DIÁLOGO A UNHA VOZ
Agardou a que viñeran
á calor da tenrura
dun saboroso guiso de lentellas;
nunca voltaron.
Falou coa altiveza un antiguo diálogo:
-Como te atopas?
-Non preguntes.
- Imaxino que debe ser moi doloroso.
-Nada que non poida soportar.
-Por que estás á defensiva?
-Estou moi cansa. Voume deitar.
E a soedade deitose ao seu carón...
Ana López.
Un poema triste e á vez doce porque a soidade tamén ás veces é triste , pero outras resulta unha compañeira doce e comprensiva.
ResponderEliminar