Aire novo

Fiaños de nubes gabean polo ceo,
nas rúas da cidade derrámanse soños
de menceres atrasados.

Camiñan polas horas que caeron dos días,
dobran a esquina por onde fuxiron
as mañás de vísperas.

Palabras de vidro desangran ilusións
ao pé da cegueira dun tempo
medido có aceiro da mentira.

A esperanza sigue a tender futuros imposibles
entre a sombra dun onte que se foi e un decotado presente
que se nega a ser cinza.

Lonxe de todo, a vida pechouse nunha hora longa;
hai que abrir portas e ventás para que o aire entre
e remova e limpe o corazón e a palabra.

                                                        Ana López.