viernes, 2 de diciembre de 2011



Xuntos , neste chanzo da vida
imos debullar o que levamos no fardelo.
Escribimos nos aneis de voda unhos versos,
pediamos!amor eterno !,
que perdurase máis alá das circunstancias e do tempo.
Meu amor,
cando se serenan os sentimentos,
collidos das mans seguimos no camiño,
con so mirarnos,
os silencios se volven transparentes.
Ana López




2 comentarios:

  1. E a iso, Ana, chámase AMOR, así, en maiúscula.

    ResponderEliminar
  2. O amor que perdura a través do tempo sempre me produce dozura no corazón e amargor na boca. Ti compréndelo verdade Ana?
    O poema é FERMOSO.

    ResponderEliminar