domingo, 9 de febrero de 2014

ANIMACIÓN Á ESCRITURA -- AUSENCIA EN EL MUELLE ( sin O )

Angela Fernández.



El mar tiene resaca de ti. Se estrella de hambre para buscar alguna huella de tu pasada presencia. Abandonada, desde que te fuiste a la línea tras lejanas latitudes, perdida en un mal azar. En la distancia asesina de tanta agua, hundida.

Una muerta que respira salitre de navajas. Mi vida sin peces ni mareas, una barca esculpida en el muelle, que espera, que calla blasfemias. De ti amputada.

Tu figura se encalla en las nubes y me llama a sucumbir. Cuanta distancia revelada en el agua, cuanta pena estanca en la sima del alma, cuanta ingrata ausencia de ti.

Dame pruebas de tu presencia, una brisa cálida, una caricia de luna calma, una húmeda risa de espuma de algas, una música transparente de un batir de alas… alguna prueba de tu existencia disipada en mis nieblas.

Para seguir viva, igual que el agua del mar trepidante, que un ayer fatal te alejaba. Aquel ayer que respiraba y empañaba mis mejillas de lluvia salada.

Cuanta tiranía para tan pequeña playa. Mi arena, ya sin mareas que la bañen, desierta está, atada a pliegues que crecen de un mar canalla que te engulle hasta la nada, que te lleva con ansias de gula tan allá.

Más allá de tanta dicha, expulsada. Y deja la ira, y deja la rabia. Salpicada de muerte, derramada de heridas sin sangre ni batalla, desnuda de piel. Deshabitada de ti.

Espérame en tu distancia salada…

El mar, invulnerable, me niega esperanzas. Se embravece y canta tempestades. Su música impasible llega hasta mí a pedradas, resucita tu ausencia hasta la pleamar de la nausea.
apostamos cantos os hai?


3 comentarios:

  1. Un texto fermoso, moi lirico, pero con os. Eu atopeille duas

    ResponderEliminar
  2. Tou de acordó coa denominación de TEXTO, non hai historia.
    aposto tamén por dous OS..... Hai quen déa máis?????

    ResponderEliminar
  3. Coido que conta un naufraxio fisico ou moral, para min é unha historia de ausencias que levamos dentro, poida que teñamos señerdade de nós mesmos
    simplemente e nos deixemos levar polo canto do mar... "mi vida sin peces ni mareas..." Sexa o que sexa encontro moita beleza precisamente nesa indefinición.
    Có dos os debe ser así esquecinme de contalos.

    ResponderEliminar