jueves, 28 de febrero de 2013

ANIMACIÓN Á ESCRITURA

                                                             
                                                       MORONI

Cada vez que Moroni pechaba os ollos, as pálpebras eran dúas diapositivas fixas do rostro da súa nai en branco e negro: nos ollos afundidos unhas meniñas descoloridas polo sol e a area, na face reflexadas as dunas, a fame e o desconcerto.
Case prefería permanecer sempre esperto, prefería non lembrala pois por moitas voltas que lle dera
no maxín nunca chegaría a comprender que ela, a súa mama, mentres durmía, o deixara abandonado naquel campo de refuxiados, descoñecidos, famentos e cotrosos, cheirando a mexo e excrementos.  

Primeiro chorou só tras dun poste sen que  lle fixeran caso, choraban moitos.  Alguén lle poñía ao lado unha cazola cun líquido escuro que os primeiros días se negou a probar. Logo tivo que aceptalo porque os dentes cravábanselle no estómago.
Pasados os días suficientes para entender que a mama non regresaría, un día pola mañá sentiuse con forzas para arrastrarse ata cabo de quen lle pareceu o xefe daquel campo. Un home enorme, moreno, barba tan negra e poboada que a boca semellaba unha fenda oculta naquela espesura.                           Os homes do seu país non tiñan tanta barba, nin o nariz tan aguzado.

Con medo,  porque non o coñecía e porque levaba un gran rifle no ombreiro, tiroulle polo saio branco  que o envolvía .
O xefe , Amir, mirouno cos enormes ollos negros que non lle pareceron tan feros como se imaxinaba e respondeulle nun idioma que non comprendeu ben.

-Son Moroni, mama deixoume aquí só e non sei que hei facer, teño moito medo. Saímos da  casa a noite que os talibáns viñeron á escola e mataron o mestre, algunhas nenas e despois ao  meu baba e moitos homes máis de Kandahar.
Amir sacou de debaixo da túnica un envoltorio e contoulle a Moroni con paciencia, para que o entendera, que aquilo eran cartos que lle deixara Aisha, a súa mama, para que fixera o posible por alcanzar o soñado Occidente antes de que os talibáns acabaran con toda a familia.
-Túa nai non regresará, Moroni, porque unha muller soa en Irán vale menos co rabo dun porco.
Ela arriscouse  traéndote  aquí e deixarche os cartos para que trates de fuxir a través de Turquía a outros países onde non te maten por ter o nariz chato, nin por ler libros, nin por crer o que queiras. ..

 Polo rostro de Moroni precipitábase  unha fervenza de bágoas e ao pechar as pálpebras, engaiolado, contemplou o rostro colorido e vívido da súa mama.

gema, 27-02-12
 
 
 

O BAILE

Que levas na frente?
estrelas,
nos ollos?
soños,
e nos beizos
versos.
Que levas ao lombo?
perdas,
nos ombreiros?
afanes,
e no peito?
alento.
Que levas nos brazos?
apertas,
nas mans?
caricias,
e no van?
amores.
Que levas no ventre?
desexos,
nas pernas?
ritmo,
e nos pés?
a danza do tempo.

Ana López.

miércoles, 27 de febrero de 2013

ESTA É A FOTO QUE ADXUNTA ANGELA DE CANDO FOI MERCAR A NEVEIRA AMERICANA.

ANIMACIÓN Á ESCRITURA


El paso del tiempo

CONGELAR EL TIEMPO

Abro la nevera, tiene escarcha al fondo y huele raro. Observo que hay restos de restos. Comidas atrasadas a las que trato de poner fecha para desechar o aprovechar. Los platos, cubiertos con film transparente, parecen pedir clemencia, allí hace mucho frío y llevan tiempo esperando un paladar calentito que los transforme para no perecer. Ya se sabe, la materia no se crea ni se destruye… bla, bla, bla, que no se yo si esto será cierto, y de serlo tampoco me consuela porque yo quiero ser yo y no transformarme en otra cosa. Los recipientes plásticos se insinúan y por ello son más apetecibles que los prosaicos platos tapados con film, tan evidentes de contenido. Luego están las tarteras ocultando su secreto a tapa y espada, no hay nada mejor para el estímulo del deseo que lo oculto, la sorpresa. Aunque ésta, una vez descubierta, corte el flujo de las glándulas salivares que se esperaban otra cosa.

Ahora le toca el turno a los yogures, cuatro caducados y tres a punto de. En la bandeja de la verdura encuentro un repollo rizado ya sin rizos, con una permanente pegajosa y caduca del color de la tierra de donde salió tan verde. Las zanahorias son una masa blanda que se funde con la bolsa que las contiene en un cóctel listo para ser desechado sin abrir siquiera, so riesgo de provocar arcadas innecesarias. En la zona franca de los embutidos se salvan por los pelos cuatro chorizos y un envase al vacío de jamón serrano que caduca mañana. El resto son ruinas de otros tiempos y de otras guerras, auténticas fosilizaciones en estado puro o piezas menguadas hasta casi la reducción jíbara.

Así que, desanimada, cierro de golpe la nevera, ya sin apetito y sin trazas de tenerlo en tiempo, saturada y harta de tanto y tan variado repertorio culinario sin futuro o con escaso futuro. Y salgo de la cocina.

