanas y poco a poco se debilita porque ya es tarde. El cielo enrojecido ha calentado tu madreselva y su olor se vuelve aún más penetrante. Es el atardecer. El día va a decaer. Tu vecina pasa. No sé si me habrá visto. Va a regar su pedazo de jardín. Recuerdo que ella te trae una sopa cuando estás enfermo y que su hija te pone inyecciones... Pienso en ti muy despacio, com si te dibujara dentro de mí y quedaras allí grabado. Quisiera tener la certeza de que te voy a ver mañana y pasado mañana y siempre en una cadena ininterrumpida de días; que podré mirarte lentamente aunque ya me sé cada rinconcito de tu rostro; que nada entre nosotros ha sido provisional o un accidente.
    Estoy inclinada ante una hoja de papel y te escribo todo esto y pienso que ahora, en alguna cuadra donde camines apresurado, decidido como sueles hacerlo, en alguna de esas calles por donde te imagino siempre: Donceles y Cinco de Febrero o Venustiano Carranza, en alguna de esas banquetas grises y monocordes rotas sólo por el remolino de gente que va a tomar el camión, has de saber dentro de tí que te espero. Vine nada más a decirte que te quiero y como no estás te lo escribo. Ya casi no puedo escribir porque ya se fue el sol y no sé bien a bien lo que te pongo. Afuera pasan más niños, corriendo. Y una señora con una olla advierte irritada: "No me sacudas la mano porque voy a tirar la leche..." Y dejo este lápiz, Martín, y dejo la hoja rayada y dejo que mis brazos cuelguen inútilmente a lo largo de mi cuerpo y te espero. Pienso que te hubiera querido abrazar. A veces quisiera ser más vieja porque la juventud lleva en sí, la imperiosa, la implacable necesidad de relacionarlo todo con el amor.
    Ladra un perro; ladra agresivamente. Creo que es hora de irme. Dentro de poco vendrá la vecina a prender la luz de tu casa; ella tiene llave y encenderá el foco de la recámara que da hacia afuera porque en esta colonia asaltan mucho, roban mucho. A los pobres les roban mucho; los pobres se roban entre sí... Sabes, desde mi infancia me he sentado así a esperar, siempre fui dócil, porque te esperaba. Sé que todas las mujeres aguardan. Aguardan la vida futura, todas esas imágenes forjadas en la soledad, todo ese bosque que camina hacia ellas; toda esa inmensa promesa que es el hombre; una granada que de pronto se abre y muestra sus granos rojos, lustrosos; una granada como una boca pulposa de mil gajos. Más tarde esas horas vividas en la imaginación, hechas horas reales, tendrán que cobrar peso y tamaño y crudeza. Todos estamos --oh mi amor-- tan llenos de retratos interiores, tan llenos de paisajes no vividos.
    Ha caído la noche y ya ycasi no veo lo que estoy borroneando en la hoja rayada. Ya no percibo las letras. Allí donde no le entiendas en los espacios blancos, en los huecos, pon: "Te quiero..." No sé si voy a echar esta hoja debajo de la puerta, no sé. Me has dado un tal respeto de ti mismo... Quizá ahora que me vaya, sólo pase a pedirle a la vecina que te dé el recado: que te diga que vine.


POR UNHA INFANCIA MÁIS FELIZ - DÍA DO NENO 2013

Google


Carne de yugo, ha nacido
más humillado que bello,
con el cuello perseguido
por el yugo para el cuello.

Nace, como la herramienta,
a los golpes destinado,
de una tierra descontenta
y un insatisfecho arado.

Entre estiércol puro y vivo
de vacas, trae a la vida
un alma color de olivo
vieja ya y encallecida.

Empieza a vivir, y empieza
a morir de punta a punta
levantando la corteza
de su madre con la yunta.

Empieza a sentir, y siente
la vida como una guerra
y a dar fatigosamente
en los huesos de la tierra.

Contar sus años no sabe,
y ya sabe que el sudor
es una corona grave
de sal para el labrador.

Trabaja, y mientras trabaja
masculinamente serio,
se unge de lluvia y se alhaja
de carne de cementerio.

