O patio está solitario, con tanto frío que vai, as mans aterecen e as ideas durmiñan dentro do envoltorio gris que as protexe das inclemencias: friaxe, anorexia, abraio......
Son tempos complicados para todo, nin aquilo de " ganarás el pan con el sudor de tu frente" funciona, que xa é dicir eh ¡¡¡¡¡¡ Era palabra de Deus, pero é que ata a Deus teñen que contrariar e por ende a todo o aparato terrenal que o representa. Deus......
E aos nosos reis que os teñen transtornados, médranlles os ananos: un xenro chourizo, que as amantes do rei, que se a raíña está soa, que se a coroa é supérflua...
Sabedes que?: Al carajo todo. Vou ler a Kafka.
gema, 05-02-12
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminarNo patio sempre hai alguén . Entramos e saímos, ás veces de puntiñas, sen deixar pegadas, pero sempre o visitamos. Vai frío, as cousas funciona mal e Deus permanece xordo e mudo porque non ESTÁ. Pero nós aguantamos ....
ResponderEliminar