Enciendo el televisor, un barrido de mando por los canales me devuelve a mi anterior estado de inapetencia. Nada que valga la pena y más de lo mismo: peor que ayer pero menos que mañana. Todo insano, caducado o tóxico. Huele (virtualmente, se entiende) como mi vieja nevera, o peor.
Contaminada por tan rancio y enrarecido oxígeno me decido a salir a tomar el fresco, así que me visto adecuadamente para el adverso tiempo atmosférico que el parte metereológico amenazaba: nublados con riesgo de precipitaciones y cinco grados de temperatura. Me miro al espejo. Bien el jersey de cuello vuelto y la bufanda, excelente el abrigo con cuello de piel y el gorro a juego, pero… ¿y estas ojeras?
Me miro detenidamente. No son sólo las ojeras, mi cara es un pergamino antiguo. Mis ojos tienen el brillo de los peces muertos, mi cutis está cubierto de hojas-mancha de un otoño feroz que se ha comido sin piedad todas mis estaciones y, ya saciado, deja los últimos restos sanos para un invierno que llama con urgencia.
Pienso en la nevera y en los yogures caducados.
Arreglo bien la bufanda alrededor de mi cuello y ladeo un poco el sombrero. La calle refresca mis pensamientos. El frío y la humedad despiertan la artrosis que grita como una bisagra mal aceitada. Además está la pesadez en las piernas, las varices que están que muerden. Gracias al bastón, ayuda a apuntalarme.
De nuevo viene a mi mente la vieja nevera y el artilugio en forma de ariete que tuve que
agenciarme para que cerrara debidamente. Ya va siendo hora de cambiarla, me dije. El otro día tropecé con el travesaño y casi me cargo la cadera no operada.
Me dirijo a la tienda de electrodomésticos, en el escaparate hay una flamante nevera americana, doble puerta y dispensador de hielo y de agua. Esta es la que yo quiero, pensé mientras mi reflejo, distorsionado por los años, sobre su superficie de brillante acero me devolvía el recuerdo de las fiambreras, platos y tarteras a punto de estropearse.
Decididamente me la compro, me dije, mientras unas lágrimas se asomaron a mis ojos y no se atrevieron a salir, por el frío, supongo. O tal vez por la ilusión contenida de estrenar nevera… americana , de dos puertas y con dispensador de agua y hielo.
Angela Fernández.

LOS ESTATUTOS DEL HOMBRE



 


Artículo 1.
Queda decretado que ahora vale la vida,
que ahora vale la verdad,
y que de manos dadas
trabajaremos todos por la vida verdadera.
manos hombre y mujer
Artículo 2.
Queda decretado que todos los días de la semana,
inclusive los martes más grises,
tienen derecho a convertirse en mañanas de domingo.

Artículo 3.
Queda decretado que, a partir de este instante,
habrá girasoles en todas las ventanas,
que los girasoles tendrán derecho
a abrirse dentro de la sombra;
y que las ventanas deben permanecer el día entero
abiertas para el verde donde crece la esperanza.

Artículo 4.
Queda decretado que el hombre
no precisará nunca más
dudar del hombre.
Que el hombre confiará en el hombre
como la palmera confía en el viento,
como el viento confía en el aire,
como el aire confía en el campo azul del cielo.

Parágrafo único:
El hombre confiará en el hombre
como un niño confía en otro niño.

Artículo 5.
Queda decretado que los hombres
están libres del yugo de la mentira.
Nunca más será preciso usar
la coraza del silencio
ni la armadura de las palabras.
El hombre se sentará a la mesa
con la mirada limpia,
porque la verdad pasará a ser servida
antes del postre.

Artículo 6.
Queda establecida, durante diez siglos,
la práctica soñada por el profeta Isaías,
y el lobo y el cordero pastarán juntos
y la comida de ambos tendrá el mismo gusto a aurora.

Artículo 7.
Por decreto irrevocable
queda establecido
el reinado permanente
de la justicia y de la claridad.
Y la alegría será una bandera generosa
para siempre enarbolada
en el alma del pueblo.

Artículo 8.
Queda decretado que el mayor dolor
siempre fue y será siempre
no poder dar amor a quien se ama,
sabiendo que es el agua
quien da a la planta el milagro de la flor.

Artículo 9.
Queda permitido que el pan de cada día
tenga en el hombre la señal de su sudor.
Pero que sobre todo tenga siempre
el caliente sabor de la ternura.

Artículo 10.
Queda permitido a cualquier persona,
a cualquier hora de la vida,
el uso del traje blanco.

Artículo 11.
Queda decretado, por definición,
que el hombre es un animal que ama,
y que por eso es bello,
mucho más bello que la estrella de la mañana.

Artículo 12.
Decrétese que nada estará obligado ni prohibido.
Todo será permitido.

Autor: Thiago de Mello

DÍO EN SERIO

martes, 26 de febrero de 2013

FALAMOS DE ITALIA E OUTROS ...