A fuerza de golpes, fuerte,
y a fuerza de sol, bruñido,
con una ambición de muerte
despedaza un pan reñido.

Cada nuevo día es
más raíz, menos criatura,
que escucha bajo sus pies
la voz de la sepultura.

Y como raíz se hunde
en la tierra lentamente
para que la tierra inunde
de paz y panes su frente.

Me duele este niño hambriento
como una grandiosa espina,
y su vivir ceniciento
revuelve mi alma de encina.

Lo veo arar los rastrojos,
y devorar un mendrugo,
y declarar con los ojos
que por qué es carne de yugo.

Me da su arado en el pecho,
y su vida en la garganta,
y sufro viendo el barbecho
tan grande bajo su planta.

¿Quién salvará a este chiquillo
menor que un grano de avena?
¿De dónde saldrá el martillo
verdugo de esta cadena?

Que salga del corazón
de los hombres jornaleros,
que antes de ser hombres son
y han sido niños yunteros.


Mi guel H.

Nin os luns ao sol !

No paroxismo da tolemia acordaron "externalizar" ao sol.
Alguén apuntou timidamente que xa existían as empresas de enerxía solar. Pero a loira non falaba deso. Muller observadora comprobara que a xente saía á rúa a "tomalo" así polo morro ! sen pagar ningunha taxa. Aseguraba ter visto un home sentado nun banco todo o día a quentarse e seguramente a pensar demasiado en cousas que non lle correspondían, cando a súa obriga era poñerse toda a mañá na cola do INEM .Algunha raioliña caería por alí, entre eso, e a carraxe entraría en calor sen malgastar un ben de todos. Estas oficinas estaban para eso, o do traballo fora a desculpa. Só faltaba que lle tivesen que buscar un traballo, que cada quen atope o seu !
Nos días no que o sol saía con forza as rúas enchíanse de paseantes que agora iban en aumento desde que se lles dera por vender os radiadores. A xente ten moito vicio, porque lles daría por facer cousas así ?
Había que evitar tanto despilfarro. Non pagaban pola auga ? Pois polo sol tamén.
Membros do consello preguntaron se os lagartos terian que pagar unha sobretaxa por ser uns grandes consumidores.
Pronto resolveron a dúbida: cós réptiles farían unha excepción.

        Ana López.

lunes, 18 de noviembre de 2013

DORIS LISSING




  1. Aaaaah “el amor, el amor”, es un ir y venir de emociones contradictorias pero aún así, debemos seguir apostando, ya que todo los que nos rodea es amor, realizar con pasión lo que queremos, es amor tal vez esta sea la manifestación más genuina!!!
  2. Comment by Doris — May 15, 2013 @ 7:21 pm

NADA NOVO DO OUTRO LADO

google



Esta semana topeime cun colexio que estaba no descanso dunha excursión. Discutían sobre a que xogar e acabaron facéndoo a un xogo que se chama a araña.  Trátase de colocar a uns cantos nenos no medio de dous grupos que están a cada lado.  E os nenos do medio son a araña e han de atrapar aos que queren pasar dun lado a outro.  Se che  topan ou  te atrapan, has de quedar no medio e convérteste  tamén en araña.
Era divertido ver como aos poucos, case todos os rapaces que intentaban pasar acabábanse transformando en araña?
Cando tan só quedan dous nenos libres e uns 50 facendo de araña,  un home que tería uns 80 anos e que tamén observaba o xogo dixo:  Este xogo reflicte o que é a vida.  Se te atrapa a rutina convérteste  nun máis e desexas atrapar a máis xente na rutina.  Para non ser pillado, debes ser moi áxil e sobre todo non desexar sempre cruzar  ao outro lado.  Case nunca hai nada novo ao outro lado .....
Non dixo nada máis.  Ambos nos quedamos mirando ese final de xogo pero agora sentindo unha emoción que segundos antes non existía e eu tendo a sensación que o home do lado xamais fora atrapado.  Feliz semana ......
A. Espiñenta


O Pardal

LEVO NO PEITO UN PARDAL
non ten o canto do reiseñor
nin anuncia a primavera
nin espalla de versos
dos poemas

non levo conta
das veces que percorremos a noite
perdidos no labirinto dos afectos
nos misterios da sombra
na fermosura da rosa.

cantas esquinas dobramos
no instante que precede ao soño

aniñou na primeira luz do amencer
no trémulo ventre da auga
espello que confirma ou deforma realidades

guieiro dos pasos que contan os días
pulo na recta da rutina

deixa no po os parásitos
e dame ás para voar
cando anda zanfoneando un gato

non irei soa na última viaxe
levarame á outra ourela
confundido coa terra
un paxaro marrón e solitario.

