lunes, 30 de abril de 2012

CAMBIAN AS MIRADAS?


Esperto cun desacougo máis profundo que co me deitei onte ao remate de ver a película
El club de los poetas muertos”.
Sabiamente a memoria borra aquilo que non quere lembrar, puidera ser o truco polo que en min esta película non causara tal zozobra noutras ocasións, quizaves a idade, quizaves o momento......
Pegado ao padal teño o sabor amargo dunha experiencia que puidera ser como unha primavera e remata nun tremendo fracaso existencial:
Para que aquel profesor esperta nos alumnos a sede de divinidade se só poden ser vasalos?
Ou é que a película quere demostrar dramáticamente que a utopía “ non ten lugar no mundo” como afirma algunha definición?
Conségueo. Eu, pobre utópica, quedo cun nó no estómago, agardando a que alguén me dea unha visión que dilúa este borrón que onte me choveu no pensamento.
gema, 30-04-12


Google: Eduardo galeano

domingo, 29 de abril de 2012

CAMBIAN AS PAISAXES


Todo queda magnificado a través da mirada dun neno. É a novidade, o impacto da vez primeira o que recolle a retina e a memoria garda. Logo, o paso do tempo nos ollos fai o traballo: cando regresas aos lugares de antes abráiate a diferenza. Que cambiou? Os meus ollos? A paisaxe?
Neste caso a man do home, que digo? As poutas mecánicas de enormes paquidermos coma deuses de ferro, rañaron día e noite no ventre da terra para arrincarlle o froito de milenarias árbores engulidas nalgún terremoto e agora convertidas, grazas ao tempo, en lignito negro para producir luz branca.


Poido xurar que fai moi poucos anos, a centos de metro do lombo brillante do lago, pisaban os meus pés a terra e admiraba engaiolada a eficacia tecnolóxica daquelas moles aceiradas.

Hoxe atopo na prensa esta imaxe:

Vista aérea del lago de As PontesS.S.

lagodesaspontes.com Imaxes de La Voz

sábado, 28 de abril de 2012

EXÍLIOME


Vou pintar no ceo unha grande pompa de xabón de mandarina, onde me pechar cos meus amores,
 as orquídeas, os libros, a música e o meu can

. Imaxe Google


Non quero pertencer máis ao terrorífico mundo do capital, da hipocresía, das relixións e do medo co que alguén quere segar de raíz,as raíces da esperanza ...
gema, 28-04-12


  Imaxe Google





O QUE HAI QUE VER

Advertencia de Premio Nobel de Medicina:
Las Farmacéuticas bloquean las medicinas que curan porque no son rentables impidiendo su distribución,
El ganador del Premio Nobel de Medicina Richard J. Roberts denuncia la forma en la que operan las grandes farmacéuticas dentro del sistema capitalista, anteponiendo los beneficios económicos a la salud y deteniendo el avance científico en la cura de enfermedades porque curar no es tan rentable como la cronicidad.
image001.png@01CCFCB1.938C5400

