HISTORIA NUN MAIL

Ola David: Como estás?

Apresúrome a dicirche que son Sara, si, aquela Sara con trinta anos máis....
Preguntarás como é que che mando este mail. No mundo de hoxe non é moi complicado aínda que a casualidade ou a sorte ten que axudar un pouco:
Viaxando nos aramios do vento, ou sexa interne, entrei nun blog que me deu como unha chamada,
eis, alí estaba David Couso participando. Supoño que serás o David compañeiro de facultade de Sara López que hoxe se atopa moi lonxe de onde creo que estás ti.
Non vou estenderme moito porque non quero ser unha aparición inoportuna, quizaves, seguro estarás casado, pai de familia, que sei eu..... Quizabes nin queiras contestar. De todas formas alegrariame......
Unha aperta co calor de sempre.
Sara

Mándoche esta foto porque creo que lembrarás......

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Ao principio custoume …Sara... Sara... Sara López...? Son moi malo cos nomes, xa deberías sabelo. O apelido non me dicía nada. López ... López... Tantas páxinas nas guías telefónicas... Pero foi a foto do can a que me deu a clave. Aquel can que atoparamos unha tarde de choiva á beira do camiño cunha pata rota e que nos implorou con aqueles ollos case humanos. Os mesmos que agora me miran dende esa foto que me enviaches. A través deles volveron a min os trazos da túa cara miúda... A pel branca ...Unha mirada de auga e un cabelo sempre rebelde da cor da palla seca . Volvo sentir agora o seu tacto e aquel arrecendo a algas mariñas. Dicías que o lavabas cun xabrón que che trouxera teu pai dunha daquelas misteriosas viaxes que nunca soubeches, ou non quixeches, explicarme...
Os recordos esvaran desordenados pola miña mente... A colcha de cadros na que deitabamos a Pipo, non era ese o nome co que rebautizaramos ao can? porque supoño que tería outro antes... A luz da tarde entrando pola ventá daquel cuarto de pensión... As manchas de humidade na parede... Libros amoreados nun raquítico andel, as flores da lámpada... Lembras o tristes que nos parecían...? Un día dixeches que querías borralas e intentáchelo cunha goma daquelas que cheiraban a miga de pan... Segues sendo tan teimuda...?
Sara...Sara... Xa desaprendín a saborear o teu nome... E nin tan sequera sei se a miña aperta conservará a calor de sempre... A daquel

David