tren sin maquinista
percorre camiños
sen deterse en ningures
dende as arterias
do corazón
non pide permiso
nin ordena o tempo
atravesa campos desolados
entre contradiccións e desacordos
sen descarrilar da esperanza
deusa pagana
sen estrelas no fronte
nin diadema de frores
berro desgarrado
cadeas liberadas
ledicia e dor
amor e desamor
sangue da vergoña
incertidume do futuro
frecha na procura da diana
paisaxe múltiple
da condición humana.
Ana López.
Gústame a túa definición de poesía... Eu teño outro poema co mesmo título no que tamén trato de definila... Visións distintas ( no fondo non tanto) dunha mesma cousa.
ResponderEliminar