Andaba o sol a despedir a tarde, nese hora que agarda pola noite.
Onde vivo todo da cobixo a ese instante. O silencio préndese na casa e o corpo comeza a relaxarse. Nada interrompe o sosego dos corazóns.
Por iso me asustou tanto o balbordo que chegaba da rúa e acerqueime a ventá por ver que pasaba.
O que contemplei era algo máis que unha liorta de nenos:
- Baixa maricón! - berraban.
Envalentonados e arengados por quen parecía o xefe; un rapaz que levaba na cara e nos xestos a sombra da violencia, un fato de cativos rían e berraban como tolos.
-Baixa nenaza !- repetía o pequeno matón.
Dende a ventá da casa de enfronte un neno loiro co cabelo enmarañado e os ollos vermellos de chorar tentaba manterse digno e respostáballes erguendo o dedo longo. De súpeto alguén o colleu e pechou a fiestra. Non voltou a saír, ainda que nas escaleiras seguiron os berros e as gargalladas.
Non me puiden esquecer do neno aldraxado nin das risas de satisfacción dos acosadores.
A nenez non habita sempre o paraiso!
Ana López.
Está claro que a ti só che fai falla unha pequena chareta para prenderes.......
ResponderEliminarEs maxicamente automática¡¡¡¡¡
Suscribo o que di Gema. "Máxicamente aútomática!!!!" E ademáis reflictes a realidade dunha maneira certeira, áxil e cada vez máis perfecta na forma. Parabéns!!!!
ResponderEliminarSe non chego estar nun terceiro non se iban sen unha boa rifa "os valentes" Todos contra un ! asi calquera!
ResponderEliminarMoitas grazas polas vosas palabras.