lunes, 3 de febrero de 2014




Y Adán abrazó a Eva
Y Adán abrazó a Eva
y al estrecharla entre sus brazos
Creyó que abrazaba toda la tierra.
y allí, en medio de los campos,
debajo de las ramas,
en pleno contacto con la tierra se juntaron
sus cuerpos y sus almas,
y Eva sintió que rugían
de placer sus entrañas
cuando Adán afiebrado vertía
en ella el germen de la vida.
¡Oh instante solemne y profundo!
Instante supremo
más grande que todo el universo
¡Oh apertura del amor en el mundo!
 
Vicente Huidrobo
 
Maravillosos versos.
Y todos confluyen en someterse a una memoria del placer del amor.
Los afortunados que han alcanzado la cumbre son los únicos que caminan en la dulce flotación de saciedad que les deja vibrando en silente ronroneo superior al de cualquier gato.
 
con moito pesar este comentario non é meu pero pareceume insuperable.

4 comentarios:

  1. Velaí, xa me parecía falso o da arbore que viña nos libros da escola.
    Onde millor ía andar unha serpe que antre as silveiras!
    ...e veu Deus e ! adeus paraíso !

    ResponderEliminar
  2. De seguro, Aniña, que deus chimpounos do paraiso porque foron quen de inventar o pracer, nada de serpes, nin de mazas ou peras (parafraseo, so nas palabra non na intencion, a unha "insigne" politica famosa pola sua elocuencia, que hai que aprender dos que teñen cultura)

    E xa en serio: fermoso poema o de Huidrobo e magnifico comentario o que lle sigue,

    ResponderEliminar
  3. !Que Huidobro me perdoe! pero é que o de Adán "afiebrado" ten o seu punto...

    Subcribo o de fermosos o poema é o comentario.

    ResponderEliminar
  4. Un punto calenturiento como a ocasion o require, peor " te seria" se estivera arrefriado, pobre Eva!

    Non me fagas moito caso, hoxe teñoche un punto "silente" bastante alonxado do ronroneo de calquera gato.

    ResponderEliminar