domingo, 12 de agosto de 2012

¿Somos libres...?

"Malos tiempos para la libertad..."

 
 
Desde que naces ‘hay’ que ser de algo. De papá o de mamá, de colegio público o privado, de privado o de religioso, de Primera Comunión o de Primera Comunión, de un amiguito íntimo o de otro, ‘enamorado’ de una niña o de otra, de tu cuerpo descubierto y masturbado, del primer amor ‘serio’, y del segundo, y del tercero, de estudiar o pasar, del primer viaje, del fútbol, del alcohol de botellón, de los porros, de la droga, de la primera vez de sexo, de las siguientes, del primer trabajo, de la boda, del primer hijo, y del segundo, del tedio, de la o del primer/a amante, del divorcio, de la sexualidad infinita, de la primera arruga, del primer nieto, de la jubilación, de los amigos muertos y los padres fallecidos, de la soledad acompañada, de la televisión, -la gran pertenencia-, del fútbol nuevamente, del Madrid o del Barça o del equipo de tu ciudad aunque no juegue nadie de ella, de un partido político o de otro, de ninguno pero de otro, siempre se es consciente o inconscientemente de alguno, de una ideología, de la próstata y de las mamas, del miedo al cáncer, de la Navidad, del veraneo, de la vejez que va llegando sin notarla, de la enfermedad, del pasado, del futuro, del Más Allá, de la incomprendida religión, del dinero, del dinero, del dinero, de la publicidad por los ojos y por los oídos, de los héroes, de las guerras, de las armas, de la pensión, de la tristeza ahuyentada, de la crueldad suavizada, de las tradiciones, de la historia, de las galaxias infinitas de la rebeldía apagada, del odio a los ricos, de lo que no tenemos, de las ausencias, de las dudas sin certezas, de las desaparecidas luchas de clase, del deterioro, de conformarnos con ver el mundo, del lento y rapidísimo pasar de la vida, de lo que dejaremos, de los hijos, de lo que no hicimos, de la alegría de vivir, de las obsesiones, de los miedos, de las supersticiones, de las imposiciones sociales, de las corrupciones, de los sistemas políticos, de las tendenciosidades que arrastramos, de lo difícil que es ser objetivo, de la educación que hemos recibido, de las circunstancias, de la fe, de los lugares comunes, del qué dirán, del sentido del ridículo, de la necesidad de pertenecer a alguien, a algo, y que ‘nos pertenezcan’. De los sueños.
¿Somos libres? Malos tiempos para la libertad.........................................................¿Y tú de quién eres?


Fragmento do artigo "Los idus de agosto" de Arturo Fernandez  (Publico.es  12-08-2012)                         (Foto propia)

6 comentarios:

  1. La Libertad
    "Vino por esa línea blanca que puede significar la salida del alba o la palmatoria del crepúsculo.
    Pasó los arenales maquinales; pasó las cimas destripadas.
    Fin de la renunciación de rostro cobarde, la santidad de la mentira, el alcohol del verdugo.
    Su verbo no fue un ciego ariete sino la tela donde se inscribió mi aliento.
    Detrás de la ausencia, con pasos que no la extraviaron, cisne sobre la herida, vino por esta linea blanca"


    René Char.


    ¿ Todos falamos do mesmo cando falamos da liberdade?
    ¿ Por que que me da medo ouvirlles falar de liberdade?

    Coido que non falamos do mesmo.
    ¿ Non si ?

    Fermoso texto.
    Boa tarde.

    ResponderEliminar
  2. Creo que a LIBERDADE seria a ausencia de toda clase de cadeas. Ainda que cando adoitamos falar de liberdade estamonos a referir as cadeas que nos impoñen os demais: politicas, relixiosas,educacionais, culturais.... E que de ningun xeito desexamos porque nos oprimen e nos mancan impedindonos ser como queremos ser e privandonos dos nosos dereitos. Hai outras cadeas as que nos mesmos nos atamos gustosos: o amor, a amizade, os soños... Que tamen atan pero de tal xeito, que sen elas non seriamos os que somos, porque chegan a formar parte de nos mesmos.
    Bueno, non sei se con esta "parolada" logrei explicar o que queria...

    ResponderEliminar
  3. !Craro que si !Penso o mesmo, o que me da medo a utilización da palabra da dereitona machaconamente nestes tempos.
    A liberdade é unha das palabras máis maltratadas.
    A amizade , o amor , os soños ! ! Que seriamos sen elas!
    É " a tela donde se inscribió mi aliento "
    O alento das amigas sempre é liberador.

    ResponderEliminar
  4. FACÉMONOS LIBRES.
    Compartido artido artículo e opinións.
    Digo que nos facemos libres porque as peores ataduras están dentro de nós.Coas que nacemos impostas desde a familia, o entorno ..... e as que nos creamos porque desexamos con fervor pertencer a tal ou cual club, clase .... As tribos teñen símbolos diferenciados e nós ansiasmos facernos con aqueles que máis nos conveñen como máscara para pertencer a algo.
    .... NI DE DIOS NI DE NADIE NI MIA SIQUIERA .....
    Cando se acende a luciña e te decatas de que estás na gaiola é cando se pode comenzar a romper barrotes e ataduras, mesmo o peito para ir desecando ese ego que tanto nos apega a nós mismos.
    A consigna: ACRATAS UNIDOS, A VOAR.

    ResponderEliminar
  5. Desculpade os erros.

    ResponderEliminar
  6. Efectivamente, amigas, nacemos "atados" e ao longo da vida imonos envolvendo noutras cordas na procura dun "ser" ou dun "estar" que nos axuste ao vivir cotian e que nos faiga como unha de vos di membros da "tribu", se a iso engadimos as "teas" nas que voluntariamente nos enrolamos ( amor, amizade) e as que nos impon o simple feito de vivir ( enfermidades, ausencias irreparables...) Xa por non falar das que nos impoñen sen nos consultar e sen siquiera ternos en conta como individuos.
    En fin, que o SER completamente LIBRE e unha utopia.

    (Perdon de novo pola falta de acentos, o ordenador segue encabuxado con eles)

    ResponderEliminar