Indiferente
tras o cerco de cristal
nun leito de plumas
unha gata branca.
Quedou sen árbore onde saltar.
levaron as palas o salgueiro
que choraba no patio,
quedou sen follas o camiño
que sinalaba o tempo.
As flores perecen
na maraña de silvas
dun xardín salvaxe.
Non hai menceres de nácar
días azuis, nin solpores laranxa;
quedaron pechados no cobalto da lúa
onde habita Baku.
Polos mares do inverno
navegan pregados os abanos dos soños
de regreso.
Ana López.
Ana, non me estraña que non puideras vivir sen botar todo iso fóra porque calquera motivo en ti provoca poesía. Noraboa.
ResponderEliminarMoitas grazas, aprezo moito as tuas palabras.
ResponderEliminar