Fotografía

NUTRE O PATIODERECREO




"LA POESÍA ES ALGO PERPETUAMENTE PERFECTIBLE; SU META ES SIEMPRE ESO: MÁS ALLÁ DE LA POESÍA MISMA. A UN POEMA SIEMPRE LO PODEMOS IMAGINAR MEJOR, MÁS PERFECTO. POR ESO NO SE LO PUEDE DETENER EN UNA DEFINICIÓN, SIN RIESGO DE ASESINATO. COMO TAMPOCO SE PUEDE DETENER EL TIEMPO."
LUDOVICO SILVA

PARA APRENDERMOS


Un poema de Agustín Fernández Mallo



Summer night (1890), de Winslow Homer


Hay una aparente paradoja en todo esto:
el agua es transparente pero oscurece la ropa,
hacemos cola en el fast food
(graffiti-comida), nos gusta la Nocilla,
el café aguado, el aire
que revuelven tus dedos y no vuelve, la vista
de la calle a través del cristal manufacturado.
Nos gusta lo que, existiendo,
no existe,
comprar camisetas blancas y zapatos caros,
silbar aquella canción de Roxy
fue la señal, nos gusta, sobre todo,
pensar el cielo en la tierra,
saber que tenemos razón para que
nos traiga sin cuidado tenerla.
Nos gusta comprar discos repetidos
de Esplendor Geométrico, vivir
una manzana más abajo de la cabeza de Newton,
(llovió y no quiero secarte el pelo, árbol de navidad de agua)
nos inquieta la pregunta: por qué los aviones
toman tierra y no derrapan, por qué los libros
son más altos que anchos, por qué el amor
(solución de una ecuación irresoluble) finge
su existencia.
Sabemos que el firmamento es cavidad resonante
de mensajes que se perdieron, y de aquellos que nos llegan
el emisor ha muerto. Sabemos la contradicción
de guerra humanitaria, que gana
quien derrama más sangre y después escucha
(graffiti-concierto) a Bach en los escombros del patio,
yo mismo a veces creo haber defraudado tanto
que me entregaría al cuerpo de cualquiera,
a lo que es pura ruina y carencia
y como el agua oscurece.
Me muero por piratear esta noche
los 50 gigabytes de tus pezones,
y qué más da Punk No Dead que Opus Dei Forever
si te imaginas que al final el cielo fuera sólo un anuncio
de papel Albal nos tararea Sr. Chinarro
en la ranura de tu sexo. Hay una aparente paradoja
en todo esto: envasado al vacío nos vendemos tiempo.

lunes, 25 de febrero de 2013

CULTURA XENERAL BÁSICA




Cuerpo de Pajilleras del
                                          Hospicio de San Juan de Dios, de Málaga
Éra Diciembre de 1840. España. Último año de la Primera Guerra
Carlista. Soldados muertos y heridos por doquier. Triunfo del bando "liberal" de los seguidores de Isabel II.Su Ilustrísima Excelencia el Obispo de Andalucía, mediante singular "dispensa" se autorizaba la creación del Cuerpo de Pajilleras del Hospicio de San Juan de Dios, de Málaga. Las pajilleras de la caridad (como se las empezó a denominar en
toda la península) eran mujeres que, sin importar su aspecto físico o edad, prestaban consuelo con maniobras de masturbación a los numerosos soldados heridos en las batallas de la reciente guerra carlista española. La autora de tan peculiar idea, había sido la Hermana Sor Ethel
Sifuentes, una religiosa de cuarenta y cinco años que cumplía funciones de enfermera en el ya mencionado Hospicio. Sor Ethel había notado el mal talante, la ansiedad y la atmósfera saturada de testosterona en el pabellón de heridos del hospital. Decidió entonces poner manos a la obra y comenzó junto a algunas hermanas a "pajillear" a los robustos y viriles soldados sin hacer distingos de grado. Desde entonces, tanto a soldados como a oficiales, les tocaba su
"pajilla" diaria. Los resultados fueron inmediatos. El clima emocional cambió radicalmente en el pabellón y los temperamentales hombres de armas volvieron a departir cortésmente entre sí, aún cuando en muchos casos, hubiesen militado en bandos opuestos.. Al núcleo fundacional de hermanitas pajilleras, se sumaron
voluntarias seculares, atraídas por el deseo de prestar tan abnegado servicio. A estas voluntarias, se les impuso (a fin de resguardar el pudor y las buenas costumbres) el uso estricto de un uniforme: una holgada hopalanda que ocultaba las formas femeniles y un velo de lino que embozaba el rostro. El éxito rotundo, se tradujo en la proliferación de diversos
cuerpos de pajilleras por todo el territorio nacional, agrupadas bajo distintas asociaciones y modalidades. Surgieron de esta suerte, el Cuerpo de Pajilleras de La Reina, Las Pajilleras del Socorro de Huelva, Las Esclavas de la Pajilla del Corazón de María y ya entrado el siglo XX, las Pajilleras de la Pasionaria que tanto auxilio habrían de brindarle a las tropas de la República. (ilustración tomada del manual de la orden de Huelva) En América latina, rara vez ajena a las modas metropolitanas, las
pajilleras tuvieron también sus momentos de gloria. Durante la guerra civil mexicana, grandísimos auxilios brindaron a las tropas de todos los bandos, las Hermanas de la Consolación, organización laica (aunque cercana a la Iglesia) que ofrecieron la fatiga de sus muñecas para calmar los viriles ímpetus. Estas hermanitas recibieron pronto distintos y soeces apelativos, fruto del inagotable ingenio popular, tales como las mamacitas o las ordeñadoras. De México la costumbre pasó a las Antillas, en donde tuvieron
particular éxito las "sobagüevo" (de veras) dominicanas, todas ellas matronas sexagenarias quehabían elegido ocupar sus tardes en esta peculiar forma deservicio social. El último lugar en América donde hicieron fortuna estas
abnegadas damas, fue el Brasil. Allí la columna Prestes fue acompañada en su marcha por una trouppe reducida pero eficiente de damitas paulistas –llamadas beixapau- aunque solamente se valían de ágiles movimientos de sus manos, conjuraban l a melancolía de los soldados. Diversas fuentes orales a orillas del Paraná comentan que en el
villorrio conocido en el siglo XIX como Pago de los Arroyos hubo un pequeño agrupamiento dedicado durante algunas décadas a esa actividad. Eran conocidas como las Hijas de Nuestra Señora del Asunto Encarnado", en referencia y dudoso homenaje póstumo a su anciana fundadora, fallecida con las manos en la masa, junto a un soldado, en su día de descanso. La costumbre desapareció tras la segunda guerra y hasta la fecha se desconoce la
existencia de otras congregaciones.AQUI NO HAY NI BROMAS NI EXAGERACIÓN NI AGREGADOS NI ENMIENDAS. TODO LO DICHO ES HISTORIA ESCRITA. Esto que usted ha leido es
rigurosamente cierto... Si cree que es escandaloso, pues, vaya a las fuentes de la informacion que están en el Archivo de Indias en Sevilla y lea esta curiosa e increible historia... Lo que si creo es que es materia para reflexionar, sobre todo con la crisis, mas que hospitalaria, carcelaria de america latina. atte.
EL DE LA CASA.

