PATIO DE RECREO É UN LUGAR PARA XOGAR COA LINGUA NO MÁIS AMPLO SENTIDO DA PALABRA ...... E A LINGUA GALEGA É A MÁIS AXEITADA PARA ESES MESTERES ¡¡¡¡¡¡¡¡
viernes, 31 de agosto de 2012
LÚA CHEA
Esta noite pode suceder calquera cousa que desexes ou o máis inesperado:
É noite de lúa chea, por segunda vez neste mes, cousa que non volverá suceder ata dentro de 15 anos ........
Se nos deixamos bañar pola súa luz
seguro que descubriremos algún misterio.
miércoles, 29 de agosto de 2012
domingo, 26 de agosto de 2012
ANDURIÑAS
O aire escoitou as palabras do mar
e as ondas abriron o tempo dos soños.
As nubes debuxaron o voo das anduriñas
que atravesaron océanos ao lombo do vento.
Outearon horizontes,escalaron montañas,
habitaron cidades, descubriron as flores
e cantábanlle á lúa a ilusión ensoñada.
Guirnaldas de estrelas
levaban o marmurio do vento
ata primaveras de esperanza.
Voaron de norte a sur,
de este a oeste.
Sucaron mares, atravesaron bosques,
beberon auga de fontes misteriosas,
esquivaron rochas de costas escarpadas
e chegaron ás máxicas praias do abrente.
Encontraron a ruta.
O tempo detúvose nas ás
e foron os dias un fondo comenzo.
Fixeron o niño con xuncos de luz,
espertaron ó soño
que fixo un o espazo,
e un fermoso e único voo.
Foto: F. Barbeyto López
e as ondas abriron o tempo dos soños.
As nubes debuxaron o voo das anduriñas
que atravesaron océanos ao lombo do vento.
Outearon horizontes,escalaron montañas,
habitaron cidades, descubriron as flores
e cantábanlle á lúa a ilusión ensoñada.
Guirnaldas de estrelas
levaban o marmurio do vento
ata primaveras de esperanza.
Voaron de norte a sur,
de este a oeste.
Sucaron mares, atravesaron bosques,
beberon auga de fontes misteriosas,
esquivaron rochas de costas escarpadas
e chegaron ás máxicas praias do abrente.
Encontraron a ruta.
O tempo detúvose nas ás
e foron os dias un fondo comenzo.
Fixeron o niño con xuncos de luz,
espertaron ó soño
que fixo un o espazo,
e un fermoso e único voo.
Foto: F. Barbeyto López
CONTEMOS ¡¡¡¡
Se as estrelas soñasen, soñarian nunha cálida noite de verán deitadas na herba mollada pola choiva, nunha posta de sol no mar na compaña dos amigos mentras escoitaba o marmurio da fonte da liberdade.
¿Serán gratis os soños das estrelas?
Ana López
“S.O.S. Estoy
atrapada en un cuerpo humano”.
Nacemos
sin dar permiso. Nadie nos pregunta si deseamos entrar a la aventura de laVida.
Esta es la primera agresión a nuestra libertad. Porque, ¿quiénes somos? Una
maleta de carne, vísceras y huesos, que contiene un espíritu libre. Encerrado
con candado y obligado a viajar por las vías tortuosas del Tiempo y del
Espacio. Pasando por llanuras, lagos, mares, montañas, túneles y paradas, hasta
el último apeadero, donde la maleta por fin se abre… ¿a dónde? ¿a qué?
Somos algo intangible dentro del más prosaico
y tangible envoltorio, del que no podemos desprendernos jamás. Del que,
contradictoriamente, no queremos desprendernos…por miedo ¿a la libertad
absoluta? ¿o a la destrucción?
Entonces, ¿qué somos? Nuestro cuerpo nos
atrapa y al mismo tiempo nos permite viajar por lo que conocemos como Vida. Sin
nuestro envoltorio ¿podríamos vivir?
