ANIMACIÓN Á ESCRITURA

 A POTA DA AVOA LISA

 

Os tempos foron virando hostiles. Crise económica, política, fraude, maiores desafiuciados, xoves

sen futuro, frustración, desesperanza, insomnio......

Cavilaba Bieito, deitado, mirando as manchas do teito. Xa non soñaba, cavilaba.

Facía case un mes que rematara o último contrato de dúas semanas.

Recorría teimudo unha e outra vez as diferentes posibilidades de buscar solucións para as súas mans baleiras e inútiles.

Cos pais disimulaba a angustia súa para non agrandar a deles que tamén a mastigaban facendo coma que non.

Unha das tantas noites en branco, deulle por subir ao faiado coma cando era cativo e o castigaban, alí sempre atopaba acougo se non era cunha cousa era con outra. A verdade que aquilo era a cova de Alí Babá. Gardaba tesouros ocultos, lembranzas esquecidas, trastos trasnoitados e inservibles pero cargados de melancolía. Libros de todo tipo, desde os que usaran seus pais nos estudos aos del, pasando polos que estaban metidos en baúles traídos da Habana polo bisavó e os tíos avós que foran aló en tempos de sequía coma os de agora.

Pasóuselle a noite sen se decatar , a remexer en todo, e coas primeiras luces da alba, tiña a carón del unha pila de enseres rescatados. Non sabía para que lle valería todo aquel refugallo.

De primeiro escolleu un libro de tapas duras moi desgastadas polo uso de non sabía que mans, pero que gardaba pegadas de memorias antergas e como calor de vidas pasadas. El percibíao.

Pechouse co botín no seu cuarto e tal como presentira non era un libro calqera aquel.

Falaba de modos de vivir pasados de moda, estados de ánimo que agora todos persiguen pero ninguén disfruta, da harmonía coa natureza o disfrute coa choiva ........ Estaba entregado ao descubrimento dunha evidencia que a xente esquecera.

A el nas escolas e facultadas e nos ámbitos que o rodeaban, do que lle falaran fora do xeito de trunfar axiña, axiña, axiña ...... do éxito, dos cartos, de praceres rápido, aquieagoraxa, decalquerameneira, acalqueraprecio, coma todo. Alcolpolvoporro. Bayts, chips, conectividades..........

A seus pais díxolles que estaba facendo un curso online moi interesante, dado ao tempo que botaba pechado no cuarto, algunha esplicación debía darlles.

Lembrou a súa avoa e os días que o levaba con ela, comían mazás con queixo, andaban de vagar por prados e outeiros que ela coñecía coma a palma da man por ter feito o mesmo con súa nai. Ensináballe o nome das plantas e como ulían. Voltaban ao noitecer con sacos de herbas e flores que a avoa escollía coma se foran alfaias porque de alí sacaba ela co seu saber, remedios para case todo.

Como andaba metido nun choio, seica, alugou un apartamento pequerrecho . Alí só sen case comer nin durmir, matinou, ensaio, experimentou , fracasou, repetiu, repetiu, estudou, ensaiou......

Pero non tardou moito en abrirse un localiño novo na esquina da praza que deran en chamar “Dos Parados” cun letreiro que rezaba............VOLVER A SOÑAR.

Ao comezo a xente só asexaba escéptica dende fóra e percibían aromas descoñecidos e deliciosos. Visitábano amigos e coñecidos pero non preguntaban demasiado. No que non coñeces non te metas.
 

O primeiro en entrar foi un parado desesperado e ousado. Mercou o frasquiño de cor violeta que lle recomendou Bieito. Encargoulle que lera con atención a lenda que penduraba do frasco .

Así comezou a correr de boca en boca a marabillosa experiencia de volver a durmir e soñar. SOÑAR. E como se soñas con forza e persigues con tenacidade os soños, seica, se poden

cumprir....... Bieito foi un alivio para moitos veciños que lograron dar un gran xiro ás súas pequenas vidas.

En agradecemento agora a praza chámase PRACIÑA DOS SOÑOS.

gema, 19-04-14

prega a autora as posibles lectoras desta historia, de realismo máxico, teñan a ben correxir elas mesmas, os erros que tiver, porque a min xa me doen os ollos de repasar.