jueves, 31 de octubre de 2013

Regreso

Regreso tantas veces
a esa casa da nenez onde a vida se asenta
buscando o agarimo do seu colo,
esperando encontrar
"as bonecas, os aros e as pelotas"
que xogaban ás agachadas coa pobreza.
Só me esperan os xoguetes rotos
e un silencio que doe.
Non hai abrazos na porta
nin se amasan bicos na cociña.
Todo é silencio no patio do lecer,
falta o balbordo das risas e das rifas
ás carreiras.
Pero eu quero volver
á primeira e última casa que vai saber de min;
á que choro sen bagoas
á que sinto na pel
á que escoito nos soños
e quero comprender.
Quero vestir o traxe dos domingos
e camiñar da súa man as empedradas rúas,
quero poder abrazar e contar tantas cousas !
antes de que me perda definitivamente
no bosque das sombras.

                   Ana López.

Xa que nalgunha ocasión me mostrei moi esceptica coa columna de Xosé Carlos Caneiro, hoxe quero dicir que comparto sen reparo a súa columna na Voz de Galicia; fala de "portas" eu abro de par en par a miña a aos afectos, a min tamén me gustan as miradas abertas así que hoxe vou da man do articulista. Mañá xa veremos.

PIDO QUE ALGUÉN ME CONTE


Traio este cachiño de texto aquí pola razón da desazón.... que quedou dentro de min desde que escoitei falar a Vila Matas.
Foi unha fustración, unha quimera, non entendín nada do que falou .....
En fin, para acougarme pensei que cada louco co seu tema.

Fai moi poucos días estiven nunha conferencia de Luis Goytisolo. O mesmo sabor amargo na gorxa e na corteza cerebral: non pode ser cousa deles, ten que ser a miña incultura.
A sensación que tiven escoitando, con toda atención a Goytisolo foi exactamente a de estar vendo un gran cerebro gris metido nun frasco de formol.
Fai falla ter valor para confesar así, a corazón aberto, a miña ignorancia.
Por iso volo conto. vou ver ata onde poden dar as miñas luces para albiscar algo do que hai por aí fór do meu raquítico e incoloro cerebro.



 «todo el mundo, exactamente todo el mundo, se siente capaz de escribir una novela sin haber aprendido nunca ni siquiera los instrumentos más rudimentarios del oficio, y sucede también que el vertiginosos aumento de estos escribientes ha terminado por perjudicar gravemente a los lectores, sumidos hoy en día en una notable confusión. Sabe que «los españoles son de esa clase de gente que se cree que por repetir una y otra vez la misma cosa al final acaba siendo verdad». Porque no desconoce al auténtico escritor y experimenta en carne propia que «quien escribe con sentido del riesgo anda sobre un hilo y además de andar sobre él tiene que tejerse un hilo propio bajo sus pies». Es lúcido como pocos: «puedo decir tranquilamente que, entre la vida y los libros, me quedo con estos, que me ayudan a entenderla. La literatura me ha permitido siempre comprender la vida. Pero precisamente por eso me deja fuera de ella». Se conoce muy bien y no ignora lo que quiere: «fui construyéndome un estilo literario inconformista y excéntrico: un estilo vanguardista al principio y que con el tiempo se ha ido serenando. Un estilo contra el tedio familiar, el de la casa de mis padres, pero también contra el tedio aplastante del país en el que me había tocado nacer. Un estilo a la contra y un intento siempre de decir cosas distintas, con humor a ser posible, para romper con la falta de ironía del monólogo anticuado y único del patriarca». Y mantiene su nave bien sujeta, técnico en aguante y perito en soportar las tormentas exteriores: «Y continuar. No he hecho nada más en la vida que continuar. Terminaba un libro y empezaba otro, siempre continuando. Perderlo todo menos la soledad. Y tener aplomo y dignidad y no llorar, justificarme ante la muerte con una obra bien hecha».
Cómo no sentirme hermanada en pensamiento con un ser que indica que «sin la literatura, la vida no tiene sentido», un ser que no se engaña ni considera que su apetencia sea la más recomendable, pues muy bien ha experimentado la paradoja de la literatura: «Precisamente porque la literatura nos permite comprender la vida, nos deja fuera de ella». Me siento reflejada cuando indica: «Busco el recogimiento, porque suele ser más interesante la literatura que la vida. No sé si es paradójico, pero me gusta muchísimo la vida porque, digan lo que digan, se parece a una gran novela».
Creo que ha quedado clara mi admiración por Enrique Vila-Matas y sé que él se sonreiría con un escrito como el presente, por eso del «lujo de las citas, de las líneas ajenas que incluimos en nuestros propios textos» y porque «escribimos siempre después de otros». Como señala en Perder teorías: «La literatura es la creación más valiosa de la humanidad en su intento por entenderse a sí misma».
Con él y con Pierre Michon refrendo que «me niego a convertir el milagro en profesión, el talento en carrera literaria. La literatura no es un oficio, es una enfermedad; uno no escribe para ganar dinero o caer bien a la gente, sino porque intenta curarse, porque está infectado, porque lo ha ganado la tristeza». 

