POESÍA DE ANA A SEU PAI

A Xusto (mei pai )

O tempo

levaba paso repousado e alento apacibre

cando me encontrei contigo.

A mañá despregouse

e camiñamos a vida cós teus pés.

Tiñas que mercar un agasallo,

entramos na tenda de sombreiros.

Nos escaparates apagados da nostalxia

asomaron instantes entre os xuncos da memoria.

Pingas de amor na fondura do tempo.

Vin o meu andarego

vestido de sol e vento, asubiando á vida.

Camiñaba a incerteza con zapatos de luxo,

espantando o futuro coa á do smbreiro.

Ana lópez