CORREO ENVIADO POR CONCHI

TI SABES?

Foto de portada

domingo, 24 de febrero de 2013

Fotografía

ROSALÍA



A ROSALÍA POR MULLER POETA GALEGA.

HOXE SONARÁN AS GAITAS EN TODA GALICIA POR ROSALÍA DE CASTRO

Canta si queres
na lingua que eu falo;
dareiche un mantelo,
dareiche un refaixo.

Co son da gaitiña,
co son da pandeira,
che pido que cantes,
rapaza morena.

Co son da gaitiña,
co son do tambor,
che pido que cantes
meniña por Dios.

     Rosalía de Castro (Cantares Gallegos)

                                         Foto:Fernando Barbeyto.

viernes, 22 de febrero de 2013

24 de febreiro do ano 1837 nacía Rosalía de Castro

Quen queira me chame,
quen queira me obriga.
Cantar cantereille
de noite e de día,

por darlle contento,
por darlle consolo,
trocando en sonrisas
queixumes e choros.

                    Rosalía de Castro(Cantares Gallegos-1863)

ESTRATEXIAS DE MANIPULACION MEDIÁTICA SEGUNDO NOAM CHOMSKY


1. La estrategia de la distracción
El elemento primordial del control social es la estrategia
de la distracción que consiste en desviar la atención del público de los problemas
importantes y de los cambios decididos por las élites políticas y económicas, mediante la
técnica del diluvio o inundación de continuas distracciones y de informaciones insignificantes.
La estrategia de la distracción es igualmente indispensable para impedir al público
interesarse por los conocimientos esenciales, en el área de la ciencia, la economía, la
psicología, la neurobiología y la cibernética. ”Mantener la Atención del público distraída, lejos
de los verdaderos problemas sociales, cautivada por temas sin importancia real. Mantener al
público ocupado, ocupado, ocupado, sin ningún tiempo para pensar; de vuelta a granja como
los otros animales (cita del texto ‘Armas silenciosas para guerras tranquilas)”.

Animación á escritura

                                       O PASO DO TEMPO


Está un día chuviñento, desos que afondan o ánimo. Ademáis é sábado, non hai a obriga do traballo,  polo que me costa tomar a decisión de saír; pero cós anos aprendin a levarme a contraria no tema, e sei que non me conven quedarme na casa.
Púxenme roupa fermosa !a millor que teño! Sempre axuda,  acicaleime ben, e despois da última mirada ao espello ! fóra! Tampouco é cousa de deterse demasiado nel, cada dia hai un novo sinal de que o tempo corre...
Primeira estación : un bo café coa lectura do xornal !Que marabilla,  penso que Deus non pode empezar millor o día.
Hoxe pasei das follas que falan de política  !que lles den!  e fun directamente a axenda cultural .Farda bastante e ademáis algunha cousa sigue sendo gratis.
Moi preto de onde almorzaba hai unha sala de arte e inaguraban unha exposición de.. !Buenooo! Ali estaba o nome dun antigo noivo. Rompéramos, e nonos volvimos a ver; os motivos foron moitos, case todos de cartos !a vida pura e dura!  pero o detonante foi que tiñamos distintos criterios artísticos; ou iso dixo el .Pero dende entón quedei vacinada !Nin un artista máis na miña vida!
A sala estaba vacia, case millor , asi poderiame parar onde quixera e ver os cadros con calma.
De súpeto,  vin o cadro. !Traidor! , quedáramos en rompelo. Aquel cadro fora unha ofensa e a causa ou ¿disculpa? da nosa separación.
Estivera tempo posando para el ,deciame que ia ser unha sorpresa !Vaia  se a foi!
Cando mo ensiñou peguei un berro como o de unha leoa ferida.
-¿Pero quen é esa?
Dixome que me via asi có paso do tempo que compartiriamos; que a vida iria deixando en min as súas pegadas pero seguiria sendo fermosa.
!Non era normal! Poidera ser que cando fixesemos o amor me vise asi? .!Este tipo é un desviado!
Asi rematou o noso amor; pola arte e outras cousas que non veñen o caso.
Cando me serenei volvin a miralo. A verdade tiña unha beleza especial aquela muller chea de enrugas , con aqueles ollos de auga; sacáralle a miña boca e ata as orellas un chisco grandes...A carrapucha  foi creación do pintor.Era un cadro precioso e !vendido! Vexo que no asunto económico as cousas vanlle millor.
A altura dos meus anos inda non sei se o cadro foi unha broma macabra ou unha proba de amor.
Agora só é unha folliña no tempo.
Daquela tiña trinta anos e moita soberbia.

jueves, 21 de febrero de 2013

ANUNCIO


 A pesar de todo: HOXE FRENTE Á MIÑA VENTÁ NACERON MARGARIDAS.
A pesar  de todo: HAI COUSAS FERMOSAS.