Isabel martínez Vaquero

Imaxe google

E A MIN QUE ME DIN?  Despois do ano de turbulencias políticas, económicas, sociales, morales .......
NADA ME ASUSTA A MIN, SAMAÍN.

Na varanda

Camiño pola beira
estendo o tempo
nas ondas.

No mar
un ronsel de prata.

Instante azul
na varanda.

     
         Ana López.

martes, 29 de octubre de 2013

ASÌ, GOZANDO DA TRANQUILIDADE E O REPOUSO.........

I
Ilustración José Arce

ANIVERSARIO

voces orfas
pasos que se perden
no longo corredor
da ausencia

O dia 30 de outubro do ano 1999 morreu Uxío Novoneyra, levamos catorce anos orfos, non só dunha voz grande da poesía segada antes de tempo, cando aínda lle quedaba tanta palabra por dicir, tantos fermosos libros que abririan novos camiños nesta realidade esfameada, senón que nos falta tamen o Home bo e xeneroso.
                                                  Ana López.


Estas liñas foron sacadas dunha entrevista a Elba Rei, na súa voz está a palabra de Uxío.

"Considero que ser poeta é o máximo destino. é o máis solidario coa  tua existencia e coa dos demáis.É a mirada máis compasiva"

"A poesía é todo o máis real, o máis axustado á realidade.Para Uxío a vida e a obra estan tan encaixada que é dificil distinguilas. El sempre dicia que tentaba fuxir do que a xente entende por poeta"

"No poeta sempre poden a esperanza e a responsabilidade máxima"

"Se un poidese orar aínda, o único que teimaría en pedir sería non ceder nunca do entusiasmo"

Na súa caixiña, para acompañalo na última viaxe, Elba púxolle estes fermosos versos:

Camiño de volta fago
volvo do cabo do mundo
Terra solo en ti me fundo
é a certeza que traigo.
                        Uxío Novoneyra.

ACLARACIÓN

Que a ninguén se lle ocurra pensar, coma a Conchi, que LUJURIA, ese precioso poema, é meu. Primeiro porque nunca se me ocurriría enganarvos. Segundo porque nunca  daría escrito algo tan bo e terceiro, está en castelán.
A imaxe é de Angel Boligán e o poema e collido dunha miscelánea e nin nombre ten.
Que máis quixera eu...



Lujuria 

Seré cómplice
de esa palabra
que tienes en la punta de la lengua;
ven, escóndela en mi sexo.

PASA, NON TE MOLLES .....

Imaxe google

lunes, 28 de octubre de 2013

Visita o xoves a exposición "Metamorfosis" do poeta e fotógrafo Manuel Vilariño no MAC da Coruña. É unha retrospectiva dos trinta anos de obra, o último unha viaxe por Extremadura da man da néboa. Antes da visita pronunciou unhas palabras; pura e profunda poesía,definiuse como un ser que fora i é "silencio e soedade", inda que non falou deso, ali palpamos a reciente perda que sufriu. Recomendable exposición, recomendable poeta. Estas pequenas palabras son para el con moitisimo respecto.

                             PERDA

Escoitaba ausente aqueles cantos dos que non participaba e sentía sobre el os abrazos como gadoupas que o esgazaban; pero mantíñase dreito.
Agora contaba coa comprensión social do silencio, era normal que naquel momento non dixera nada, por unha vez non tería que disculparse.
Ó redor a vida seguía.
Non sabía con que forza contaría mañá, pero seguro que sería quen de comezar o día, e rematalo.
Eso sería todo.

                      Ana López.

domingo, 27 de octubre de 2013

Verde

Sempre hai un día
no que o verdor esmorece
entón chegou o momento
de agardar
por unha nova primavera.

                  Ana López.

sábado, 26 de octubre de 2013

Non me resigno-2

Non me resigno ao silencio,
nin me fio do voo das bolboretas
abatida beleza dun instante.

