jueves, 21 de febrero de 2013

SILVIA

Rompeu os zapatiños de cristal
e a argola de ouro
que a encadeaban ao paraíso.

Agora fai equilibrios no arame
có seu fardo de sombras.

Vai cabo dela outra muller
que ten voz propia,
palabras e silencios;
que a leva da man polos camiños do aire.

Esa
é solo dela,
deixémola gardada.


Ana López.

1 comentario:

  1. Hai moitas outas Silvias... Y e que os zapatitos de cristal son tan fraxiles e os paraísos tan efemeros...

    ResponderEliminar