jueves, 28 de febrero de 2013

ANIMACIÓN Á ESCRITURA

                                                             
                                                       MORONI

Cada vez que Moroni pechaba os ollos, as pálpebras eran dúas diapositivas fixas do rostro da súa nai en branco e negro: nos ollos afundidos unhas meniñas descoloridas polo sol e a area, na face reflexadas as dunas, a fame e o desconcerto.
Case prefería permanecer sempre esperto, prefería non lembrala pois por moitas voltas que lle dera
no maxín nunca chegaría a comprender que ela, a súa mama, mentres durmía, o deixara abandonado naquel campo de refuxiados, descoñecidos, famentos e cotrosos, cheirando a mexo e excrementos.  

Primeiro chorou só tras dun poste sen que  lle fixeran caso, choraban moitos.  Alguén lle poñía ao lado unha cazola cun líquido escuro que os primeiros días se negou a probar. Logo tivo que aceptalo porque os dentes cravábanselle no estómago.
Pasados os días suficientes para entender que a mama non regresaría, un día pola mañá sentiuse con forzas para arrastrarse ata cabo de quen lle pareceu o xefe daquel campo. Un home enorme, moreno, barba tan negra e poboada que a boca semellaba unha fenda oculta naquela espesura.                           Os homes do seu país non tiñan tanta barba, nin o nariz tan aguzado.

Con medo,  porque non o coñecía e porque levaba un gran rifle no ombreiro, tiroulle polo saio branco  que o envolvía .
O xefe , Amir, mirouno cos enormes ollos negros que non lle pareceron tan feros como se imaxinaba e respondeulle nun idioma que non comprendeu ben.

-Son Moroni, mama deixoume aquí só e non sei que hei facer, teño moito medo. Saímos da  casa a noite que os talibáns viñeron á escola e mataron o mestre, algunhas nenas e despois ao  meu baba e moitos homes máis de Kandahar.
Amir sacou de debaixo da túnica un envoltorio e contoulle a Moroni con paciencia, para que o entendera, que aquilo eran cartos que lle deixara Aisha, a súa mama, para que fixera o posible por alcanzar o soñado Occidente antes de que os talibáns acabaran con toda a familia.
-Túa nai non regresará, Moroni, porque unha muller soa en Irán vale menos co rabo dun porco.
Ela arriscouse  traéndote  aquí e deixarche os cartos para que trates de fuxir a través de Turquía a outros países onde non te maten por ter o nariz chato, nin por ler libros, nin por crer o que queiras. ..

 Polo rostro de Moroni precipitábase  unha fervenza de bágoas e ao pechar as pálpebras, engaiolado, contemplou o rostro colorido e vívido da súa mama.

gema, 27-02-12
 
 
 

5 comentarios:

  1. Un relato distinto, con dificultades para vencellalo a foto , pero que ti es quen de conseguilo,claro que podía encadrar en calquera outro retrato, pero mereceu a pena o risco pola orixinalidade do texto, que ademáis esta ben ambientado e moi ben artellado. Gustarme.

    Creo que ten un erro no título porque supoño que e o nome do rapaz o que pretendías poñer.

    ResponderEliminar
  2. Tés toda a razón co título, que raro que me trabucara ......

    Bueno, o dos ollos de cada quen é coma un milagre: ese rostro para min non podía ser outra cousa. Como non ha ser difícil a comunicación se o atlas mental dos seres é tan diferente

    ResponderEliminar
  3. A verdade é un luxo poper contar a estas horas da mañá, a febre dame unha pequena tregua, con os relatos sempre fermosos das miñas amigas.
    Hoxe Moroni emocionoume, !cantos haberá por aí!e cantas mamás sacrifican cada día a súa vida polos fillos, a mágoa é que non vai a ser facil a vida para Moroni, espero que non perda nunca a imaxe da mamá e que o seu sacrificio lle axude nun futuro que se me antoxa duro.
    Grazas gema pola túa sensibilidade.

    ResponderEliminar
  4. E aquí, a pesar da crise, os nenos teñen mais do que necesitan. E os pais perden a perspectiva. Os maleducamos e lle inculcamos uns valores de sociedade de consumo e imitación de uns modelos non válidos. Pasamos da prohibición a o exceso de permisividad. E despois nos mandan a o asilo... o nos deixan abandonados nas gasolineiras, como cans.
    Perdón po lo galego feito na casa... non dou pra mais.
    Relato fermoso, tenro e por desgracia real como a vida(inxusta) misma.

    ResponderEliminar
  5. Noraboa Angela polo teu galego que me parece moi bo, e tamén a todas polo xenerosas que sodes co meu escrito.
    Teremos que ir buscando outra cousiña, a ver se alguén se anima.

    ResponderEliminar