Non me resigno a dormitar
na palabra que atolda o cristal
onde se conxela a esperanza.

Non me resigno a camiñar
polos beizos do tempo
recitando abecedarios alleos.

Non me resigno a mirar con rutina
o po deste desgastado presente
que se difumina no abismo.

Non me resigno a ser unha lembranza
no vértice da fráxil memoria dos días.

Non me resigno a contemplar indolente
como o home asustado afunde os ollos
no cadaleito do futuro.

Non me resigno a ceder baixo o peso
das respostas que rebentaron as preguntas.

Non me resigno a escoitar indiferente
o tintineo das cadeas.

                                 Ana López.

jueves, 24 de octubre de 2013

 

El cansancio
El cansancio. De nuevo, el
cansancio. El esfuerzo por
sobrevivir. Reiterado

Observar las nubes.
Dentro.
Barrer.
Dentro.

Elegir quedar.

                                       Toda nube
lleva una trayectoria. Asumir
la trayectoria. Imposible
barrer todo siempre. Está el
cansancio.

                              Aunque también el de
las trayectorias. De ver pasar las nubes.
También ese cansancio.

                                                  Entonces,
por un momento, ahora.
Sin voluntad. Y casi está bien.
Hasta pensar el estar bien y convertirlo
en nube. En trayectoria.

De "Hilos" 2007

Chantal M.

Estamos hoxe na rúa na defensa do futuro. Que os cartos non o limiten !

O FUTURO
é a historia da xente
que non calou
nin o poder
amedrentou !

Ana López.

miércoles, 23 de octubre de 2013



Escribir

enredarse nas sombras á procura da luz
un camiño que se perde cada día
un alento afogado no peito
pasos que non volven
tempo que fuxiu
un silencio
un lamento
escribir


Ana López.

Tarde de outono

Pouco queda do día
deíxome caer espida
no leito de follas
deste outono.

Pouco queda de min
entro e saio do tempo
vou e veño no ar


Demorada na choiva
desta melancólica tarde
de setembro

inda sinto no corazón
a inexorable paixón
de vivir.


Ana López.


Foto:Fernando Barbeyto.

martes, 22 de octubre de 2013

MAÑÁ ESPLÍCASMO QUE HOXE NON TEÑO CABEZA PARA ISO


Obleas

Nos decían que dios era el padre.
Nos decían que dios era el padre
y que era el hijo.
Nos decían que dios era el padre
y que era el hijo
y que era una paloma.
Nos decían que el hijo
-que era el padre-
había sido concebido por el padre
-que era el hijo-
por medio de la paloma
-que era el padre y que era el hijo-
sin cópula alguna
en el vientre de una mujer inmaculada
que era la madre
del hijo
del padre
y de la paloma.
Nos daban una oblea
y nos decían que nos comiéramos
a los tres.
Nos decían
que había que tener fe para tragárselos.
Y yo creía
hasta el momento en el que
el padre, el hijo y la paloma
se me quedaban
pegados al paladar.

Iván rafael

lunes, 21 de octubre de 2013

POEMA FUNIL



Península situada al sudoeste de Europa y al norte del continente africano.
Tierra de íberos, turdetanos y vascones abundante en conejos.
Colonias romanas de la costa mediterránea de Iberia.
Provincias Baetica, Tarraconensis y Lusitana.
Dominios de suevos, vándalos y alanos.
Gallaecia, Hispania y Narbonensis.
Emirato árabe de Al-Andalus.
Reino de Castilla y Aragón.
Imperio católico español.
Monarquía española.
Primera república.
Otra monarquía.
Otra república.
Dictadura.
España.
Spain
S.A.
 
Iván R.

Un parágrafo do texto de Ezra Pound sobre a linguaxe ; procede do libro "Antologia" traducido por José Coronel Utrecho e Ernesto Cardenal.

"No uses ninguna palabra superficial,ningún adjetivo que no revele algo.Mezcla una abstración con lo concreto.No repitas en verso mediocre lo que ya se ha dicho en buena prosa....no imagines que el arte de la poesía es más simple que el arte de la música, o que puedas complacer al experto antes de haber empleado al menos tanto esfuerzo en el arte del verso como el profesor de piano corriente emplea en el arte de la música.
Déjate influir por tantos grandes artistas como quieras, pero ten la decencia de recordar la deuda francamente o tratar de esconderla ...
Usa un buen adorno o ninguno...
...no es necesario que un poema dependa de su música, pero si depende de su música, esta debe ser tal que deleite al experto...
No seas"mira- mira", deja eso para los escritores de lindos ensayitos...
Empieza por aprender lo que ya ha sido descubierto, a partir de ahí hacia adelante...
un buen poema golpea el ojo de la imaginación del lecto...si estás usando una forma símétrica, no trates de poner en ella lo que quieres decir y luego llenar con bazofio  los vacios que quedan...."