ANIMACIÓN Á ESCRITURA



google

VELAÍ

SILVIA

Rompeu os zapatiños de cristal
e a argola de ouro
que a encadeaban ao paraíso.

Agora fai equilibrios no arame
có seu fardo de sombras.

Vai cabo dela outra muller
que ten voz propia,
palabras e silencios;
que a leva da man polos camiños do aire.

Esa
é solo dela,
deixémola gardada.


Ana López.

miércoles, 20 de febrero de 2013

!!!PERPLEXA!!!

Despois de oir o último descurso do "presi" non teño a menor idea de onde habito, existo, moro, resido, ou se inda sigo viva ,porque por aquí pasan outras cousas...
Se alguén sabe en que pais ando !porfa! que me poña en contacto coa realidade.
Moitas grazas.

Ana López?

!SEMPRE O MAR!

                                 Mar calmo


Mar calmo, espello licuado
dun cincento ceo dilatado.

O vento quedou  durmido
no colo do mencer.

A lúa, enredada nas velas do amor,
troca ondas por caricias.

O sol mira de lonxe,
para non enxugar os bicos da marea.


Escamallos das penas deslízanse  pola praia.


Ana López.

lunes, 18 de febrero de 2013

Tras da máscara...




                           
                               Tras da máscara acocho
 a tristeza dos días malos,
 o medo  das noites en branco,
 os ríos de amargura
 que  afondan nas cuncas  dos ollos
 ao contemplar  o lixo que asolaga
 os camiños da terra erma,
 as fochancas onde  afoga  a impotencia,
 as cordas que amordazan a esperanza,
 un baleiro que agarda a liberdade...

Tras da  máscara acocho
as sombras calcinadas  nos espellos,
os rostros transeúntes na néboa,
as mans que un día trazaron
mapas inéditos sobre a incerteza da pel,
os labios  que inventaron palabras
para regalarme un mundo novo
coa choiva suspendida de crepúsculos azuis…

Tras da máscara acocho
as horas que trocaron en cinza, 
as espiñas que me fixeron sangrar,
o espacio negro da dor,  
o peso  da culpa,  
os soños que se tinxiron de xofre, 
as debilidades que cosen a boca,
a angustia de ser eu mesma…

                                                                                                  (Foto propia)

ANIMACIÓN Á ESCRITURA - TRAS A MÁSCARA



Era coma unha fina máscara que lle cubrira o rostro: metade fermosa, asedada , a outra metade, desfigurada,  case sempre cuberta pola longa e negra melena que escondía esa parte afectade  por aquel triste accidente  sufrido  na infancia.
Afixérase a vivir con esa dualidade pero na adolescencia comezou a notar como cando descubría  alguén a metade oculta do seu rostro, aínda que o disimulara, denotaba un tic  de desagrado ou iso percibía ela.

Aquilo foina facendo cada vez máis reservada e insegura aínda que estaba agraciada con moitas outras  calidades de seu: intelixente, sensible, responsable ( como di no Principiño “o importante é invisible aos ollos”).
Era unha excelente ximnasta rítmica cun corpo áxil e flexible coma un xunco. Foi seleccionada por un xurado entre as mellores para  representar o país a nivel  internacional.  Pero a sorpresa chegou cando  poucos días antes da demostración dixo que se sentía indisposta para asistir. Revisárona os doutores do equipo, fixéronlle  probas e análises sen atopar ningún motivo para os seus vómitos continuados.....
Só pasado algún tempo descubriu aquel segredo a Daniel, o amigo que casualmente, coma un anxo, entrou na súa vida. Namorouse del perdidamente porque a aceptaba como era e con el sentíase segura e confiada. Non tiña reparos en expoñer a outra meixela  para que el lla bicara coa tenrura dos pétalos recentemente  abertos.
Foron un feliz matrimonio durante anos. O problema apareceu ao querer rachar a máscara:

Aquela noite ela confesoulle canto tempo levaba soñando con ofrecerlle todo o seu esplendor  facendo un remedio estético, sería fermosa, xa o consultara cun ciruxián estético....
Faloulle moito, moi convincente pero el non a escoitaba. No seu maxín as neuronas transmitían sinapses a velocidade impensable, mensaxes tan contundentes coma puñazos nos dentes ( todos a mirarán, e desexarana, quizabes te abandone coma túa nai fixo co teu pai, xa non será só túa.)

