NÉBOA NO MAR
A luz azul marca teimuda
o parpadeo nervioso do tempo.
Caen as follas do calendario
e deixan estelas na memoria.
Río sobre o reloxio de pedra
pegado na casa do tempo
coas agullas cravadas nas veas. …………..
Pegadas de vagalume nos sentidos,
ás
veces,
de
veloces cabalos na boca do estómago.
Arañeiras na epiderme
e cinza nos ollos de fóra.
Deixa
o tempo estrato de bicos,
olor de margaridas nacidas na lava,
terra amasada no balbucir das horas.
Logo,
o
latido íntimo aberto en espirais
elévase
ao infinito
nun universo sen tempo.
gema, 05 – 05 – 10
imaxe Google
Gustame moito o teu poema. Ten olor a nostalxia, ao tempo que levamos pegado aos osos. O que suxire levo fai tempo incrstado na pel.
ResponderEliminar( Perdoa a falta de acentos ainda non llos atopei a este aparello creo que os pon cuando e preciso, pero de galego non entende)