A chuvia





A melancolía de Albinoni. Os poemas que recitaba atrapado, prófugo, na silla dun bar. A infancia de botas altas, barro e un cigarro na boca, fumándome a vida entre libros que gritaban. As notas onde anotaba as palabras que daban luz cando a luz non existía. Un «quérote» como un suspiro, ás dez da noite, cando dicir adeus era un acto de esperanza. As veces que pisei o meu rostro nos charcos. As veces que repetín a Cunqueiro: un poeta esquece os días de chuvia. As veces que morrín para non resucitar ata que outro día, outro, turraba de min para reencarnarme. Unha lágrima. Mil esvarando ventá abaixo na fin dun marzo calquera. A febre de saltar, baila, corre, como se quedasen tres segundos de vida. A febre de derramarme nun corpo derramado entre os meus brazos. Janis Joplin e Bob Dylan. Entregarse a unha causa. Dar. Querer sen paso a barreiras. Escoitar. Pasear con Tango, meu can rebelde. O ceo gris, prata como o cabelo da avoa Aracel. O viño cantado, meu país de prato grande e «tragolargo». O momento en que se acendían as luces, apagados os neóns, e os vasos rezaban a oración do desencanto. Os porqués que nunca contestaron. O chocolate. O prohibido. Bach. Amarte antes de coñecerte. Pedir perdón e saber que me perdoas. Pedir aire e tragar o aire que ela/el respira. Os que non están. Os que chegaron. Os bicos que tiñan frescor. Os bicos que só tiñan apetito. Pregúntome este xoves, santo santo, se a chuvia é unha sinfonía sobre os cristais da primavera: pentagrama de gotas mudas. En ocasións, para ser feliz (ou algo parecido), só precisamos mirar a chuvia. Sentir a chuvia. A chuvia.

Artigo de Xosé Carlos Caneiro publicadoe na Voz de Galicia                      (Foto propia)