                       Ana López.

domingo, 17 de noviembre de 2013

Marina Tsvietáieva adicou este poema a súa avoa. Como nos verán as netas?

A la abuela

Óvalo duro y alargado,
De negro encaje vestida...
!joven abuela!- ¿Quien ha besado
vuestra boca altiva?

Cuando valses de Chopin tocaras
con tus manos en estancias reales...
Como de hielo parte de la cara
los bucles parecían espirales.

Ojos de la defensa pendientes,
Así no miran las jóvenes mujeres.
Ojos oscuros, fijos, exigentes.
Joven abuela, dime: ¿quien eres?

¿Cuantas posibilidades te llevaste al fin
e imposibilidades- cuantas eran?
al hoyo insaciable sin fin,
polaca veinteañera.

El tiempo despejado, inocente era el día,
las estrellas se apagaron en la oscuridad.
- !Abuela! esta intensa rebeldía
en mi corazón es vuestra, ¿verdad?

                4 de septiembre de 1914.

SERÁN LERCHAS ....¡¡¡¡¡¡¡¡¡

TEMPO DE VIÑO





La uva y el vino (Eduardo Galeano)

Un hombre de las viñas habló, en agonía, al oído de Marcela.
Antes de morir, le reveló su secreto: -La uva -le susurró- está
hecha de vino.
Marcela Pérez-Silva me lo contó, y yo pensé: Si la uva está hecha de
vino, quizá nosotros somos las palabras que cuentan lo que somos.

sábado, 16 de noviembre de 2013


                                            T
                                        E
                                     R
                                 R
                      O
                R
         I
      S
    T
   A
S
ellos,
ellas,
ellos y ellas,
quienes se lucran a la nuca,
quienes comercian a punta de mercado,
quienes compran a bocajarro y venden a quemarropa,
quienes fabrican beneficios a base de amonal y de metralla,
quienes colocan intereses explosivos escondidos en un contrato,
quienes detonan inversiones con una llamada de teléfono móvil,
quienes reivindican el atentado exigiendo un balance positivo,
quienes leen sus resultados ocultos detrás de una corbata,
quienes tienen las manos manchadas de dinero,
quienes están perpetrando
este mundo.
Iván R.

