Manuel Antonio.
 
 
 
Saíron ao mencer fuxindo da pobreza,
coas ilusións enredadas nos argazos do destino
e un muíño de luz no corazón.
 
Vogaron por soedades asolagadas
ata a noite que rompeu a mareaxe dos soños
esnaquizados na quilla.
 
O frío e o cansazo ausentaron as palabras,
non se escoitou ningún berro no vento.
 
Rexistraron catorce cadaleitos cifrados,
sen nome, nin talla nas lápidas.
 
Ás beiras do mar recolleron os abrazos
dos que ían no barco.
 
Ana López.