Aínda que volva un día a primavera,
e o sol derreta a xeada.
Sempre será inverno.
A luz non chegará a esta beira do camiño,
nin guiará os teus pasos.
Eses zapatos que colgan da memoria
non abrigarán os pés que os habitaron.
Qué buscaban? Que encontraron?
Que realidade pisaron?Por que os colgaron?
Miramos o que queda pendurado no tempo,
non sabemos qué vida se agocha
nesas ventás abertas.
Mais o ollos do corazón poucas veces erran,
e non ven fadas agarimando a historia,
Só soños orfos ao pouco de nacer ,
e pés descalzos.
Ana López.
Si Ana, "os ollos do corazón non se engañan nunca".
ResponderEliminarEl vacío de lo que fue, ahora pende de un hilo... como una incognita en el aire. Despejarla es lo dificil.
ResponderEliminarHermosa poesía, Ana
Canto máis camiño levamos recorrido máis "zapatos colgan da memoria" e máis "soños orfos" se apousan no noso interior, tantos que ata o corazón queda descalzo...
ResponderEliminarFermoso poema amiga!