martes, 2 de abril de 2013

O tempo


"cavorco de ollos cegos..."
                                                        
                                                
                                                Arañeira que nos envolve.
                                                Silenciosas pegadas
                                                que nos achegan á nada.
                                                Boca que nos morde os ósos,
                                                cristal que risca as carnes,
                                                pozo onde se acochan as ausencias,
                                                estación dos adeuses,
                                                cavorco de ollos cegos
                                                contra as paredes do inverno.

                                                O pasado é só
                                                unha foto sen lustre,
                                                mañá mudez núa,
                                                hoxe un instante que fuxe.

                                               Follas secas, calafrío sedento,
                                               bordel onde morre o desexo...
                                                                                                
                                                                                                                                         (Foto propia)

5 comentarios:

  1. Será un poema a tres mans?

    ResponderEliminar
  2. Non. So a unha man. Tiñao xa fai un tempo " en construcción ", quero dicir para correxir pero hoxe decidín que estaba ben así e ai esta...

    ResponderEliminar
  3. Recen chegada do leste non puiden ter mellor recibimento que este fermoso poema do tempo;esa estadía onde se apousa a vida tan fráxil e forte ó mesmo tempo.
    Naraboa poeta.

    ResponderEliminar
  4. Recoñezo a túa pegada pero sempre hai algo que me confunde:
    A tristeza tan fonda do poema coa túa realidade tan vitalista ...

    ResponderEliminar
  5. Benvida Ana! Grazas polo teu comentario. Volvemos atoparnos neste lugar común que é o noso Patio porque , e cito as túas palabras, "nesa estadía onde se apousa a vida..." sempre estamos unidas.

    Comprendo o que dis Gema . Non es a primeira que aprecia esta ambivalencia. Supoño que alá no fondo hai uns pousos soterrados que ás veces precisan respirar, quizais os poemas son esa respiración sofocada. Grazas polas túas palabras,porque o que para ti supón confusión para min é comprensión.

    ResponderEliminar