Pasamos la vida queriendo desprendernos de
nuestras ataduras, deseando al menos que éstas sean las que queremos y no las
que nos han tocado por suerte, o por genética, o despilfarradas por el mal uso.
Queremos el Yo limpio y libre. Queremos volar
sin alas. Queremos… … …
Ser o no
ser… cuanta verdad.
La vida es sueño… cuanta cordura. Más
polvo enamorado… cuanta ¿esperanza?
El Yo absoluto, libre y sin mancha, no puede
existir en un mundo injusto y sucio. No puede existir sin las leyes de la
gravedad. No puede existir sin el peso denigrante del paso firme de un tiempo
dictador. Habrá otros planetas, pero estamos en éste.
Sólo nos quedan los sueños.
Allí
podemos volar, amar, reír, sin cadenas, sin prejuicios, sin pecado. Sólo allí
nuestro espíritu es libre y no necesita del andamiaje de huesos y carne, tan
necesarios al despertar a la arquitectura del mundo real.
Soñemos
pues, aunque estemos despiertos. Sin sueños no hay paraíso. Y si quieren
despertarnos, resistámonos. Defendamos nuestros sueños, que son las banderas de
nuestras libertades. Es lo mejor que tenemos. ¿Lo único?
Nadie sabe qué pasará en el último apeadero,
si existe una ciudad luminosa e ingrávida que acoja nuestros sueños libres, o
si nuestra maleta acaba con el equipaje de
toda una vida desperdigado en una vía muerta.
Angela
sábado, 18 de agosto de 2012
CONTEMOS ¡¡¡¡¡¡¡¡
Di Gema:
NON PODEN COBRAR
¡¡¡¡¡ Por espertar co canto dun grilo ...
Engade Conchi:
NON PODEN COBRAR
Por contemplar unha posta de sol
Por mergullarse nas augas do mar
Por camiñar descalza por riba da herba
Polo recendo da terra despois da choiva
Pola brisa que che acariña a pel
Polo abrazo dun amigo
Por unha mirada de amor
Por tecer soños
Por admirar as estrelas
Por imaxinar, so imaxinar, que vives en liberdade...
Engade Gema:
NON PODEN COBRAR
Por o goce cristalino de escoitar o marmurio dunha fonte
Por pousar os beizos sedentos na pel da auga
DISCURSO DE DESPEDIDA DEL PRESIDENTE DE LA COCA COLA ( MUY CORTO Y EXCELENTE)
El discurso más corto...por Bryan Dyson. Lo dijo al dejar el cargo de Presidente de Coca Cola.
"Imagina la vida como un juego en el que estás malabareando cinco pelotas en el aire”.
Estas son: - Tu Trabajo, - Tu Familia, - Tu Salud, - Tus Amigos y - Tu Vida Espiritual, Y tú las mantienes todas éstas en el aire.
Pronto te darás cuenta que el Trabajo es como una pelota de goma. Si la dejas caer, rebotará y regresará. Pero las otras cuatro pelotas: Familia, Salud, Amigos y Espíritu son frágiles, como de cristal. Si dejas caer una de estas, irrevocablemente saldrá astillada, marcada, mellada, dañada e incluso rota. Nunca volverá a ser lo mismo.
Debes entender esto: apreciar y esforzarte por conseguir y cuidar lo más valioso. Trabaja eficientemente en el horario regular de oficina y deja el trabajo a tiempo. Dale el tiempo requerido a tu familia y a tus amigos. Haz ejercicio, come y descansa adecuadamente. Y sobre todo...crece en vida interior, en lo espiritual, que es lo más trascendental, porque es eterno. Shakespeare decía: Siempre me siento feliz, ¿sabes por qué? Porque no espero nada de nadie, esperar siempre duele.