AGARDANDO A CHAMADA DA INSPIRACIÓN

.
google

viernes, 15 de noviembre de 2013

ENERXÍA ESCURA


:: a putada da lúa::
3971137460_4da6bf5e46
-Como quere que a chamemos? Selene? Tsuki? Lúa do Castor?
- Lúa a secas está ben
- Ben, señora…
-Señorita
-Señorita Lúa
-Si
-Que facía vostede o 13 de novembro de 2002 contra as 15:00 horas?
-Non estaba
-Como que non estaba. Vostede sempre está
-Si, bueno, era mediodía… non sei, mira, estou nerviosa. Podo fumar?
- Non, non pode. Recoñece que regular as mareas é xurisprudencia súa?
- Daquela maneira. Aquel día os refachos do vento eran cousa fina
- A Rotación combinada Terra-Lúa é a que marca o patrón dos ventos. Non se estará exculpando
- Daquela a Rotación da Terra tamén debería estar sentada nesta cadeira comigo
-Non podemos imputar á Rotación da Terra. Pararíase todo. Acabaría o mundo
-Ah, pero a min si, non? A min si se me pode sentar aquí e poñerme o pé enriba. E bandeiras e de todo…
- Estabamos en que as mareas eran cousa súa e os ventos, de xeito indirecto, tamén
- Pois será. Oes, teño un ceo nocturno que atender
- Aquela mesma noite, que fixo vostede?
- Non me lembro. Non teño atmosfera. As lembranzas escápanme todas cosmos arriba
-Xa, claro. Aquí o Google Sky Map di que vostede estaba crecente…
- …en abalo
- No que queira. Vostede estaba inflándose coma un cruasán…
-Croissant
-… e na constelación de… agarde un chisco… si, Acuario
- Na constelación de Acuario. Vale, ben, vaime xulgar un tribunal de astrólogos?
- Convirá en que era un exercicio de imprudencia estar en Acuario precisamente a noite dun accidente marítimo
- Xa me dirás onde queríades que estivese. Eu fago o meu traballo na miña órbita, a vosa perspectiva do asunto tráeme ao pairo. No hemisferio sur a cousa pintaba diferente e segue a ser o mesmo planeta, ou?
-…
-Mira, teño présa, o sol directo séntame fatal, dime o que me queiras dicir e xa
- Vostede é a responsable da especial Rotación da Terra que provoca as turbulencias e os ventos de toda caste. Por se fose pouco, o Océano séguea a vostede como un can de palleiro
- Joder, non me trates de vostede, cacho hipócrita! Se me prometiches a unha moza unha noite de agosto dentro dun coche aló no Monte San Pedro…
-…e a todo iso súmase que estando vostede en corpo presente e crecente…
- e logo ben que a zoscaches, alí, no coche, e eu tiven que velo todo, teño que ver cada cousa, cada cousa…
-…durante toda a noite e as noites subseguintes até o afundimento do barco, o 19 de novembro de 2002…
- …que estades como cabras e logo a que ten unha cara oculta resulta que son eu…
-… non baixou vostede a botar unha man…
- Unha man? Pero que man? QUE MAN?
-… nin tomou as precaucións esperables nun satélite de primeira coma vostede…
- Son o único satélite que vos quedou porque ninguén quería saber nada de vós
-… tales como paralizar as mareas, deixar de rotar, remolcar o barco con toneladas de fuel até o cinto de asteroides máis próximo…
- Si, seguide espallando a merda polo sistema solar, veredes que ben vos vai ir
- … aliñarse na constelación de, poñamos, Libra, para equilibrar as cousas…
- Eu cambio de planeta
-… coa agravante de comportarse como unha voyeur da desgraza allea…
- E dálle
- … con ese sorriso de media lúa que lle sae tan ben…
- Xa mo dicía miña nai: á Terra non! Ten vida que se cre intelixente!
- Por todo o cal…
-Podo marchar? Bótanme de menos catro borrachos e mil dúascentas grávidas…
- Por todo o cal considerámola culpable do «rumbo suicida» do barco…
- Un barco lunático…
-… das olas de dez metros e os ventos impetuosos daquel día
-…
- de compoñente ninsesabe
-…
- ventos aleivosos e con saña
-…
-e culpable tamén de estar en Cuarto Crecente e non facer nada dende a súa posición privilexiada
-…
- moi culpable especialmente de brillar máis branca que nunca mentres o chapapote mataba miles de aves, peixes e moluscos
-…
- e condenada, en definitiva, a pagar os 4.328 millóns de euros de perdas ocasionadas pola catástrofe
-Como vou pagar semellante cousa? Gañaríades o xuízo pero perdestes o xuízo!
- Hai unha maneira
- Cal?
- Vostede afasta a razón de 3’8 centímetros ao ano de nós.
- Si, pero tardaría millóns de anos en…
- Ben, deixe de facelo
- Que deixe de marcharme?
- Si, deixe de separarse de nós
- Pero, non podo evitar desorbitarme, coñecer outras vidas…
- Quédese quietiña. E a débeda irase saldando co tempo
- Non, iso non!
- É a única maneira
- Eu vallo moito máis que 4.328 millóns de euros, eu non teño prezo!
- A cambio, poñerémoslle bases de estudo e antimeteoritos para que non a zosquen máis. E nomes máis bonitos para os seus cráteres, en chino, que lle parece? E unha fermosa atmosfera de celofán.
- Serei a vosa puta
- É un xeito de velo. Manoseada polos poetas xa foi abondo. Ánimo e… CULPABLE!

