viernes, 18 de mayo de 2012

DE COMO UNHA NUNCA SABE ONDE VAI DAR


Como unha de tantas veces o día 15 deste mes pasei pola biblioteca dos Rosales e vin un cartel anunciador de recital nas bibliotecas. Non fixo falla que me convidaran con ardor a tal acto porque ante AS LETRAS GALEGAS acéndenseme todas as alarmas neuronales. Non tiven que pensar o que lería porque para min é un credo gravado dende fai moito na alma.

O día 16, que era o da lectura, avisáronme que por falla de xente suficiente ían unificar o acto todas as bibliotecas no Ágora, se me era igual. A min con tal de predicar, dábame o mesmo e aló me fun co meu papeliño do poema no peto disposta a lérllelo a catro vellos e dous nenos.

Vin á chegada un grupo de xente, pequeno,que non reparei neles ata que falando con algúen lle dixen que para o día 17 fariamos un recital polas rúas de A Coruña porque oficialmente había pouca cousa.
Daque decateima de que o tal grupo viraba en redondo para mirarme e sospeitei que algo impropio debera suceder.
Logo xa mos presentaron un polo nome e cargo no Goberno e bicámonos e abrazámonos con rigor e entusiasmo. Como a min todo aquilo me estaba pillando de pura sorpresa , e eu en realidade son unha ninguén, só se me ocurreiu dicirlles: eu son Gema, unha patriota. Manda güevos, unha patriota, de onde coño me sairía a expresión ( dunha tristura fonda que me abrangue...?).

Colléronme polo ombreiro e pousei, si, pousei cunha sorrisa de orella a orella coa comitiva. Cámaras, flaxes, la leche......
Foron lendo todos, no medio eu, claro. Con enerxía e voz clara, declamando, istriónica:

Lingua proletaria do meu pobo
eu fáloa por que si.............

Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruíns e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os estúpidos,
non falo pra os valeiros......

Mirándoos a eles, claro, porque non había público, NON HABÍA PÚBLICO. E eu non me decatara ata que saín de alí e fun capaz de ver en perspectiva. Por que non había público non o sei, non lles daría a gana, que carallo lle interesa ao público uns chalados recitando poemas, por derriba en galego.
Pensei: palabras para o valeiro, pero non, non, recitei para eles, e ata eles recitaron. Que marabilla.

E ao final, para broche, cando xa se marcharan todas as autoridades chegou a famosa encargada de poñer remate ao acto. Como andivera perdida, chegou ao remate e ao saír preguntoume que recitara , díxenlo e sabes Conchita? Díxome que estaba moi pasada de moda.......

MANDA GÜEVOS.
gema


4 comentarios:

  1. Os teus pasos levaron unhas palabras cheas de convinción e dignidade a un espazo aberto. Se alguén se pasou de listo é o seu problema.

    ResponderEliminar
  2. Nin ti está pasada de moda nin tes por que estar enoxada. Alá cada quen cos seus criterios... Podemos estar ou non de acordo con eles, debatilos se é preciso, pero non sentirnos responsables do que fan os demais.
    Estou totalmente de acordo co que che di Ana , así que tranquilízate, porque creo que cando escríbiches relatando o acto que tivo lugar na biblioteca, estabas moi encabuxada.

    ResponderEliminar
  3. Non, non, non.......
    Nunca estiven encabuxada, só, sorprendida porque pensaba ler o poema " a xente miña..." e atopeime metida nunha sopa que non era a miña.
    Cóntoo como anécdota e porque coincidía co que ti dicías, Conchi.

    ResponderEliminar
  4. Alédome de terme equivocado, Xema, porque iso significa que non estás nin estiveches encabuxada.
    E ...NON ESTAMOS PASADAS DE MODA... Só somos consecuentes co que pensamos... Que ás veces nos damos de fuciños coa realidade...? VALE. E qué...? O importante é estar agusto cuhha mesma.

    ResponderEliminar