Hace unos días se publicó una nota sobre datos revelados que muestran que las grandes compañías farmacéuticas en Estados Unidos gastan cientos de millones de dólares al año pagando a doctores para que éstos promuevan sus medicamentos. Para complementar reproducimos esta entrevista con el Premio Nobel de Medicina Richard J. Roberts quien señala que los fármacos que curan no son rentables y por eso no son desarrollados por las farmacéuticas que en cambio sí desarrollan medicamentos cronificadores que sean consumidos de forma serializada. Esto, señala Roberts, también hace que algunos fármacos que podrían curar del todo una enfermedad no sean investigados. Y se pregunta hasta qué punto es válido y ético que la industria de la salud se rija por los mismos valores y principios que el mercado capitalista, los cuales llegan a parecerse mucho a los de la mafia. La entrevista originalmente fue publicada por el diario español La Vanguardia: ¿La investigación se puede planificar? - Si yo fuera ministro de Sanidad o el responsable de Ciencia y Tecnología, buscaría a gente entusiasta con proyectos interesantes; les daría el dinero justo para que no pudieran hacer nada más que investigar y les dejaría trabajar diez años para sorprendernos. - Parece una buena política. - Se suele creer que, para llegar muy lejos, tienes que apoyar la investigación básica; pero si quieres resultados más inmediatos y rentables, debes apostar por la aplicada… - ¿Y no es así? - A menudo, los descubrimientos más rentables se han hecho a partir de preguntas muy básicas. Así nació la gigantesca y billonaria industria biotech estadounidense para la que trabajo. ¿Cómo nació? - La biotecnología surgió cuando gente apasionada se empezó a preguntar si podría clonar genes y empezó a estudiarlos y a intentar purificarlos. - Toda una aventura. - Sí, pero nadie esperaba hacerse rico con esas preguntas. Era difícil obtener fondos para investigar las respuestas hasta que Nixon lanzó la guerra contra el cáncer en 1971. - ¿Fue científicamente productiva? - Permitió, con una enorme cantidad de fondos públicos, mucha investigación, como la mía, que no servía directamente contra el cáncer, pero fue útil para entender los mecanismos que permiten la vida. - ¿Qué descubrió usted? - Phillip Allen Sharp y yo fuimos premiados por el descubrimiento de los intrones en el ADN eucariótico y el mecanismo de gen splicing (empalme de genes). - ¿Para qué sirvió? - Ese descubrimiento permitió entender cómo funciona el ADN y, sin embargo, sólo tiene una relación indirecta con el cáncer. - ¿Qué modelo de investigación le parece más eficaz, el estadounidense o el europeo? - Es obvio que el estadounidense, en el que toma parte activa el capital privado, es mucho más eficiente. Tómese por ejemplo el espectacular avance de la industria informática, donde es el dinero privado el que financia la investigación básica y aplicada, pero respecto a la industria de la salud… Tengo mis reservas. - Le escucho. - La investigación en la salud humana no puede depender tan sólo de su rentabilidad económica. Lo que es bueno para los dividendos de las empresas no siempre es bueno para las personas. - Explíquese. - La industria farmacéutica quiere servir a los mercados de capital… - Como cualquier otra industria. - Es que no es cualquier otra industria: estamos hablando de nuestra salud y nuestras vidas y las de nuestros hijos y millones de seres humanos. - Pero si son rentables, investigarán mejor. - Si sólo piensas en los beneficios, dejas de preocuparte por servir a los seres humanos. - Por ejemplo… - He comprobado como en algunos casos los investigadores dependientes de fondos privados hubieran descubierto medicinas muy eficaces que hubieran acabado por completo con una enfermedad- ¿Y por qué dejan de investigar? - Porque las farmacéuticas a menudo no están tan interesadas en curarle a usted como en sacarle dinero, así que esa investigación, de repente, es desviada hacia el descubrimiento de medicinas que no curan del todo, sino que hacen crónica la enfermedad y le hacen experimentar una mejoría que desaparece cuando deja de tomar el medicamento.
- Es una grave acusación. - Pues es habitual que las farmacéuticas estén interesadas en líneas de investigación no para curar sino sólo para convertir en crónicas dolencias con medicamentos cronificadores mucho más rentables que los que curan del todo y de una vez para siempre. Y no tiene más que seguir el análisis financiero de la industria farmacológica y comprobará lo que le digo. - Hay dividendos que matan. - Por eso le decía que la salud no puede ser un mercado más ni puede entenderse tan sólo como un medio para ganar dinero. Y por eso creo que el modelo europeo mixto de capital público y privado es menos fácil que propicie ese tipo de abusos. - ¿Un ejemplo de esos abusos? - Se han dejado de investigar antibióticos porque son demasiado efectivos y curaban del todo. Como no se han desarrollado nuevos antibióticos, los microorganismos infecciosos se han vuelto resistentes y hoy la tuberculosis, que en mi niñez había sido derrotada, está resurgiendo y ha matado este año pasado a un millón de personas.
- ¿No me habla usted del Tercer Mundo? - Ése es otro triste capítulo: apenas se investigan las enfermedades tercermundistas, porque los medicamentos que las combatirían no serían rentables. Pero yo le estoy hablando de nuestro Primer Mundo: la medicina que cura del todo no es rentable y por eso no investigan en ella. - ¿Los políticos no intervienen? - No se haga ilusiones: en nuestro sistema, los políticos son meros empleados de los grandes capitales, que invierten lo necesario para que salgan elegidos sus chicos, y si no salen, compran a los que son elegidos. - De todo habrá. - Al capital sólo le interesa multiplicarse.. Casi todos los políticos – y sé de lo que hablo- dependen descaradamente de esas multinacionales farmacéuticas que financian sus campañas. Lo demás son palabras…



mariposa2

viernes, 27 de abril de 2012

Un artigo de Xosé Carlos Caneiro

"Os abrazos que non pides... A música que te acompaña mentres paseas..."