A luz leitosa da mañá iluminou a escena de dúas máscaras rotas e un revólver no medio ...
 
gema, 18-02-13








domingo, 17 de febrero de 2013


ANIMACIÓN Á ESCRITURA


                                                  NIÑA LEYENDO

Escribía poesías. A los pájaros, a la luna, al río, a sus pensamientos. Sus hermanos se reían de ella. Sus padres, que sólo conocían las cuatro reglas,  no entendían su lenguaje. Sólo la entendía la señorita Francisquita,  la que el pueblo llamaba La loca de la Casa Grande. Una extraña enfermedad que de joven la había trastornado, decían. La enfermedad en cuestión había sido un mal de amores que su familia había ocultado bajo un engañoso diagnóstico médico. En la Casa Grande no podían permitir que su hija única quedase embarazada, diese a luz en el extranjero y  quedase con el fruto de la deshonra para toda la vida. Por eso  le quitaron  su bebé nada más nacer y lo dieron en adopción a sus caseros, alegando ser de una parienta lejana que había muerto en el parto. Les  habían hecho jurar confidencialidad,  nadie debía enterarse, ni la pequeña.  En pago de su secreto, les entregaron una suma importante, casa  y tierras.
Ni doña Francisquita ni Alba conocían el secreto que las unía con tan importante vínculo de sangre. Pero el destino, ayudado por la proximidad (vivían en el mismo pueblo) hizo que la niña y su madre biológica se conocieran.
Alba siempre llevaba encima un cuaderno atado con un cordel a la cintura. Este hecho, extraño ya de por sí para una gente de pueblo, unido a un carácter introvertido y solitario hicieron que la catalogaran de retrasada. Además estaba aquella manía de escribir cosas raras. La veían escribiendo bajo los árboles, en los bancos del jardín, sobre la hierba, hasta mientras desayunaba, cualquier sitio era bueno para sacar el cuaderno colgado de su vestido y escribir como una poseída a los dictados del demonio (eso creían todos).
Doña Francisquita también escribía poesía. Pero nadie la veía. Se cuidaba muy mucho de ocultarse en su habitación y guardar bajo llave sus escritos. Desde que había perdido su amor y su fruto no volvió a ser la misma. Solitaria e introvertida como Alba y recluida por propia voluntad dentro de los muros de su casa, lo único que se permitía fuera  eran los largos paseos hasta el río.
Allí se encontraron por primera vez.
Y a la primera vez siguieron muchas veces más, hasta hacerse inseparables. Junto al cómplice río, que las acompañaba con su líquida música, leían  poesía. Y así llegaron a quererse tanto que un buen día las dos desaparecieron.
Los de la Casa Grande removieron  río y monte, pero fue inútil.
 Jamás aparecieron
Angela fernández

DETRÁS DE LA MÁSCARA
Todo ser humano se esconde detrás de una máscara. Y el que no lo reconoce a la luz del día sus pesadillas se encargarán, tarde o temprano, de recordárselo en forma de pesadillas cuando la noche le arranque la máscara y sus verdaderas facciones aparezcan. Claro está que hay muchas clases de máscaras, tantas como personalidades. Las hay de cartón piedra, inamovibles, insondables y las que simplemente son una ligera capa de maquillaje. Entre estos dos extremos hay toda una extensa gama de posibilidades.
 Si todos fuésemos transparentes este mundo no funcionaría, o funcionaría mal. Hasta el agua tiene que ser depurada de impurezas, ni el aire se libra de un buen filtro, tampoco la tierra es pura, necesita del rastrillo. Nada ni nadie es espíritu puro.
 Es por eso que el hombre, en mayor o menor medida necesita de afeites para habitar este mundo y no morir en el intento, o convertirse en hombre burbuja.
Si los políticos no tuviesen máscara ¿quién los votaría? Si los médicos no tuviesen máscara ¿cómo podrían enfrentarse al sufrimiento sin inmutarse? Si los profesores no tuviesen máscara ¿qué alumno les obedecería?. Si los padres no tuvieran máscara ¿qué hijo, por ejemplo adolescente, los aceptaría como ejemplo a seguir?
 ¿Máscara o desnudez? En la utopía la desnudez es perfecta, sana, natural, como la fruta silvestre. Pero en el mundo que habitamos, de fruta tratada, la desnudez no sólo está mal vista sino que es altamente peligrosa. Y el que practica el nudismo corre el riesgo de acabar marginado y muchas veces perseguido.
 El problema es encontrar el perfecto equilibrio entre la absoluta desnudez y el disfraz más sofisticado  para no caer del alambre. Todos somos equilibristas, unos más patosos que otros, y los que caen son los transparentes, los espíritus puros(o ingenuos) que creen que con la cara lavada pueden apuntarse al baile de la vida.
 Recuerdo a Julios. Apareció un buen día vestido de harapos, o más bien desnudo con harapos. Con el cielo por techo y sus necesidades básicas cubiertas por unas pocas monedas. Me llamaba la atención, no tanto por su carcomida y sucia manta a modo de capa ( y poco más), sino por su mirada limpia, parecía mirar un confortable más allá. Sin embargo su más acá distaba mucho  de ser confortable. Y era feliz. No tenía máscara. Era transparente como el mar donde se bañaba.  Pero el mundo lo recluyó en una institución, lo lavó, le puso techo y lo vistió. Duró unos meses.
Después me enteré por la prensa que era alemán, premio extraordinario de matemáticas, que un buen día tuvo la osadía de quitarse la máscara y vivir como los pájaros libres.
Pero el mundo lo enjauló.
 ¿Quién se atreve a emular a Julios? Pues si nadie se atreve, habrá que ponerse la máscara y no perder el equilibrio sobre el alambre de este nuestro circo.
Angela Fernández

Costuras

Descoser un soño
é  abrir as costuras do corazón,
e enfiar as puntadas nos furados da vida.
  
