A chamada

  

  

Aquela tarde achegueime   á varanda da praia. Desexaba ver a mar unha última vez antes de deixar aquel lugar para sempre .

Tiña que fuxir das lembranzas, esquecer definitivamente esa masa de auga salgada que me atraía cara a  inmensidade. Entre a liquidez translúcida que a pregaba vía navegar a súa mirada.

 Erguín a man en sinal de despedida. El dende  a infinidade da nada entendería  aquel adeus. A mar, a partir daquel intre, sería a única que gardaría  a súa ánima.
Vireime a présa mentres limpaba a humidade das meixelas e camiñei  cara á casa. Unha tristeza gris bicaba a súa nudez. Agarrei as maletas e saín sen mirar atrás.
A distancia, pensei mentres iniciaba a marcha, sería  capaz de estiñar as feridas que deitaban sangue máis alá da pel.

Presentín  que alguén camiñaba tras de min. Xirei a cabeza. Un feixe de luces vacuas cravaban cristais na carne.   Quedei  paralizada, á espreita. Quixen berrar, mais a angustia era  lume que reducía a muxicas as palabras. Unha man pesaba enriba da miña espalda... Naquela estraña caricia identifiquei a señardade. Dende a mar el reclamábame. E na lentitude dese instante comprendín que endexamais me libraría  da súa presencia de auga.
Deixei as valixas na beira da  estrada,  desandei a liña que marcaban as miñas pegadas e camiñei cara a varanda da praia...