Necesitas

O solpor na Fisterra. A chuvia que bica, suave, os poros da terra. O recendo da herba neste abril de Galicia, ledicia. O sorriso dun neno que aínda non aprendeu a falar. As lágrimas dun neno que pide alimento, sustento. As boas noticias que agardan, pero chegarán. O bico de dous namorados que non falan de crise nin de mercados, nin de política, nin de partidos: xogan a partida da súa vida xurándose amor eterno e pintando de cores, no corazón do parque, os ollos dos transeúntes que os miran e admiran. A adolescencia, ese estado de ánimo do que non debes saír: expectante, inxenuo, vigoroso. Os poemas de Celso Emilio, que era poeta social cando a poesía social era poesía, non consigna nin lema nin cartel electoral. As razóns para vivir que nos regala o sol, cando nace no Leste, día por día. Os abrazos que non pides e chegan sen remite á mesa de traballo dos teus dedos. As cousas que quedan por facer. A axenda na que escribes palabras lindas: nordés, burbulla, bolboreta, cenoria, trigo. A música que te acompaña mentres paseas. As palabras da tribo, que non pertencen aos dicionarios, nin ás autoridades académicas, senón ao pobo que as usa e cría e levanta e non vulnera. O amor, que pinta de azul o gris dos días. O desamor, que nos recorda que somos humanos, e que perdemos. A literatura, a que leo, que me trae o alento que preciso para non claudicar diante da ditadura do ocio. Os poemas de Rosalía, porque tantas bágoas sementaron o azafrán do futuro, flor a flor. A rebeldía. O gozo de non ser correcto. Un brinde pola vida. Uns amigos que non falten. Un soño. Mil soños. Un millón de soños. Necesitas.                                                                                            

jueves, 26 de abril de 2012

INFORMACIÓN BÁSICA PARA UNHAS AMIGUIÑAS DO PATIO

CRAVO: ( Definición da RAG)
Planta con talos delgados, follas longas e estreitas, flores olorosas, empregadas como adorno, que responde ao nome científico de "Dianthus caryophillus". As flores poden ser de color vermella, branca ou rosa.

Exemplo ilustrativo............ Puntos suspensivos.......
  Imaxe Google

miércoles, 25 de abril de 2012

martes, 24 de abril de 2012

ANGELA: PARABÉNS

 Imaxe Google

PARABÉNS PARA ÁNGELA porque onte entregáronlle o premio da Deputación convocado co gallo da celebración  do Día do Libro. O relato CARTA DE AMOR TARDÍO  conmoveu ao xurado pola súa calidade e calidez.
Ángela, que cacarexa coma unha galiña asustada, subida a unha noria, non se lle move un pelo á hora de gañar premios literarios alí onde se presente. Sempre caladiña, discreta, menos nas norias.
É un luxo para este PATIO contar con xente así
Para min como conserxe, autonomeada, do lugar, exercer de voyeur satisfáceme tanto coma se o éxito fora propio.
CALUROSAS APERTAS.






lunes, 23 de abril de 2012

PREMIO CERVANTES


El Hombre Imaginario
El hombre imaginario
vive en una mansión imaginaria
rodeada de árboles imaginarios
a la orilla de un río imaginario

De los muros que son imaginarios
penden antiguos cuadros imaginarios
irreparables grietas imaginarias
que representan hechos imaginarios
ocurridos en mundos imaginarios
en lugares y tiempos imaginarios

Todas las tardes imaginarias
sube las escaleras imaginarias
y se asoma al balcón imaginario
a mirar el paisaje imaginario
que consiste en un valle imaginario
circundado de cerros imaginarios

Sombras imaginarias
vienen por el camino imaginario
entonando canciones imaginarias
a la muerte del sol imaginario

Y en las noches de luna imaginaria
sueña con la mujer imaginaria
que le brindó su amor imaginario
vuelve a sentir ese mismo dolor
ese mismo placer imaginario
y vuelve a palpitar
el corazón del hombre imaginario.


