ANIMACIÓN Á LECTURA

                                                   O RETRATO

Nada máis ver a foto, recoñeceuse. O que non lembraba era en que momento lla fixeran, quizaves fora o que se di unha foto roubada, claro. Ela estaba escribindo entretida e non se enterara. Mirouna moito tempo, observando o vestido que lle pareceu tan bonito, vaporoso, de tea estampada nas súas cores preferidas. A atención coa que escribía, coas mans tan grandes e osudas,  xa daquela. Que estaría a escribir ???

Arrincouna das cavilacións a voz grave da Tata que chegaba desde o fondal das escaleiras:
- Maira, agardámoste para cear.

Xa case non se vía nada fóra, quedaba a luz alaranxada dun solpor de verán. O día fora longo e intenso. Chegara aquela mesma mañá despois de oito horas de vo.

 No tanatorio atopouse co seu pai, sereno, a Tata, algúns primos que xa non recoñecía, tíos e toda a xente que acompaña neses casos. Falou con todos de todo, ou case de todo, o que acontecera desde que non se viran.

A avoa Sagrario, pobre, era tan maior que aínda que tivera unha boa vellez, sabíase que ese momento tiña que chegar e ata fora bonito o funeral.
Ela, a avoa, e máis adiante a Tata , foran as mulleres que arrouparan  a súa nenez desde que morrera a mamá. As que poñían a punto a roupa, a comida,  acompañábana ao cole,  consolárona dos seus primeiros desamores ..... Todo.  A Tata ata fora pasar unha temporada a un hotel da cidade para ver como se adaptaba nos primeiros pasos pola  universidade.
Despois de facer o doutorado, antes de marchar, a avoa Sagrario entregoulle unha chave cando xa estaban no aeroporto:
-        Toma, esta é a chave dun baúl que teño no faio. Poderás abrilo só cando eu non estea.

 -Maira ¡¡¡  A nova chamada sorprendeuna aínda alí. Colleu o retrato e baixou. Estábana agardando.  Tiñan cara de cansos, claro.

-        Perdoade, é que levo tanto tempo sen estar na casa que non controlo .

Cearon mentres se contaron cousas das respectivas vidas pero como ela pedira os días por sepelio dun familiar próximo e o pai xa se xubilara, terían tempo de falar máis descansados.

De todas formas antes de retirarse mostroulles o retrato:
-        Mirade o que atopei, nunca o vira, non lembro de cando será. Supoño que despois de
morrer  mamá  porque lembrei  que me sentaba no xardín e escribíalle cartas...  Estaba ben linda pero, mirade, parézome máis a Tata que a mamá. Será que todo se pega... – rindo mentres lles daba un bico a cada un.
Estaba a piques de adormecer cando seu pai petou na porta e entrou.
-        Maira, incomodaríate moito se paso un momento falar contigo?
-        Só faltaría.

Enrique sentou na cama, colleulle unha man, mirándoa fixamente dun xeito especial.

-        Maira, teño que contarche unha historia antes de deitarme, a verdade da túa vida e a nosa. Mamá fíxomo prometer antes de faltar.
- Non sei de onde sacaches o retrato, eu non o coñecía pero coñezo a historia que non está no retrato:
Despois de pasar tres anos casados mamá e máis eu, desexando ter fillos, soubemos que non podería ser.
Como ti ben sabes, eu traballei na clínica, e sempre che da máis posibilidades de informarte das cousas polo dereito. Os compañeiros, coma en todos os traballos, tamén sabía que nós desexabamos más ca nada ser pais.

Unha mañá entrou inopinadamente no meu despacho unha monxa.  Noteina como algo nerviosa. Deume os bos días e sen máis, díxome sen respirar  que aquela noite ingresara no hospital para dar a luz, unha moza moi noviña, soa. Tamén me propuxo a bocaxarro que se eu facía un donativo xeneroso para a súa comunididade , aquel bebé podería ser para min. Ela sabía moi ben canto ansiabamos ser pais. Xustificouse dicindo que co meu donativo faríase unha boa obra, por outro lado, aquela criaturiña do paritorio arruinaría a súa vida  para criar un fillo que seguramente non quería e malvivirían .........

Convenceume doado e así foi como eu cheguei contigo á casa coma quen trae un corazón palpitante  nas palmas das mans, e outro estoupando no peito.
Mamá non sabia nada, aquilo foi coma unha cicloxénese explosiva. Sorpresa, vacilación, emocións incontroladas, bágoas............
Tardamos pouco en saber como se pode querer a un fillo e con iso foi aparecendo tamén como unha sombra, ao comezo non compartida, pero logo foise facendo tan longa que xa nos perseguía con insistencia. Unha noite mamá daba moitas voltas e eu non durmía, en silencio, ata que me dixo que non o soportaba máis. Eu confeseille que tampouco.
Eras una nena encantadora, guapa, riseira, cariñosa. Xogabamos sempre, gateabamos, corriamos e riamos ata agotarnos.  Ti feliz, nós felices pero coma cun gran chanzo  derriba. O que nós estabamos a disfrutar contigo,  estabamos a roubarllo a túa nai de verdade, privándoa de oirche dicir o primeiro mamá e verche dar o primeiro paso ......
Terías tres anos cando tomamos a decisión rotunda: entrei nos arquivos rastreando o teu nacemento e as señas dunha nai que unha vez tivera un bebé mortiño.
Levounos un tempo conseguilo porque para nós a discreción era importante  e por outra parte a xente dá moitas voltas na vida e máis  unha rapaza tan nova coma Tata,  sen futuro. Pero ao fin atopamola .
Os moitos detalles que salte xa teremos tempo de irchos contando  pouco a pouco.
O caso é que despois de enterada polo miudo de todo, Tata veuse connosco para axudar a criarte e disfrutar do que era seu.
Fíxoo tan ben como ti sabes e agora tamén sabes por que te pareces a ela.
Cando ti te fuches  xa non había motivos para que Tata permanecer aquí.  Pero para daquela  o tempo, a súa bondade e por que non, a súa fermosura, xa me aniñaran no corazón...
-        Quédanos moito que falar pero hoxe ti durmirás doutra maneira e eu tamén.

Deulle un bico e desapareceu sen  tempo para  saír do  abraio.

Maira non durmiu nin dunha maneira nin doutra .... O sono non quixo durmir.
gema, 08-02-13