E etc, etc, etc.

MOI DURO NON?

domingo, 20 de octubre de 2013

LA POESÍA MATA


Ya sé
que cuando sacan petróleo de una guerra
no están pensando en metáforas.
Sin embargo fíjate,
ahora que quedó claro que el capitalismo salvaje
es un epíteto,
como los mercaderes hacen con el libre mercado
prosopopeya
y convierten la democracia en una hipérbole,
y convierten la democracia en una anáfora,
y toman el gobierno del pueblo en antítesis
y administran su intereses con un símil
y gestionan los países como empresas
y exhortan a las naciones con un apóstrofe
y se dirigen a electores y votantes
y arengan a consumidores y clientes
y reclutan mano de obra
y alistan todas las metonimias
y las llaman cascos azules
y las llaman boinas verdes
y decretan el comienzo de las perífrasis
y declaran
el envío de tropas para el inicio
de operaciones defensivas en prevención de un ataque
y dicen eufemismos
y disparan
eufemismos
que provocan daños colaterales
y causan bajas.
Ya sé
Iván R.
globalizacion

sábado, 19 de octubre de 2013

"...a la nave costa, a la costa nave" Rainer María Rilke

non hai porta onde chamar

a vida pare días anicados
no patio traseiro das casas

os sentidos alertan agatuñando
os andamios do aire


pálidas lúas
afúndense na noite

o vento cose no mar
os abrazos dos náufragos


Ana López.

viernes, 18 de octubre de 2013

LAMPEDUSA


He aquí unos muertos cuyos huesos no blanqueará la lluvia,
lápidas donde nunca ha resonado el golpe tormentoso
de la piel del lagarto,
inscripciones que nadie recorrerá encendiendo la luz
de alguna lágrima;
arenas sin pisadas en todas las memorias.
Son los muertos sin flores.

Olga O.

A PELÍCULA

Xa vira aquela película moitas veces diante do espello; o mesmo plano curto e esa luz inda branca que iría trocando de tonalidade ó longo do día do branco o negro.
Mentras remataba de peitearse e de pintarse os beizos da cor da cereixa soaba na radio que sempre a acompañaba unha antiga canción que a transportaba a nenez :"que será, será" daquela gustáballe a loira ñoña que a cantaba.
Non pensaba ler o guión, sabía de memoria o seguinte ; un plano americano. Axustou o vestido ao peito e palpou as cadeiras, sabia por experiencia que a cámara sempre se detiña alí.
Pero non foi suficiente, non podía ver aqueles marabillosos zapatos de tacón que lle custaran o que non tiña.
Púxose de pé e empezou o traveling; volta para un lado, para o outro, diante, detrás, de canto, de fronte...O resultado era máis que correcto para a entrevista que a esperaba.
A película podería ser unha comedia ou convertirse nun drama nas máns do entrevistador, eran os donos dos cartos, " os productores" e ademáis dirixían.
Antes de entrar os nervios poideron con ela. Tentou verse cun obxetivo angular para darse confianza.Rexeitou o teleobxetivo sabía que a aplastaría.
Tampouco utilizaría a súa voz,botaría mán da dobre, tiña unha voz máis doce e dócil.
Cando se sentou ante el soubo que estaba perdida. A música soaba moi lonxe e dende onde estaba só era posible un primeiro plano: sentiu o ollo da cámara recrearse no seu medo.
A resposta non tardou en chegar, buscaban unha estrela e ela non chegaba nin a extra.
Nada puido facer para cambiar o final.
Plano xeral.

Mañá comezaría outra vez a película.