Nicanor Parra

23 DE ABRIL - DÍA DO LIBRO

Imaxe Google

O libro: o amante máis silencioso e seductor

domingo, 22 de abril de 2012

DIA DA TERRA - A ÚNICA QUE TEMOS


Imaxe Google

".......Que el nuestro sea un tiempo que se recuerde por el despertar de una nueva reverencia ante la vida; por la firme
resolución de alcanzar la sostenibilidad; por el aceleramiento en la lucha por la justicia y la paz y por la alegre
celebración de la vida....."

viernes, 20 de abril de 2012

SE SÓ POR UNHA VEZ TODO ESTIVESE EN SILENCIO

 Imaxe google

Se só por unha vez todo estivese en silencio.
Se se enmudece o casual e o aproximado
e a risa veciña´
se o ruído que fan os meus sentidos,
non me impedise tanto estar esperto-

Entón podería un pensamento
mil veces pensado - pensarte ata o límite

e posuírte ( só durante un sorriso ),
para entregarte en ofrenda a todo o que viva,
como un agradecemento.
Rilke

jueves, 19 de abril de 2012

PEL DE GALIÑA

¡ PÁÁÁÁNICO !

Al fin tocó mi turno. Enfrentarme con el monstruo. Ese ser casi mitológico que invitaba (¿obligaba?) a adentrarme en sus terroríficos dominios. ¿Por voto propio? Más bien por cuestión de orgullo… mal entendido.

La boca del miedo se abrió de par en par, y de un bocado engulló los proyectos previos de mi supuesta valentía. Desató todos los vientos del pánico, que silbaron, en forma de aullidos, azotando huracanadamente mis cuerdas vocales, hasta su extenuación.

Cerrar los ojos no aliviaba la tempestad. Tampoco el ambiente festivo del resto de los mortales, que, curiosamente, parecía disfrutar (sádicamente, pienso) de aquel vértigo infernal.

Me sentí un bicho raro, conduciendo por la autopista del terror, en dirección contraria a la del placer...

Fueron minutos. Pero juraría que fueron eternidades.

Con el vello erizado, firme ante las órdenes de un terror de alta graduación, unido al arte de la palidez que pinta el miedo, me abandoné al estado de la histeria del que está a punto de ser devorado por los leones ( por muy cristiano que sea).

Me sentí protagonista del grito de Munch, de la chica en la ducha,de Psicosis, del perseguido por la moto-sierra de la matanza de Texas, o del condenado a muerte empezando a freírse en la silla eléctrica. Peor aún, mi pánico era la suma de todos estos pánicos (y de otras malas hierbas de las que, por el bloqueo mental del momento, ya no me acuerdo, pero que, por lo menos, debían de ser carnívoras).

Mi cuerpo estaba fuera de todo control, enajenado por el paralizante miedo, sin punto de equilibrio físico ni mental, con los sentidos tan erizados como el vello, descolocados de sus correctas posiciones, y explosionados en un pequeño Big Bang personal, que nadie, sólo yo, percibía en mi doliente interior…

Fueron minutos, pero juraría que fueron eternidades.

Con el sudor pegado a mi piel y el frío del miedo congelando la humedad de los poros hasta la convulsión. El cuerpo, con todas las alertas rojas en funcionamiento, esas que nos previenen del peligro… pero ya inútiles en su respuesta, estaba bloqueado por el pánico, e impotente ante el monstruo devorador de almas indefensas.

Las manos agarrotadas, crispadas, clavadas sobre su negro lomo (o lo que fuera), sintiendo la indefensión del débil ante la superioridad más obscena jamás sentida.

La bestia violadora se resistía a dejarme libre. A frenar sus impulsos vertiginosos hacia un precipicio tan real y tan engañoso:

Caías… pero no. Te tiraba… pero no. Te estrellabas… pero no.

Y se reía de mi debilidad. ¿O eran los otros, los inconscientes, los que neciamente obvian el peligro, los osados armados con la coraza de hierro de la ignorancia (¿tal vez de la valentía?) los que se reían?.

Sólo sé que, esa experiencia, fue la sublimación del miedo, coronando la cota más alta, el látigo en las tripas del vértigo más absoluto, y el más amargo sabor del pánico, que inyectó en mis venas un ácido corrosivo, y me dejó fuera de este mundo, como un jarrón de duralex, hecho añicos…

¿Minutos? puede. Pero juraría que fueron eternos.

Cuando todo paró. Cuando el tiempo programado se detuvo, el monstruo aflojó sus riendas.

Volvieron mis sentidos a sus posiciones iniciales. Recuperé la consciencia y la conciencia. Me sentí libre de nuevo, los ojos abiertos, de nuevo el sol. Otra vez yo, milagrosamente entera. Algo perjudicada, pero yo. Me revisé detenidamente, estaba completa. Mis mandíbulas volvieron a encajar. El cabello, después de los vientos huracanados, en su sitio. Evaporado el sudor y recuperado el color, sonreí de nuevo a la vida, esa que hacía unos minutos ( aunque eternos) creí perder a manos del monstruo de los abismos, que ahora simulaba dócil y encantador.

