Sen boleto de regreso
navego no alto mar,
na melena levo o vento
e nas mans levo un cantar.
No horizonte redondo
o sol vaise descansar
na cama branda de escumas
en ondas cheas de sal.
Sairei a navegar
cunha bandeira sen cores,
sei que Itaca está dentro
mais eu co mar teño
amores….
gema, 10 – 11 - 10
"Sairei a navegar/cunha bandeira sen cores" O mar acolle todas as bandeiras.
ResponderEliminarSempre que un se para a ver ó mar ve unha cor diferente e oe unha nova cantiga.
Parabéns dende esta beira.
Todo un clásico , récordame a Rosalia " e no bico un cantar..." ( creo que era así...) o que demostra que aos bos poetas non hai xenero que se lles resista. Ben por ti Xemiña!!!
ResponderEliminarMuy inspirado, rítmico y sentido. Precioso y con este poema voume dormir feliz. Biquiños
ResponderEliminar