Adicado a todas as mulleres que saben levar na pel fundida a vida...

A poeta

Non é calquer cousa
ser muller e poeta

Hai que saber mover polo arame
a trémula caricia da existencia.

Levar fundida na pel...

o sabor da froita
o recendo da flor
a frescura da chuvia
a forza do vento
a cor do solpor

o marmurio do bosque
nas ondas do mar

a dozura dun bico
no colo dunha aperta

a dor dunha afrenta
o abandono dun adeus

unha ventá aberta
cando a porta se pecha.

Liberar sen romper
a ansia que estala no interior
das cousas máis sinxelas.

Tender a man
ás palabras transparentes do cristal
que se pousan no silencio.

Separar unha a unha
as pedras do cerco.

                 Ana López.