miércoles, 9 de mayo de 2012

ANIMACIÓN Á ESCRITURA

O MANDILÓN DE FLORES

A data exacta era o 3 de maio, día da Santa Cruz, nin máis nin menos.
Nese día comezaban a tocar as campás ás doce, comezaba a sesta, e podíase por mandilón.
Nunca o entendín, nin agora tampouco pero era así. Pola única razón de que así fora sempre.
Podía derreterse  o sol que non había maneira de zafarse do xersei, a cazadora e a saia de tablas.
Non sei se nas outras casas sucedía o mesmo, na miña era así irremediablemente.
 Por iso me tardaba tanto a min o día da Santa Cruz: era a festa na casa da avoa Antonia e estreaba mandilón. Aquel era especial, o máis lindo que tivera nunca. Fixéramo miña nai, coma sempre, pero a tea non era das que sobraban na tenda senón que a mercara adrede a un viaxante, era unha novidade: de nylon que non facía falla pasarlle o ferro, non quedaba pegada ao corpo, tiña vida propia, coma se voara e o colorido brillante coma ás de bolboreta. De flores grandes, vermellas e rosa,o fondo era branco. Coma todos os meus mandilóns levaba detrás unha gran lazada que nesta tea, e ao ser dobre, máis que lazada parecía unha gran cola de pavo real.
Levaba uns días colgado na percha, xa acabado e eu ía velo antes de irme para escola, ao volver, antes de comer ou durmir coma o persignarse. Cando durmía soñaba con el…….:.ía na procesíon mentres tocaba a orquestra, co meu primo Finucho e a xente non ía detrás da santa, viña tras de min, admirando o meu vestido, preguntando quen era, de onde viñera aquela tea que nunca viran tan bonita e meu primo e máis eu botabamos a correr pero polo aire, por derriba das carballeiras e as nubes, voando coma papaventos , a xente seguíanos polos camiños,  ata nós chegaba o seu
OOOOOOOOOOOh!!!!!! de admiración ……  Espertaba e contaba outra vez os días que faltaban.
 E  chegou soleado, espléndido, sen unha nube, ideal. Chegara  o momento ansiado tantos días e noites. Tiña xa présa por estar fóra, papá e mamá xa se desfixeran  en loubanzas polo bonito que era e o ben que me quedaba o mandilón novo de flores.
Era todo tan novo, tan excitante, todo estaba por estrear e cada mínima novidade convertíase nunha aventura tan importante como para gardala o resto da vida entre os pregues máis recónditos da memoria.
O sabor da manteiga que comiamos de entrante naquela celebración e que me sorprendía por o inusual que me resultaba. Pasou moito tempo antes de que me volveran a por manteiga de entrante e daquela lembrei o visionaria que era a avoa Antonia do Mesón do Rey.
Agora doume conta que aquelas situacións tan excitantes eran os meus primeiros coqueteos coa a ansiedade que co tempo iría a máis, a máis coma cen cabalos galopando na boca do estómago.
Subín as escaleiras de dúas en dúas para que me viran, non para ver aos tíos e a avoa. O éxito deixoume verdadeiramente como en éxtase, nunha nube. Os pés non me andaban, voaban, arriba, abaixo, arriba, abaixo…..
A tía Sara pasaba o ferro ás camisas dos tíos. Como me viu tan rebuldeira, pediume que lle levara o ferro á avoa para que lle botara brasas. Teu dito, meu feito. En ningún momento presentín o que me agardaba, coido que o peorciño da miña vida enteira…
Co ferro na man subín as escaleiras mirando demorada o fermoso despregue da tea desde a perna que avanzaba  formando un ángulo recto,  ata a esquerda que era a quedaba atrás. Un gran ramo de flores vía. Ao pasar o descanso, a perna dereita xa sobre o vanzo seguinte ofreceume unha ocasión irresistible de experimentar outras perspectivas: puxen o ferro derriba da perna que semellaba unha táboa de pasar a roupa. Erguina axiña porque queimaba e o que vin arrepioume, non se sentiu o estrondo do ferro polas escaleiras abaixo porque o meu berro foi moito, moitísimo máis potente ca ningún berro arrincado nunca a ningún humano por ningún motivo.
Quedei estantía , sen alento, sen sangue , nin alma, nin sol, nin dios bendito, como nunca máis volvería a quedar no resto de todos os días que vivín e os que me queden por vivir.
 O mandilón de flores amosaba un descarado burato en forma de ferro de repasar a roupa que nunca habería ninguén que puidera amañar.
Hai sinsabores que unha non pode esquecer na vida por moito tempo que dure.
Desde aquela a Santa Cruz nunca volveu ser tan leda pero seguía sendo a data de por o mandilón aínda  que a avoa aquel día sentenciara, non sin certa risiña, iso me pareceu polo menos a min:
Ata o corenta de maio, non quites o saio
gema
                                                            
                                                                

5 comentarios:

  1. Os teus relatos case sempre me trasladan a un tempo que eu recoñezo coma meu, por iso os leo como se dun anaco do meu pasado se tratara, por iso adiviño as palabras xa antes de lelas. Ademáis escríbelos con tal realismo que por uns intres sintome noutro lugar, noutra época...E encántame.

    ResponderEliminar
  2. Pobre niña del pasado. Y tu nietica con más de lo que necesita. Pero aquel vestido sirvió para dejar en tu recuerdo un lugar de referencia que, seguro , te sirvió en el futuro. Y sobre todo sirvió para que lo compartamos las que te queremos y te admiramos, por como eres y como trasmites tus sentimientos, tan claros, sanos y espontáneos. Disfruté, y me apené con el relato.

    ResponderEliminar
  3. Aqui vos mando unha pequena contribución ó "mandilón de flores"

    "Toda la masa de aromas de estas flores para serenar la noche que cae sobre nuestras lágrimas"
    René Char.



    A Xana


    Viste o sol un mandilón de flores
    cun soño en cada flor
    e unha nova canción.
    Un xardin pintado coas cores do
    tempo
    e a vida latendo na linea do vento.
    !Corre meu amor!Que esa nube negra
    non apague a luz do teu corazón.

    ResponderEliminar
  4. !IMPERDOABLE!Esquencime de decirvos que as vosas narracións son moi fermosas e tenras.Parabens.

    ResponderEliminar
  5. Gracias Gemiña pola atención de publicar este fraxil poema a medio facer.! Es un sol!

    ResponderEliminar