Ana López.

O ASOMBRO ¡¡¡¡¡¡¡



Creo que a miña sequía literaria se debe a que  o que  se está oíndo estes días neste noso país supera toda capacidade de ficción. Que historia vou ser quen de inventar eu que supere a realidade?

viernes, 15 de febrero de 2013

!Teñen palabras para todo!

Hoxe, no mercado, oin unha nova mostra da sabedoría dos ditos populares:" !teñen palabras para todo!".Podedes imaxinarvos de quen falaban...
Inda que ando neso de poñer bridas á escrita, non me puiden resistir a recoller o momento. Nin que dicir ten, que non digo tanto con tan pouco como o dito, pero iso é o que teñen os ditos populares.!Son unha aúténtica fortuna da lingua!

Bueno esto é a miña reflexión:

Camiñamos a cotío levando ás costas os cadaleitos da verdade; ó redor un aire irrespirable acolle a fraternidade do noxo. O saldo da mentira arrasa coa esperanza, e os ouvidos son apedreados día tras día por palabras pervertidas.
Mentres,o silenzo, garda as follas manuscritas cós nomes e os agasallos da sombra.


Ana López.


Nembargantes temos un marabilloso fin de semana de sol , e estamos vivas , asi que !!!A DISFRUTAR! mentres poidamos.

miércoles, 13 de febrero de 2013

ACOMPAÑAMENTO PARA O POEMA DE ANA


XUNTOS

A todas as mulleres que en Exipto e en outros países árabes estan loitando na rúa para defender o seu dereito a ocupar o espazo público.


Escucha, amor,el rumor de la calle,
eso es hoy el poema, eso es hoy el amor.
                                             Julio Cortazar.


Ven conmigo á rúa, amor,
rompe conmigo o muro,
gravaremos nas  pedras berros de liberdade.
Libérate dos panos que te ocultan,
amordazan a voz,
e cegan a mirada,
Ven conmigo á rúa, amor,
toma o facho e camiña ao meu carón,
venceremos xuntos aos canallas,
levaremos á xustiza aos violadores,
que acosan nas multitudes
e se agochan nas cociñas.
Ven conmigo á rúa, amor,
combatiremos aos voitres
que nos queren roubar a primavera.
Ven conmigo a rúa, amor,
que o medo, a dor, e a carraxe
son os mismos.

Ana López.

martes, 12 de febrero de 2013

Animación á escritura

                        Máscara
  


Cando era nena pasei un tempo coa miña avoa. Era unha árbore espetada na terra. Lembro esos anos da miña nenez coma se habitase nun paradiso. Cada día era un descubrimento.Espertoume ao miragre da vida ; cada pedra, cada folla, cada fror, cada formiga fala do seu...
Viviamos envoltas na maxia.
Ia con ela a todas partes; coas vacas ó prado e a choelas  , a sementar as patacas, faciamos xuntas o xantar e celebrábamos a malla.O que máis me gustaba era ir "A Ravela". o máis moderno "ultramarinos- muiño" da época, onde mercábamos chocolate, arroz, bacallau,carburo e un cuartillo de viño que precisaba para a ciática...
Todo o demáis tiñámolo na casa.
Só me rifou unha vez cando me rín nun velatorio, entón non sabia nada da morte.
Pero o que máis lembro dela é unha frase que dicia cando nos parabamos con alguén:
-Non é o que parece.
-¿Que parece avoa?
-Xa o entenderás.
Estas palabras deixábanme moi desasosegada.¿Logo que era, un lobo, unha bruxa?Pola súa voz non se intuia que poidese ser unha rosa, ou un reiseñor...
Hoxe xa non está conmigo, e case é millor porque seguramente despois de apertarme e bicarme moi forte me miraria ós ollos e diriame :
- Non és a que pareces.

Ana López.

lunes, 11 de febrero de 2013

domingo, 10 de febrero de 2013

DOMINGO LARDEIRO

google

" DOMINGO LARDEIRO
CADA CAN NO SEU PALLEIRO"
de tradición popular - fonte: Luis ( repetido ano tras ano )

sábado, 9 de febrero de 2013

RAZÓN QUE CONVENCE


Mensaje
Yo me abrí una cuenta en Gmail, otra en Hotmail, otra en Facebook, otra en Twitter...yo qué sé, señor juez...lo mismo me abrí también otra cuenta en Suiza y ya ni me acuerdo... yo qué sé.

ANTROIDO


viernes, 8 de febrero de 2013

ANIMACIÓN Á LECTURA



                                                   O RETRATO

Nada máis ver a foto, recoñeceuse. O que non lembraba era en que momento lla fixeran, quizaves fora o que se di unha foto roubada, claro. Ela estaba escribindo entretida e non se enterara. Mirouna moito tempo, observando o vestido que lle pareceu tan bonito, vaporoso, de tea estampada nas súas cores preferidas. A atención coa que escribía, coas mans tan grandes e osudas,  xa daquela. Que estaría a escribir ???

Arrincouna das cavilacións a voz grave da Tata que chegaba desde o fondal das escaleiras:
- Maira, agardámoste para cear.
Xa case non se vía nada fóra, quedaba a luz alaranxada dun solpor de verán. O día fora longo e intenso. Chegara aquela mesma mañá despois de oito horas de vo.