Los problemas no son eternos, siempre tienen solución. Lo único que no se resuelve es la muerte. La vida es corta, ¡por eso, ámala.! Vive intensamente y recuerda: Antes de hablar... ¡Escucha ! Antes de escribir... ¡ Piensa! Antes de criticar... ¡ Examínate ! Antes de herir... ¡ Siente ! Antes de orar... ¡ Perdona ! Antes de gastar... ¡ Gana ! Antes de rendirte... ¡ Intenta ! ANTES DE MORIR... ¡¡ VIVE !!
viernes, 17 de agosto de 2012
CONTEMOS ¡¡¡¡¡¡
Despois de poñer onte o anaco escrito por Almudena Grandes, ao erguerme, despois do café, entrárome ganas de facer unha lista das cousas polas que non nos poden cobrar impostos nin peaxes todos os usureiros do mundo xuntos.
Caio na conta de que en realidade son as máis importantes.
Animémonos a contalas.
NON PODEN COBRAR ( os moi cabróns )
¡¡ Polo aire salgado que me dá na cara cada mañá cando abro a ventá ...
Caio na conta de que en realidade son as máis importantes.
Animémonos a contalas.
NON PODEN COBRAR ( os moi cabróns )
¡¡ Polo aire salgado que me dá na cara cada mañá cando abro a ventá ...
jueves, 16 de agosto de 2012
COUSAS GRATIS
Hay muchas cosas buenas que salen gratis. Pasear por la mañana temprano, cuando el sol es tierno, tímido como la brisa que coquetea con las hojas de los árboles. Caminar de madrugada por calles tan llenas de gente como en los mediodías del invierno, para asombrarse de la euforia silenciosa de las parejas que se besan en los bancos, o apoyadas en los pilares de las plazas porticadas. Los que viven cerca del mar lo tienen fácil, pero también es una fiesta meter en una tartera la comida prevista para consumir en casa, despacharla sobre una manta, en la hierba de algún parque, y tumbarse después a la sombra. Asistir a los conciertos de las bandas que suelen tocar en quioscos de parques y plazas mayores los domingos por la mañana. Y frecuentar las bibliotecas públicas, mientras duren.....
Almudena Grandes.
Almudena Grandes.
miércoles, 15 de agosto de 2012
INTROITO DE INVERNO
Miércoles 15 de agosto de 2012 9:53
Os raios non teñen a fogaxe do mediodía, pousánse no mar suavemente, coma se tivesen medo a ferilo. As ondas bican a area con pasos de vals. As cores do ceo confúndense coa auga, desvaidos azuis con regañas de nubes que levan os soños a paisaxes sutiles.
A vida non é un fogonazo, non se axita, é un alento sosegado. Palpita un desexo tenro, coñecido, gozado que invade os sentidos. Disfruta de cada instante a través da pel, como unha luz tenue que brilla suave, íntima, plena. O pracer está en cada pregue, en cada ánsia, en cada lembranza compartida; intenso e tenro; sen présa, sen máscara.
Chega o tempo de recoller-se.
Chega o tempo de ver o " verdadeiro rostro da vida "
Foto : F. Barbeyto Ana López.
A vida non é un fogonazo, non se axita, é un alento sosegado. Palpita un desexo tenro, coñecido, gozado que invade os sentidos. Disfruta de cada instante a través da pel, como unha luz tenue que brilla suave, íntima, plena. O pracer está en cada pregue, en cada ánsia, en cada lembranza compartida; intenso e tenro; sen présa, sen máscara.
Chega o tempo de recoller-se.
Chega o tempo de ver o " verdadeiro rostro da vida "
Foto : F. Barbeyto Ana López.
lunes, 13 de agosto de 2012
domingo, 12 de agosto de 2012
¿Somos libres...?
