de terte sorprendido tanto pola miña aparición. Puideches obviala, con non responder xa estaría todo ben e así dáme a impresión de que algo me estás reprochando sen saber moi ben o que.
Primeiro pensei en non responder porque a estas alturas da vida o que menos desexo e entrar en ningún tipo de conflictos e menos contigo. Aprendín, co tempo, a perdoarme e perdoar e dar a absolución ao pasado que aínda que forma parte de min non deixo que me arrebate o presente. O presente é o libro aberto no que se pode escribir, o pasado non ten teclas de borrado. Que digo¡¡¡¡ Segundo ti si: “desaprendín o teu nome”, “ xa non tes nome”.
Que ben manexas as palabras, coma sempre, es un malabarista das letras, das palabras. Tanto me engaiolaches con elas.
Ben, non quero, digo, retroceder en nada, quero ser tan aséptica como aprendemos nas nosas carreiras pero iso non vai disminuir a miña enérxica decisión de que Sara López non sexa un gris e vil cadáver soterrado “ baixo as follas que tapan o pasado”.
Sara López vai manter a súa dignidade e vaite sorprender moito cando che conte que exactamente
o 16 de decembro de fixo trinta anos, esta Sara ergueuse ben cediño porque tiña algo que facer de vital importancia.
Aquel ano preparabamos o doctorado, quedaramos en comer xuntos pero eu anticipeime para contarche o resultado da análise: era positivo, no meu ventre abrollara a vida, ti sementárala.
Abrín a porta do laboratorio en absoluto silencio para sorprenderte pero a sorprendida fun eu:
Almudena Legrand Garcia debía estar facendo sobre ti unha análise a fondo. Vas lembrando algo agora. Eu si, cunha claridade absoluta, pero ti nunca o soubeches.
Aquela Almudena alta, loira, espléndida, alternativa, ave de paso.......
E Sara, Sara López, deixou a porta aberta do laboratorio e foi un lóstrego que desapareceu para sempre coa axuda do seu ben querido pai que facía aquelas viaxes tan raras, non sabías a onde. Sara López tampouco puido volver a ver o rostro tan querido da súa nai.
Ata aquí, David. Permíteme permanecer enterrada para ti pero non enterres a miña dignidade por favor.
Coma sempre, un saúdo.
Sara López,26 – 01 -
***********************************************************************************
Despois duns días fóra por cuestións de traballo volvo e nada máis abrir o ordenador o teu mail cae como un mazo sobre a miña cabeza.
De verdade non desexas volver ao pasado? Pois abofé que o estás reconstruíndo bastante ben. E semella que nesa viaxe que emprendes para recobrar a túa dignidade, non creo que a perderas nunca, ou para non ser "un gris e vil cadáver soterrado baixo as follas ..." apostas forte.
Eu serei un malabarista das palabras pero ti , coma sempre, es a rapaza dos grandes golpes de efecto. Lembras que eu sempre facía bromas co de que deberías dedicarte ao teatro? Encantábache sorprenderme con calquera suceso que ti, por irrelevante que fora, convertías en algo importante, magnífico... “ Esta mañá o profesor de física non podía separar os ollos do meu escote...” E imitábalo con toda clase de detalles esaxerando cada xesto, cada palabra e eu ría e abrazábate e xirabamos os dous ata caer medio mareados sobre as flores mortas daquel escanastrado sofá que nos acariñaba coa súas liñas deformes . Incluso a tarde anterior a ese 16 de decembro de hai trinta anos que citas no teu mail, cando me dixeches que querías ser libre o ton que empregaches era demasiado melodramático, pero eu xa estaba acostumado e amábate. Mesmo me divertía aquela maneira de comportarte; facíate etérea, máis fráxil , máis irreal... E a min gustábame protexerte.
Por que non entendes que quixera borrar o teu nome? Só desexaba deter o sangue da ferida... Esquecer... Esquecer... Para poder seguir respirando.
E de súpeto .... Abres a cortina do tempo e fendes o meu ánimo dicindo que estabas preñada. Ah!!!! pero deixas en suspenso o último acto... Era por iso polo que clamabas pola túa liberdade , polo que tiñas que afastarte de min; para liberarte tamén do que de verdade ía compartir para sempre a túa vida...? Que pensabas dicirme aquela mañá na que me sorprendiches con Almudena, que xa que estabamos a piques de ser tres marchabas para ser só dous, ou un ...? Que xa decidiras que nada ía cambiar a túa vida...? Almudena “alta , loura, espléndida, alternativa, ave de paso”... Houbo tantas na miña vida , pero podes estar segura de que ti, a muller da que non quixen lembrar o nome para poder seguir vivindo, fuches a única que permaneceu , soterrada, tapada pólos días que ían acumulando lastre no meu corazón . A cinza que deixaches espallada pola miña pel foi, aínda é, ese po dourado que evita que as bolboretas arrastren as súas ás polo chan...
E agora poderías aclararme se ao teu lado hai outro nome que eu debería coñecer porque as súas letras forman parte da miña identidade ou se nunca existiu nin no teu pensamento?
De verdade non desexas volver ao pasado? Pois abofé que o estás reconstruíndo bastante ben. E semella que nesa viaxe que emprendes para recobrar a túa dignidade, non creo que a perderas nunca, ou para non ser "un gris e vil cadáver soterrado baixo as follas ..." apostas forte.
Eu serei un malabarista das palabras pero ti , coma sempre, es a rapaza dos grandes golpes de efecto. Lembras que eu sempre facía bromas co de que deberías dedicarte ao teatro? Encantábache sorprenderme con calquera suceso que ti, por irrelevante que fora, convertías en algo importante, magnífico... “ Esta mañá o profesor de física non podía separar os ollos do meu escote...” E imitábalo con toda clase de detalles esaxerando cada xesto, cada palabra e eu ría e abrazábate e xirabamos os dous ata caer medio mareados sobre as flores mortas daquel escanastrado sofá que nos acariñaba coa súas liñas deformes . Incluso a tarde anterior a ese 16 de decembro de hai trinta anos que citas no teu mail, cando me dixeches que querías ser libre o ton que empregaches era demasiado melodramático, pero eu xa estaba acostumado e amábate. Mesmo me divertía aquela maneira de comportarte; facíate etérea, máis fráxil , máis irreal... E a min gustábame protexerte.
Por que non entendes que quixera borrar o teu nome? Só desexaba deter o sangue da ferida... Esquecer... Esquecer... Para poder seguir respirando.
E de súpeto .... Abres a cortina do tempo e fendes o meu ánimo dicindo que estabas preñada. Ah!!!! pero deixas en suspenso o último acto... Era por iso polo que clamabas pola túa liberdade , polo que tiñas que afastarte de min; para liberarte tamén do que de verdade ía compartir para sempre a túa vida...? Que pensabas dicirme aquela mañá na que me sorprendiches con Almudena, que xa que estabamos a piques de ser tres marchabas para ser só dous, ou un ...? Que xa decidiras que nada ía cambiar a túa vida...? Almudena “alta , loura, espléndida, alternativa, ave de paso”... Houbo tantas na miña vida , pero podes estar segura de que ti, a muller da que non quixen lembrar o nome para poder seguir vivindo, fuches a única que permaneceu , soterrada, tapada pólos días que ían acumulando lastre no meu corazón . A cinza que deixaches espallada pola miña pel foi, aínda é, ese po dourado que evita que as bolboretas arrastren as súas ás polo chan...
E agora poderías aclararme se ao teu lado hai outro nome que eu debería coñecer porque as súas letras forman parte da miña identidade ou se nunca existiu nin no teu pensamento?
David, 31 -01 -2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario