ESPERANZA
Desespérame a impaciencia
de parir versos
que aínda non foron enxendrados,
mais sei que abrollarán
por entre as coxas do tempo.
Quizais coma bastardos traidores
axustando as contas do pasado.
Quizais coma pantasmas,
simulacros de si mesmas.
Ou tal vez pétalos que nunca abrirán.
Non desesperarme, NON,
queda o resto da vida por diante,
una páxina en branco para escribir
tal vez en verso.
Celebrar cada mañá co oloroso café
para espertar do trankimazin da noite.
Queda o día por diante para escribir
tal vez en prosa.
Gema, 29 – 01 - 10
É unha ledicia poder ler os teus versos,teño a esperanza de que nunca nos falten.
ResponderEliminarEncántame como sobre un tema sobre o que casi todos os poetas escribiron "a esperanza" ti conseguiras darlle un aire novo e nalgúns momentos, incluso vangardista. Parabens!!!!!
ResponderEliminarComo me engordades o ego......
ResponderEliminarBicossssssssssss