Ana López.

jueves, 17 de octubre de 2013

BOA NOITE -- QUE ATOPEDES O AMOR






El amor


En la selva amazónica, la primera mujer y el primer hombre se miraron con curiosidad. Era raro lo que tenían entre las piernas.
- ¿Te han cortado?- preguntó el hombre.
- No-dijo ella-. Siempre he sido asi.
Él la examinó de cerca. Se rascó la cabeza. Allí había una llaga abierta.
Dijo:
- No comas yuca, ni plátanos, ni ninguna fruta que se raje al madurar. Yo te curaré. Échate en la hamaca y descansá.
Ella obedeció. Con paciencia tragó los menjunjes de hierbas y se dejó aplicar las pomadas y los ungüentos. Tenía que apretar los dientes para no reirse, cuando el le decía:
- No te preocupes.
El juego le gustaba, aunque ya empezaba a cansarse de vivir en ayunas y tendida en la hamaca. La memoria de las frutas le hacía agua la boca.
Una tarde, el hombre llegó corriendo a través de la floresta. Daba saltos de euforia y gritaba:
- ¡Lo encontré! ¡Lo encontré!
Acababa de ver al mono curando a la mona en la copa de un árbol.
- Es así -dijo el hombre, aproximándose a la mujer.
Cuando terminó el largo abrazo, un aroma espeso, de flores y frutas, invadió el aire. De los cuerpos, que yacían juntos, se desprendían vapores y fulgores jamás vistos, y era tanta su hermosura que se morían de vergüenza los soles y los dioses.

Eduardo Galeano

HORA DE COMER

Palabras sonámbulas

que foi das illas dos soños
nos mares do alén

onde están agora
as palabras sonámbulas
do río de lava
que percorría o peito

cando ensartou a mudez
voces malgastadas
no fío do silencio

como se apagaron as estrelas
que sinalaban a liña do horizonte

porque derrubaron as columnas de luz
que sostiñan o futuro?


Ana López.

miércoles, 16 de octubre de 2013

martes, 15 de octubre de 2013

Poema para unha tarde gris...



"... nos recunchos grises da tarde."/


O zume da vida
camiña por riba dos balados,
desbórdase cada día
en lúas pálidas
que se perden
por entre as fendas violáceas do corpo
e producen feridas  que sangran...  
                             Non sei que busco aínda
nos recunchos grises da tarde,
nos caixóns roídos pola couza do olvido,
no extravío do frío,
na ingravidez dun rostro
feito anacos sobre o po
que se acumula enriba dos armarios,
na vertixe da paixón
que aínda traspasa os ósos
e fai niño entre as ruínas da carne,
ou na dor calcinada dos astros
que tecen órbitas de loucura
sobre a transparencia de cada instante...
   
TATUAXES MODERNAS

O outro día fun á casa duns amigos que tiñan unha festa infantil. Había nenos de dez e once anos. Estaban xogando ao fútbol no xardín a un xogo que chamaban mundi? Ao pouco  descubrín que non deixaba de ser o noso attack e gol pero con outro nome.
E é que poucas cousas cambian cando es un pícaro. Pero o que si me sorprendeu era que case todos levaban un moratón xigante no brazo. Non o entendía ben, así que lle preguntei a un dos rapaces e contestoume  que era a moda de agora no colexio.  Roías o teu mesmo  brazo ata que che saía un moratón. A pregunta era obvia: por que? Tardou un intre en contestarme como non comprendendo a pregunta, coma se fose a cousa máis estraña que alguén podía querer saber. Finalmente respondeume: Son as nosas tatuaxes, son gratis e fáciles de facer.

Roeu o outro brazo ata que lle saíu outro moratón e foise  xogar ao mundi?? Pensei naquela incrible frase de Herbert Asquith: A mocidade sería absolutamente perfecta si chegase un pouquiño máis tarde na vida. Feliz semana.      A. Espinosa.
 

domingo, 13 de octubre de 2013

Imos a rescatar o futuro con esta pequena viaxe a "Illa do tesouro" da man deste parágrafo do artigo de Manuel Vicent "Tesoro" que viña hoxe no xornal El Pais. Un recoñecemento no meu entender o fermoso traballo dos profesores/as.

"...cuando recien desembarcados pregunten donde se halla el cofre del tesoro el timonel les dirá: estaba ya en la mochila que cargabas al llegar por primera vez al colegio. El tesoro es todo lo que habeis aprendido; los libros que habeis leído, la cultura que hayais adquirido.Ese tesoro lo llevais con vosotros, no será detectado por ningún escaner, cruzará libremente todas las aduanas y fronteras y tampoco ningún pirata os lo podrá arrebatar nunca...."

"...a los colegios e institutos llegan en bandadas niños y chavales cargados con sus mochilas. Ellos no lo saben pero todos se dirigen a la "Isla del Tesoro"

!QUE A NINGÚN NENO LLE FALTE A SÚA MOCHILA!

Boa noite
Felices soños.

