sábado, 24 de agosto de 2013

  imaxe google

sábado, 24 de agosto

Desolación

Facía xa varios días que estaba apreixada entre as púas aceiradas do  cerre  de arame de espiño. O sol, implacable por esas latitudes,  ensañabase con ela intentando torrala, pero a súa pel lacerada, aínda que branca e fina, era tersa e resistía os seus embates. Pola noite, o vento, ese mesmo vento que a trouxo de non se sabe onde,  zarandeabaa, sacudíaa, a henchía para logo baleirala e deixala caer, xogando con ela coma se fose un pelele. Ao seu  redor elevábanse xemidos arrepiantes que, desgarrando a negritude da noite, alzábanse ao ceo para esixir unha paz que non chegaba. E é que, ao longo dos moitos e moitos quilómetros de cerrado que bordeaba a autopista, na máis illada soidade colectiva, coma ela, varios miles doutras bolsas de plástico seguían atrapadas entre as púas desde facía anos sen que ninguén nunca as liberase...


Por Víctor Pérez 

No hay comentarios:

Publicar un comentario