Ó tocar o mantel afogouna unha mestura de tenrura e carraxe. Era como descorrer o pano da nenez que se acubillaba naquel primoroso bordado que fixera a súa nai mentres lle cantaba algún romance.
Acercouno as meixelas e paseniño as bagoas íanse pousando nos pétalos das frores que sobresaían do tecido, como se os seus agarimos tratasen de consolala.
Estendeuno no chan e envolveuse con el. Necesitaba volver a sentir a calor do seu colo.
Non volvería a vela, viaxaba polo alén
Ana López.
Breve e fermoso conto. Precisas de poucas palabras para emocionar. Ademais as lembranzas que evocas teñen moito que ver coa miñas e non e a primeira vez. Será que as nosas xeracions están próximas...?
ResponderEliminar!Nada de xeracións que sei que non teñen culpa destas cousas! Non te me estás atenta, a próxima baíxoche a nota.
ResponderEliminarAgora en serio, o que se é verdade e as "almas" o que seña, están preto e compartimos moitas lembranzas e emocións.
Grazas polo comentario.
Grazas por sentir o contiño.