Estíbaliz Espinosa, 13 de novembro de 2013

TODO DORA O OUTONO


Imaxe Google

Derriba do ombreiro
o lene roce do paxaro.
Chíos modulados con precisión
para pedir auga da boca.
Bate as azas arrebato
para ensinarme a voar.
Non sabe .....
que eu non teño ás....¡¡¡¡

gema, 15-11-13

A imaxe dunha nena que visitaba ao seu pai pechado na fábrica, e as mans dos dous encontrándose baixo os arames pareceume un instante moi fermoso e esperanzador. Esperemos con eles...

                                     A unha nena
 
Non esquecerás
a xornada de loita
no colo da nai.

Nin as mans solidarias
que te levaron polo aire
ata teu pai.

A memoria
gardará os aloumiños do sol
aniñando no pelo.

Cando o lembres de lonxe
farás grande o momento.

Será a túa herdanza
un canto de amor e de esperanza.

                              Ana López.

jueves, 14 de noviembre de 2013

COSTURAS

A noite
abríu as costuras.

O día
terá que bordalas
a punto de cruz.

              Ana López.

MAGOSTO



Este froito do tempo dourado, dun puño de espiñas que se abre para entregar o seu doce corazón á
terra para volver a ser, como eu abrirei o meu xa no outono para non sei qué ser...
gema

miércoles, 13 de noviembre de 2013

NON SEI EXPLICAR O MOTIVO POLO QUE CANDO ME ÍA POR A ESCRIBIR UN TEXTO PARA A CABEZA ESCULTURA DE MIGUEL, ME ATOPEI CON ALGO QUE PUIDERA COINCIDIR CO PENSAMENTO AO QUE LLE PODE ESTAR A DAR VOLTAS COS SEUS MIOLOS AO AIRE A CABEZA DO BURATO.

" Hai tempo que un animal vive nutríndose do esquezo. Pero eu son a ventrílocua, eu, a tirana louca, a analfabeta. Co magnífico libro das venturas agochado na vulva. A que non comprendeu nada pero sentiuno todo. Son a ventrílocua, a que corre cantando polos corredores de chumbo, con voz de pizarra. E abortar foi unha obriga, unha necesidade fonda, un desafío. Para cando o pálido manto da miña memoria se vai cubrindo desta pel que eu serei. Que todas as noites con devoción escribo arrebatadoras cartas de amor e nas madrugadas panexíricos a esta yolanda mesquiña, que sabe venderse e coñece o final."  autora recoñecible.



DEMANDA DO MAR

Que foi da xustiza
onde anda a dignidade?

                   Ana López
O NOSO AMIGO MIGUEL COUTO ACABA DE FACER A SÚA ENTRADA NO PATIO ONDE O RECIBIMOS CON GRANDE AGARIMO..
AGÁSALLANOS CON ESTA SÚA OBRA ESCULTÓRICA.





ESCULTURA DE MIGUEL COUTO

Llevo acostada largo tiempo...

Llevo acostada largo tiempo
en la orilla. Mis pechos
son colinas cubiertas de hoja seca.
Levanto la cabeza y me contemplo:
en mis muslos el vello a punto de ser vello,
me incorporo: la hierba a punto de ser hierba,
doy un paso y despierto al agua
a punto de ser agua,
se asusta un ave negra a punto de ser ave a punto
de ser negra...
Un resplandor me ciega:
el bosque me contempla, a punto de ser bosque,
a punto de ser tuya.
De "Hainuwele" 1990

Publicado por Miguel C.

"El que no piensa para largo plazo tendrá el disgusto a la vuelta de la esquina" Canto XI de "ANALECTA" de Confucio.

Debemos coidar a Terra, a casa de todos.O calentamento do planeta aumenta a intensidade destas catrástofes naturais, pero os que mandan no mundo van aos beneficios inmediatos. Miopes? non, !cobizosos!. E a xente, pricipalmente os máis humildes, seguirá a pagar as consecuencias.

Ana López.

POR FILIPINAS

lunes, 11 de noviembre de 2013

CHEGAR SEMPRE TARDE Á NADA ....