PARA ASUNTA



Delicada princesa de Oriente:
que malfadada estrela te guiou
en busca de pais e pan ?
Crisálida que abrías ás de bolboreta
con luz propia
que unha funesta madrastra
apagou con vermellas mazás envelenadas
no ben camuflado castelo dos horrores.
Agora
pobre princesa oriental
nin as túas cinzas teñen un recuncho
onde volver florear.

gema, 13-10-13

sábado, 12 de octubre de 2013

LEMBRANZA (a Luisa Villalta)

resucitou
no abrazo

cando os pasos
caían polo sumideiro
do asfalto

emborcados nun tempo
impronunciable

coa desmesura da loba ferida
pola dor que non sucumbe

encadeando ouveos
nunha luz sen retorno

traendo e levando
eternidade


a noite é para espertar


Ana López.

12 DE OUTUBRO

Aos meus fillos

O meu amor
non é tinta seca nun papel

non entra nos versos dun poema
nin se enreda na usura das palabras

non quere cousa ningunha
nin agarda por ninguén

vai máis alá do tempo
non limita con nada.

O meu amor
é unha eterna melodía
no centro das entrañas.


Ana López.

viernes, 11 de octubre de 2013

Hoxe fun de compras, merquei dous libros; devorei o primeiro. Como a estas alturas coido non ser sospeitosa de dicer gabanzas que non sinto; "Habitación do asombro" de Miguel Anxo Fernan Vello é un fermosisimo libro. Aqui vai unha pequena mostra:

"...cando todo se extingue entre nostalxia e fábula
e cando somos carne esquecida na néboa,
como espectro vulgar que se extraña a se mesmo
ou espello de imaxes deformadas e ausentes,
a experiencia volátil de existir nun horario
sen tocar terra nunca, sen entrar no misterio,
só vivindo na páxina dun deserto sonámbulo,
sen saber o camiño,
finalmente na sorte
de non ser
ou ser algo..."

                Miguel Anxo Fernán Vello

Ángela recibe o premio dos Xogos Florais da Coruña




O martes, día 8, Ángela Fernández recibiu o premio dos XXII Xogos Florais da Orde dos Cabaleiros de María Pita polo seu poema titulado "Rosalía de Castro y las pequeñas cosas".
A nosa Ánxela estaba guapísima, tanto que un dos maceiros que presidía a Comitiva Municipal , sufriu un desmaio; dixeron que fora unha lipotimia por mor da calor, pero eu penso que foi a causa da presenza  e da suave voz da poetisa.
PARABÉNS Ángela por este merecido premio!!!
Outono de festa no noso Patio... 




NON PODERÁN NUNCA SECAR OS RÍOS

MILHOMES

Sobre os tellados
unha néboa mesta.

Dende o poder
a palabra necia dun milhomes
triturando a verdade.

Hai que seguir remando
inda que o río nos sequen



Ana López.

jueves, 10 de octubre de 2013

PARABÉNS POR NOBEL E MULLER

La escritora canadiense, galardonada por ser la «maestra del cuento contemporáneo», se muestra «aturdida» por la noticia


La escritora canadiense Alice Munro ha sido galardonada con el Premio Nobel de Literatura 2013, según ha dado a conocer la Academia Sueca en Estocolmo. La autora de «Mi vida querida» recibió la llamada de la Academia Sueca y no pudo atenderla, por lo que los académicos le dejaron un mensaje en el contestador.
Poco después se enteró de la noticia que ya daba la vuelta al mundo a través de llamada de su hija: «Mamá, ¡ganaste!». La escritora entró en estado de shock, puesto que en Ontario eran las 4 de la mañana
 

Alice Munro, Premio Nobel de Literatura 2013

















La canadiense, renovadora de la literatura moderna canadiense, ha sido calificada como la Chejov contemporánea.






miércoles, 9 de octubre de 2013

PREMIO NACIONAL DE POESÍA

ALVAREZ TORNEIRO:

Manuel Álvarez Torneiro: «Este premio cementa o idioma, recoñece o valor dunha lingua»


 


PROXECTO
Hei cerrar as axendas e facer meu o día,
volver á vocación das antigas xornadas.
Hei facer o bocexo da vella enredadeira,
comprobar se o farrapo alimentou o lume
e foron as especias vangardas do sentido.
Hei tirar a estas augas a pedra escurecida,
confortar os meus mortos no fondal dun insomnio,
poñer en paz a herdanza que cabe nunha ollada,
desenterrar a cunca na que figura un nome
e compracerme, humano, na rosa que repite.