"Malos tiempos para la libertad..." |
Desde que naces ‘hay’ que ser de algo. De papá o de mamá, de colegio público o privado, de privado o de religioso, de Primera Comunión o de Primera Comunión, de un amiguito íntimo o de otro, ‘enamorado’ de una niña o de otra, de tu cuerpo descubierto y masturbado, del primer amor ‘serio’, y del segundo, y del tercero, de estudiar o pasar, del primer viaje, del fútbol, del alcohol de botellón, de los porros, de la droga, de la primera vez de sexo, de las siguientes, del primer trabajo, de la boda, del primer hijo, y del segundo, del tedio, de la o del primer/a amante, del divorcio, de la sexualidad infinita, de la primera arruga, del primer nieto, de la jubilación, de los amigos muertos y los padres fallecidos, de la soledad acompañada, de la televisión, -la gran pertenencia-, del fútbol nuevamente, del Madrid o del Barça o del equipo de tu ciudad aunque no juegue nadie de ella, de un partido político o de otro, de ninguno pero de otro, siempre se es consciente o inconscientemente de alguno, de una ideología, de la próstata y de las mamas, del miedo al cáncer, de la Navidad, del veraneo, de la vejez que va llegando sin notarla, de la enfermedad, del pasado, del futuro, del Más Allá, de la incomprendida religión, del dinero, del dinero, del dinero, de la publicidad por los ojos y por los oídos, de los héroes, de las guerras, de las armas, de la pensión, de la tristeza ahuyentada, de la crueldad suavizada, de las tradiciones, de la historia, de las galaxias infinitas de la rebeldía apagada, del odio a los ricos, de lo que no tenemos, de las ausencias, de las dudas sin certezas, de las desaparecidas luchas de clase, del deterioro, de conformarnos con ver el mundo, del lento y rapidísimo pasar de la vida, de lo que dejaremos, de los hijos, de lo que no hicimos, de la alegría de vivir, de las obsesiones, de los miedos, de las supersticiones, de las imposiciones sociales, de las corrupciones, de los sistemas políticos, de las tendenciosidades que arrastramos, de lo difícil que es ser objetivo, de la educación que hemos recibido, de las circunstancias, de la fe, de los lugares comunes, del qué dirán, del sentido del ridículo, de la necesidad de pertenecer a alguien, a algo, y que ‘nos pertenezcan’. De los sueños.
¿Somos libres? Malos tiempos para la libertad.........................................................¿Y tú de quién eres?
¿Somos libres? Malos tiempos para la libertad.........................................................¿Y tú de quién eres?
Fragmento do artigo "Los idus de agosto" de Arturo Fernandez (Publico.es 12-08-2012) (Foto propia)
martes, 7 de agosto de 2012
lunes, 6 de agosto de 2012
A XANA
Hai un silenzo de almofada mol e doce
na cabeceira do dia.
Outros silenzos
agardan nun fondo verde - gris
o temperán canto dos paxaros.
No devalar, o mar, camiña na punta dos pés
para non espertar a meniña
que soña con ramos azuis de lavanda,
con limóns e fresas,
unha lúa grande
e pompas de xabón.
O pai amoroso mécelle o soño
nun berce de estrelas.
Ana López
na cabeceira do dia.
Outros silenzos
agardan nun fondo verde - gris
o temperán canto dos paxaros.
No devalar, o mar, camiña na punta dos pés
para non espertar a meniña
que soña con ramos azuis de lavanda,
con limóns e fresas,
unha lúa grande
e pompas de xabón.
O pai amoroso mécelle o soño
nun berce de estrelas.
Ana López
sábado, 4 de agosto de 2012
REFLEXIÓNS CON CAFÉ
Naces preguntando: Que farei na vida?
Aos cuarenta: Estareino facendo ben?
Aos setenta: Que farei coa vida? ........
viernes, 3 de agosto de 2012
AI MAXESTADE .....¡¡¡¡¡
Ai Maxestade, que non gañamos para desgustos. Xa sabemos que a importancia está en erguerse pero é que non saímos dunha para meternos noutra ....
Ha de ter que mirar o do karma que é moi cabrón.
Ha de ter que mirar o do karma que é moi cabrón.
miércoles, 1 de agosto de 2012
Suscribirse a:
Entradas (Atom)