A L., in memoriam
leerte despacio lo que señalaras
con el dedo
jugar a algo antes de la cena
llenar tu convalecencia
con la salud de los nietos
coincidir contigo aunque a veces no
llegásemos a entendernos del todo
aunque a veces no
cediésemos en ser hijas tuyas
un poco por cabezonería
llevar tu fragilidad en coche
a ver cómo rompen las olas
pesadamente
contra una orilla que ya no es la misma
que no lo fue nunca
tu radiación nos traspasa
tu huérfana persecución de la vida
nos alcanzó
aunque lo hizo tarde
saber que algo pudimos
pero no saber qué
y no saberlo con ciega insistencia
de pantano
de enjambre
tu serena persecución de la vida
nos alcanzó
y no lo supimos
es entonces
que el enjambre se aclara
y el pantano enciende un fondo cristalino
y mil motivos con que mimarte
sobrevienen todos de golpe
como una migración tardía
de mirlos blancos por el pelo
Estíbaliz Espinosa

domingo, 10 de noviembre de 2013

......OU MOITAS GANAS DE MARCHA

 É que o mércores escoitei a un home no metro preguntando a todo volume: Por que os humanos nos movemos, onde está a nosa enerxía, a pila que nos fai andar sen parar?

Sentín que unha conversación con aquel home sería fascinante pero marchou na seguinte parada. Pero dous días máis tarde  escoitei unha curiosa historia nunha pizzería:  estaba sentado na barra e explicáballe a un amigo o  seu o truco para ser sempre feliz  Dicía que tan só radica en crer que cada día é aquel día que te fai tan feliz?. Sexa o Nadal, o teu aniversario, San Xoán.  Aquel día ou época especial do ano.  E que con ese sentimento, mires á xente e observarás como parece que tamén o están vivindo . Ser feliz só depende de creares o teu mundo e máis concretamente o teu día.

E aquel home xúrovos que ría e gozaba dunha forma que non puiden máis que preguntarlle que día era hox. Miroume e díxome sorrindo: Fin de ano.  Pero non o digas moi alto. Pero hoxe, mañá e pasado é fin de ano.

E pensei no home do metro e souben que quizá o que fai que funcionemos os humanos ten moito que ver cos nosos soños e a nosa imaxinación.. ¡Feliz semana,  ou feliz fin de ano.......
Albert E







sábado, 9 de noviembre de 2013

un


Que escura é a mañá sen que te erga unha luz .......

! AI DOLORES !

foi moza algunha vez
percorreu o amor
espida pola alba?

non agocha ningún soño
nos pregues da almofada?

esa voz detida na mentira
levou nun tempo o son cantareiro
da auga dun estanque?

traería ó nacer o sorriso da serpe
có que asoballa a realidade?

volverase atordada
a contemplar a desgraza sementada
a través do espello dun ocaso?

poderá penetrar un anxo
o corazón da pedra
ou terá que desterrar
a esperanza?

             Ana López.

viernes, 8 de noviembre de 2013

OUTONEAR



  • El cárdeno otoño
    no tiene leyendas
    para mí. Los salmos
    de las frondas muertas,
    jamás he escuchado,
    que el viento se lleva.
    Yo no sé los salmos
    de las hojas secas,
    sino el sueño verde
    de la amarga tierra.
    - Antonio Machado, "Otoño"

O día 5 de novembro fixo 50 anos que morreu Luis Cernuda, elexín este poema ¿ do exilio? para lembrar a tan grande poeta

                   PEREGRINO

¿Volver? vuelva el que tenga,
Tras largos años, tras un largo viaje,
Cansancio del camino y la codicia
De su tierra, su casa, sus amigos,
Del amor que al regreso fiel le espere.

Más, ¿tu? ¿Volver? Regresar no piensas
Sino seguir libre adelante,
Disponible por siempre, mozo o viejo,
Sin hijo que te busque, como a Ulises,
Sin Ítaca que aguarde y sin Penélope.

Sigue, sigue adelante y no regreses,
Fiel hasta el fin del camino y tu vida.
No eches de menos un destino más fácil,
Tus pies sobre la tierra antes no hollada,
Tus ojos frente a lo antes nunca visto.