(Do libro Os ángulos da brasa, editado por Kalandraka Editores. Col. Tambo2012)
QUE CARA DE VELLO PILLO ......¡¡¡¡¡¡ 
Escribo contra o mundo e a favor da Vida. Como poeta, creo na utopía.

Manuel Álvarez Torneiro: Premio Naciónal de Poesía 2013

Hoxe estamos ledos,un gran poeta galego; Manuel Álvarez Torneiro recibiu o Premio Naciónal de Poesía pola súa obra "Os ángulos da brasa" escrita en lingua galega, a primeira vez que se concede este premio a unha obra poética en galego.
Noraboa ao poeta e a todos os que amamos esta lingua que o autor "amaba tan intensamente que non se esquece xamáis" según as súas palabras.
Premio a unha poesía feita dende o rigor e a disciplina.


NESTE MOMENTO EXISTO SIMPLEMENTE

Neste momento existo simplemente.
Simplemente respiro, ollo a árbore.
Sobrenado na calma do crepúsculo
pronuncio este silencio, oio o profundo
corazón que late por un intre.

............................................................
...........................................................
........................................................
...............................................................

Florezo no abandono
Case non sei de min si pecho os ollos.


                                       Manuel Álvarez Torneiro.

PASOS




nunca temos a certeza
de que a volta sexa o comezo
ou se esquivaremos a curva
onde nos perdemos

como fráxiles casandras
que non lameron as serpes
sen fitas que sinalen o camiño
nin báculo onde apoiar o tempo

sen muros e sen portas
deixamos ás costas o bafo do medo

e seguimos camiñando polo verdor das follas

esperando...

Ana López.

martes, 8 de octubre de 2013

COUSAS DE NENOS

Onte cortounos o paso a procesión da Virxe do Rosario, polo que no nos quedou máis remedio que ficar a mirala. Ao noso carón estaban unha avoa e a neta. Cando levaban pasado unha cantidade respetable de participantes: alabarderos, autoridades, cregos, damas enloitadas,militares, banda de música e público inda non había traza da imaxe...Entón a nena moi preocupada volveu a cara hacia nós e exclamou:
-Perderon a santa!!

Ana López..

BO DÍA

LOGO QUE DIGAN QUE ESTAMOS TAN BAIXOS EN CULTURA XERAL .....

lunes, 7 de octubre de 2013

A QUEN REZARÁ ESTE NEGRO SE DEUS É BRANCO .....

                        SOY                                    

Es bonito escribir porque reúne las dos alegrías:
hablar solo y hablarle a una multitud.
( Cesare Pavese)

YO soy tal cual escribo,
con rosas de espinas sangrándome la yema de los dedos.
Cuerpo asomado a la barandilla de una noche opaca.
Soy, escalera de caracol, desbarajuste de palabras,
letras diluidas en el recóndito riachuelo de lodo y barro.
Noche pérfida que me hiere y me diseca
rozando el filo de lo absurdo y lo imposible.
Límite del cenit,
más allá del horizonte intocable.
Soy mientras escribo
laberinto de ausencias
conjunción de verbos sonoros y alocados,
noche de estrellas fugaces que me asisten,
acercándose una a una para besarme en la frente.
Yo soy tal cual escribo
deshojando una margarita camino de lo incierto.

Sasi Alami
Imaxe google

LAMPEDUSA

lanternas
afastadas
miraban indiferentes


esterilizados corazóns
desertaron do rescate

ultramar
sinuoso e
ausente.

Ana López.

domingo, 6 de octubre de 2013

PARA UN DÍA DE CORVOS, UNHA NOITE DE XÍLGAROS


O venres foi a presentación... E hoxe o patio volve vestirse de festa para agasallar a Gema!!!



O Patio segue de festa!!!! A nosa Gema publica varios poemas no libro "Dez anos de poesías nas Pontes" do grupo Alalá,  xunto a nomes tan coñecidos como: Xulio López Válcarcel, Darío Xohan Cabana, Xosé Váquez Pintor, Diana Varela e outros grandes da poesía galega. Parabéns e un feixe de apertas Gema!!!!!

Un día de corvos

o día
é un mendo doutros días
de horas mal cosidas

un día de canto
a medio espertar

un día victima da noite
seducido polo frío
dos caixóns baleiros

un día que esqueceu o abrigo
do cuarto da lúa

un día de rebaixas
no escaparate xeado da esperanza

un día coa camisa da serpe

un día máis
no inventario dos corvos.


Ana López.

