A dona das prantas

Poidera parecer que todos os balcóns son semellantes, máis se os miras atentamente descubres que son moi diferentes:
uns teñen frores e outros arañeiras
alguns collen a sombra da mañá e outros da tarde
hai balcós escuros como a noite pecha
e outros brilan como o sol.
O día non levaba reloxio, a nena da man da súa avoa descubriu no balcón de en fronte entre xeranios e ollos de gato a dona de cabelos de prata.
Ela tamén as viu e o balcón...
Non sabemos o que pensaría, a verdade non estaba moi coidado, nin tiña tantas prantas como o seu, inda que a tomateira que prantaran a nena e o pai medrara moito e tiña algún pequeno froito. Quizais a vella mesiña do recuncho non quedaba ben alí, pero tiña o seu uso; sostiña un cinceiro con algunha cabicha da noite anterior. Polo chan sempre había algun xoguete e inda que parecera un espazo baleiro estaba cheo de amor.
A dona dos cabelos de prata deixou de miralas e conceutrouse nas prantas.Unha a unha ía sacándolle as follas secas e limpando e agarimando as novas, despois regábaas.
Quedaron abraiadas!
Era unha fermosisima celebración da Natureza!

Dende ese día as súas horas quedaron marcadas pola dona do balcón: sabian cando había que regar,cando xogar, pasear ou durmir. A dona convertiuse sen sabelo na mellor aliada da avoa para convencer a meniña de que era a hora de deitarse cando

xa non estaba a "dona das prantas"

a rúa quedaba sen nenos que a aledasen

acendíanse as farolas

e unha lúa poderosa, redonda e branca ordenaba a noite

Entón debían deixar de xogar e ir á cama.

Cando pasen os anos, onde queira que estean as duas, esperan que ese balcón e esa "dona das prantas" sexa unha fermosa lembranza que garde o dourado cofre do corazón.

Ana López.