              LUIS CERNUDA

jueves, 7 de noviembre de 2013

ALBERT CAMUS



No te afanes, alma mía, por una vida inmortal, pero agota el ámbito de lo posible.




George Orwel escribiu unha gran novela " 1984 " , naquela sociedade vixilada e alienada dous seres fartáronse da farsa e viviron unha historia de amor que contradecía os intereses do poder.Os tempos non son moi diferentes, esperemos que non dirixan os sentimentos.

encontraron o amor
entre os espectros

camiñaron un treito
por areas movedizas

ata que un resorte
acendeu as alarmas

non se refuxiaron
nun peirao seguro

nas praias do poder
agardábaos o silencio.

              Ana López.



Atraco
O home millonario, paseábase apaciblemente polas rúas céntricas da cidade, de súpeto, foi asaltado violentamente ,    por unha dúbida.......  Esquecera a súa carteira....

José de Jesús Gutiérrez Romo

miércoles, 6 de noviembre de 2013

POESÍA

tren sin maquinista
percorre camiños
sen deterse en ningures
dende as arterias
do corazón

non pide permiso
nin ordena o tempo
atravesa campos desolados
entre contradiccións e desacordos
sen descarrilar da esperanza

deusa pagana
sen estrelas no fronte
nin diadema de frores
berro desgarrado
cadeas liberadas

ledicia e dor
amor e desamor
sangue da vergoña
incertidume do futuro
frecha na procura da diana

paisaxe múltiple
da condición humana.

                    Ana López.

Vou a ter o atrevimento de suxerir aos amantes da fotografía que lle botedes un vistazo a serie "Ribeiras" de Fernando Barbeyto que está colgada no blog "Esculcar o tempo"

martes, 5 de noviembre de 2013

Nunha fermosa parede branca do MACBA en Barcelona está escrita esta fermosa reflexión.Permítome a licencia de escribilo en galego

Alguns obxetos de desexo
          +
Alguns obxetos necesarios
           +
Alguns obxetos de interés
           _
Aquelas cousas que se nos escapan
            divididas
Por unha forza maior
            =
Algunhas cousas.

Don Juán na mirada de Marina Tsvietáieva .!Fóra mitos!

La luna-tal gavilán.
_¿Qué-miras?
-Miro-no más.

-Te agrada- No
¿Me conoces?-Tal vez.
-Yo soy Don Juán.
- Y yo- Carmen.

      

domingo, 3 de noviembre de 2013


Obra de Erika Kuhn

Polas fragas do Eume

                                AMENEIRO


"...y cuán turbado está aquel que tiene que volar" Rilke.


a intensidade
non é doada de levar
e aínda máis dificil de pousar

cando quere pechar os ollos
volve a mirada aberta do animal

e contempla por primeira vez
a beleza núa das pólas do ameneiro
tecendo unha arañeira interminable
contra o ceo grís dunha mañá

ese brinco inquedo das entrañas
ese latexo interior inevitable
sempre no limiar do claroscuro
acompaña ao río ata o final.


                    Ana López.

viernes, 1 de noviembre de 2013

EL FRIO DE UNA PALABRA SIN ACENTO


Dejamos sin vivir el mes de mayo
y nos ha sorprendido el otoño
con ese cojear amarillento
de las lisiadas horas del calendario.
No es el frío de una palabra sin acento
lo que nos hace añorar el verano,
sino el peso ofensivo de las mantas
donde se acumulan los sueños
como perfiles de ojos abiertos.
Demasiadas sombras en la espalda
impiden saltar las cornisas del viento. 

Tal vez deberíamos abandonar la ciudad
y poblar nuestros cuerpos
con memorias de la primera mirada,      
con el paisaje de aquellos abrazos
que hoy se astillan en el olvido.
Tal vez deberíamos huir de esas fotografías
que nos encierran en una sonrisa saturada
y ser ráfaga del pájaro que no necesita calles
para volver a casa tallando la madrugada.
Nacer sin el hastío de haber nacido.

No es el frío de una palabra sin acento
lo que aumenta el desdén por la vida,
sino la cita ineludible con el espejo
cuando la almohada se niega
a ocultar nombres que ya no existen.

Alfredo Cernuda.