"Un ciudadano debe considerarse amortizado, descatalogado o realmente muerto cuando ya no se sorprende de nada y admite de antemano que las cosas son como son y nada se puede hacer para cambiarlas "

Parágrafo recollido do artigo de Manuel Vicent "Rebeldía" publicado na contraportada do xornal El País de hoxe.

GOZAR COA MIRADA


Niko Kherkeladze

REPÍTEME OUTRA VEZ CANTO ME QUERES


Repíteme otra vez cuánto me quieres
mientras plancho la ropa
como quien plancha sueños enterrados, 

repíteme otra vez
que estaremos unidos para siempre
excepto, por supuesto, los domingos
de fútbol en la tele
y ausencias derramadas en la cama, 

cuéntame que trabajas día y noche
para que nada falte en los estantes
salvo en todo caso, algunos sentimientos
carentes de importancia,
o esa caricia en el alma herrumbrosa, 

repíteme, otra vez, o no podría
soportar la hiel del desayuno,
lo bien que me quedan los cruasanes
que en el horno tuesto a fuego lento
junto a mis ilusiones medio crudas,

mientras duermes arrullado en la rutina, 
háblame sin parar de mis desvelos,
de cómo te cuidaré si caes enfermo,
repíteme, mientras vomito hastío,
que una familia así, comodiosmanda,
es el cimiento del amor, y punto,
mientras, un poco más adentro,
la soledad me resquebraja lentamente, 

dime que soy persona
porque lo soy en ti, me gusta mucho,
repíteme, otra vez, cuánto me quieres…, 

lo echo en falta ahora especialmente,
cuando por el camino de silencio
que de tu voz me aleja, y de tu amparo,
su eco se ha perdido, y no me alcanza.

sábado, 5 de octubre de 2013

O SERODIO VERÁN DISCÚTELLE, DESCARADO, O TRONO AO OUTONO

San Froilán 2013Precioso cartel de S. Froilán.
Os que tivemos algo que ver con Lugo nunca podemos esquecer este día:
Como mozos estudiantes, como parellas namoradas , ademáis se unha está de cumpre, ademáis se unha recibiu por sorpresa un primeiro bico abrasador que aínda non se apagou ...... Ademais se unha
foi en familia cos seus nenos á romaría.... Mercáranme aquel ano una violeta africana que sempre me encantaron e ben cediño para outro día, cando aínda non daba aberto os ollos, se me presentou na cama o meu neno que tería tres aniños, coa presa de flores que lle ripara á violeta, dicíndome inocente e radiante: Para ti mamá.
gema. 05-10-2013

viernes, 4 de octubre de 2013

VAIA HO......... ENTÉROME AGORA Á NOITE QUE HOXE ERA O DÍA MUNDIAL DA RISA.
VOU A VER SE ME DESQUITO ....

HOXE O PATIO ESTÁ MOI LEDO:

A  nosa querida compi Angela acaba de acadar un PRIMEIRO PREMIO nun concurso de poesía.
A súa ledicia é a nosa.
Xa vos irei contando máis cando teña máis información.
PARABENS E APERTAS PARA ANGELA.



O CUARTO

Escribo baixo unha pequena ventá
coa primeira luz do día
nunha hora de ninguén.

Desprego os ósos
do percheiro da noite,

escoito distante
a trécola deste vento do outono

Non sinto o desafío dos anos
nesta promiscua estancia
de libros acugulados
mobles en desuso
fotos , cadros e papeis.

A vida reflectida nunha imaxe

Van caendo as palabras
como as follas das árbores
nesta polifonía do silencio
paseniño...

ate ateigar de versos o cuarto

Ana López.

jueves, 3 de octubre de 2013

DE VOLTA DA PRESENTACIÓN DUN NOVO LIBRO DE XAVIER SEOANE: POETA INDISPENSABLE E PERSOA AGARIMOSA E HUMILDE COMA POUCOS.

A creación é tan fundamental como a leña e o pan.
A creación é un vento impregnado de sentido moral.
É forza tranquila e furacán desatado.
Luva ardendo na man.
Mirada no centro da cara.
Encarnadura no soño da carne.
A creación é o soño desperto do real, a vertixe luminosa que atrapa a libélula do instante.
A creación é o que non ensinan as escolas, nin os mestres, nin os pais; nin sequera os Avós nos seus relatos.
Creación é sachar.
A creación é a consciencia de saberse apto para o soño, propicio para a viaxe, cheo de indicios, de acontecementos, de morada.
A creación é instante interminábel.
Itsmo que canta.


Xavier Seoane