domingo, 15 de abril de 2012

ANIMACIÓN Á ESCRITURA


                                                PEL DE GALIÑA

Foi un golpe seco, rotundo, que ecoou por toda a ampla esplanada da magnífica construción.

O acto de entrega de premios quedara moi lucido. Bastantes asistentes, autoridades, políticos, amigos e fotógrafos, moitos fotógrafos e cámaras.
Non foi nada empalagoso como ás veces sucede nestes eventos. Todo na súa xusta medida.
Os galardoados, tres, ela a única muller, falaron ben, ela mellor. Xa se sabe que as féminas temos máis desenvolvido o hemisferio dereito do cerebro e iso son palabras maiores á hora, sobre todo, de manexar as palabras, entre outras moitas cousas.
Para remate, nun espazo diáfano das dependencias, en mesas redondas de pé esvelto, quizabes demasiado segundo para que estaturas, as copas de tinto prometidas no programa, acompañadas das tapas de rigor transportadas con lixeireza por hábiles camareiros entre os grupos, porque a verdade é que cada un dos gañadores reuniuse coa súa tribo e non houbo moito intercambio entre eles.
Co viño que ía e viña o ambiente foise enriquecendo cun ton cada vez máis acendido, salpicado de gargalladas cada vez máis sonoras, en fin, o que corresponde a unha celebración. Algunha copa esfarelada no chan coma diminutas estrelas caídas, algunhas pingas estamparon vestimentas con deseños enxeñosos en color tinto,  a celebración da ledicia en todos os seus matices.
Ela, a única muller gañadora, ousara participar cun tema erótico, xénero no que era moi, moi boa.
Non sei se ese sería, tal vez, o detonante que desencadeara a furia dalgún anxo que xa se sabe non teñen sexo, ou pura casualidade. O caso é que xa fóra, en plena esplanada, en plena euforia, soou o golpe e o berro, ecoando: O trofeo de vidro, groso vidro, xacía  no chan co seu transparente corpo nu, esnaquizado impúdicamente nas lousas do pavimento, sen bragas, coma a protagonista do relato gañador.

Ao volverme, porque ía diante,  o que vin foron os ollos desorbitados da gañadora,  a boca coma un enorme O maiúsculo sen pechar, tal cal o grito de munch.
Foi entón cando experimentei aquela sensación inaudita: a roupa separábaseme do corpo imperceptiblemente por efecto do arreguizo que convertiu a miña epiderme en pel de galiña.

gema, 15-04-12


2 comentarios:

  1. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar
  2. Agora si que teño a boca en forma de O , por varias cousas:
    1- É a primeira vez que me recoñezo como a protagonista dun relato alleo ( nos propios ás veces estou pero disfrazada baixo outra pel) Creo que non fixen méritos para isto.
    2- Pola túa ocurrencia de convertir nun contiño a experiencia dunha tarde na que me sentín moi feliz, sobre todo porque amigos coma ti foron abrazos que me cinguiron.
    3-Porque o teu relato reflicte un anaco de realidade. E nesa realidade estamos nós... Somos nós... sen máscara nin disfraz, personaxes dunha ficción pola maxia da imaxinación feita palabra.
    4-Porque es capaz de trasformar cousas sinxelas en peciñas literarias, nas que como xa ven sendo tipico en ti non falta unha crítica, esta vez en forma de anxo vingador que castiga unha ousadía “perigosa”( moi bo o do trofeo “esnaquizado impúdicamente nas lousas do pavimento, sen bragas” )
    Unha aperta amiga.

    ResponderEliminar