Dueña al fin de mi equilibrio, de mi ritmo, ordenados mis pensamientos, con la serenidad de la resaca y en mis plenas facultades mentales, con mi voz recuperada de las estridencias, entonces, como Escarlata, elevé mis ojos al cielo y juré:

“A Dios pongo por testigo no volver a montar jamás en El Tren de la mina”.*

* Una de las atracciones ¿infantiles? de Port Aventura.

miércoles, 18 de abril de 2012

CANTOS RODADOS- DELICIAS DA MADUREZ



A badía, de tan pequena e bonita é un recuncho feito polo mar e as fadas. Sedosos cantos rodados de todos os tamaños e colores, ao fronte o horizonte aberto que se perde no infinito. Catedral da música do mar onde o tempo non transcorre, demórase nas mans do aire que non se move.

As altas  paredes color azafrán son un fortín inexpugnable para calquera pirata que ouse pisar o colar de pedras redondas. Como único acceso unhas diminutas escaleira escarvadas na terra avermellada, para subir ou baixar só de un en un, feitas á diminuta medida dos pés dos nenos .
Todo está deseñado como para mirar cos dedos e escoitar cos ollos, ese vento que se converte en luz, nun momento, nese  intre indeciso entre o sono e a vixía, no que non se sabe se este lugar existe ou só se leva dentro. De existir, precisa un nome que aínda está por escribir.
   gema, 18-04-12





martes, 17 de abril de 2012

O QUE HAI QUE VER !!!!!!!!

¿Quién es la amiga especial del Rey?
La princesa Corinna zu Sayn-Wittgenstein está detrás del último escándalo de la Casa Real española. Ésta, a través de su empresa Boss&Company Sporting Agency, fue la encargada de organizar la cacería de don Juan Carlos en Botsuana.
Corinna y el Rey son inseparables y se conocen desde hace años. La alemana está muy bien relacionada y tanto nobles como multimillonarios recurren a sus servicios para realizar safaris y otras actividades de alto riesgo en el extranjero.
 "Sayn-Wittgenstein, que pasa largas temporadas en España, ha sido vinculada sentimentalmente con el Rey de forma reiterada en los últimos años. La princesa, de 46 años, divorciada y madre de dos hijos, es una gran aficionada a la caza y la vela, dos pasiones que comparte con don Juan Carlos. También ha actuado como representante del monarca ante el príncipe Alwaleed bin Talal, que posee una de las mayores fortunas de Arabia Saudí y ocupa el puesto 29 en la lista Forbes de los personajes más ricos del mundo",   Noticias Yahoo.
POR SE CAZAR ELEFANTES FORA POUCO.

SÓ UNHA CASUALIDADE

Wie kommt der Elefant auf den Mars? (Symbolbild: NASA/JPL/University of Arizona) Noticia Yahoo

La NASA ha fotografiado un 'elefante' en Marte. Es un efecto óptico fruto de la orografía del terreno en el que ha sido tomada la foto y representa la silueta de la cabeza de un paquidermo en la que se puede distinguir un ojo y su trompa.

BOA NOTICIA

16 abr 2012 |Enlace permanente|22 Comentarios
Es más que el rey de España, es el rey de la selva. El Jefe del Estado español merece un cargo nuevo: Juan Carlos I de Botsuana, país en el que el monarca impone su poder sobre el reino animal a punta de escopeta. Pero le ha salido el tiro por la culata.

Despois desta rotunda afirmación na prensa de hoxe, o rei deixa as armas.

domingo, 15 de abril de 2012

ANIMACIÓN Á ESCRITURA


                                                PEL DE GALIÑA

Foi un golpe seco, rotundo, que ecoou por toda a ampla esplanada da magnífica construción.

