siluetas da pobreza
remexen os anacos da miseria
que podrecen nos contedores
ouvean na bandexa da fame
teñen lugar reservado no mercado da nada
acurrunchan o frío contra as portas do destino
habitan o subterráneo da fatalidade
poñen ao sufrimento nome e apelido
sobreviven cós despoxos dunha época
que esqueceu condenar o crime da infamia
e rescatar a conciencia das fauces das hienas
rastrexan incansables no túnel do tempo
cós nocellos inchados e o ventre baleiro
o silencio culpable da barbarie.
Ana López.
Cuánta razón llevan estos versos, versos duros aplicables a cualquier lugar del munto en que nos toca vivir.
ResponderEliminarSaludos cariñosos
Perdón Ana quise decir mundo y añado: Por esta parte del mundo no solo en contenedores sino en los basurales. Un abrazo
ResponderEliminarMoitísimas grazas !
ResponderEliminarPoesia social e de denuncia que retratan a muller loitadora e reivindicativa que levas dentro.
ResponderEliminar