 No tanatorio atopouse co seu pai, sereno, a Tata, algúns primos que xa non recoñecía, tíos e toda a xente que acompaña neses casos. Falou con todos de todo, ou case de todo, o que acontecera desde que non se viran.
A avoa Sagrario, pobre, era tan maior que aínda que tivera unha boa vellez, sabíase que ese momento tiña que chegar e ata fora bonito o funeral.
Ela, a avoa, e máis adiante a Tata , foran as mulleres que arrouparan  a súa nenez desde que morrera a mamá. As que poñían a punto a roupa, a comida,  acompañábana ao cole,  consolárona dos seus primeiros desamores ..... Todo.  A Tata ata fora pasar unha temporada a un hotel da cidade para ver como se adaptaba nos primeiros pasos pola  universidade.
Despois de facer o doutorado, antes de marchar, a avoa Sagrario entregoulle unha chave cando xa estaban no aeroporto:
-        Toma, esta é a chave dun baúl que teño no faio. Poderás abrilo só cando eu non estea.

 -Maira ¡¡¡  A nova chamada sorprendeuna aínda alí. Colleu o retrato e baixou. Estábana agardando.  Tiñan cara de cansos, claro.
-        Perdoade, é que levo tanto tempo sen estar na casa que non controlo .

Cearon mentres se contaron cousas das respectivas vidas pero como ela pedira os días por sepelio dun familiar próximo e o pai xa se xubilara, terían tempo de falar máis descansados.
De todas formas antes de retirarse mostroulles o retrato:
-        Mirade o que atopei, nunca o vira, non lembro de cando será. Supoño que despois de
morrer  mamá  porque lembrei  que me sentaba no xardín e escribíalle cartas...  Estaba ben linda pero, mirade, parézome máis a Tata que a mamá. Será que todo se pega... – rindo mentres lles daba un bico a cada un.
Estaba a piques de adormecer cando seu pai petou na porta e entrou.
-        Maira, incomodaríate moito se paso un momento falar contigo?
-        Só faltaría.

Enrique sentou na cama, colleulle unha man, mirándoa fixamente dun xeito especial.
-        Maira, teño que contarche unha historia antes de deitarme, a verdade da túa vida e a nosa. Mamá fíxomo prometer antes de faltar.
- Non sei de onde sacaches o retrato, eu non o coñecía pero coñezo a historia que non está no retrato:
Despois de pasar tres anos casados mamá e máis eu, desexando ter fillos, soubemos que non podería ser.
Como ti ben sabes, eu traballei na clínica, e sempre che da máis posibilidades de informarte das cousas polo dereito. Os compañeiros, coma en todos os traballos, tamén sabía que nós desexabamos más ca nada ser pais.

Unha mañá entrou inopinadamente no meu despacho unha monxa.  Noteina como algo nerviosa. Deume os bos días e sen máis, díxome sen respirar  que aquela noite ingresara no hospital para dar a luz, unha moza moi noviña, soa. Tamén me propuxo a bocaxarro que se eu facía un donativo xeneroso para a súa comunididade , aquel bebé podería ser para min. Ela sabía moi ben canto ansiabamos ser pais. Xustificouse dicindo que co meu donativo faríase unha boa obra, por outro lado, aquela criaturiña do paritorio arruinaría a súa vida  para criar un fillo que seguramente non quería e malvivirían .........
Convenceume doado e así foi como eu cheguei contigo á casa coma quen trae un corazón palpitante  nas palmas das mans, e outro estoupando no peito.
Mamá non sabia nada, aquilo foi coma unha cicloxénese explosiva. Sorpresa, vacilación, emocións incontroladas, bágoas............
Tardamos pouco en saber como se pode querer a un fillo e con iso foi aparecendo tamén como unha sombra, ao comezo non compartida, pero logo foise facendo tan longa que xa nos perseguía con insistencia. Unha noite mamá daba moitas voltas e eu non durmía, en silencio, ata que me dixo que non o soportaba máis. Eu confeseille que tampouco.
Eras una nena encantadora, guapa, riseira, cariñosa. Xogabamos sempre, gateabamos, corriamos e riamos ata agotarnos.  Ti feliz, nós felices pero coma cun gran chanzo  derriba. O que nós estabamos a disfrutar contigo,  estabamos a roubarllo a túa nai de verdade, privándoa de oirche dicir o primeiro mamá e verche dar o primeiro paso ......
Terías tres anos cando tomamos a decisión rotunda: entrei nos arquivos rastreando o teu nacemento e as señas dunha nai que unha vez tivera un bebé mortiño.
Levounos un tempo conseguilo porque para nós a discreción era importante  e por outra parte a xente dá moitas voltas na vida e máis  unha rapaza tan nova coma Tata,  sen futuro. Pero ao fin atopamola .
Os moitos detalles que salte xa teremos tempo de irchos contando  pouco a pouco.
O caso é que despois de enterada polo miudo de todo, Tata veuse connosco para axudar a criarte e disfrutar do que era seu.
Fíxoo tan ben como ti sabes e agora tamén sabes por que te pareces a ela.
Cando ti te fuches  xa non había motivos para que Tata permanecer aquí.  Pero para daquela  o tempo, a súa bondade e por que non, a súa fermosura, xa me aniñaran no corazón...
-        Quédanos moito que falar pero hoxe ti durmirás doutra maneira e eu tamén.

Deulle un bico e desapareceu sen  tempo para  saír do  abraio.
Maira non durmiu nin dunha maneira nin doutra .... O sono non quixo durmir.
gema, 08-02-13