O acto de entrega de premios quedara moi lucido. Bastantes asistentes, autoridades, políticos, amigos e fotógrafos, moitos fotógrafos e cámaras.
Non foi nada empalagoso como ás veces sucede nestes eventos. Todo na súa xusta medida.
Os galardoados, tres, ela a única muller, falaron ben, ela mellor. Xa se sabe que as féminas temos máis desenvolvido o hemisferio dereito do cerebro e iso son palabras maiores á hora, sobre todo, de manexar as palabras, entre outras moitas cousas.
Para remate, nun espazo diáfano das dependencias, en mesas redondas de pé esvelto, quizabes demasiado segundo para que estaturas, as copas de tinto prometidas no programa, acompañadas das tapas de rigor transportadas con lixeireza por hábiles camareiros entre os grupos, porque a verdade é que cada un dos gañadores reuniuse coa súa tribo e non houbo moito intercambio entre eles.
Co viño que ía e viña o ambiente foise enriquecendo cun ton cada vez máis acendido, salpicado de gargalladas cada vez máis sonoras, en fin, o que corresponde a unha celebración. Algunha copa esfarelada no chan coma diminutas estrelas caídas, algunhas pingas estamparon vestimentas con deseños enxeñosos en color tinto,  a celebración da ledicia en todos os seus matices.
Ela, a única muller gañadora, ousara participar cun tema erótico, xénero no que era moi, moi boa.
Non sei se ese sería, tal vez, o detonante que desencadeara a furia dalgún anxo que xa se sabe non teñen sexo, ou pura casualidade. O caso é que xa fóra, en plena esplanada, en plena euforia, soou o golpe e o berro, ecoando: O trofeo de vidro, groso vidro, xacía  no chan co seu transparente corpo nu, esnaquizado impúdicamente nas lousas do pavimento, sen bragas, coma a protagonista do relato gañador.

Ao volverme, porque ía diante,  o que vin foron os ollos desorbitados da gañadora,  a boca coma un enorme O maiúsculo sen pechar, tal cal o grito de munch.
Foi entón cando experimentei aquela sensación inaudita: a roupa separábaseme do corpo imperceptiblemente por efecto do arreguizo que convertiu a miña epiderme en pel de galiña.

gema, 15-04-12


INCONDOLENCIA

CREO que xa creo, que deus castiga sen pau nin pedra.
Mentras España languidece, se desangra...
E se abaten innecesariamente auténticas marabillas da fauna...
gema, 15-04-12

sábado, 14 de abril de 2012

jueves, 12 de abril de 2012

POEMA PARA TEMPOS PRESENTES

Imaxe Google


ANTEPASADOS

Mis antepasados inventaron la Vía Láctea,
dieron a esa intemperie el nombre de la necesidad,
al hambre le llamaron muralla de hambre,
a la pobreza le pusieron el nombre de todo lo que no es extraño a la pobreza.

Poco es lo que puede hacer un hombre con el pensamiento del hambre,
apenas dibujar un pez en el polvo de los caminos,
apenas atravesar el mar en una cruz de palo.
…..............................................................
Poco es lo que puede hacer un hombre que sólo ha tenido en la vida estas cosas,
apenas quedarse dormido recostado en el pensamiento del hambre
mientras oye la conversación de los gorriones en el granero..............

Poco es lo que puede hacer un hombre con las migas de la piedad,
comer pan mojado los días de lluvia a los que luego seguirán largos días de viento........
J.C. Mestre



MINI


No oasis
non hai murallas.
O tempo detido
mantén as dunas no horizonte.
        gema, 17 – 02 – 07                                                  

O QUE HAI QUE VER

Imaxe Google

Mejor toma nota:

Si entre los destinos para tu luna de miel estás considerando pasar por Éboli, al sur de Nápoles, mucho cuidado con alquilar un auto y besar a tu pareja mientras uno de los dos conduce: podrían multarlos con una penalidad de hasta 500 euros ($667).

Claro, siempre hay lugares que suben la parada con esto de las leyes “raras”. Por ejemplo, en París, “la ville de l’amour”, es ilegal besarse en los andenes del tren. Y en Dubai son todavía más absolutos: está vedado besarse en público y punto.

martes, 10 de abril de 2012

.......................
De nuevo cae la tarde,
 mengua la luz.
Los colores de otoño vienen del oeste,
decía aquel poeta chino.
El mundo está en mi..
no me apartaré.
Acojo todos los colores, el
estío dentro de mi otoño,
porque sé que
 no hay fin, que no habrá término.
Todo comienza y termina en mi.
Yo soy el infinito proyecto de mi misma
por encima de mi
me sobrevuelo.
.......................Chantal Maillard

XA O DICÍA PERICLES NO ANO 430 A. C.

" O feito de que non teñas interese na política non significa que os políticos non teñan interese en ti"
Imaxe Google

HOXE É UN DÍA EXCEPCIONAL: UN RAPAZ, QUE VEN A SER O MEU FILLO, ESTREA TRABALLO ¡¡¡¡¡¡¡¡¡

lunes, 9 de abril de 2012

LUNS DE PASCUA


Xa avisaran que Galicia ía ter o mellor tempo na Semana Santa e a verdade que foi certo. Por aí adiante cairon chuzos de punta e tiveron problemas cos santos.

Pois o luns de Pascua a mañá está preciosa. O mar calmo coma un manto de seda, o ceo luminoso e azul coma se estivera de estreo, sin vento...

Aínda pasean á raxeira polo paseo marítimo os últimos visitantes da Meseta que pola tarde retornarán á súa vasta aridez cos ollos cheos de mar e o sal na cara.

No medio andaba eu arredor da Torre, deixando voar a mente máis aló do horizonte, cando unha voz de neno me trouxo de volta:

Mama, mama, bájame de aquí que ya no quiero estar más en el cielo”.

Rin, e logo quedeime pensando.
gema, 09-04-12

POIS EU TAMÉN


Eu son Lela, unha cadeliña caniche, guapa, ben parecida, Gema díme que nos parecemos por aquilo de que os amos e os seus cans sempre se parecen. Seguro que pretende parecerse a min.

Como me entero de todo o que pasa na casa e por outro lado, ela misma mo confirmou, faltoulle tempo, ela... é Inés, a lora, unha lareta que de contadiño me dixo que fora ao patio. O que é ela : unha cotilla de pacotilla, fachedosa larapeta, cacarexa todo o día pero non pon un ovo, non.

Indiscutiblemente eu son a raíña da casa e así me tratan. Adoro aos meus amos, aos dous pero sobre todo a Gema porque é elemental coma min, disfrutamos de moitas cousas comunes, entendémonos sen falar, compartimos mantas, olores, sillón...

Debo recoñecer no máis profundo do meu ser, para os meus adentros, que son algo ciumenta. Inés jódeme bastante.... Por iso quero vir ao patio. Eu tamén. E logo?

Lela, 09-04-12

domingo, 8 de abril de 2012

REFLEXIÓN


" O ser humano do terceiro milenio non precisa a tutela de autoridades relixioxas; pode atopar por si mesmo a súa dimensión espiritual. Uns atoparana nun Ser superior, outros nun determinado plantexamento filosófico ou nas artes.
Non é a música, a poesía ou a pintura unha porta aberta ao máis sutil do noso ser?"

A DIVINIDADE ESTÁ EN TI, NON EN CONCEPTOS OU LIBROS.
H. Hesse.

equilibrado, piedras - csp6614529

LORAINÉS


Son Inés, a lora de Gema. Bueno, son unha guacamaya azul, ela dime galiña azul, seica recorda algo bonito da literatura. Eu diso non entendo.
Xa viñen ao patio outra vez pero non me atopei cómoda porque había moito balbordo, a min os ruídos estridentes moléstanme. Prefiro os ruidiños da auga e o vento....
Como seica hai vacacións,algo de santos,  son un ave e non entendo que è iso, veño hoxe porque a min parolar gústame moito aínda que tamén teño as miñas horas. Para falar, falar, prefiro non comezar antes das doce e despois de durmir a sesta tamén é bo momento.
Claro, sobre o mediodía comeza o movemento na cociña e iso motívame moito porque a parte de estar acompañada entre parrafeos vou probando un anaquiño de todo. Encántame o allo, a cebola, o tomate pero o que máis, máis, a tortilla, brrrr... iso é unha burrada.
Cando me dan un bo anaco, despois de comela toda, báixome e doulle papadiños á cadela coma se fora un pito meu. Non sei por que lles extrana tanto que comparta do meu papo coa Lela. Teñen unhas ideas un pouco raras......
Aínda que en verdade, eu deles non me podo queixar, vivo libre, moi mimada e con todas as comodidades.
Inés,07-04-12


viernes, 6 de abril de 2012

REFLEXIÓNS PARA SEMANA SANTA

 Google


Os encoros de toda España baixo mínimos históricos. Preocupación para os agricultores que ven como as sementes non xermolan e morren estériles. Culpable o cambio climático que está arruinando o planeta por culpa duns humanos irresponsables que contaminan co afán desmedido de produción-consumo-ganancias-explotación, culpables, culpables, culpables desde a mancha do pecado orixinal do que nunca se puideron safar.
A piques de sacar os santos á rúa en rogativas para pedir ao ceo a bendición da choiva como se fixo tradicionalmente, cando irrumpe no calendario a Semana Santa que quere sacar os santos á rúa como se fixo tradicionalmente e valaí: Non se pode porque se puxo a chover a chuzos.
Son os insondables disignios divinos.

gema, 06-04-12

CAMBIAN AS PAISAXES

CAMBIAN AS PAISAXES

Retornos del amor en los vividos paisajes
Rafael Alberti

Creemos, amor mío, que aquellos paisajes
se quedaron dormidos o muertos con nosotros
en la edad, en el día en que los habitamos;
que los árboles pierden la memoria
y las noches se van, dando al olvido
lo que las hizo hermosas y tal vez inmortales.

Pero basta el más leve palpitar de una hoja,
una estrella borrada que respira de pronto
para vernos los mismos alegres que llenamos
los lugares que juntos nos tuvieron.
Y así despiertas hoy, mi amor, a mi costado,
entre los groselleros y las fresas ocultas
al amparo del firme corazón de los bosques.
Allí está la caricia mojada de rocío,
las briznas delicadas que refrescan tu lecho,
los silfos encantados de ornar tu cabellera
y las altas ardillas misteriosas que llueven
sobre tu sueño el verde menudo de las ramas .....

Imaxe Google

jueves, 5 de abril de 2012

GRAZAS....

Grazas Xema por me regalar poema tan fermoso nun día coma hoxe, o seguinte a unha conmemoración moi importante para min.
Bico grande.
Gifs Animados Imagenes Animadas


(Sigo sen poder poñer comentarios)

CHANTAL MAILLARD - PARA CONCHI

He de perder las manos
para que me acaricies,
lanzar mi voz hacia la copa de los árboles
para escuchar la tuya como un eco,
abrirme el cuerpo y ser un surco virgen
para tu aliento.
Arderé en tu mirada
después de haberme arrancado los párpados
y que tu luz me haya quemado dulcemente
los ojos y el temor a perderte en la noche.
Chantal Maillard

lunes, 2 de abril de 2012

FRAGAS DO EUME


CURIOSAMENTE, O DÍA INTERNACIONAL DA TERRA, NON SEI SE POR CASUALIDADE OU CAUSALIDADE, COMEZARON AS LAPAS VERMELLAS NAS VERDES
FRAGAS DO EUME.


No bico do Xistral
pousou deus a líquida man antes do tempo.
Os poros das rochas manaron auga,
tres veas abertas a diferentes ventos:
Eume, Sor, Landro.
Os dedos da nai acariciaron o frío ventre
que cuspiu fértil semente,
enorme animal verde, Fraga do Eume.
Eume, convertido en Lume.
Choro no orballo dos amenceres
polos gorrións sen niño,
polas lontras sen troitas.
Sepulto a man no ventre abrasado da terra ardida
estéril coma Sara,
longo tempo,
ata que o sol esperte novas sementes.
Gema, 02-04-12
   
Imaxes Wikipedia

DÍA INTERNACIONAL DO LIBRO INFANTIL 2012

Google
HABIA UNA VEZ UN CUENTO QUE CONTABA EL MUNDO ENTERO
Había una vez un cuento que contaba el mundo entero. Ese cuento en realidad no era uno solo, sino muchos más que empezaron a poblar el mundo con sus historias de niñas desobedientes y lobos seductores, de zapatillas de cristal y príncipes enamorados, de gatos ingeniosos y soldaditos de plomo, de gigantes bonachones y fábricas de chocolate. Lo poblaron de palabras, de inteligencia, de imágenes, de personajes extraordinarios. Le permitieron reír, asombrarse, convivir. Lo cargaron de significados. Y desde entonces esos cuentos han continuado multiplicándose para decirnos mil y una veces “Había una vez un cuento que contaba el mundo entero…"
 F. Hinojosa






domingo, 1 de abril de 2012

HOXE CHEGARON AS ANDURIÑAS: 01-04-12


O sabor dos teus bicos. Unha boa conversa. Fluír. Abandonarme na miña galaxia paralela. Perderme entre a moitedume dunha gran cidade. Sentir o frío da montaña. Respirar fondo. O remol da amizade verdadeira. Fallar, equivocarme e saber rectificar. Toparche. Conseguir gozar do presente cada día. Saber perdoar. Un baño en altamar. Sentirme minúscula na inmensidade. Facerme enorme nas caricias. Durmir no deserto. Notar o lume do teu corpo. Os espárragos silvestres. Canalizar o medo. Rir ata chorar. A luz e a escuridade. Viaxar sen día de retorno. Volver á casa.........”